บททั้งหมดของ เศรษฐีสาวขอเอาคืน: บทที่ 181 - บทที่ 190

เขาสารภาพว่าเขารู้สึกหึงหวงหรือแม้แต่อิจฉา"คุณชอบเขาเหรอ" ฮั่วจิ้นเฉิงจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเธอ ถามคำถามที่เขาอยากถามมากที่สุด"นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของฉัน ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ""งั้นเหรอ" ฮั่วจิ้นเฉิงกระชากข้อมือเธอและดึงเธอเข้ามาใกล้ ๆ กับรถ หลีเกอพยายามดิ้นรน "ฮั่วจิ้นเฉิง ปล่อยฉันนะ!""พูดมาสิว่าคุณไม่ได้ชอบฟู่ซิวเป่ย"หลีเกอโกรธ "โรคจิตหรือไง! ฉันจะชอบใครก็เรื่องของฉัน ฉันมีอิสระ!""พูดมา! หลีเกอ ผมอยากฟังคุณพูด"หลีเกอดิ้นรนไม่หยุด "ฉันชอบเขา ชอบเขามาก ชอบจนแทบจะคลั่งอยู่แล้ว พอใจหรือยัง?"ดวงตาแดงก่ำของฮั่วจิ้นเฉิงวูบวาบไปด้วยความเด็ดเดี่ยว ความรู้สึกเหมือนถูกแทงเข้าที่หน้าอก เจ็บแปลบระบมหลีเกออาศัยจังหวะนี้ดิ้นหลุดจากเขา ถอยหลังไปสองก้าว สายตาเต็มไปด้วยความระแวดระวัง "ฮั่วจิ้นเฉิง ฉันจะชอบใครก็ไม่เกี่ยวกับคุณ ถึงวันนี้ไม่มีฟู่ซิวเป่ย ก็จะมีจางซิ่วเป่ย หลี่ซิ่วเป่ย... หรือผู้ชายคนอื่น ๆแต่คนคนนั้นไม่มีทางเป็นคุณ เข้าใจไหม?"หลีเกอพูดไปน้ำตาคลอไปความรู้สึกอัดอั้นที่ฝืนข่มมานานพังทลายลงในทันทีฮั่วจิ้นเฉิงหัวเราะเยาะตัวเอง ชกหมัดใส่กระจกรถอย่างแรง กระจกแตกกระจายไ

"นี่... นี่... นี่ได้รับแรงบันดาลใจมาจากเครื่องลายครามสีน้ำเงินและสีขาวเหรอ?""ฉันเพิ่งเคยเห็นการผสมผสานสีของเครื่องลายครามเข้ากับเสื้อผ้าเป็นครั้งแรก เป็นอะไรที่โดดเด่นมาก!""นี่มันเป็นการผสมผสานความเป็นเอกลักษณ์ของจีนเข้าด้วยกันทั้งหมดเลย องค์ประกอบความเป็นจีนประกอบร่างเข้าด้วยกันเป็นครั้งแรกอย่างโดดเด่นได้ขนาดนี้เชียว ยอดเยี่ยมมาก!""ฉันก็ว่าทำไมฉันถึงมองแล้วละสายตาไม่ได้เลย คุณลองดูด้านล่างสิ ยังสอดแทรกองค์ประกอบของงิ้วไว้ด้วย... ทั้งหมดผสมผสานเข้าด้วยกันอย่างชาญฉลาด...""นี่... ไม่ใช่แค่เสื้อผ้าแล้ว! มันคือการถ่ายทอดวัฒนธรรมดั้งเดิมของบรรพบุรุษ ผลงานนี้เท่านั้นที่คู่ควรกับการนำเสนอสู่สายตาชาวโลกในโอกาสอย่างนี้""..."เหยียนเจี่ยนมองไปที่ผลงานการออกแบบของหลีเกอ นอกจากความทึ่งแล้ว เธอก็นึกคำอื่นไม่ออก!ประวัติศาสตร์ของจีนดำรงอยู่มายาวนาน วัฒนธรรมหยั่งรากลึกมาห้าพันปี แต่เธอกลับละเลยไปสนิทเพียงชั่วครู่ใบหน้าก็ซีดเผือด!ผลงานของเธอผสมผสานสไตล์เกาหลีซึ่งเป็นที่นิยมในต่างประเทศ ตั้งใจออกแบบเพื่อเอาใจชาวต่างชาติโดยเฉพาะ ถึงอย่างนั้นกลับให้ความรู้สึกเหมือนหลงใหลได้ปลื้มไปกับวั

