บทที่ 608

ในพริบตาคนหนึ่งที่โดนลูกธนูเข้าก็ถูกไฟที่ปลายลูกธนูลุกไหม้เสื้อผ้าของเขาทันที แม้ลูกธนูจะไม่ได้พุ่งเข้าจุดสำคัญ แต่เขาไม่สามารถดับไฟได้ทันท่วงที มันเผาไหม้รุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งเขาถูกเผาทั้งเป็นต่อหน้าทุกคน...

ยอดฝีมือที่อู๋หลางพามาด้วยหยิบดาบยาวออกมาเพื่อสกัดกั้นลูกธนูไฟที่พุ่งเข้ามาได้ทั้งหมด ปกป้ององค์ชายใหญ่อย่างไร้ช่องโหว่

เสียงดังก้องอยู่รอบข้าง อู๋หลางสีหน้าไม่สู้ดี ขณะที่พาคนอื่น ๆ ไปยังที่ปลอดภัย เขาก็มีสีหน้าเคร่งขรึม กัดฟันกรอด

คนที่เหลือต่างรอดจากห่าลูกธนูเหล่านั้นอย่างยากลำบาก คนที่ยังมีชีวิตอยู่ก็ล้มลงบนพื้นด้วยความเหนื่อยอ่อน

ทหารองครักษ์เหล่านั้นต่างก็มีบาดแผลไม่มากก็น้อย ใบหน้าของพวกเขาก็มีรอยไหม้ ดูแล้วน่าสงสารอย่างยิ่ง

อู๋หลางหรี่ตาลง ดวงตาของเขามืดมนมาก "เพิ่งเข้ามาได้ไม่นาน ทำไมถึงเจอกลไกมากมายขนาดนี้ และข้าก็สังเกตเห็นด้วยว่า ไม่น่าจะมีใครเผลอไปแตะต้องกับดักเลย!"

ทันใดนั้น เขาก็มุ่งความสนใจไปที่เย่อวิ๋นถูซึ่งก็มีสภาพไม่ต่างกันกับพวกเขา

“บอกข้าสิ นี่เจ้าเล่นตุกติกหรือเปล่า!”

เขายืนขึ้น คว้าคอเสื้อของเย่อวิ๋นถูไว้ ดวงตาเต็มไปด้วยความเคลือบแคลงอย่างไม่ป