บททั้งหมดของ ย้อนรักทวงแค้น: บทที่ 631 - บทที่ 640

นางปรนนิบัติฮ่องเต้เฒ่าให้นอนหลับ สายตาเหลือบไปเห็นเศษกระเบื้องที่แตกอยู่บนพื้น ขณะนั้นมีขันทีน้อยเข้ามาทำความสะอาดพอดีเม็ดยารอบ ๆ ขวดเครื่องเคลือบถูกบดจนแหลก และขันทีน้อยได้กวาดขึ้นมาแล้ว ซูเฟยฉุกคิดบางอย่างขึ้นมาได้ จึงหยุดขันทีคนนั้นไว้ และก้มตัวใช้ผ้าเช็ดหน้ารวบรวมผงยาบางส่วนขึ้นมาขันทีน้อยสับสน "ซูเฟย..."ซูเฟยกล่าวว่า "ไม่เป็นไร ออกไปเถอะ""พ่ะย่ะค่ะ!"ขันทีน้อยออกจากห้อง และซูเฟยก็นำผ้าเช็ดหน้ากลับไปยังตำหนักของนางทันทีเย่เสวียนถิงและซูชิงอู่บังเอิญอยู่ในวังหลวงในคืนนี้พอดี นางจึงส่งคนไปตามให้พวกเขามาที่ตำหนักของนางหลังจากรับฟังเรื่องจากนางกำนัล ซูชิงอู่และเย่เสวียนถิงก็มาถึงตำหนักจิ้งอี๋ของซูเฟยอย่างรวดเร็วที่นึ่เงียบและสงบเช่นเคย และไม่มีอะไรไรแตกต่างไปจากเมื่อก่อน ซูชิงอู่นั่งตรงข้ามกับซูเฟยและถามขึ้นเบา ๆ "ซูเฟยเรียกหม่อมฉันกับท่านอ๋องมาด้วยเหตุใดหรือเพคะ?"ซูเฟยไม่เสียเวลา วางผ้าเช็ดหน้าที่มีผงยาลงบนโต๊ะ "ชิงอู่ นี่เป็นยาชนิดใดหรือ? ข้าพบมันในห้องของฮ่องเต้ ก่อนหน้านั้นพระองค์ได้พบกับกุ้ยเฟยพอดี"เมื่อได้ยินเกี่ยวข้องกับกุ้ยเฟย ซูชิงอู่ก็ยกมือรับผ้าเช็ดหน้า

นอกจากนี้นี่คือคนที่นางสามารถเลือกได้ เช่นนั้นแน่นอนว่าฉีหว่านเอ๋อร์จะถูกใช้เป็นหมากอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ฉีเทียนหยวน...ไม่ใช่กระต่ายขาวตัวน้อย แต่เป็นจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์เขาเป็นตัวการอยู่บื้องหลังทุกเรื่องเย่เสวียนถิงมองซูชิงอู่กำลังครุ่นคิด รู้ดีว่าหากเพียงบอกเป็นนัยเล็กน้อย ซูชิงอู่ก็จะเข้าใจทันทีนางฉลาดเพียงนี้ หากไม่สามารถคาดเดาเรื่องนี้ได้ ก็เพราะนางไม่รู้จักองค์ชายสามของแคว้นฉีตะวันออกดีพอ“ฉีเทียนหยวนมีเจตนาแอบแฝงถึงได้ส่งน้องสาวตนเองไปแต่งงานกับผู้ที่มีโอกาสสูงที่สุดในการได้เป็นรัชทายาท หาไม่เขาก็คงแต่งงานกับองค์หญิงเองเพื่อจุดประสงค์อื่น”ซูชิงอู่ทำจิตใจให้แจ่มใส และเชื่อมโยงทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อเร็ว ๆ นี้เข้าด้วยกันทันใดนั้นนางก็จำข่าวลือบางอย่างเกี่ยวกับองค์ชายแห่งแคว้นฉีตะวันออกได้สตรีหลายคนที่แต่งงานกับฉีเทียนหยวนล้วนเสียชีวิตไปหมด...หลังจากที่องค์หญิงสี่เย่หมิงเยว่ได้ยินข่าวลือนี้ จึงวางแผนให้คนส่งภาพวาดขององค์หญิงห้าไปให้ฉีเทียนหยวน เพื่อที่เขาจะได้อภิเษกกับองค์หญิงห้าไปองค์หญิงห้าไม่ต้องการแต่งงาน เช่นนั้นจึงขอให้นางหาวิธีช่วยให้อีกฝ่ายเลิกล้มความตั

