Semua Bab ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ: Bab 741 - Bab 750

วันถัดมา ช่วงเช้า หลังกินอาหารเช้า เฟิงเย่เสวียนก็ไปทำงานแล้ว ฉู่เชียนหลีนั่งอาบแดดอยู่ในสวน ถือกระบอกไม้ไผ่เล็กๆ ที่เรียวยาวขนาดเท่านิ้วมือหนึ่งกระบอก สิ่งที่อยู่ข้างในคือเลือดของหมาป่าเทานางนึกถึงคำพูดของอาหวาในร่างกายนางมีกู่ ดื่มเลือดหมาป่าเทาแก้ได้กู่ชนิดนี้จะไม่ทำร้ายร่างกายนาง ทว่าสามารถควบคุมความคิดของนางโดยที่ไม่รู้ตัวช่วงก่อนนางโทรมมาก อยู่ในอาการสะลึมสะลือทั้งวัน เหมือนไม่ใช่ตัวของตัวเอง ในช่วงเวลานั้น นอกจากเฟิงเย่เสวียน คนที่ปรากฏตัวข้างกายนางบ่อยที่สุดก็คือ…อ๋องหลีนางพลิกกระบอกไม้ไผ่เล่น เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างเจ้าดำน้อยหมอบอยู่ข้างเท้านาง มันกระติกหางปุยขนาดใหญ่ไปมา พลางหาวอย่างเกียจคร้านทีหนึ่ง หัวหมาป่าขนาดใหญ่และขนปุกปุยยื่นไปข้างหน้า ทิ้งตัวลงข้างรองเท้าปักลายของฉู่เชียนหลี แล้วงีบหลับ“พระชายา กำลังคิดอะไรอยู่หรือ เหม่อลอยเช่นนี้ ระวังตากแดดนานจนผิวไหม้นะเจ้าคะ”นอกเรือน เยว่เอ๋อร์เตรียมผลไม้ที่ล้างเสร็จ ยกเข้ามาวางลงบนโต๊ะเล็กๆ ที่อยู่ด้านข้างเจ้าดำน้อยเห็นแล้ว เลียริมฝีปากทันทีฉู่เชียนหลีหยิบผิงกั่ว[1]ลูกหนึ่งขึ้นมา พลันชูมือขึ้น ก็โยนเข้าไปใน

“?”“ผู้หญิงร้องไห้ไม่ใช่บาป ต่อให้เป็นคนที่แกร่งแค่ไหนก็มีสิทธิ์เหนื่อยล้า”“...”อวิ๋นอิงหน้าบูดบึ้ง เกือบโมโหจนหัวเราะออกมาแล้ว คนคนนี้คงจะไม่ใช่ตัวตลกที่ลิงเชิญมากระมัง ตกลงวันๆ ในสมองคิดแต่อะไร?“ปล่อยข้าได้แล้ว”“อวิ๋นอิง อยู่ต่อหน้าข้า เจ้าไม่ต้องแสร้งทำเป็นเข้มแข็งจริงๆ ข้ารู้ว่าแผลของเจ้าเจ็บมาก เจ้าแค่อายที่จะร้องไห้ออกมา เจ้าวางใจได้ ข้าจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร นี่เป็นความลับระหว่างพวกเราสองคน”“...”รัดโดนคอของนางแล้วยื่นมือออกไปจิกเนื้อนุ่มที่เอวเขาทีหนึ่ง“อ๊า!”หลิงเชียนอี้เจ็บจนกระโดดสูงสามเมตร หลังจากหายเจ็บแล้ว น้ำตาคลอเบ้าราวกับได้รับความขุ่นเคืองเพียงใด มองไปทางนางอย่างกล่าวโทษ เสียใจจนสูดจมูกฟึดๆผู้หญิงคนนี้…เหี้ยมมาก!“เจ้าใช้ความรุนแรงในครอบครัว”“?”“นี่เป็นพฤติกรรมที่น่ารังเกียจจริงๆ!”“?”“ทั่วหล้าก็มีแต่ข้าหลิงเชียนอี้คนนี้ที่สามารถอดทนต่อนิสัยแย่ๆ ของเจ้า หากเปลี่ยนเป็นผู้ชายคนอื่น ปลดเจ้าทิ้งไปนานแล้ว”“...”อวิ๋นอิงเม้มปาก เพิ่งจะสังเกตตอนนี้ รู้ตัวอีกที นางก็เข้าใกล้เขาอีกแล้ว…สถานะมีความแตกต่างเขาเป็นคนดีมาก แต่นางจะกล้าเพ้อฝันได

