บททั้งหมดของ เศรษฐีสาวขอเอาคืน: บทที่ 171 - บทที่ 180

"อาจารย์โม่ ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ คุณฟังฉันอธิบายก่อน ฉันแค่ตัดสินใจพลาดชั่ววูบถึงได้เผลอทำเรื่องแบบนี้ลงไป โปรดยกโทษให้ฉันด้วยนะคะ ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรแบบนี้อีกแล้ว"ฮั่วซินอ้อนวอนด้วยเสียงสะอื้นแต่ศาสตราจารย์โม่กลับไม่สะทกสะท้าน "คุณฮั่ว คุณหมดสิทธิ์สมัครสอบเรียนคลาสปริญญาโทของผม ถ้าสอบจริง คะแนนวิชาชีพอาจผ่าน แต่ในเรื่องจริยธรรม คุณสอบตก"อนาคตฮั่วซินจบเห่แล้วถูกศาสตราจารย์โม่ปฏิเสธซึ่งหน้า คนในวงการก็มีกันแค่นี้ ถ้าเธออยากทำงานสายดีไซน์เนอร์ต่อคงเป็นไปไม่ได้แล้วหลี่ซูฉินก็ตกใจไม่แพ้กันเธอรีบวิ่งเข้าไปแล้วพูดด้วยความตื่นตระหนกอย่างมาก "อาจารย์โม่คะ ซินซินเธอยังเด็กเลยไม่ทันคิด ถึงพลาดทำเรื่องแบบนี้ลงไป โปรดให้โอกาสเธออีกสักครั้งเถอะค่ะ หลังจากนี้ฉันเชื่อว่าเธอต้องพยายามอย่างหนักและสุดความสามารถแน่นอน"แต่ประธานจูที่อยู่ข้าง ๆ กลับพูดว่า "แม้แต่ความประพฤติทางวิชาการยังไม่มีความซื่อสัตย์เลย ต่อให้เรียนได้เกรดดีแค่ไหนก็ไร้ประโยชน์ ตัดใจเปลี่ยนสายอาชีพซะเถอะ""ไม่นะคะ! อาจารย์โม่ คนเราทำผิดพลาดกันได้ทั้งนั้น ซินซินยังเด็ก ผู้ใหญ่อย่างเราไม่ควรทำลายอนาคตของเธอเพราะเรื่องแค่นี้น

"หมายความว่ายังไง?"ฮั่วจิ้นเฉิงไม่เข้าใจโม่อี้เฟยไม่ปิดบังอีกต่อไป รีบหยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดโปรแกรมบันทึกเสียงออกมา"นี่ไงล่ะ ความจริงที่ทำให้ฉันเรียกนายมา..."ฮั่วจิ้นเฉิงฟังคลิปบันทึกเสียงจนจบยิ่งฟังไป สีหน้าก็ยิ่งย่ำแย่"ฉันคิดว่าหลีเกอให้โอกาสเธอแล้ว แต่เธอไม่รู้จักถนอมไว้เอง กลับยังยั่วยุซ้ำแล้วซ้ำเล่า! ไม่มีใครอดทนกับอะไรได้โดยที่ไม่มีขีดจำกัดหรอกนะ!"ฮั่วจิ้นเฉิงกำมือแน่นโดยไม่รู้ตัวความรู้สึกเสียใจแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายแววตาของฮั่วจิ้นเฉิงปรากฏความสับสนเป็นครั้งแรก เขาจ้องมองไปด้านหน้าอย่างว่างเปล่า ก่อนจะพูดพึมพำหลังจากผ่านไปนาน "ฉันเข้าใจเธอผิดมาตลอด..."..."คุณหลี รอผมด้วยครับ"หลีเกอกำลังจะจากไป แต่ชายหนุ่มคนหนึ่งวิ่งตามมาหลีเกอไม่รู้จักชายหนุ่มตรงหน้า จึงถามด้วยความสงสัย "มีอะไรหรือเปล่าคะ?""คุณหลี สวัสดีครับ ผมเป็นผู้ช่วยของศาสตราจารย์โม่!"ชายหนุ่มพูดจบก็ยื่นนามบัตรที่พิมพ์ด้วยตัวอักษรสีทองให้กับหลีเกอ "คุณหลี นี่คือคำเชิญที่ศาสตราจารย์โม่มอบหมายให้ผมมามอบให้คุณโดยเฉพาะครับ"หลีเกอรับมาเปิดออกดูคำเชิญจริงด้วย!"ศาสตราจารย์โม่บอกว่าวันนี้เป็นนิทรรศ

"อาจารย์โม่มาแล้ว!"ไม่รู้ว่าใครพูดขึ้นมา เหยียนเจี่ยนถึงละสายตา แล้วหันไปยังทางที่อาจารย์กำลังโม่เดินมา"อาจารย์คะ!" เหยียนเจี่ยนแสดงความเคารพอย่างมากอาจารย์โม่พยักหน้าเล็กน้อย แต่กลับเดินผ่านเธอไปหาหลีเกอ "คุณหลี!"หลีเกอรู้สึกเป็นเกียรติอย่างมาก รีบกล่าวทักทาย "อาจารย์โม่!"อาจารย์โม่ยิ้ม "วันนี้เป็นงานเลี้ยงส่วนตัว ไม่ต้องเกร็งนะ"ทุกคนต่างก็รู้สึกได้ถึงท่าทีอันแตกต่างที่อาจารย์โม่มีต่อหลีเกออย่างชัดเจน เหยียนเจี่ยนที่อยู่ด้านหลังรีบเดินเข้ามา "อาจารย์ นี่คือคุณหลีที่คุณเคยพูดถึงใช่ไหมคะ?"เมื่อพูดจบ เหยียนเจี่ยนก็ยื่นมือออกไปหาหลีเกอ "สวัสดีค่ะ ฉันเหยียนเจี่ยน เป็นลูกศิษย์ของอาจารย์โม่ค่ะ!"อาจารย์โม่เห็นดังนั้น จึงพูดว่า "เหยียนเจี่ยนเป็นลูกศิษย์ที่ผมภูมิใจที่สุด มีพรสวรรค์ด้านการออกแบบสูงมาก หวังว่าพวกคุณจะได้เรียนรู้จากกันและกันไม่มากก็น้อย"หลีเกอยื่นมือออกไปจับมือกับเธอ "สวัสดีค่ะ ฉันหลีเกอ!"ทั้งสองคนถือว่าได้ทักทายกันแล้ว"ที่เชิญทุกคนมาวันนี้ จริง ๆ แล้วก็เพื่อหารือเรื่องสำคัญของเมืองปินเฉิง!" อาจารย์โม่เรียกให้ทุกคนมารวมตัวกันแล้วเกริ่นนำ เมื่อพูดจบก็มีคนพูดขึ

