บททั้งหมดของ ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ: บทที่ 591 - บทที่ 600

ทุกคนมองฉู่เชียนหลีด้วยความสงสัย หลงอ้าวเทียน? ใครคือหลงอ้าวเทียน?ฉู่เชียนหลีเช็ดปากอย่างสง่างาม ช่วงนี้อ่านนิยายเยอะเกินไป อินกับบทมากเกินไป กินข้าวก็ยังนึกถึง“ข้ากินอิ่มแล้ว ทุกคนค่อยๆ กิน ไม่ต้องรีบ”จิบชาบ้วนปากสองคำ ลุกขึ้นยืน พยุงเอวก็เดินจากไปอย่างสบายใจแล้วฉู่ซวงถลนตา “?”ไปทั้งเช่นนี้แล้ว?ท่านพ่อยังนั่งอยู่ตรงนั้นเลย นางที่เป็นเด็กรุ่นหลังคนหนึ่งไปโดยไม่เห็นหัวใครทั้งเช่นนี้? มีเช่นนี้ที่ไหนกัน?นางตบโต๊ะลุกขึ้นยืน ตอนที่กำลังจะระเบิดอารมณ์ นางอันเผยอมุมปาก ถอนหายใจเบาๆ“เฮ้อ นายท่าน ท่านอย่าไปถือสาเสียวฉู่เลย ตอนนี้นางตั้งครรภ์ อารมณ์แปรปรวน หากมีตรงไหนที่ไม่ได้ดั่งใจนาง กระทบต่อลูกในท้อง เกรงว่าหากฝ่าบาทรู้จะกล่าวโทษเอานะ”คำพูดที่มาถึงปลายลิ้นของฉู่ซวง ถูกกลืนกลับเข้าไปทั้งเช่นนี้อัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายฉู่อยู่ในแวดวงขุนนางมานานหลายปี ย่อมไม่อารมณ์เสียเพราะเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เช่นนี้ในครอบครัว สีหน้าของเขาไม่แสดงอารมณ์ใดๆ เพียงแค่พยักหน้าอย่างเรียบเฉย“แล้วแต่นางเถอะ”แล้วนางอันก็หันไปมองทางฮูหยินฉู่ กล่าวด้วยรอยยิ้ม“ฮูหยิน ท่านก็ควรจะเกลี้ยกล่อมคุณหนูใหญ่ห

“กลับมาเดี๋ยวนี้!”“อ๊ะ!”นางกรีดร้อง คำราม ตวาด มือที่ตีประตูตีจนออกเลือด กลับไม่มีใครสนใจนางถูกขังอยู่ในเรือนแห่งนี้ กินดื่มขับถ่ายล้วนอยู่ในนี้ ไม่สามารถจากไปตลอดชีวิต และยังมีลูกของนาง…ลูก!“ซือเอ๋อร์!”นางนึกถึงอะไรบางอย่างกะทันหัน รีบวิ่งกลับเข้าไปในห้องนอน เหยียบย่ำข้าวบูดที่สาดกระจายเต็มพื้น กระโจนไปบนเตียงเล็กๆ ที่เรียบง่ายเฟิงเจิ้งซือที่อายุยังน้อยมีไข้ขึ้นสูง แก้มแดงก่ำ อุณหภูมิร่างกายสูงมาก อยู่ในอาการสะลึมสะลือ ไข้ขึ้นสูงจนสติเลือนราง“สะ…เสด็จแม่…”ลมหายใจของนางร้อนผ่าว เสียงอ่อนแอจนแทบฟังไม่ชัดเจน“เสด็จพ่อ…เสด็จพ่อมารับพวกเราแล้วหรือ…”น้ำตาพระชายาองค์ชายใหญ่หลั่งไหลเหมือนสายฝน จับมือของลูกไว้แน่น เสียงสะอึกสะอื้น“ซือเอ๋อร์เป็นเด็กดีนะ ไม่ต้องห่วง อีกไม่นานเสด็จพ่อของเจ้าก็จะมารับพวกเรากลับจวนรัชทายาทแล้ว เจ้านอนก่อน หลังจากตื่น พวกเราก็กลับบ้านแล้ว”เฟิงเจิ้งซือยันเปลือกตาที่บางเหมือนผ้าไหมอย่างยากลำบาก และหอบหายใจ“จริง จริง…หรือ…”“จริง จริงๆ!” พระชายาองค์ชายใหญ่พยักหน้าแรงๆ น้ำตาไหลออกมาเป็นเม็ดๆ ใกล้จะแตกสลายแล้ว “ซือเอ๋อร์เป็นเด็กดีนะ นอนตื่นมาก

