All Chapters of ย้อนรักทวงแค้น: Chapter 621 - Chapter 630

ช่วงนี้จิตใจของฮ่องเต้เฒ่าไม่ค่อยมั่นคง ในวันปกติดูเหมือนจะสับสนเล็กน้อยแต่ทรงจำสิ่งหนึ่งได้ ซึ่งก็คือการฟังคำพูดของซูชิงอู่ซูชิงอู่พยักหน้าเล็กน้อยพลางเหลือบมองขันทีหนุ่มที่ติดตามฮ่องเต้เฒ่ามาด้วยขันทีหนุ่มก้มหน้าขอตัวจากไปทันทีบริเวณรอบ ๆ ไม่มีใครอยู่ อีกทั้งท้องฟ้าด้านนอกก็มืดครึ้ม ดังนั้นบรรยากาศจึงดูเปลี่ยวเล็กน้อย“ฝ่าบาททรงทำดีมากเพคะ”ทันใดนั้นฮ่องเต้เฒ่าก็หัวเราะ ดูเหมือนจะมีประกายในดวงตาพร่าด้วยความชราของเขา“ข้ารู้ว่าชิงอู่จะไม่ทำร้ายข้า”เมื่อซูชิงอู่ได้ยินฮ่องเต้ตรัสถึงเรื่องนั้น นางก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหมือนถูกประชด“ฝ่าบาท โปรดทรงช่วยชิงอู่อีกเรื่องหนึ่ง…”ฮ่องเต้เฒ่าเริ่มจริงจังทันที “พูดมา ไม่ว่าเจ้าพูดอะไรข้าก็ย่อมทำตามอย่างแน่นอน…”ไม่พูดไม่ได้ว่าตั้งแต่ที่ฮ่องเต้เฒ่าประชวรและมีอาการเลอะเลือนก็กลายเป็นคนที่น่ารักขึ้นมาก ทว่าซูชิงอู่ก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้เขามีสภาพเช่นนี้แม้ตอนนี้จะทรงแสร้งทำ แต่อีกไม่นานมันก็จะกลายเป็นจริง“ขอทรงออกรับสั่งให้บุตรชายคนโตของตระกูลมู่หรงเข้าเมืองหลวงเพคะ!”ในฐานะผู้บังคับบัญชากองทัพ หากไม่มีเหตุการณ์สำคัญก็ห้ามเข้าเ

ตอนนี้เมืองหลวงของแคว้นหนานเย่ได้เริ่มเตรียมพร้อมสำหรับการทำสงครามแล้วซูชิงอู่มองดูเวลาเพราะเพิ่งได้รับข่าวมาว่าแม่ทัพมู่หรงใกล้จะมาถึงแล้วนางและเย่เสวียนถิงนั่งอยู่ริมหน้าต่างชั้นสองของโรงน้ำชาใกล้ประตูเมือง จากตรงนี้พวกเขาสามารถมองเห็นแม่ทัพมู่หรงเข้ามาในเมืองหลวงได้เย่ชิวหมิงได้จัดขุนนางใหญ่หลายคนไว้รอต้อนรับพวกเขาที่ประตูเมือง นอกจากนี้ องครักษ์ยังได้ทำการกรุยทางให้มีพื้นที่ขนาดใหญ่ เพื่อเป็นการให้เกียรติแม่ทัพมู่หรงเมื่อเวลาผ่านไป เหงื่อบนหน้าผากของเจ้าหน้าที่ทั้งสองที่เฝ้าประตูก็ผุดออกมา พระอาทิตย์ค่อย ๆ เคลื่อนไปทีละน้อย พวกเขารอตั้งแต่เช้ายันบ่ายซูชิงอู่ทั้งดื่มชาทั้งทานอาหาร จากนั้นนางก็นั่งบนเก้าอี้โดยเชิดคางขึ้นแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “มาช้ากว่าที่คาดไว้มาก ดูเหมือนว่าบุตรชายคนโตแห่งตระกูลมู่หรงผู้นี้เองก็คงกังวลมากเช่นกัน”เย่เสวียนถิงยิ้มมุมปาก เขาได้จัดเตรียมองครักษ์ไว้ด้านล่างแล้วเพื่อป้องกันไม่ให้มู่หรงฉางฉวนสร้างปัญหาก่อความวุ่นวายในเมืองหลวงแม้ช่วงนี้เขาจะยุ่งพอสมควร แต่เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นการปรับตัว การฝึกทหารและม้าก็ได้รับการจัดการโดยรองแม่ทัพของเขาดัง