แต่เหยียนเจี่ยนกลับมองไม่เห็นถึงความผิดปกติ ตั้งแต่วินาทีที่ศาสตราจารย์โม่เลือกหลีเกอแทนเธอ ความสัมพันธ์ระหว่างอาจารย์และศิษย์ในใจของเธอก็เปลี่ยนไปแล้วดังนั้นเหยียนเจี่ยนจึงเม้มปากพูดอย่างไม่เกรงใจ “อาจารย์ นี่เหรอคะตัวเลือกที่คุณเล็งไว้ ไม่เห็นเท่าไหร่เลย”สีหน้าของศาสตราจารย์โม่เคร่งขรึมลงหลีเกอที่อยู่ข้าง ๆ เมื่อเห็นเช่นนั้นก็ตัดสินใจ“คุณเหยียน ฉันยินดีแข่งกับคุณค่ะ”เหยียนเจี่ยนพยักหน้า“ดีมากค่ะ กล้าหาญดี แต่ขอบอกไว้ก่อนนะคะว่าฉันจะไม่ออมมือให้คุณ คุณควรเตรียมใจไว้ให้ดีว่าต้องแพ้แน่”เหยียนเจี่ยนมั่นใจในความสามารถของตัวเองมากหลีเกอตอบอย่างไม่รีบร้อน “รอดูผลงานกันก่อนเถอะค่ะ แต่ว่า… คุณเหยียนคะ สี่คำที่ว่าเคารพครูศรัทธาในวิชา คุณควรพึงระลึกไว้ให้ดี”สีหน้าของเหยียนเจี่ยนเปลี่ยนไป“คุณมีสิทธิ์อะไรมาสั่งสอนฉัน”หลีเกอตอบอย่างไม่โอ้อวด “ไม่กล้าค่ะ แค่เตือนด้วยความหวังดี”เหยียนเจี่ยนมองไปที่ศาสตราจารย์โม่ คำพูดของหลีเกอเมื่อครู่ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ“อาจารย์คะ ฉัน...”ศาสตราจารย์โม่โบกมืออย่างใจกว้าง “ไม่เป็นไร ตอนนี้พวกเราต่างก็แก่ ๆ กันแล้ว เวทีก็ควรจะส่งต่อให้กั

ฟู่ซิวเป่ยอดไม่ได้ที่จะยิ้ม "อืม งั้นไปดูเรื่องอื่นต่อไหม"หลีเกอเริ่มตื่นตาตื่นใจ "มีอะไรที่สนุกกว่านี้อีกเหรอคะ?"ฟู่ซิวเป่ยทำตัวลึกลับอีกแล้ว "เดี๋ยวก็รู้"จากนั้นฟู่ซิวเป่ยก็พาหลีเกอไปที่ถนนอีกสายหนึ่ง ซึ่งมีการแสดงงิ้วปักกิ่งหลีเกอตามฟู่ซิวเป่ยไปเยี่ยมชมร้านปักผ้า ดูผลงานการปักผ้าแบบคลาสสิกมากมาย สัมผัสบรรยากาศของวัฒนธรรมโบราณอย่างเต็มที่ในที่สุดทั้งคู่ก็เดินผ่านร้านเครื่องเคลือบดินเผาแห่งหนึ่ง ซึ่งมีเครื่องเคลือบดินเผาสีน้ำเงินและสีขาววางอยู่มากมาย หลีเกอตาสว่างขึ้นทันที พูดออกมาโดยไม่รู้ตัว"พี่ซิวเป่ย ฉันเข้าใจแล้วว่าคุณพาฉันมาที่นี่ทำไม"หลีเกอมองไปที่เครื่องเคลือบดินเผาสีน้ำเงินและสีขาวเหล่านี้ นึกถึงสิ่งต่าง ๆ ที่ทั้งคู่ได้ไปเยี่ยมชมในตอนกลางคืน เมื่อผนวกรวมกับข้อมูลเกี่ยวกับงานแฟชั่นโชว์ที่เธอได้อ่านในวันนี้ ภาพร่างที่ชัดเจนก็ปรากฏขึ้นในหัว"ปากกา ขอปากกาให้ฉันหน่อยสิคะ!"หลีเกอพูดด้วยความตื่นเต้นฟู่ซิวเป่ยรีบหยิบปากกาหมึกซึมจากกระเป๋าเสื้อส่งให้ แต่ไม่มีกระดาษวาดภาพในตอนนี้ ทำให้หลีเกอใจร้อนมาก"ทำยังไงดี ฉันได้แรงบันดาลใจแล้ว แต่ไม่มีอะไรให้วาดเลย!"เมื่อพู