แต่ตอนที่นางกลับถึงจวนอ๋องเฟิง อ๋องเฟิงไม่อยู่ เวลานี้อ๋องเฟิงกำลังหารือกับอ๋องเจวี๋ยกันสองคน ในห้องส่วนตัวลับๆ ของหอน้ำชาแห่งหนึ่ง ประตูและหน้าต่างปิดสนิท บรรยากาศเคร่งขรึมเล็กน้อยข้างโต๊ะ ทั้งสองคนหันหน้าเข้าหากัน สีหน้าต่างก็เคร่งขรึมมาก“ความหมายของท่านคือ เฟิงเย่เสวียนรู้ว่าท่านเป็นคนส่งมือสังหารไป? แต่พวกเขารับเงินทำงาน มีหลักการมาก ไม่มีทางเปิดเผยตัวตนของผู้ว่าจ้าง เขารู้ได้อย่างไร…”อ๋องเจวี๋ยขมวดคิ้ว สำหรับเรื่องนี้ เขาไม่เข้าใจเลยสักนิดอ๋องเฟิงก็ไม่รู้ว่าเฟิงเย่เสวียนรู้ได้อย่างไรเช่นกัน แต่ในมือเฟิงเย่เสวียนมีจุดอ่อนของเขาระดับหนึ่ง ถ้าหากเสด็จพ่อรู้ว่าเขาจ้างมือสังหารเข่นฆ่าพี่น้อง ต้องผิดหวังมากแน่นอนถึงเวลานั้น อยากกู้สถานการณ์ก็ยากแล้วปวดหัวมากเฟิงเย่เสวียนคนนี้ เป็นน้องคนเล็กสุดของพวกเขา และเป็นคนฉลาดที่สุด จัดการยากที่สุดคนหนึ่ง“น้องสาม เรื่องจ้างมือสังหารนี่ พวกเราแอบวางแผนด้วยกัน หากข้าถูกลดศักดินา เกรงว่าเจ้าก็ต้องลำบากเช่นกัน?” อ๋องเฟิงกล่าวข่มขู่ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเขาจะเป็นแพะรับบาปคนเดียวไม่ได้ ต้องลากอ๋องเจวี๋ยลงน้ำไปด้วยกันบนใบหน้าอ๋องเจวี๋ย

ฉู่เชียนหลีตะลึงงันไปชั่วขณะ ย่อมเป็นเพราะคาดคิดไม่ถึง เป็นเพราะนางไม่ใส่ใจจึงมองข้าม? หรือเป็นเพราะนางตั้งครรภ์แล้วสมองใช้การได้ไม่ดี? จึงไม่สังเกตเห็น… ถ้าหากเป็นอย่างที่เขาพูดจริงๆ นางยิ่งใกล้ชิดเขาไม่ได้แล้ว!สีหน้าเย็นชาลง “เฟิงเจิ้งหลี ปล่อยข้า! ท่านรู้หรือไม่ว่าท่านกำลังพูดอะไรอยู่!”“ข้าย่อมรู้อยู่แล้ว ไม่มีช่วงเวลาใดๆ ที่ข้ามีสติเท่ากับตอนนี้แล้ว!” เฟิงเย่เสวียนมองดวงตาทั้งคู่ของนางตรงๆ “ข้ารู้ว่าไม่ควรล้ำเส้น เจ้าข้าต่างก็มีครอบครัวแล้ว ข้าพยายามข่มความรู้สึกมากแล้ว ข้าจะไม่ไปยุ่งกับเจ้า และยิ่งไม่รบกวนความสงบของเจ้าในตอนนี้”เรื่องของกู่พิษนั่น…อูหนูเป็นคนเสนอในตอนนั้น เขาก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร บุ่มบ่ามก็รับข้อเสนอของอูหนูไปแล้วแต่ตอนนี้เขารู้สึกผิดแล้วเมื่อเทียบกับเลิกคบหา ไม่สู้เป็นเหมือนเมื่อก่อน อยู่เคียงข้างและปกป้องนางในฐานะเพื่อนสนิท แม้ไม่ได้มาครอบครอง แต่สามารถเฝ้าดูทุกวัน“ต่อไปข้าจะไม่ทำเรื่องโง่ๆ อีกแล้ว ฉู่เชียนหลี เจ้าเชื่อข้านะ ข้าจะไม่ทำเรื่องที่ทำให้เจ้าผิดหวังอีกแล้ว!” เขาให้สัญญาด้วยน้ำเสียงร้อนรน หวังเพียงได้รับความเชื่อใจจากนางฉู่เชียนห

“ออกไป”“ขอรับ…” หานเฟิงรู้สึกถึงความผิดปกติ ไม่กล้าพูดมาก แม้เห็นบนร่างกายพระชายามีเลือด แต่ไม่ได้รับบาดเจ็บ จึงจะออกไปอย่างเบาใจเล็กน้อยเอี๊ยด…เสียงผลักประตูที่เบามาก แลดูกะทันหันในยามราตรีการเคลื่อนไหวที่เงยหน้าของฉู่เชียนหลีค่อนข้างแข็ง เหมือนยังไม่หวนคืนสติ ประกายในดวงตามืดมน เหม่อลอยเล็กน้อย“อาเฉิน…”“กลับมาแล้ว” เฟิงเย่เสวียนสั่งให้เยว่เอ๋อร์ตักน้ำมาหนึ่งกะละมัง ล้างคราบเลือดที่ติดอยู่บนมือนางอย่างพิถีพิถันจนสะอาด แล้วนำเสื้อผ้ามาเปลี่ยนให้ใหม่ หลังจากนั้นอุ้มนางขึ้นเตียงไปพักผ่อนไม่พูดอะไร และไม่ถาม มอบความไว้วางใจอย่างเต็มที่ฉู่เชียนหลีขดตัวอยู่ในอ้อมกอดที่อ่อนโยนและคุ้นเคย รู้สึกมั่นคงเป็นพิเศษฝ่ามือใหญ่เฟิงเย่เสวียนลูบศีรษะนางเบาๆผ่านไปเนิ่นนานจึงจะกล่าว“ช่วงนี้ยุ่งมาก ไปหาดอกไม้แห่งความตายเหนื่อยมาแล้วหนึ่งรอบ ต่อจากนี้ก็ใกล้วันเชงเม้งเซ่นไหว้บรรพชน เจ้าอยู่กับข้าก็ไม่ได้สบายใจ พรุ่งนี้ไปอยู่บ้านพักที่ชานเมือง สงบจิตสงบใจและบำรุงครรภ์สักสองสามวันเถอะ”“ข้าจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย”เขาส่งนางออกจากสถานที่ที่วุ่นวายนี้ชั่วคราว ไปอยู่ในสภาพแวดล้อมที่สง