บททั้งหมดของ ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ: บทที่ 751 - บทที่ 760

“อะไรนะ?!”ฉู่เจียวเจียวเบิกตากว้าง แทบจะกรีดร้องเสียงแหลมออก “ท่านอ๋องได้รับบาดเจ็บสาหัส รักษาชีวิตเอาไว้ได้ไม่ง่ายเลย ยังรักษาตัวไม่ทันหายดี เหตุใดจึงต้องไปที่สุสานหลวง! ทำแบบนี้เป็นการเอาชีวิตเขาไม่ใช่หรือ!”แม้แต่ลงจากเตียงเขายังทำได้อย่างยากลำบาก เพื่อรับราชโองการ ต้องเดินหลายก้าว เลือดนองเต็มพื้น หายใจรวยรินถ้าหากไปซ่อมแซมสุสานหลวง จะต้องตายอย่างแน่นอน!เฟิงเย่เสวียนพับราชโองการ จากนั้นโยนไปที่ตรงหน้าของเฟิงเจิ้งหลี “นี่คือพระประสงค์ของฝ่าบาท ไปหรือไม่ไป ไม่ได้อยู่ที่ข้า”ทันทีที่พูดอย่างเฉยชาจบ ก็หันหลังแล้วเดินจากไป“ท่านอ๋อง ท่านอ๋อง! ท่านอย่าไป!” ฉู่เจียวเจียวคลานเข่ามาข้างหน้าอย่างร้อนใจ “ร่างกายของท่านทนต่อการทรมานอีกไม่ไหว อาการบาดเจ็บของท่านสาหัสมาก! ท่านหมอบอกว่าท่านเสียเลือดมากเกินไป ถ้าหากท่านยังได้รับความเจ็บปวดอีกละก็ ท่านจะตายได้!”“หลีเอ๋อร์ เจ้าอย่าไปนะ!” ฮูหยินเว่ยร้องไห้เสียงดัง “เหตุใดฝ่าบาททรงพระทัยดำเช่นนี้ เขาทำได้อย่างไร! เจ้าเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของพระองค์นะ!”ฉู่เจียวเจียวฝืนยิ้มนี่เป็นพระประสงค์ของฝ่าบาทที่ไหนกัน? เห็นได้ชัดว่าเป็นความตั้งใจขอ

จวนอ๋องหลีอ๋องหลีได้เดินทางไปเป็นเวลาสองวันหนึ่งคืนแล้ว...ฉู่เจียวเจียวหลับตาไม่ลงมาตลอด นางนั่งอยู่ริมหน้าต่าง จ้องมองฝนที่ตกหนักมาสองวันหนึ่งคืนแล้ว ดวงตาคู่นั้นทั้งแห้งทั้งแดง เนื่องจากผ่านการร้องไห้ ประกอบกับถูกลมพัด แดงก่ำจนเต็มไปด้วยเส้นเลือด แดงก่ำจนเหมือนใกล้จะมีเลือดไหลออกมามือเท้าของนาง เย็นเฉียบ แม้กระทั่งท้องก็เย็นเช่นกัน เย็นจนเหมือนไม่รู้สึกถึงการมีอยู่ของลูกฝนยิ่งตกยิ่งหนัก หัวใจของนางยิ่งหนาวเหน็บขึ้นเรื่อย ๆ...ท่านอ๋องแม้กระทั่งลุกขึ้นยังลำบาก แต่กลับกำลังดำเนินภารกิจซ่อมอยู่ในสุสานหลวง ฝนตกห่าใหญ่ขนาดนี้ แล้วเขาก็ยังบาดเจ็บสาหัสขนาดนั้นอีกด้วย แม้ว่าร่างกายจะแข็งแรง ก็ไม่มีทางทนรับความทรมานแบบนี้ได้เมื่อนางจินตนาการถึงภาพที่ท่านอ๋องเปียกปอนไปทั้งตัว บาดแผลฉีกขาด น้ำฝนผสมเข้ากับเลือดไหลรินเป็นทาง...ทุกครั้งที่นึกถึง ความเกลียดแค้นภายในใจของนางก็เพิ่มมากขึ้นฉู่เชียนหลี!ฉู่เชียนหลี!ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะเจ้า!ท่านอ๋องไม่มีชีวิตรอด เจ้าเองก็ไม่ได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเช่นกัน เจ้า ลูกของเจ้า ข้าจะให้เจ้าได้ลองลิ้มรสชาติความเจ็บปวดแบบนี้!นางดึงลิ้นชัก

