ลั่วอู๋ฉางมีความคิดเห็นเป็นของตัวเองคนอื่นยอมใส่ถุงมือ เป็นเรื่องของคนอื่น ตัวเองจะทำอย่างไรก็ย่อมเป็นไปตามความชอบของตัวเอง"อยากสัมผัสก็ได้ คุณบอกก่อนว่าสมบัติชิ้นนี้คืออะไร?" เห็นได้ชัดว่าหลิ่วเจิ้นเจียงต้องการทดสอบลั่วอู๋ฉางพูดถูกถึงจะมีสิทธิ์ได้สัมผัสไม่อย่างนั้นก็ไปไกล ๆ เถอะ!"กริช พูดอย่างเคร่งครัดคือมีดบิน" ลั่วอู๋ฉางให้ข้อสรุปโดยตรงหลิ่วเจิ้นเจียงเบิกตากว้างก่อน จากนั้นก็หัวเราะเสียงดัง "ชายหนุ่ม อย่างนายเรียกว่าตาเงอะงะไม่ได้แล้ว แต่ตาบอดต่างหาก!""เห็นได้ชัดว่านี่คือดาบไส้ปลา ถูกนายบอกว่าเป็นกริช มันมากเกินไปแล้ว คาดไม่ถึงจะยังพูดว่าเป็นมีดบินด้วย!""เสี่ยวหยิน นี่ก็คือปรมาจารย์ด้านการประเมินสมบัติที่เธอพูดถึงเหรอ? ไม่ไหวแล้ว ฉันจะขำตายแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า!"หลิ่วซือหยินรู้สึกเขินอายเล็กน้อยและไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีเธอเชื่อว่าลั่วอู๋ฉางไม่ใช่การพูดจาโผงผาง แต่นักประเมินสมบัติคนก่อน ๆ ล้วนบอกว่านี่เป็นดาบไส้ปลา"คุณเคยเห็นดาบที่มีคมเดียวเหรอ?" ลั่วอู๋ฉางถามอย่างเย็นชา"เอ่อ?"เสียงหัวเราะของหลิ่วเจิ้นเจียงหยุดกะทันหันคมเดียวคือมีด สองคมคือดาบนี่คือพื้นฐานจะบอก
Read more