บทที่ 167 แม้แต่เพื่อนก็ไม่อยากเป็น

แต่เห็นได้ชัดว่าฮั่วซินดูจะไม่ค่อยพอใจ

“ฮั่วซิน ฉันจะให้โอกาสเธอ ถอนผลงานชิ้นนี้ออกจากนิทรรศการด้วยตัวเองซะ ไม่งั้นฉันจะทำให้เธอต้องเสียใจจนลืมไม่ลง”

ฮั่วซินไม่สนใจ

หลีเกอไม่มีต้นฉบับ เธอแน่ใจว่าหลีเกอเองก็ไม่มีหลักฐานเช่นกัน ดังนั้นจึงพูดจาโอหังโดยไม่ละอาย

“แล้วแต่”

พูดจบก็ยืดอกเดินจากไปอย่างหยิ่งผยอง

เมื่อผลักประตูกระจกก็ชนเข้ากับโม่อี้เฟยพอดี “พี่อี้เฟย! มาทำอะไรที่นี่คะ?”

โม่อี้เฟยไม่ได้ตอบคำถามของเธอ แต่กลับมองไปทางหลีเกอที่อยู่ไม่ไกลนัก ถามเหมือนไม่ตั้งใจว่า “ความสัมพันธ์ของเธอกับหลีเกอดีขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่?”

ฮั่วซินพูดด้วยน้ำเสียงดูถูก “พี่อี้เฟย พูดอะไรน่ะ ใครมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเธอ เธอกลายเป็นคุณหนูตระกูลหลีไปแล้ว ฉันเอื้อมไม่ถึงหรอก”

คำพูดของเธอเต็มไปด้วยความประชดประชัน

“อ๋อ…”

โม่อี้เฟยลากเสียงยาว ไม่ได้พูดอะไรมาก

ฮั่วซินก็ไม่ได้สนใจโม่อี้เฟยอีก เหยียบรองเท้าส้นสูงก้าวเดินจากไป

หลังจากที่เธอจากไปแล้ว

โม่อี้เฟยจึงก้มลงมองหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเอง ซึ่งแสดงโปรแกรมบันทึกเสียง เวลาหยุดอยู่ที่ห้านาที

ดวงตาของเขามืดลง กดปุ่มหยุดและเซฟคลิปเสียงไว้

“คุณหนูหลี นานเลยนะ