บททั้งหมดของ ย้อนรักทวงแค้น: บทที่ 581 - บทที่ 590

“ตระกูลมู่หรงไม่ได้คิดจะก่อกบฏอย่างแน่นอน เสด็จแม่และไทเฮาไม่เคยคิดจะทำร้ายพระองค์ คนที่ต้องการทำร้ายพระองค์จริง ๆ ไม่ใช่ลูก แต่เป็นคนอื่นต่างหาก!”เสียงของเย่อวิ๋นถูร้อนรนเล็กน้อย เขาพยายามอธิบายอย่างเต็มที่ เหงื่อเย็นไหลลงจากศีรษะ "เห็นได้ชัดว่าโรคระบาดนี้เกิดจากคนที่ต้องการจะใส่ร้าย เพราะหากเสด็จพ่อเป็นอะไรไป คนที่ได้ประโยชน์สูงสุดก็ชัดเจนมาก!”เขาพูดแบบนี้โดยมุ่งเป้าไปที่องค์รัชทายาทเย่ชิวหมิงโดยตรงเย่ชิวหมิงเคยทะเลาะกับเย่อวิ๋นถูอยู่ก่อนแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่แปลกใจกับคำพูดสกปรกของอีกฝ่ายเขาเพียงยกมือขึ้นคำนับฮ่องเต้ "เสด็จพ่อ ลูกเป็นองค์รัชทายาทแล้ว แต่ตำแหน่งยังไม่มั่นคงต้องการความช่วยเหลือจากท่าน หากท่านเป็นอะไรไปราชบัลลังก์จะไม่มั่นคง หากถูกศัตรูต่างแคว้นโจมตี ลูกในฐานะองค์รัชทายาทจะกลายเป็นคนบาปของแผ่นดิน!”ต้องยอมรับว่าลูกชายสองคนนี้พูดได้มีเหตุผลมากอย่างไรก็ตามเขาไม่อยากจะเชื่อคนใดเลยดวงตาของเขาแดงก่ำ ดูเหมือนเขาจะเสียสติไปแล้ว "พวกเจ้า...พวกเจ้าทุกคนต้องการทำร้ายข้า!"เย่อวิ๋นถูและเย่ชิวหมิงตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด เมื่อได้ยินฮ่องเต้เฒ่าพูดคำดังกล่าวเย่อวิ๋นถูอธิ

นางคิดว่าตัวเองเจ้าเล่ห์พอแล้ว แต่ไม่คิดเลยว่าจะมีคนที่เจ้าเล่ห์ยิ่งกว่า!พระราชวังได้ยกเลิกการปิดประตูแล้ว ซูชิงอู่จึงเดินทางออกจากวังหลวงพร้อมกับเย่เสวียนถิงและขึ้นรถม้ากลับงานเลี้ยงฉลองคืนนี้ไม่เป็นที่พอใจจริง ๆ ซูหัวจิ่นและซูเชียนหมิงวิ่งไปที่จวนอ๋องเสวียนกลางดึกและตระกูลของพวกเขาก็เริ่มเฉลิมฉลองกันเป็นการส่วนตัวซูหัวจิ่นนั่งที่โต๊ะอาหารเย็นมองซูชิงอู่ด้วยความตื่นเต้นและรอยยิ้มในดวงตา เขาบอกนางถึงกระบวนการปราบปรามพวกโจรตั้งแต่ต้นจนจบซูเชียนหมิงอดหัวเราะไม่ได้ เขาพูดว่า "เจ้าไม่รู้หรอกน้องหก ตอนพวกโง่เง่าที่ค่ายชิงเฟิงได้ยินเสียงระเบิด พวกมันกลัวจนฉี่ราดเลย พวกคนชั่วทุกคนหนีกันไปหมด!"ซูชิงอู่ฟังพี่ชายสองคนเล่าเรื่องการปราบโจร รู้สึกเหมือนตัวเองได้มีส่วนร่วมด้วยรอยยิ้มในดวงตาของนางลึกซึ้งขึ้นเล็กน้อย"ท่านกับพี่ใหญ่ไม่ได้รับบาดเจ็บใช่ไหม?"ซูเชียนหมิงตบหน้าอกแล้วส่ายหัว "ไม่แน่นอน ข้ากับพี่ใหญ่พบผู้เชี่ยวชาญที่เก่งในการใช้ระเบิด หากไม่มีคำแนะนำของเขา คงเป็นไปไม่ได้ที่จะระเบิดยอดเขาอย่างแม่นยำ ยกเว้นพี่น้องสองสามคนที่บาดเจ็บ คนอื่น ๆ ก็ยังสบายดี พูดตรง ๆ นะ พี่รองไม่เคยรู

