All Chapters of เศรษฐีสาวขอเอาคืน: Chapter 161 - Chapter 170

ในพริบตาเดียว จ้าวเหิงก็คิดแผนในใจแต่หลินซืออี้ไม่รู้เรื่อง จึงรีบพูดว่า “คุณฟู่สั่งให้ฉันพาทุกคนมาที่นี่ค่ะ”จ้าวเหิงอุทาน “อ้อ” แล้วมองฟู่ซิวเป่ยด้วยสายตาอาฆาต ฟู่ซิวเป่ยลูบจมูกอย่างไม่เข้าใจ แต่จ้าวเหิงกลับสั่งให้เธอออกไปตรง ๆ“ถ้าอย่างนั้นงานของเลขาหลินก็เสร็จแล้วล่ะ วันนี้ลูกสาวฉันมาเยี่ยม ฉันคงไม่ให้เธอมาทานข้าวด้วย ไว้ค่อยเชิญมาที่บ้านคราวหน้านะ”หลินซืออี้ฟังแล้วพยักหน้าสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย แต่ก็กลับมาเป็นปกติในเวลาอันรวดเร็ว “ได้ค่ะ คุณหญิงฟู่! งั้นฉันกลับก่อนนะคะ”หลินซืออี้พูดจบก็หันไปมองฟู่ซิวเป่ย “คุณฟู่ ฉันกลับก่อนนะคะ”ฟู่ซิวเป่ยร้องอืม แล้วพยักหน้าหลินซืออี้กัดริมฝีปากด้วยความไม่พอใจ แต่ตอนนี้ยังหาเหตุผลที่จะอยู่ต่อไม่ได้หลังจากที่เธอจากไป จ้าวเหิงจึงดึงหลีเกอมา “เสี่ยวเกอ อย่ากังวลไปนะ! ผู้ชายคนนี้จะไม่จ้างเลขาหญิงอีกแล้ว ทำตัวใสซื่ออะไรกัน จอมปลอมสิ้นดี”พูดจบ ยังไม่ลืมจ้องเขม็งไปทางฟู่ซิวเป่ย “รีบย้ายเธอออกไปจากตำแหน่งปัจจุบันซะ ไม่งั้นแม่จะทำให้เธออยู่ไม่ได้เอง!”ฟู่ซิวเป่ยไม่มีข้อโต้แย้ง คำสั่งของแม่ถือเป็นที่สุด!หลีเกอไม่คิดว่าจ้าวเหิงจะพูดตรงไปต

แต่หลี่ซูฉินไม่ได้คิดอะไรกับหลีเกอ “เอาน่า อย่าคิดมาก อย่าลืมคำที่แม่พูด วางตัวให้ดีตอนอยู่ต่อหน้าศาสตราจารย์โม่”หลีเกอมาพร้อมกับฟู่ซิวเป่ยเมื่อทั้งคู่ปรากฏตัวขึ้น หนุ่มสาวรูปงามก็ดึงดูดความสนใจของผู้คนมากมายผู้คนส่วนใหญ่ไม่รู้จักคนแปลกหน้าอย่างฟู่ซิวเป่ย แต่สำหรับหลีเกอที่เป็นข่าวลือหนาหู พวกเขาได้ติดตามเรื่องราวมาไม่น้อยเลยทีเดียว“คุณหนูหลีตอนนี้หย่าร้างแล้ว แต่กลับใช้ชีวิตอย่างสง่างาม แฟนหนุ่มคนใหม่ดูไม่เลวเลย เมื่อเทียบกับฮั่วจิ้นเฉิงแล้วก็ไม่ได้น้อยหน้าไปกว่ากัน”“พวกคุณพูดถูก! ผู้ชายคนนี้ดูไม่เหมือนคนที่อยู่ในแวดวงของเราเลย เป็นลูกชายตระกูลไหนกันนะ?”“...คุณรู้จักเอฟแอลกรุ๊ปไหม บริษัทนายทุนข้ามชาติรายใหม่ที่เพิ่งก่อตั้งขึ้นไงล่ะ” ยังมีคนจำฟู่ซิวเป่ยได้ เขาพูดอย่างภาคภูมิใจ “ผู้ชายคนนั้นคือประธานของเอฟแอลกรุ๊ป!”ผู้คนต่างอุทานด้วยความตกใจ!“ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาคบกับคุณหนูตระกูลหลี ทั้งสองเป็นคู่ที่เหมาะสมกันจริง ๆ”“อิจฉา อิจฉาจัง คุณหนูตระกูลหลีช่างโชคดีจริง ๆ นอกจากจะเกิดมาชาติตระกูลดีแล้ว หน้าตายังสะสวย แถมยังเก่งอีกต่างหาก! ตอนนี้ธุรกิจของบริษัทตี้เซิ่งอยู่ภายใต้

