บททั้งหมดของ ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ: บทที่ 261 - บทที่ 270

เซียวจือฮว่า “?”ชาติกำเนิดถงเฟยเป็นสามัญชน เนื่องจากเลี้ยงดูอ๋องเฉินมีความดีความชอบ จึงถูกแต่งตั้งเป็นนางสนม อาศัยอยู่ในวัง แต่ว่าความเจริญรุ่งเรืองในวังหลวงไม่ได้บั่นทอนเนื้อแท้ของนาง นางกระทำการอย่างถ่อมตนมาโดยตลอด ใช้ชีวิตเพียงลำพัง น้อยครั้งจะออกจากตำหนัก ปกติเมื่อมีเวลาว่างก็จะสวดมนต์ภาวนาอยู่ในห้องเซียวจือฮว่าไม่พอใจแล้ว “เสด็จแม่…”นางเม้มปาก ท่าทางน้อยใจ “จือฮว่าจะถูกไล่ออกจากจวนอ๋องเฉินอยู่แล้ว…”ถงเฟยตบหลังมือเซียวจือฮว่า กล่าวปลอบอย่างมีความอดทน “จือฮว่า เจ้าอย่าเพิ่งร้อนใจ เมื่อครู่ข้าเพิ่งสั่งสอนพระชายา พระชายานางรู้ว่าควรจะทำอย่างไร”“เสด็จแม่ แต่ว่า…”ถงเฟยพูดขัดทันที“หมอมอ เตรียมน้ำ ล้างมือ! พวกเจ้าสองคนตามข้าไปสวดมนต์ จิตใจสงบแล้ว ปัญหามากมายก็จะคิดได้เอง เมื่อคิดได้แล้ว ก็จะไม่ทะเลาะกันอีก”ชีวิตที่แสนสั้นสามหมื่นกว่าวันของมนุษย์ มีความสุขก็หนึ่งวัน ไม่มีความสุขก็หนึ่งวันเช่นกัน เหตุใดจึงไม่เปิดใจ ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเล่า?มักจะถือสาข้อเท็จจริงบนปาก ชนะหรือพ่ายแพ้ในไม่กี่คำ ทำตัวเองโมโห สร้างบาปปาก มีความหมายอะไร?ฉู่เชียนหลีพยักหน้าอย่างเป็นเด็กดี “เจ้

“อ่า!”เสียงนี่ไม่ใช่เสียงกำไลแตก แต่เป็นเสียงฝ่ามือที่ดังชัดเจนเสียงร้องนี่ไม่ใช่ปวดใจที่กำไลตกแตก แต่เป็นเสียงกรีดร้องที่เหมือนฆ่าหมูของเซียวจือฮว่าเห็นเพียง เซียวจือฮว่าโดนตบจนหมุนอยู่ตรงที่เดิมสองรอบ สุดท้ายเซล้มลงพื้น ศีรษะเอียงไปด้านหนึ่ง มวยผมเบี้ยว ปิ่นระย้าทองห้อยตกมาอยู่ที่ข้างหู บนใบหน้ายิ่งมีรอยฝ่ามือสีแดงปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อหันไปมองอีกด้าน ฉู่เชียนหลีสวมกำไลเฉียนคุนเข้าข้อมืออย่างใจเย็น จากนั้นนวดฝ่ามือที่เริ่มแดงอย่างเกียจคร้าน ท่าทางสูงศักดิ์ที่เกียจคร้านเหมือนแมวนั่น ราวกับคนที่ลงมือเมื่อครู่ไม่ใช่นางหมอมอเฒ่าสะดุ้งตกใจ แต่เมื่อตั้งสติได้ รีบทำสัญญามือ สั่งให้นางกำนัลหลายคนถอยออกไป ส่วนตนเองก็รีบเข้าไปในห้องทำสมาธิเช่นกัน นางไม่เห็นอะไรเลย…ผ่านไปสักพักเซียวจือฮว่าลูบแก้มที่เจ็บจนชา หันคอที่แข็งทื่อมา เงยหน้ามองไปทางฉู่เชียนหลีที่อยู่เบื้องสูง ตะลึงงันอยู่นาน“เจ้า…เจ้าตบข้า…”เหอะฉู่เชียนหลีหัวเราะอย่างเย็นชา “ข้าเป็นชายาเอก ส่วนเจ้าเป็นอนุ หรือนายหญิงของครอบครัวจัดการอนุเล็กๆ คนหนึ่ง ต้องได้รับอนุญาตจากเจ้าก่อน?”กล้าแตะต้องกำไลเฉียนคุนของนาง

ฉู่เชียนหลี “เจ้าฝันไปเถอะ!”——จะไปล่าสัตว์หรือไม่ไปมีแค่สองอย่าง ตะกร้าธนูเหรอ? ฉันอูลาร่านา·ฉู่เชียนหลีไม่มีทางแบก!เฟิงเย่เสวียน “...”ขันทีที่อยู่ด้านข้างกลับถลนตาทั้งคู่อ๋องเฉินจับก้นพระชายาอ๋องเฉินกลางวันแสกๆ ในวังหลวง… เฟิงเย่เสวียนหันไปมองฉับพลัน เขาด่าทอ “มองอะไร ตาเฒ่า!”“!”เบญจมาศขันทีหดเกร็ง รีบก้มศีรษะลง ไม่กล้าพูดมากแม้แต่คำเดียว เดินนำทางอยู่ด้านหน้าอย่างนอบน้อมอุทยานดอกไม้ฉู่เชียนหลีเดินเข้าไป ตอนที่เฟิงเย่เสวียนจะเดินตาม ขันทีเข้ามาขวางไว้“อ๋องเฉินโปรดหยุดก่อน ฝ่าบาทบอกว่าต้องการพบพระชายาอ๋องเฉิน ไม่ได้บอกว่าจะเรียกท่าน”เขา “...”มีเรื่องอะไรที่ลูกชายแท้ๆ อย่างเขาฟังไม่ได้?ภายในอุทยานดอกไม้ ทิวทัศน์รื่นรมย์ โครงสร้าง การตกแต่ง ฮวงจุ้ยล้วนเป็นเลิศ ภูเขาจำลองตั้งตระหง่าน สายน้ำไหลริน ดอกไม้เบ่งบาน แสงแดดอบอุ่นอีกด้านหนึ่งของทางเดินที่ปูด้วยหินกรวด ร่างเงาสีเหลืองสว่างสายหนึ่งนั่งอย่างสุขุมอยู่ตรงนั้นฉู่เชียนหลีรีบเดินเข้าไป“ถวายพระพรฝ่าบาท ขอฝ่าบาทอายุยืนหมื่นปี หมื่นหมื่นปี”ฮ่องเต้เงยหน้าขึ้น ม้วนเก็บหนังสือที่อยู่ในมือ จากนั้นวางลง ถามด้วยร