สิ่งที่มู่หรงฉางฉวนทำคือความพยายามที่จะก่อกบฏหากไม่แสดงอำนาจบอกให้เขารู้ถึงความร้ายแรง เกรงว่าเขาอาจจะทำให้สถานการณ์ในเมืองหลวงพลิกผันขึ้นมาได้มู่หรงฉางฉวนใบหน้าเปลี่ยนสีเมื่อได้ยินคำยั่วยุของเย่เสวียนถิงเขาได้ยินเกี่ยวกับชื่อเสียงของเย่เสวียนถิงและหวาดกลัวในกิตติศัพท์เทพเจ้าแห่งสงครามเล็กน้อยแต่เมื่อนึกถึงอาการบาดเจ็บที่ขาจนกลายเป็นความพิการของอีกฝ่าย ซึ่งคงจะทำให้อ่อนแอลงกว่าเดิมอย่างแน่นอน นอกจากนี้เย่เสวียนถิงยังได้รับการประคบประหงมในเมืองหลวงมานานแล้วและอาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรจับดาบอย่างไร...เมื่อคิดได้เช่นนั้น อารมณ์ของเขาก็ค่อย ๆ สงบลง และเขาก็จับหอกไว้มั่นอีกครั้ง “เอาล่ะ ให้ข้าได้สัมผัสกับพลังของท่านอ๋องเสวียนเสียหน่อย!”ยามที่กองทัพต่อสู้กัน แม่ทัพจากทั้งสองฝั่งจะต่อสู้กันเพียงลำพัง และคนอื่น ๆ จะต้องไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวนี่คือการต่อสู้แห่งศักดิ์ศรีของแม่ทัพทั้งสองบรรดาคนที่อยู่ด้านหลังมู่หรงฉางฉวนถอยออกไปเล็กน้อย ส่วนเหล่าองครักษ์ก็ขยับขยายพื้นที่ตรงหน้าประตูเมืองเพื่อให้มีที่เพียงพอสำหรับทั้งสองคนขณะที่เย่เสวียนถิงถือหอกอยู่ในมือ สายตาของเขาเย็นชาและคมปลาบ ไ

จะไม่คุกเข่าก็ไม่ได้ เพราะเหล่าทหารของเขาทั้งหมดตกอยู่ในกำมือของคู่ต่อสู้แล้วเย่เสวียนถิงเก็บหอกแล้วพูดกับเซียวเฝิงที่ติดตามมา “เจ้าให้คนนำเหล่าทหารและม้าไปไว้ที่ฮวยเฉิงแล้วรอข่าวจากข้า”“รับบัญชาพ่ะย่ะค่ะ!”เซียวเฝิงรับคำสั่งทันทีเขาลงมือสั่งคนประมาณร้อยคน จากนั้นจึงขี่ม้าไปต่อหน้าคนเหล่านั้น “ขึ้นมาแล้วมุ่งหน้าไปยังฐานประจำการในฮวยเฉิง!"“ขอรับ!”ทหารและม้านับหมื่นที่มู่หรงฉางฉวนนำมาทั้งหมดถูกเซียวเฝิงคุมตัวไป กองทัพที่แข็งแกร่งค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกไป และเงาร่างแห่งความมืดก็ค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกจากเมืองหลวงมุมปากของมู่หรงฉางฉวนกระตุก เขาลุกขึ้นยืนอย่างไม่แยแส คาดไม่ถึงว่าการกลับมาในครั้งนี้ เขาจะไม่เพียงล้มเหลวในการสร้างอำนาจของตนเท่านั้น แต่ยังต้องมอบคนเหล่านั้นทั้งหมดให้กับเย่เสวียนถิงด้วยเมื่อเห็นทุกคนรอบตัวเขาจากไป มู่หรงฉางฉวนก็ไม่คิดที่จะต่อต้าน เขาเดินตามเจ้าหน้าที่เข้าวังไปด้วยสีหน้าเย็นชาซูชิงอู่ที่เฝ้าดูการแสดงใหญ่ที่ชั้นบนเผยรอยยิ้มกว้างมากขึ้นเรื่อย ๆ นางจิบชาแล้วลุกเดินลงไปยังชั้นล่างเย่เสวียนถิงกำลังรอนางอยู่ที่ประตูซูชิงอู่ยิ้มและกล่าวว่า “เมื่อครู่ท่าน

แน่นอนว่าเย่เสวียนถิงเข้าใจว่าซูชิงอู่หมายถึงอะไร ไม่นานมานี้นางได้เล่าทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเอง ในเมื่อนางรู้ นั่นหมายความว่านางต้องรู้เรื่องนี้มาจากชีวิตชาติก่อนเป็นความจริงอย่างแน่นอนและคำพูดของนางก็ทำให้คนฟังเข้าใจใจความสำคัญได้อย่างง่าย ๆ ทำให้พวกเขาสามารถเตรียมการล่วงหน้าได้แม้ข้อมูลนี้จะมีประโยชน์มาก แต่เย่เสวียนถิงก็ไม่อยากให้ซูชิงอู่จำชีวิตชาติก่อนได้เขารู้สึกเป็นทุกข์เสมอเมื่อได้ยินและเขายังรู้สึกเสียใจที่ไม่สามารถปกป้องซูชิงอู่ได้อย่างเหมาะสมเย่เสวียนถิงรู้ดีว่าแม้อาอู่จะซ่อนอะไรหลายอย่างไว้และไม่บอกเขา แต่นางก็ต้องทนทุกข์ทรมานอย่างมากมาย และเหตุผลของเรื่องทั้งหมดนี้คือ...เขาไม่มีกำลังมากพอ...เนื่องจากเขาไม่มีกำลังเขาจึงถูกฆ่าเนื่องจากเขาไม่แข็งแกร่งพอ เขาจึงไม่สามารถปกป้องนางได้สิ่งเหล่านั้นที่เขาทำได้ไม่ดีในชาติก่อนจะต้องทำอย่างระมัดระวังมากขึ้นในชาตินี้ และเขาจะไม่มีวันทำให้ตัวเองต้องเสียใจอีกครั้งเย่เสวียนถิงหลุบตาลง ดวงตาของเขาขรึมขึ้นเรื่อย ๆ และเขาพูดอย่างเคร่งเครียด “ไปส่งจดหมายถึงเจ้าเมืองให้ข้าหน่อย”องครักษ์ลำดับที่สิบเจ็ดตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากน