บทที่ 739

กลับถึงเมืองหลวง ก็เป็นเที่ยงวันของวันถัดไป

ฉู่เชียนหลีกลับจวนอ๋องเฉิน ส่วนเฟิงเย่เสวียนนำดอกไม้แห่งความตายเข้าวังเพื่อส่งมอบภารกิจ

ห้องทรงพระอักษร

ฮ่องเต้ถือกล่องไม้หนานมู่ไว้ในมือ มองดูดอกตูมดอกนั้นอย่างละเอียด ถูกเด็ดออกจากกิ่งก้านหลายวัน กลับยังคงสดใหม่เหมือนมีชีวิต และส่องแสงประกายระยิบระยับ

ในดวงตาของเขาเปล่งประกายความปลื้มปีติ เขาปิดฝากล่องเหมือนเป็นสมบัติล้ำค่า และใส่เข้าไปในลิ้นชักอย่างหวงแหนเป็นพิเศษ

“เจ้าเจ็ด เจ้าไม่ได้ทำให้เราผิดหวัง หลายปีมานี้ ความสามารถของเจ้าเป็นที่ยอมรับมาโดยตลอด” เขาไม่ปกปิด ชื่นชมโดยตรง “ยังมีอีกหนึ่งเดือนก็เป็นวันเชงเม้งเซ่นไหว้บรรพชนแล้ว เราแก่แล้ว ทำไม่ไหวแล้ว เรื่องนี้ก็ให้เจ้าไปจัดการก็แล้วกัน”

เต๋อฝูถือถาด เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม

“อ๋องเฉิน เชิญ”

บนถาด มีฮู่[1]หยกเนื้อโปร่งใสชิ้นหนึ่งวางอยู่

เมื่อกษัตริย์มอบหมายงานสำคัญหรือให้ความสำคัญกับเรื่องใดเรื่องหนึ่ง มักจะใช้สิ่งของบางอย่างเป็นเครื่องยืนยัน แสดงความสำคัญของเรื่องนั้นๆ

เรื่องเซ่นไหว้บรรพชน หนึ่งปีมีหนึ่งครั้ง เชงเม้งกวาดสุสาน เซ่นไหว้บรรพชนและฮ่องเต้องค์ก่อนทุกรุ่นทุกยุคสมัยตลอดหล