บททั้งหมดของ ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ: บทที่ 731 - บทที่ 740

วันรุ่งขึ้นเช้าตรู่ ขณะที่ฉู่เชียนหลีเก็บสัมภาระ พบว่ากล่องที่ใส่ดอกไม้แห่งความตายว่างเปล่า และดอกไม้แห่งความตายที่อยู่ข้างในจู่ๆ ก็หายไปเอง…บนโต๊ะอาหารเช้าหัวหน้าหมู่บ้านถือตะเกียบกับชาม ใบหน้าเหลี่ยมที่เต็มไปด้วยริ้วรอย คิ้วที่เป็นสีขาว ดูเป็นคนใจดีมาก น้ำเสียงที่พูดก็เป็นมิตรมากเช่นกัน“หลายสิบปีที่ผ่านมา หมู่บ้านของพวกเราไม่เคยมีแขกมาเยือน พวกเจ้ามาเร็วไปเร็ว ข้าเองก็ไม่มีของดีอะไรต้อนรับทุกคน เนื้อหมูป่านี่ต้าหนิวล่ามากับมือ ทุกคนต้องกินเยอะๆ นะ ท้องอิ่มจึงจะมีแรงเร่งการเดินทาง”“ฮูหยิน เอาเหล้าขาวมาหน่อย”“ได้เลย” มารดาของอาหวาเป็นผู้หญิงที่เรียบง่าย นางถือไหเหล้าที่เปื้อนโคลนใบหนึ่ง รินเหล้าให้ทุกคนจิ่งอี้ประสานมือคำนับ “ขอบคุณ”มีบาดแผลตามร่างกาย ดื่มเหล้า ทั้งสามารถฆ่าเชื้อและบรรเทาอาการปวด“ท่านป้า สองวันนี้รบกวนแล้ว ขอบคุณพวกท่าน” หานเฟิงก็กล่าวขอบคุณอย่างสุภาพ หานอิ๋ง จางเฟย คนของสำนักอู๋จี๋ ทุกคนสุภาพมาก“ไม่ต้องขอบคุณ ไม่ต้องขอบคุณ” นางยิ้มอย่างอบอุ่น เช็ดมือบนผ้าคาดเอว พูดด้วยสำเนียงภาษาท้องถิ่น “พวกเจ้าทุกคนกินก่อนเลย ข้าไปดูนางหนูที่อยู่ในห้องเป็นอย่างไรบ

อายุของเขาใกล้จะหกสิบปีแล้ว มีลูกสาวแค่คนเดียว หน้าที่สำคัญในการเป็นผู้นำหมู่บ้านจะต้องส่งต่อให้คนหนุ่มสาวในไม่ช้าก็เร็ว ถ้าหากต้าหนิวรับตำแหน่งของเขาในวันข้างหน้า…ดวงตาที่ขุ่นมัวมองไปทางต้าหนิวครั้งหนึ่งเด็กที่เขาเลี้ยงมากับมือ เป็นเด็กดีที่เชื่อฟังและรู้ความมาโดยตลอด วันนี้กลับเปลี่ยนไปราวกับเป็นอีกคน ดุร้ายมาก แม้แต่คำพูดที่พูดออกมาก็ไม่ไพเราะและอำมหิตมาก โดยเฉพาะใบหน้านั่นยิ่งแสยะและบิดเบี้ยว เหมือนกับปีศาจกลายเป็นคนแปลกหน้าโดยสิ้นเชิงเวลานี้ หัวหน้าหมู่บ้านลังเล…ฉู่เชียนหลีกล่าวเสียงเบา “ถ้าหากท่านคิดว่าดอกไม้หนึ่งดอกสามารถตัดสินโชคชะตาของหมู่บ้าน เช่นนั้นท่านก็ขายดอกไม้ดอกนี้ให้ข้า ข้าสามารถมอบความปลอดภัยให้หมู่บ้านของท่าน ชาวบ้านอยู่ร่มเย็นเป็นสุข มีกินมีใช้ เมื่อชาวบ้านป่วยมียารักษา เด็กมีหนังสือเรียน มอบอนาคตที่ดีกว่าให้หมู่บ้านของพวกท่าน”นางมองไปทางเฟิงเย่เสวียน “ผู้ชายคนนั้น…คืออ๋องเฉิน โอรสที่เจ็ดของฝ่าบาท”หัวหน้าหมู่บ้านตะลึงงันครู่หนึ่ง ที่แท้เป็นเชื้อพระวงศ์ ถึงว่าทั้งร่างมีแต่กลิ่นอายอันสูงศักดิ์ ถึงว่า…คุณชายท่านนี้คืออ๋องเฉิน เช่นนั้นฮูหยินท่านนี้ก็คือ