จากนั้นก็พูดว่า "ฉันไม่ได้แสดงละครนะ แต่ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้ ฉันก็ไม่มีทางได้เจอคุณ""เจอกันแล้วแล้วไง ยังจะเสแสร้งต่อหน้าผมอีกเหรอ" ฮั่วจิ้นเฉิงไม่สนใจเลย แววตาของเขายังมีความเกลียดชังแฝงอยู่ถ้าไม่ใช่เพราะเฉียวซีอวิ๋นเขากับหลีเกอก็คงไม่เดินมาถึงทางตันแบบนี้น้ำตาของเฉียวซีอวิ๋นไหลพราก เธอเอื้อมมือไปจับแขนฮั่วจิ้นเฉิง แต่กลับถูกเขาสะบัดทิ้งเฉียวซีอวิ๋นอดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยตัวเอง"ทำไมแม้แต่การสัมผัสก็ยังไม่ได้เหรอ หึ... คุณลืมไปแล้วหรือไงว่าตระกูลฮั่วของคุณติดค้างหนี้ตระกูลเฉียวของเราตลอดชีวิต"มือของฮั่วจิ้นเฉิงกำแน่นเมื่อเป็นเรื่องนี้เขาไม่มีอะไรจะโต้แย้งเฉียวซีอวิ๋นใช้จุดนี้มาควบคุมเขาไว้อีกครั้ง"คำพูดบางคำ พูดออกมาบ่อย ๆ ก็ไร้ประโยชน์แล้ว"ฮั่วจิ้นเฉิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา คำพูดของเขาแฝงไปด้วยคำเตือนแต่เฉียวซีอวิ๋นกลับดูเหมือนจะไม่สนใจ "เพราะงั้น... ฉันคิดว่านี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะพูดคำเหล่านี้แล้ว จิ้นเฉิง เรามาทำข้อตกลงกันเถอะ"เมื่อพูดมาถึงตรงนี้เฉียวซีอวิ๋นลดเสียงลงใช้โทนเสียงที่เฉพาะพวกเขาสองคนเท่านั้นที่ได้ยิน "ฉันรู้ว่าคุณไม่อยากติดค้างตระกูลเฉีย

เธอเหยียบคันเร่งจมมิดอย่างสิ้นคิดความรู้สึกอยากทำลายล้างหลีเกอท่วมท้น!ตราบใดที่หลีเกอไม่อยู่บนโลกนี้ เธอก็จะขยับขึ้นเป็นนักออกแบบหลักประจำงานแฟชั่นโชว์นี้โดยปริยายไม่มีใครมาแย่งตำแหน่งนี้กับเธออีกเหยียนเจี่ยนกำพวงมาลัยแน่นขณะนั้นเอง รถเบนท์ลีย์คันหนึ่งก็ขับตรงมา จอดขวางหน้ารถของหลีเกอไว้ ทำให้เหยียนเจี่ยนที่กำลังคิดจะทำอะไรบ้า ๆ อยู่มีอันต้องหยุดชะงักไปฮั่วจิ้นเฉิงให้หลานหนีตรวจสอบตำแหน่งของหลีเกอ แล้วรีบขับรถมาที่นี่อย่างรวดเร็วหลังจากจอดรถเรียบร้อยแล้ว เขาก็รีบเปิดประตูรถและลงมาหลีเกอขมวดคิ้วทำไมฮั่วจิ้นเฉิงถึงทำตัวเหมือนหนังเหนียวที่แกะไม่ออกอย่างนี้“หลีเกอ!”ทันทีที่ได้เห็นเธอ อารมณ์ที่ตึงเครียดทั้งหมดของฮั่วจิ้นเฉิงก็พังทลายลงในทันทีเขาอยากทำทุกอย่างเพื่อชดใช้ให้เธอจริง ๆ ชดใช้ความผิดที่เขาเคยกระทำลงไป“ท่านประธานฮั่ว ช่วงนี้ดูเหมือนคุณจะว่างมากเลยนะคะ” หลีเกอพูดจาเยาะเย้ย ไม่ค่อยอยากจะสนใจเขาฮั่วจิ้นเฉิงเม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า “หลีเกอ ไม่ว่าอดีตเราจะเคยเป็นยังไง ก็ให้มันผ่านไปเถอะ ผมว่า... เราจะยังพอ... เป็นเพื่อนกันได้ไหม?”หลีเกอคิดว่าตัวเองคงหูฝาดไปแน

“ฮั่วจิ้นเฉิง...”หลีเกอตะโกนเสียงแหบแห้งแต่ไม่ว่าเธอจะตะโกนอย่างไร ฮั่วจิ้นเฉิงก็ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ ตอบสนองเลยเหยียนเจี่ยนที่นั่งอยู่บนที่นั่งคนขับก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันเช่นกันไม่คิดว่าจะมีคนกล้าบ้าบิ่นขนาดนี้ ยอมขับรถตัวเองพุ่งออกมาโดนชนแทนหลีเกอแต่ตอนนี้เธอไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อีกแล้วเธอไม่ลังเลแม้เสี้ยววินาที แม้ว่ารถของตัวเองจะเยินจนไม่เป็นรูปเป็นร่าง แต่เหยียนเจี่ยนก็ยังคงหักพวงมาลัยอย่างรวดเร็วขับรถออกจากที่เกิดเหตุด้วยความเร็วสูง“สวัสดีค่ะ 120 ใช่ไหมคะ มีรถยนต์ประสบอุบัติเหตุที่แยกถนนปินเจียงหมายเลขสาม...” หลีเกอพยายามตั้งสติ โทรแจ้งรถพยาบาลเมื่อมองไปทางฮั่วจิ้นเฉิงที่หมดสติอยู่ เธอรู้สึกว่ามือทั้งสองของตัวเองสั่นไปหมดรถพยาบาลมาถึงอย่างรวดเร็วฮั่วจิ้นเฉิงถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลอย่างเร่งด่วนขณะอยู่บนฟุตบาธ หลีเกอค่อย ๆ ตั้งสติ จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเจิ้งหลิ่ว “คุณเจิ้งคะ ฉันรถชนค่ะ”เจิ้งหลิ่วแทบจะนั่งไม่ติด“คุณเป็นยังไงบ้างครับ? แล้วตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน? ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้?”“ไม่ต้องค่ะ…” หลีเกอเงยหน้าขึ้น มองไปยังประตูห้อ