บทที่ 915

ชายหนุ่มคร่อมอยู่บนตัวของนาง จับสายคาดเอวของนางเอาไว้ ปลายนิ้วจับแล้วกระชากออก

รูม่านตาของนางกดลง ในดวงตามีความหวาดกลัวปรากฏออกมาแวบหนึ่ง รีบคว้าเสื้อผ้าเอาไว้ รีบถอยไปข้างหลังอย่างรวดเร็ว

“ไม่เอา! จิ่งอี้ ไม่เอา...”

เขาจับข้อเท้าของนางเอาไว้

นางดิ้นไม่หลุด หนีไม่พ้น

“จะเอาหรือไม่เอา ไม่ได้อยู่ที่เจ้า” เขาลากตัวนางลงมาพร้อมรอยยิ้มเย็นชา สูดกลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์จากร่างกายของนาง บีบคางของนาง

ยิ้มอย่างโหดเหี้ยม

“ไม่ได้เจอกันไม่กี่วัน ข้าคิดถึงรสชาติบนตัวของเจ้าขึ้นมานิดหนึ่งแล้ว ความรู้สึกมีความสุขในการเอาชนะคนหนึ่งได้ ก็เหมือนกับแมวไล่จับหนู จ้องมองหนูดิ้นรน แล้วก็ค่อย ๆ จมลงสู่ความสิ้นหวังและความมืดมน ความรู้สึกมีความสุขในตอนนี้ ไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้”

นางกลั้นหายใจ เบ้าตาแดงน้ำตาไหลพราก

เขาโหดร้ายมากจริง ๆ

ถูกเขาจับตามอง นางไปสูญเสียความเป็นตัวเองไปแล้ว ถึงขนาดที่ไม่กล้าแม้กระทั่งตาย นางได้อยู่ในความมืดมิดแล้ว ไม่ได้เห็นแสงตะวันไปชั่วชีวิตแล้ว

ฝ่ามือใหญ่ของเขา ปิดดวงตาของนางเอาไว้

“อย่าใช้สายตาแบบนี้จ้องมองข้า อวิ๋นอิง ข้าไม่เคยรังแกเจ้า นี่คือสิ่งที่เจ้าติดค้างข้า”