ฝีเท้าของฉู่เชียนหลีหยุดชะงักทันทีอ๋องหลี?ตาย?“หมายความว่าอย่างไร?” นางหันหน้ากลับไปมองฉู่เจียวเจียว “ที่เจ้าพูดมาหมายความว่าอย่างไร?”ฉู่เจียวเจียวหัวเราะอย่างถากถาง “ฮ่า ๆ! ฮ่า ๆ ๆ!”ดูสิ!ดูสีหน้าท่าทางที่ไร้เดียงสาของฉู่เชียนหลีซิ! เหมือนกับว่าไม่รู้เรื่องอะไรเลย เสแสร้งได้สมจริง ทักษะการแสดงที่สมบูรณ์แบบ แม้แต่นางก็เกือบจะถูกหลอกเฟิงเจิ้งหลีชอบคนแพศยาแบบนี้ได้อย่างไรกันนะ!“ฉู่เชียนหลี เจ้ามันสารเลวยิ่งนัก! เจ้ามันสารเลวจริง ๆ! ฝนตกหนักขนาดนี้ เฟิงเจิ้งหลีบาดเจ็บสาหัสขนาดนั้น แต่กลับถูกเฟิงเย่เสวียนบังคับให้ไปซ่อมแซมสุสานหลวง พวกเจ้าบีบให้เฟิงเจิ้งหลีถึงทางตันฮ่า ๆ ๆ!”อะไรนะ!ฉู่เชียนหลีไม่รู้เรื่องนี้เลยแม้แต่นิดเดียวเป็นฝีมือของเฟิงเย่เสวียนหรือว่าเพื่อปิดบังเรื่องนี้แล้ว เฟิงเย่เสวียนถึงได้จัดการให้นางอยู่ที่บ้านพักชานเมืองแห่งนี้ชั่วคราว?ถ้าหากเฟิงเย่เสวียนกับเฟิงเจิ้งหลีสู้กันขึ้นมาจริง ๆ ละก็...“ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหน!” นางถามเสียงเย็นชา“ฮ่า ๆ! ฮ่า ๆ ๆ! ไม่ใช่ฝีมือของเจ้าหรอกหรือ เจ้ายังมีหน้ามาถามข้าอีกหรือ?” ฉู่เจียวเจียวหัวเราะเสียงดังอย่างเยาะหยั

ฝนตกหนักที่เย็นเยียบทำให้ฮูหยินเว่ยเปียกชุ่มไปทั้งตัวอย่างรวดเร็ว เส้นผมก็หลุดกระจาย น้ำฝนที่เย็นยะเยือกตกลงกระทบพื้น เจ็บ ๆ แสบ ๆน้ำตากับน้ำฝนไหลลงมารวมกัน นางแยกไม่ออกแล้วว่าสรุปแล้วว่าตนควรจะหัวเราะ หรือว่าร้องไห้ดีเหตุใดถึงได้เกิดเรื่องขึ้นกับหลีเอ๋อร์?หลีเอ๋อร์โชคร้ายมาตลอดทั้งชีวิต เพิ่งออกมาลืมตาดูโลกได้ไม่นาน มารดาผู้ให้กำเนิดก็แขวนคอตาย นางเลี้ยงดูหลีเอ๋อร์ ตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้อดทนต่อความดูถูกเหยียดหยาม อดกลั้นไม่กล้ามีปากเสียง ไม่ง่ายเลยกว่าจะเดินมาถึงทุกวันนี้ได้ แล้วก็เป็นเพราะล่วงเกินอ๋องเฉิน ถึงต้องตายโหงอยู่ในสุสานหลวงสวรรค์สวรรค์!ขอร้องท่านมีตา หลีเอ๋อร์น่าสงสารขนาดนี้แล้ว เหตุใดยังต้องกดเขาให้ตกต่ำครั้งแล้วครั้งเล่าอีก! ทำไมถึงไม่ให้เขามีชีวิตรอดสักครั้ง! เขาทำอะไรผิดกันแน่ ก่อกรรมทำชั่วอะไร ถึงต้องลงโทษเขาแบบนี้!สวรรค์เอย!ฮูหยินเว่ยที่ไม่สามารถยอมรับความจริงได้แทบจะเป็นบ้าไปแล้ว พุ่งตัวเข้าไปท่ามกลางสายฝนยามค่ำคืนอันมืดมิดอย่างเสียสติ วิ่งไปบนถนน กระแทกฝูงชนที่อยู่ข้างกายออกไป วิ่งไปที่ประตูวังหลวงด้วยความรวดเร็วที่สุด“ฝ่าบาท ข้าต้องการเข้าเฝ้าฝ่าบ

หลับตาไปแบบนี้ ความคิดค่อย ๆเลือนราง ร่างกายที่ผ่อนคลายสูญเสียความอบอุ่น หลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียวกับสายฝนยามค่ำคืนและสุสานเกิดมาอย่างต่ำต้อย ก็ตายไปอย่างต่ำต้อยแต่เหตุใด หูถึงค่อย ๆ กลับมาได้ยินเสียงเช่นปกติ ท่ามกลางความมืดสลัว ราวกับว่ามีใครบางคนกำลังเรียกเขา“ท่านอ๋องหลี...หมอหลวง...”“เร็วเข้า...”“ผ้าพันแผล...”เสียงมากมาย ดังโหวกเหวกโวยวายอยู่ข้างหู ราวกับมีผึ้งหลายร้อยกำลังกระพือปีกบิน หึ่ง ๆ ๆ หึ่ง ๆ ๆเสียงพวกนั้นค่อย ๆไกลออกไป ไม่รู้ว่าผ่านไปนานขนาดไหน ก็กลับมาดังขึ้นอีกครั้ง ในระหว่างที่กำลังเลือนราง มีคนกำลังพูดว่า“ท่านอ๋อง ฟื้นสิ ท่านฟื้นสิ...”“ฮูหยินจากไปแล้ว หรือว่าแม้แต่ท่านก็อยากจะจากไปด้วยงั้นหรือ?”ราวกับว่าเขาได้กลายเป็นวิญญาณที่เลื่อนลอย ไม่มีจุดยึดเหนี่ยว ไม่มีร่างกายรองรับ ถึงขนาดที่ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดใด ๆฮูหยิน...จากไปแล้ว?จากไปแล้ว...เป็นเพราะเขาตายไปแล้วงั้นหรือ ดังนั้นท่านแม่กับเขาจะได้พบกันแล้วน่าเสียดาย ท่านแม่เลี้ยงดูเขามายี่สิบกว่าปี เขายังไม่ทันได้ตอบแทนบุญคุณที่นางเลี้ยงดูเขามาเลย คนหัวหงอกต้องมาส่งคนหัวดำเสียแล้วเขาเป็นลูกอกต