หลังจากฉู่เชียนหลีคุกเข่าทูลลา ก็หมุนกายเดินจากไป ฮ่องเต้เล่นนาฬิกาพกด้วยความสนใจ พลิกขึ้นพลิกลงและซ้ายขวา เต๋อฝูยืนอยู่ด้านข้าง สีหน้าตระหนกตกใจเป็นพิเศษเขาอ้าปาก อยากพูดแต่ก็ลังเล“ฝ่า ฝ่าบาท…ความหมายของพระองค์คือ พระชายาอ๋องเฉินจะเอาไม้นั่นไปตี ตี…ตี…”คำพูดที่เหลือ เขาตกใจจนไม่กล้าพูดออกมาฮ่องเต้พ่นลมออกจากจมูกอย่างไม่สบอารมณ์ “นางกล้าโกหกแม้แต่เรา ยังมีอะไรที่นางไม่กล้าทำอีก?” “หา!” เต๋อฝูยิ่งกลัวแล้ว “นาง นางโกหกอะไรพระองค์หรือพ่ะย่ะค่ะ?”ฮ่องเต้เหลือบมองเขาแวบหนึ่ง “ว่าเจ้าโง่เขลา เจ้าก็โง่เขลาจริงๆ แม่ฉู่เชียนหลีไม่รักนางตั้งแต่เด็ก แต่ชอบพี่สาวคนโต หากแม่นางมีมรดกตกทอดอะไรจริงๆ ก็คงให้ฉู่เจียวเจียวนานแล้ว ยังจะถึงคราวของฉู่เชียนหลีหรือ?”ดังนั้น คำพูดเมื่อครู่ของฉู่เชียนหลีคือกำลังโกหกเขานางหนูน้อย อายุแค่นี้ แต่กลับรู้จักใช้ประโยชน์ความปรารถนาของเขา แสวงหาผลประโยชน์สูงสุดให้ตนเอง นี่ไม่ใช่เรื่องที่ใครก็กล้าทำเหอะๆ!นิสัยนี่ ไม่รู้ว่าเก่งกว่าขุนนางในราชสำนักกี่คน เขาชอบเต๋อฝู “...”ยอมรับความโง่เขลาของตนเองแต่เหตุใดฝ่าบาทจึงไม่เปิดโปงพระชายาอ๋องเฉิน ทั้งๆ ท

โดยทั่วไปแล้วผู้หญิงขี่ม้าไม่เป็น และยิ่งขี่ม้ายิงธนูไม่เป็น การล่าสัตว์มักจะเป็นเวลาที่ผู้ชายแสดงเสน่ห์ ความสามารถ และความกล้าหาญส่วนตัวเขายังไม่ทันง้างธนู ฉู่เชียนหลีก็ผ่านไปแล้วห้าด่าน ล่าไปแล้วหกตัว ไม่เพียงทักษะการขี่ม้าดี ทักษะธนูยิ่งดีเหตุใดเมื่อก่อนเขาจึงไม่รู้ว่านางขี่ม้ายิงธนูเป็น?หานเฟิงกับเยว่เอ๋อร์ และยังมีเจ้าดำน้อย ล้วนไปตามอยู่ข้างหลังฉู่เชียนหลี ปรบมือดังเพียะๆ กลายเป็นกองให้กำลังใจ ส่วนเขาโดดเดี่ยวเพียงลำพัง ไม่มีใครเหลียวแลเขากระตุกบังเหียนแน่น ไล่ตามออกไป“อากาศดีมาก เหมาะแก่การล่าสัตว์ พวกเรามาแข่งกัน เป็นอย่างไร?”“หือ?” ฉู่เชียนหลีลดมือที่กำลังง้างธนูลง มีประกายแห่งความสนใจปรากฏขึ้นในแววตาหลายส่วน “แข่งอย่างไร?” “ใครยิงเหยื่อได้มากกว่าใครชนะ ผู้ชนะสามารถเรียกร้องจากอีกฝ่ายได้หนึ่งข้อ และอีกฝ่ายต้องตอบตกลงอย่างไม่มีเงื่อนไข กล้าแข่งหรือไม่?”สี่คำสุดท้าย มันคือกลยุทธ์ยั่วยุฉู่เชียนหลีไม่ใช่คุณหนูที่ถูกเลี้ยงดูในเรือนส่วนหลัง ความปรารถนาของแพ้ชนะถูกกระตุ้นทันที คันธนูยาวเคาะหน้าผาก ยิ้มอย่างยั่วยุ“ยินดีอย่างยิ่ง”เมื่อสิ้นเสียง ก็กระตุกม้าวิ่งไป