“คุณหนูฮั่ว ผลงานชิ้นนี้โดดเด่นมาก คงจะมีแรงบันดาลใจในการออกแบบที่แปลกใหม่ คุณพอจะแบ่งปันให้เราฟังได้ไหมคะ?”มีคนอดไม่ได้ที่จะถามฮั่วซินยิ้มแย้ม ท่าทางสง่างาม พูดจาคล่องแคล่ว“ที่จริงแล้วผลงานชิ้นนี้ได้แรงบันดาลใจมาจากโชว์ที่ฉันไปชมในฝรั่งเศสค่ะ มันบ่งบอกถึงความเป็นอิสระ และความสวยงามฉลาดล้ำของผู้หญิง ดังนั้นฉันจึงเลือกใช้เฉดสีที่ฉูดฉาด เพื่อแสดงให้เห็นถึงสีสันของความเป็นผู้หญิง ในส่วนของการตัดเย็บก็มีการใส่ใจในรายละเอียด คุณสามารถดูการออกแบบที่ปลายแขนและปกเสื้อได้นะคะ…”หลังจากฮั่วซินพูดจบ ผู้คนรอบข้างก็มองมาด้วยสายตาชื่นชม“ว้าว คุณหนูฮั่วมีความเข้าใจที่เป็นเอกลักษณ์ด้านการออกแบบ ไม่น่าแปลกใจเลยที่เธอออกแบบผลงานได้ยอดเยี่ยมขนาดนี้ ไม่รู้ว่าคุณหนูฮั่วมีแผนจะเซ็นสัญญากับสตูดิโอหรือเปล่า แต่สตูดิโอของเรากำลังต้องการนักออกแบบที่มีฝีมือเก่งกาจอย่างคุณหนูฮั่วอยู่พอดี”“บริษัทของเราก็ทำเกี่ยวกับเสื้อผ้าเหมือนกัน นักออกแบบที่เก่งกาจอย่างคุณหนูฮั่ว ถ้าเรียนจบแล้วต้องเก็บบริษัทของเราไว้พิจารณานะครับ”พูดจบก็ไม่ลืมที่จะยื่นนามบัตรให้ฮั่วซินฮั่วซินรับมาด้วยรอยยิ้ม กล่าวขอบคุณอย่างสุภาพ