นาง…คุณหนูใหญ่ที่ถูกเลี้ยงดูในเรือนส่วนหลัง ร่างกายเปื้อนเลือดมากมายเช่นนั้น ยิ่งกว่านั้นยังเป็นคืนที่ดึกเช่นนี้ แปลกมาก!ผู้หญิงในชุดสีแดงมองนางอันด้วยท่าทางเหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้ม ค่อยๆ เดินเข้าใกล้เดินเข้าใกล้…ทิศทางที่ย้อนแสง ค่อยๆ มองการแสดงออกบนใบหน้านางไม่ชัด โครงหน้าที่คลุมเครือ มุมปากที่โค้งงอ และมุมที่ก้มมองจากเบื้องสูงนางมองไปทางนางอัน น้ำเสียงเคร่งขรึมเหมือนยามราตรี แปลกประหลาดมาก“ดึกเช่นนี้แล้ว หาพ่อข้าทำอะไร?”มีเสียงหัวเราะแฝง แต่ไม่มีความอบอุ่นใดๆนางอันเห็นแล้ว หัวใจกระสับกระส่าย รู้สึกเย็นวูบที่แผ่นหลังอย่างน่าประหลาด กลัวเล็กน้อย“ข้า…”แน่นคอเล็กน้อย “ข้า…ไม่ ไม่มีอะไร…”“ทั้งที่รู้ว่าพ่อข้าไปหาแม่ข้า นี่อันอี๋เหนียงจงใจทำเสียเรื่อง?” ฉู่หงหลวนยกชายกระโปรงที่เปื้อนเลือดขึ้น ค่อยๆ นั่งยองลงใบหน้าที่เปื้อนเลือดนั่น ขยายใหญ่ตรงหน้านางอันกะทันหัน“รู้หรือไม่ว่าเหตุใดยี่สิบกว่าปีแล้ว ท่านยังคงเป็นอี๋เหนียง?” ถามกะทันหันนางอันมองดูใบหน้าที่งดงามของนาง รู้สึกหวาดกลัวอย่างไม่มีเหตุผล อยากวิ่งหนีโดยไม่รู้ตัว…แต่นางใกล้เข้ามาแล้วนางอันเงยหน้าไปข้างหลังโด

จูบเสร็จ สับขาก็ไปเลย ร่าเริงเหมือนกับนกน้อยที่บินออกจากกรง ไม่ต้องพูดถึงว่ามีความสุขเพียงใดแล้วแม้สีหน้าของเฟิงเย่เสวียนดูไม่ดีนัก แต่เห็นแก่จูบอันหอมหวนที่ส่งมาให้เองเหล่านี้ ไม่พอใจอย่างไรก็อดกลั้นไว้ กล่าวออกคำสั่งกับข้างนอก“หานเฟิง ติดตามให้ดี หากพระชายามีขนร่วงแม้แต่เส้นเดียว ข้าเอาเรื่องเจ้า!”“ขอรับ!”อวิ๋นอิงประคองฉู่เชียนหลี เดินไปที่ห้องโถงหน้า ยังเดินไปไม่ถึง เยว่เอ๋อร์ก็เดินเข้ามา“พระชายา คุณชายจิ่งส่งจดหมายลับมาเจ้าค่ะ”ฉู่เชียนหลีรับมา พลันเปิดอ่าน แววตาขรึมลงทันที“เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ?” อวิ๋นอิงรู้สึกถึงความผิดปกติ กล่าวถามอย่างเป็นห่วงฉู่เชียนหลีถือจดหมายไว้ อ่านตัวอักษรสองแถวที่อยู่ข้างบน จากซ้ายไปขวา จากขวาไปซ้าย อย่างจริงจังห้ารอบเงยหน้า น้ำเสียงเคร่งขรึมเล็กน้อย“จิ่งอี้ตรวจพบว่าในวันงานเลี้ยง คนที่ช่วยเซียวจือฮว่าลักพาตัวข้าอาจจะเป็น…อ๋องติ้ง”“อะไรนะ?! อ๋อง…”เยว่เอ๋อร์อุทานเสียงดัง อวิ๋นอิงแม้ตกใจ แต่ปิดปากเยว่เอ๋อร์อย่างมีสติเรื่องนี้ไม่ควรเปิดเผย!อ๋องติ้งเป็นคนเปิดใจที่สุดในบรรดาองค์ชายเจ็ดคน กินดื่มทั้งวันทั้งคืน ไม่แย่งไม่ชิง ไม่มีเป้

ขอทานที่อยู่โดยรอบรีบรุมล้อมเข้ามา แต่ละคนมองฉู่เชียนหลีอย่างซาบซึ้ง ในดวงตาชุ่มไปด้วยน้ำตาพวกเขาบางคนป่วยหนัก ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ บางคนครอบครัวแตกแยก ไม่เหลืออะไร บางคนไร้ญาติไร้คนรู้จัก ถูกบีบให้เป็นขอทาน หรือบางคนพิการ…เร่ร่อนอยู่ในเมืองหลวง ไม่มีบ้าน ได้กินข้าวมื้อนี้ มื้อต่อไปจะกินอย่างไรก็ยังไม่รู้อ๋องเฉินเป็นคนมอบความช่วยเหลือและเงินแก่พวกเขา ช่วยให้พวกเขามีบ้านอยู่ ช่วยให้พวกเขามีงานทำ ทำให้พวกเขามีที่อยู่อาศัยและที่ยืนบุญคุณเช่นนี้ เหมือนบิดามารดาอีกคน“พระชายาอ๋องเฉิน ขอบคุณที่ท่านช่วยเหลือพวกเรา พวกเราจะจดจำไปตลอดชีวิต!”“พระชายาอ๋องเฉิน ท่านกับอ๋องเฉินเป็นคนดีจริงๆ…”“ใช่แล้ว…”พวกเขาซาบซึ้งมากฉู่เชียนหลีไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย และยังได้รับผลงานไปโดยไม่ต้องทำอะไร รู้สึกละอายใจเล็กน้อย“ทุกคนกล่าวหนักแล้ว” นางยกสองมือขึ้น ให้ทุกคนเงียบแล้วกล่าว “ในเมื่อเป็นราษฎรของแคว้นตงหลิง พวกเจ้าสามารถเชื่อในบ้านเมือง เชื่อในฝ่าบาทเสมอ ฝ่าบาทรักราษฎรเหมือนรักลูก ไม่ว่ากับใครก็จะไม่นั่งนิ่งดูดายแน่นอน”ต่อหน้าทุกคน คำพูดที่ถ่อมตนของนางกล่าวได้ดีมาก ผลักผลงานทั้งห