All Chapters of ย้อนรักทวงแค้น: Chapter 601 - Chapter 610

เมื่อเขาเห็นทั้งสองยังคงนั่งอยู่ที่ประตูโถงไว้ทุกข์ในท่าทางที่ดูสนิทสนมกันยิ่งนัก จึงอดไม่ได้ที่จะไอออกมาเบา ๆ เพื่อทำลายความเงียบ“เจ้าสองคนเหนื่อยแล้วกลับไปพักผ่อนเถอะ ข้าจะจัดการต่อเอง”ซูชิงอู่เงยหน้าขึ้นมอง เมื่อเห็นเย่ชิวหมิงเดินมา นางก็ลุกขึ้นพลางปัดรอยยับบนเสื้อผ้าแล้วถามว่า "เย่ชิวหมิง ท่านเป็นคนให้เย่อวิ๋นถูมาจัดการเรื่องโถงไว้ทุกข์หรือเปล่า?"เย่ชิวหมิงสะดุ้งครู่หนึ่ง แล้วส่ายหัวเล็กน้อย "ข้าไปจัดการเรื่องอื่น เรื่องโถงไว้ทุกข์และการจัดการหีบศพ ข้าได้มอบหมายให้เสด็จแม่ดูแล บางทีอาจจะเป็นนางที่ให้เย่อวิ๋นถูทำ"“ที่แท้ก็เป็นนางนี่เอง”ซูชิงอู่ไม่สงสัยในคำพูดของเย่ชิวหมิงเลยนั่นเพราะชีวิตของเย่ชิวหมิงยังอยู่ในมือของนาง หากนางตาย ก็ไม่มีใครสามารถช่วยกำจัดพิษให้เขาได้แม้ว่าการทำเช่นนี้จะดูน่ารังเกียจไปบ้าง แต่ซูชิงอู่ก็ชอบความรู้สึกที่ได้ควบคุมชีวิตของผู้อื่นนางไม่ค่อยไว้วางใจใคร ยกเว้นเพียงเย่เสวียนถิงและพี่น้องของนางเอง“เกิดอะไรขึ้นหรือ? มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือไม่?”ซูชิงอู่พยักหน้าเล็กน้อยและไม่คิดจะปิดบังเย่ชิวหมิง นางจึงให้เขาเข้ามาดูทางลับที่ซ่อนอยู่ใต้หีบศ

ถึงแม้ว่าไทเฮาจะทำความผิดพลาดมากมายในชีวิต แต่ก็ยังคงเป็นพระราชมารดาขององค์ฮ่องเต้ดังนั้นหลังสิ้นพระชนม์แล้วยังสามารถถูกฝังในสุสานหลวง และฝังไว้กับอดีตฮ่องเต้ผู้ล่วงลับไปแล้วได้เย่ชิวหมิงเดินนำหน้าเป็นประธานในพิธีศพ และมาพร้อมกับองค์รัชทายาทแห่งแคว้นหนานเย่เพื่อส่งพระศพไทเฮาสุสานหลวงตั้งอยู่ห่างจากพระราชวังเป็นระยะทางยาวไกล ขบวนส่งพระศพที่ยาวเหยียดนี้เดินทางเป็นเวลาสองชั่วยาม กว่าจะมาถึงตีนเขาที่ตั้งสุสานได้ในที่สุดสถานที่นั้นได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนา ทันทีที่มีการแจ้งข่าว ทหารรักษาการณ์ก็แยกย้ายไปยืนสองข้างทาง เพื่อเปิดทางเดินตรงกลางให้พระศพของไทเฮาสามารถขึ้นเขาได้โดยราบรื่นเย่ชิวหมิงปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก แม้แต่คนที่เพียงเดินมาเป็นเวลานานยังรู้สึกเหนื่อย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงพวกที่สลับกันยกหีบศพโชคดีที่มีคนและกำลังมากมาย ในที่สุดก็สามารถมาถึงสถานที่ได้อย่างราบรื่นมีคนมากมายตามอยู่ข้างกายเย่ชิวหมิงซูเฟย เจียวกุ้ยเฟยและคนอื่น ๆ ก็มาที่นี่เช่นกัน พวกเขาจำเป็นต้องสวดอธิษฐานเพื่อให้หีบพระศพของไทเฮาสามารถเข้าสู่สุสานได้อย่างปลอดภัยคนเหล่านี้มาที่นี่ด้วยการเดินเท้า สีหน้าข

“ไม่ ข้าไม่อยากนำทาง... ข้าไม่อยากนำทาง...”ที่นี่คือสุสาน มีหีบศพอยู่ทุกหนแห่ง นางเป็นหญิงสาวอ่อนแอเดินไปทั่วในสถานที่นี้ย่อมกลัวแน่นอนและทั่วทั้งบริเวณยังมืดสนิท มีเพียงแสงสลัวส่องมาจากคบเพลิงเท่านั้นคนที่เดินอยู่อีกด้านหนึ่งคือเย่อวิ๋นถู!เย่อวิ๋นถูได้ทำข้อตกลงกับคนจากแคว้นอู๋ตะวันตกแล้ว โดยสัญญาว่าจะพาพวกเขาเข้าไปในสุสานหลวงคราวนี้พวกเขามีโอกาสก้าวเข้ามาในสถานที่แห่งนี้ ก็เนื่องจากความช่วยเหลือของเย่อวิ๋นถูอู๋หลางเตะซูเชียนหลิงอย่างแรง "เจ้านี่ไร้ประโยชน์เสียจริง ไม่มีค่าเลยสักนิด ถ้าเจ้าไม่ยอมนำทาง ข้าจะฆ่าเจ้าเดี๋ยวนี้!"“โอ๊ย... อย่านะ...”ซูเชียนหลิงตกใจกลัวถึงขีดสุด ร่างกายสั่นสะท้าน ค่อย ๆ คลานขึ้นจากพื้น และขยับไปข้างหน้าทีละก้าวนางเข้าไปในประตูห้องหินที่เปิดอยู่ข้างหน้า ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงกลไกบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ภายในดวงตาของซูเชียนหลิงเบิกกว้างในทันทีและนางเห็นรูปปั้นหินที่อยู่ข้างหน้าไม่ไกลเคลื่อนตัวช้า ๆ ภายใต้แสงไฟของผู้คนและม้าที่อยู่ด้านหลังใบหน้าที่แกะสลักอย่างแปลกประหลาดมองตรงไปที่ผู้คนที่เข้าไปในห้องหิน จากนั้นปากของรูปปั้นหินก็เปิดออก และทันใด

