บทที่ 173 ผลักไสให้ห่างออกไป

ฮั่วซินตกใจกลัว!

เธอแทบไม่กล้าหายใจ ไม่คิดว่าคราวนี้ฮั่วจิ้นเฉิงจะจริงจัง

"แม่คะ..."

หลี่ซูฉินก็ไม่คิดว่าฮั่วจิ้นเฉิงจะโหดเหี้ยมขนาดนี้ รีบห้ามปราม "ลูกชาย แกทำอะไรน่ะ!"

"เธอทำเรื่องแบบนี้ แม่เองก็หลีกหนีความรับผิดชอบไม่พ้นไปด้วยหรอก ในฐานะพ่อแม่ การตามใจลูกมากเกินไป สุดท้ายก็จะต้องรับผล"

หลี่ซูฉินถึงกับอึ้ง

"ไอ้ลูกคนนี้..."

ฮั่วซินเห็นดังนั้นก็รู้สึกอับอายจนทนไม่ได้ รีบวิ่งหนีไป

หลี่ซูฉินกลัวว่าเธอจะทำอะไรที่โง่เขลา จึงไม่สนใจที่จะโต้เถียงกับฮั่วจิ้นเฉิง รีบวิ่งตามไปทันที

"ซินซิน รอแม่ด้วย!"

หลีเกอไม่สนใจเรื่องครอบครัวของพวกเขา แต่ผลลัพธ์นี้ก็ทำให้เธอรู้สึกสบายใจมาก

ในเวลานี้ ฟู่ซิวเป่ยเดินมาหาเธอ ลูบไหล่เธอเพื่อปลอบโยน

"ความจริงกระจ่างชัดแล้ว กลับกันเถอะ"

หลีเกอพยักหน้า "ค่ะ"

ฟู่ซิวเป่ยหันไปมองฮั่วจิ้นเฉิง แววตาเย็นชาไร้ความอบอุ่น ฮั่วจิ้นเฉิงรู้สึกหนาวสั่นในใจ เมื่อมองภาพที่ทั้งสองยืนอยู่ด้วยกันแล้ว พบว่ามันช่างเจ็บปวด

"หลีเกอ ตอนนี้แก้แค้นสำเร็จแล้ว เธอคงดีใจมากสินะ!" ฮั่วจิ้นเฉิงสอดมือข้างหนึ่งเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยดีนัก

หลีเกอหัวเราะเยา