บทที่ 166 หลักฐานล่ะ

หลี่ซูฉินพูดพลางผลักฮั่วซินออกไป

ฮั่วซินจึงรีบคว้าโอกาสนี้พูดขึ้นมาว่า “ฉันตั้งใจจะสอบเรียนต่อเป็นนักศึกษาระดับปริญญาโทของคุณหลังจบปีสี่ หวังว่าจะมีโอกาสได้ร่วมศึกษาภาคการออกแบบกับคุณนะคะ”

ศาสตราจารย์โม่เข้าใจ จึงให้กำลังใจว่า “ตั้งใจเข้าไว้”

พูดจบแล้ว

เขาก็เดินจากไปท่ามกลางผู้คนที่ยืนรายล้อมอยู่

หลี่ซูฉินเห็นศาสตราจารย์โม่พูดแบบนั้นก็รู้สึกตื่นเต้นในใจ จึงดึงฮั่วซินมากระซิบกระซาบว่า

“ซินซิน สบายใจได้เลย! วางใจหายห่วงแน่นอน! ลูกต้องตั้งใจเข้าไว้นะ อย่าทำให้แม่ผิดหวังล่ะ!”

ฮั่วซินหน้าตาเปื้อนยิ้ม

“วางใจได้เลยค่ะแม่! ลูกสาวแม่เก่งจะตาย”

หนึ่งในนักศึกษาระดับปริญญาโทของศาสตราจารย์โม่ เธอต้องสอบติดแน่

ทว่าในวินาทีถัดมา หลีเกอเดินหน้าบึ้งตึงตรงมาหาเธอ

ไม่รู้ทำไม ฮั่วซินถึงเกิดความรู้สึกอยากหนีหน้าขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

“มาคุยกันหน่อย!”

คำสั้น ๆ สี่คำ แต่กลับแฝงไว้ด้วยแรงกดดันที่มองไม่เห็น

ฮั่วซินไม่อยากสนใจหลีเกอ

หันหลังเตรียมจะเดินจากไป แต่ยังไม่ทันได้ก้าวเท้าออกไป หลีเกอก็คว้าข้อมือของเธอไว้ “ทำไม ร้อนตัวเหรอ?”

หลี่ซูฉินที่อยู่ข้าง ๆ เห็นหลีเกอจับฮั่วซินก็รีบวิ่งเข้ามา

“หลีเกอ