ในพริบตาคนหนึ่งที่โดนลูกธนูเข้าก็ถูกไฟที่ปลายลูกธนูลุกไหม้เสื้อผ้าของเขาทันที แม้ลูกธนูจะไม่ได้พุ่งเข้าจุดสำคัญ แต่เขาไม่สามารถดับไฟได้ทันท่วงที มันเผาไหม้รุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งเขาถูกเผาทั้งเป็นต่อหน้าทุกคน...ยอดฝีมือที่อู๋หลางพามาด้วยหยิบดาบยาวออกมาเพื่อสกัดกั้นลูกธนูไฟที่พุ่งเข้ามาได้ทั้งหมด ปกป้ององค์ชายใหญ่อย่างไร้ช่องโหว่เสียงดังก้องอยู่รอบข้าง อู๋หลางสีหน้าไม่สู้ดี ขณะที่พาคนอื่น ๆ ไปยังที่ปลอดภัย เขาก็มีสีหน้าเคร่งขรึม กัดฟันกรอดคนที่เหลือต่างรอดจากห่าลูกธนูเหล่านั้นอย่างยากลำบาก คนที่ยังมีชีวิตอยู่ก็ล้มลงบนพื้นด้วยความเหนื่อยอ่อนทหารองครักษ์เหล่านั้นต่างก็มีบาดแผลไม่มากก็น้อย ใบหน้าของพวกเขาก็มีรอยไหม้ ดูแล้วน่าสงสารอย่างยิ่งอู๋หลางหรี่ตาลง ดวงตาของเขามืดมนมาก "เพิ่งเข้ามาได้ไม่นาน ทำไมถึงเจอกลไกมากมายขนาดนี้ และข้าก็สังเกตเห็นด้วยว่า ไม่น่าจะมีใครเผลอไปแตะต้องกับดักเลย!"ทันใดนั้น เขาก็มุ่งความสนใจไปที่เย่อวิ๋นถูซึ่งก็มีสภาพไม่ต่างกันกับพวกเขา“บอกข้าสิ นี่เจ้าเล่นตุกติกหรือเปล่า!”เขายืนขึ้น คว้าคอเสื้อของเย่อวิ๋นถูไว้ ดวงตาเต็มไปด้วยความเคลือบแคลงอย่างไม่ป

“เหตุใดจู่ ๆ จึงเกิดการสั่นสะเทือนรุนแรงเช่นนี้ได้?”ขณะที่เขากำลังสงสัย ประตูหินที่อยู่ไม่ไกลก็พลันพังทลายลงมา"แย่แล้ว ที่นี่ดูเหมือนจะถล่มลงมา!"อู๋หลางดูตกใจเล็กน้อย "ยังไม่ได้จุดระเบิดมิใช่หรือ?"“ทูลองค์ชาย กระหม่อมไม่ทราบสาเหตุ ประตูหินทลายลงมาแล้ว รีบออกไปจากที่นี่กันเถอะพ่ะย่ะค่ะ!”อู๋หลางจ้องมองไปที่ประตูหินที่อยู่ไม่ไกลรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนที่รุนแรงมากขึ้นรอบตัวเขา สีหน้าของเขาย่ำแย่อย่างมาก ราวกับว่าตั้งแต่เขาก้าวเข้ามาที่นี่ เขาก็ได้ตกหลุมพรางของบางคนเข้าแล้วเขาไม่ควรมาที่นี่ด้วยตนเองเลยแต่เขาก็จำเป็นต้องเอาบางสิ่งในจุดชีพจรมังกรไป เพื่อที่เขาจะได้พิสูจน์ได้ว่าเขาเคยมาที่นี่อู๋หลางรีบวิ่งเข้าไปภายใน สายตาจับจ้องไปที่โลงศพที่แขวนอยู่ด้านบน เขาได้ยินมาว่ามีจุดชีพจรมังกรแห่งนี้มีลูกแก้วมังกรซึ่งเป็นสมบัติที่สืบทอดมาของแคว้นหนานเย่มีเพียงการได้สิ่งนี้ไปเท่านั้น เขาถึงจะไม่มาเสียเที่ยวและการเสี่ยงภัยนี้จะไม่สูญเปล่า“องค์ชายใหญ่!”“ถ้าท่านไม่รีบไปตอนนี้ก็จะไม่ทันแล้ว!”บรรดาผู้ที่แยกย้ายกันไปวางระเบิด ตอนนี้รวบรวมดินระเบิดใหม่แล้ววางพวกมันไว้ที่ประตู ตั้งใจที่