แต่เห็นได้ชัดว่าฮั่วซินดูจะไม่ค่อยพอใจ“ฮั่วซิน ฉันจะให้โอกาสเธอ ถอนผลงานชิ้นนี้ออกจากนิทรรศการด้วยตัวเองซะ ไม่งั้นฉันจะทำให้เธอต้องเสียใจจนลืมไม่ลง”ฮั่วซินไม่สนใจหลีเกอไม่มีต้นฉบับ เธอแน่ใจว่าหลีเกอเองก็ไม่มีหลักฐานเช่นกัน ดังนั้นจึงพูดจาโอหังโดยไม่ละอาย“แล้วแต่”พูดจบก็ยืดอกเดินจากไปอย่างหยิ่งผยองเมื่อผลักประตูกระจกก็ชนเข้ากับโม่อี้เฟยพอดี “พี่อี้เฟย! มาทำอะไรที่นี่คะ?”โม่อี้เฟยไม่ได้ตอบคำถามของเธอ แต่กลับมองไปทางหลีเกอที่อยู่ไม่ไกลนัก ถามเหมือนไม่ตั้งใจว่า “ความสัมพันธ์ของเธอกับหลีเกอดีขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่?”ฮั่วซินพูดด้วยน้ำเสียงดูถูก “พี่อี้เฟย พูดอะไรน่ะ ใครมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเธอ เธอกลายเป็นคุณหนูตระกูลหลีไปแล้ว ฉันเอื้อมไม่ถึงหรอก”คำพูดของเธอเต็มไปด้วยความประชดประชัน“อ๋อ…”โม่อี้เฟยลากเสียงยาว ไม่ได้พูดอะไรมากฮั่วซินก็ไม่ได้สนใจโม่อี้เฟยอีก เหยียบรองเท้าส้นสูงก้าวเดินจากไปหลังจากที่เธอจากไปแล้วโม่อี้เฟยจึงก้มลงมองหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเอง ซึ่งแสดงโปรแกรมบันทึกเสียง เวลาหยุดอยู่ที่ห้านาทีดวงตาของเขามืดลง กดปุ่มหยุดและเซฟคลิปเสียงไว้“คุณหนูหลี นานเลยนะ

“คุณบอกว่าผลงานออกแบบชิ้นนี้ไม่ใช่ของฉัน งั้นคุณก็เอาหลักฐานมาให้ฉันดูสิ! ถ้าคุณแสดงหลักฐานไม่ได้ ฉันจะฟ้องคุณข้อหาหมิ่นประมาท”ฮั่วซินมั่นใจว่าหลีเกอไม่มีหลักฐานอีกฝ่ายพูดจาไม่เกรงใจ หลีเกอกลับพูดอย่างตรงไปตรงมา “ฉันไม่มีหลักฐานในมือจริง ๆ”“เกินไปนะ ไม่มีหลักฐานยังกล้ากล่าวหาว่าคนอื่นลอกเลียนแบบ”"ใช่ นี่มันใส่ร้ายป้ายสีกันชัด ๆ""ไม่คิดว่าหลีเกอที่เป็นคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลหลีจะเป็นคนแบบนี้""คุณคงไม่รู้ล่ะสิ ฮั่วซินเคยเป็นน้องสะใภ้ของเธอมาก่อน อาจเป็นไปได้ว่าเธอทำแบบนี้ก็เพื่อแก้แค้นฮั่วซิน""โอ้โห้ น่ากลัวเกินไปแล้ว"ฮั่วซินเห็นว่าความคิดเห็นของคนส่วนใหญ่ต่างก็เข้าข้างตัวเอง ทำให้ยิ่งได้ใจสายตาของผู้คนเฉียบแหลม เธอมั่นใจมากว่าวันนี้จะทำให้หลีเกอที่มาด้วยรอยยิ้มต้องร้องไห้กลับไป"เหอะ ไม่มีหลักฐานก็ขอโทษฉันซะ ฉันอาจจะเมตตาปล่อยผ่านก็ได้"หลีเกอยิ้มหยัน"ขอโทษ? เธอสมควรได้รับเหรอ!"สีหน้าฮั่วซินเปลี่ยนไป "หลีเกอ เธอเป็นคนมาหาเรื่องเอง อย่าโทษฉันที่ไม่เกรงใจ"แต่หลีเกอกลับพูดว่า "ฉันไม่มีหลักฐานในมือ รวมถึงต้นฉบับของผลงานออกแบบชิ้นนี้ ก็เพราะตัวต้นฉบับโดนเธอขโมยไปไงล่ะ"