เมื่อสิ้นเสียง สีหน้าของทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์เปลี่ยน โดยเฉพาะบรรยากาศภายในห้องโถงยิ่งแปลกๆ สายตาของเฟิงเย่เสวียนขรึมเหมือนบ่อน้ำลึกโบราณ อุณหภูมิบนร่างกายลดต่ำจนถึงขีดสุด เยือกเย็นราวกับฤดูหนาวบนแผ่นดินใต้ฟ้าผืนนี้ คนที่กล้าบีบคั้นเฟิงเย่เสวียน ล้วนไปอยู่ในยมโลกหมดแล้ว!หัวหน้าหมู่บ้านตกใจมาก ด้วยสถานะของพวกเขาจะกล้าเพ้อฝันท่านอ๋องผู้สูงส่งได้อย่างไร? ต่อให้มอบความกล้าให้เขาเพียงใด ก็ไม่กล้าพูดคำพูดเช่นนี้ออกมา“อาหวา อาหวา…เจ้า เจ้าอย่าทำเรื่องโง่ๆ…”ฮูหยินหัวหน้าหมู่บ้านก็ตกใจจนปิดปากเช่นกัน คำพูดก็เริ่มติดขัดสองสามีภรรยาล้วนเป็นชาวไร่ ทำไร่มาหลายชั่วอายุคน นิสัยเรียบง่ายไร้เดียงสา และเป็นคนซื่อตรง ไม่เคยกล้าคิดเรื่องที่ผิดศีลธรรมเช่นนี้อาหวาทำหน้าดุร้าย ในดวงตาเต็มไปด้วยความบ้าคลั่งและดื้อรั้นเรื่องที่นางตัดสินใจไปแล้ว ไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงได้!แม้แต่ผู้หญิงอัปลักษณ์คนนี้ก็สามารถแต่งงานกับอ๋องเฉิน แล้วเหตุใดนางจะไม่ได้?ถ้าหากไม่สามารถแต่งงานกับผู้ชายที่สมบูรณ์แบบคนนี้ นางรู้สึกว่าตนเองมีชีวิตอยู่ก็ไร้ความหมาย นางรู้สึกว่าตนเองคู่ควรกับผู้ชายเช่นนี้!นางไม่ได้แย่

สีหน้าอาหวาเย็นชา หันกลับไปอย่างหมดความอดทน ไม่อยากพูดกับมารดาอีกแม้แต่คำเดียวแต่ฮูหยินหัวหน้าหมู่บ้านกลับเสียใจ กำลังมีเลือดหยดในหัวใจแล้ว!ลูกสาวที่เป็นเด็กดีและรู้ความของนางกลายเป็นเช่นนี้ นางที่เป็นแม่คนนี้ จะมีความสุขได้อย่างไร…นางพุ่งพรวดเข้าไป “อาหวา ฟังแม่พูดสักคำ! ของที่เจ้าฝืนเอามา มันรักษาไว้ไม่ได้! อ๋องเฉินไม่ใช่คนที่ล่วงเกินได้ง่ายเช่นนั้น!”อ๊ะ!น่ารำคาญ!“ล่วงเกินได้ไม่ได้ก็ช่างเขา ตอนนี้ก็เชื่อฟังคำข้าแต่โดยดีไม่ใช่หรือ? ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน วีรบุรุษยากจะผ่านด่านหญิงงาม รอข้าไปถึงจวนอ๋องเฉิน จะทำให้เขารักข้าอย่างหมดใจ!”“อาหวา!”สวรรค์!ใครก็ได้ช่วยลูกสาวของนางที่ธาตุไฟเข้าแทรกคนนี้หน่อย!ดื้อด้านไม่ยอมรับผิด ก็คือกำลังนำพาตนเองสู่ความพินาศนะ!ฮูหยินหัวหน้าหมู่บ้านจับมือลูกสาว “เจ้าอย่าปล่อยให้ความปรารถนาครอบงำจิตใจ พวกเราเป็นราษฎร พวกเราเป็นคนธรรมดา มีเพียงใช้ชีวิตที่เรียบง่ายอย่างสงบ จึงจะสามารถสงบสุข!”อาหวาเหวี่ยงนางออกด้วยความโกรธ “ใครว่าราษฎรไม่สามารถเป็นคนเหนือคน? ท่านดูถูกลูกสาวของตัวเองเช่นนี้เลย? ท่านยังเป็นแม่ของข้าหรือไม่!”“ก่อนหน้านี้ท่า

น้ำเสียงที่เรียบเฉยแต่สบายๆ ปลุกความเกลียดชังที่มองไม่เห็นขึ้น เฟิงเย่เสวียนสะบัดแขนเสื้อเดินจากไปฉู่เชียนหลีถามเขา เขาจะสูญเสียความเป็นตัวเองเพราะความปรารถนาหรือไม่ไม่ความคิดของเขาชัดเจนมากเมื่อก่อนไม่มีครอบครัว ไม่มีภรรยาและลูก ไม่มีความปรารถนา แค่อยากทำหน้าที่ของตนเองให้ดีที่สุด ถามใจตนเอง ไม่รู้สึกละอายก็พอ แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกันแล้ว เขาจะมอบสภาพแวดล้อมที่มั่นคงให้ครอบครัว และสร้างท้องฟ้าอันสดใสให้กับลูกที่ยังไม่เกิดใครก็ตามที่เป็นปรปักษ์กับเขา ล้วนสมควรกำจัดทิ้งทีละคนต่อให้เป็นพี่น้องแท้ๆ ก็ตามอ๋องเฟิงยืนตัวแข็งอยู่ตรงที่เดิม สายลมพัดผ่าน คำพูดของอ๋องเฉินเหมือนดังก้องอยู่ในหูพักใหญ่… ก่อนวันเชงเม้ง ออกจากเมืองหลวงตลอดไป ก็แสดงว่าเขาต้องสละสิทธิ์ของการสืบทอดราชบัลลังก์ เป็นอ๋องเจ้าสำราญทั้งชีวิตดูเหมือนในมือเฟิงเย่เสวียนมีจุดอ่อนของเขาแต่เขาจะเต็มใจได้อย่างไร?เขาไม่เต็มใจ!จวนอ๋องเฉินหลังจากฉู่เชียนหลีกลับมา เอาแต่ดูแลอวิ๋นอิงโดยไม่สนใจเรื่องพักผ่อน บาดแผลของอวิ๋นอิงสาหัสมาก ประกอบกับความเหนื่อยล้าที่เกิดจากการเดินทาง จึงอยู่ในอาการสะลึมสะลือ นอนอยู่บนเตียงอ