หัวใจของซูชิงอู่สั่นไหวหากพี่ใหญ่และพี่รองของนางไม่ได้ยืนดูอยู่ตรงนี้ นางก็คงจะทิ้งตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเย่เสวียนถิงแล้วคนผู้นี้ช่างแสนดีอะไรปานนั้น!คำพูดของเขาราวกับน้ำที่ผุดจากตาน้ำอันแสนบริสุทธิ์ ทำให้นางรู้สึกเหมือนได้ตื่นรู้อย่างกระจ่างแจ้ง จากนั้นนางก็พูดต่อ “ข้าเขียนตำแหน่งตรงปากภูเขาและข้อมูลไว้เรียบร้อยแล้ว”นางโบกมือสั่งให้อวิ๋นจื่อช่วยนำสมุดเล่มเล็กมานางแสดงแผนที่และเครื่องหมายที่วาดด้วยพู่กันให้พี่ใหญ่และพี่รองดู“มียอดเขาทั้งหมดสิบกว่าลูก แม้จำนวนคนอาจไม่แม่นยำเท่าไร แต่คร่าว ๆ คงจะไม่เกินห้าสิบคน”ซูหัวจิ่นตกตะลึงเมื่อเห็นกลยุทธ์ปราบโจรที่ซูชิงอู่มอบให้“นะ...นี่เจ้าไปเอามาจากไหน?”มุมปากของซูชิงอู่กระตุก เมื่อนางกำลังคิดอย่างรอบคอบเพื่อหาข้อแก้ตัว นางก็ได้ยินเย่เสวียนถิงพูดว่า “ข้าเป็นคนไปสืบมา ทำไมหรือ?”ซูหัวจิ่น “...”เช่นนั้นก็ไม่เป็นไรแล้วละมีเรื่องอะไรอีกไหมที่อ๋องเสวียนทำไม่ได้?ขอเพียงเขาอยากรู้ อ๋องเสวียนก็ย่อมสามารถตรวจสอบปากภูเขาเหล่านั้นได้อย่างชัดเจน ดังนั้นเขาจึงสามารถแก้ไขปัญหาได้ด้วยตัวเองและไม่ต้องให้พวกเขาเป็นคนไปแต่แล้วเมื่อมาคิดดู

ซูชิงอู่กัดริมฝีปากแล้วพูดว่า “ท่านอ๋องพยายามปลอบใจข้าหรือ?”เย่เสวียนถิงส่ายหัว “เปล่า ข้าพูดจากใจ”เขาอุ้มซูชิงอู่ขึ้นมาแล้วเดินตรงกลับห้อง ในขณะที่เดิน เขาก็พูดต่อ “อาอู่ เจ้าไม่ต้องรู้สึกผิดกับเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีตชาติหรอก นั่นเป็นสิ่งที่ข้าเต็มใจทำ…”ซูชิงอู่กระชับวงแขนกอดเอวของเย่เสวียนถิงนางช่างยอดเยี่ยมนักที่ทำให้ใครสักคนดีกับนางทั้งในชาติก่อนและชาตินี้...……เช้าตรู่วันต่อมา ขันทีหนุ่มมาเชิญซูชิงอู่เข้าไปในพระราชวังนางได้มีเวลาเพียงเล็กน้อยเพื่อบอกอวิ๋นจื่อและอวิ๋นชิงให้ดูแลเด็กน้อยทั้งสามให้ดีก่อนที่นางจะตรงเข้าวังตอนนี้ฮ่องเต้เฒ่าเก่ากำลังประชวรหนัก หากนางไม่ใช้ยา อย่างมากภายในเวลาหนึ่งเดือน แสงแห่งพระชนม์ชีพของพระองค์จะค่อย ๆ มอดลงเมื่อคืนที่ผ่านมา ผู้ที่ป่วยได้ถูกจัดให้รวมอยู่ด้วยกัน ประกอบกับทางสำนักหมอหลวงได้ต้มยาให้ทานตามใบสั่งยาของซูชิงอู่ หลังจากพักฟื้นอยู่หนึ่งคืน พวกเขาหลายคนก็อาการดีขึ้นทันทีที่หมอหลวงซุนได้ยินว่าซูชิงอู่มา เขาก็รีบไปพบนางเป็นการส่วนตัวเมื่อเห็นว่าเย่เสวียนถิงไม่ได้อยู่ข้างกายนาง เขาก็ประหลาดใจมาก“ท่านอ๋องล่ะพ่ะย่ะค่ะ?”ซูชิงอ

ซูชิงอู่รับรู้ความหมายที่ซ่อนอยู่ในคำพูดของเจียวกุ้ยเฟยนางกลัวว่าตนจะใช้ฮ่องเต้เพื่อทำสิ่งที่เป็นอันตรายต่อตระกูลเจียวของนางซูชิงอู่หัวเราะเบา ๆ และขัดจังหวะเจียวกุ้ยเฟย “กุ้ยเฟยอิจฉาหรือเพคะ?”เจียวกุ้ยเฟยเม้มริมฝีปากพลางมองท่าทางที่เหมือนจะยิ้มแย้มของซูชิงอู่ จากนั้นนางก็รู้สึกกังวลขึ้นมานางรู้ว่าสตรีผู้นี้น่ากลัว อีกทั้งยังพยายามอย่างเต็มที่เพื่อหลีกเลี่ยงการปะทะกับนางมาโดยตลอด แต่ตัวนางไม่สามารถทนดูอีกฝ่ายกอบโกยทุกสิ่งทุกอย่างไปอยู่ในมือได้จึงได้แต่พยายามกดความโอหังของซูชิงอู่เอาไว้“ข้าพูดเช่นนี้ก็เพื่อพระชายา หากตอนนี้ฝ่าบาททรงเลอะเลือนเพราะอาการประชวรและทรงทำอะไรผิดไปก็จะต้องเดือดร้อนมาถึงเจ้าอย่างแน่นอน”ซูชิงอู่พยักหน้า “ขอบพระคุณในความห่วงใยของกุ้ยเฟย แต่หม่อมฉันไม่เก็บเรื่องนั้นมาใส่ใจหรอกเพคะ”เจียวกุ้ยเฟยเม้มปากพลางถลึงตามองอีกฝ่ายจากนั้นก็ได้ยินซูชิงอู่พูดต่อ “หม่อมฉันมีหน้าที่รับผิดชอบรักษาอาการประชวรของฝ่าบาท ในฐานะที่เป็นผู้ดูแลเต็มตัวหม่อมฉันสามารถบอกทุกคนได้ว่าฝ่าบาททรงมีพลานามัยที่แข็งแรง มีจิตสำนึกที่ชัดเจน ไม่มีปัญหาใดใดทั้งสิ้นเพคะ”หัวใจของเจียวกุ