ซูชิงอู่พยักหน้าเล็กน้อย "หม่อมฉันจะอยู่กับพระนางด้วย"คืนนั้นทั้งสองอยู่ในพระราชวัง แต่เช้าวันรุ่งขึ้นเย่เสวียนถิงก็ออกจากวังไปขณะนี้กำลังระดมกำลังทหาร กำลังคนก็เป็นสิ่งจำเป็นในทุกที่ เย่เสวียนถิงมีหน้าที่รับผิดชอบในการระดมการจัดทัพและส่งกำลังพลซูชิงอู่เดินไปรอบ ๆ พระราชวังกับซูเฟยในยามเช้า จนกระทั่งถึงเที่ยงวัน ในที่สุดก็ได้พบกับชายาองค์รัชทายาท ฉีหว่านเอ๋อหญิงสาวร่างกายอ่อนแอเป็นทุนเดิม และยิ่งอ่อนแอลงเพราะได้รับบาดเจ็บสาหัสเมื่อไม่นานมานี้ เช่นนั้นเมื่อมาที่ตำหนักจิ้งอี๋ นางจึงพานางกำนัลมาด้วยหลายคนไปด้วยฉีหว่านเอ๋อร์ยอบกายคำนับต่อซูเฟยและซูชิงอู่อย่างอ่อนโยน "คารวะซูเฟยและชายาเสวียนแล้ว"ซูชิงอู่คำนับตอบ จากนั้นเดินไปช่วยพยุงนางให้นั่งลงในห้องช่วงนี้อากาศข้างนอกเริ่มร้อน ฝนไม่ตกมาหลายวันแล้ว ฤดูแล้งใกล้เข้ามา ในช่วงนี้ความร้อนทำให้ผู้คนรู้สึกกระวนกระวายใจฉีหว่านเอ๋อร์รู้สึกประหม่าเล็กน้อยเมื่อนางเผชิญหน้ากับซูเฟยและซูชิงอู่ ทันทีที่นางนั่งลง ก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า "ซูเฟยเรียกหาหม่อมฉันมา มีเรื่องอันใดหรือไม่เพคะ?"ซูเฟยยิ้มเบา ๆ ซึ่งทำให้ฉีหว่านเอ๋อร์รู้สึกผ่อนคลายมา

ซูชิงอู่ยิ้ม "แล้วทุกคนสงสัยว่าเสด็จพี่ใหญ่ของเจ้าทำเรื่องนี้แน่ ๆ เหมือนกันใช่หรือไม่?"ฉีหว่านเอ๋อร์ตกตะลึงนางมีนิสัยผ่าเผย แต่ไม่ได้โง่เมื่อซูชิงอู่ถามคำถามนี้ นางก็คิดตามและรู้สึกว่ามันเป็นเช่นนั้นจริง ๆเสด็จพี่ใหญ่มักจะถูกผู้คนระแวดระวังและสงสัยมาตลอด ทุกคนคิดว่าเขาคือผู้สังหารเหล่าโอรสธิดา โชคร้ายที่ไม่มีหลักฐานแม้แต่เสด็จพ่อก็ยังลิดรอนอำนาจส่วนใหญ่ของเขาไป และกักบริเวณเขาไว้ในจวนซูชิงอู่ยิ้มและพูดว่า "ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ หากเขาต้องการเป็นฮ่องเต้ คงยากพอ ๆ กับปีนขึ้นสวรรค์ เว้นเสียแต่เขาจะก่อกบฏ ไม่เช่นนั้นเสด็จพ่อของเจ้าคงไม่ให้โอกาสเขาแน่"รูม่านตาของฉีหว่านเอ๋อร์หดตัวลงทันทีความคิดที่สับสนก่อนหน้านี้ของนางก็พลันกระจ่างขึ้นทันที“พระชายาเสวียน ท่านจงใจยั่วยุให้ข้าพูดถึงเรื่องนี้ใช่หรือไม่?”ซูชิงอู่และซูเฟยมองหน้ากันซูเฟยหัวเราะเบา ๆ และนั่งข้างนางแล้วพูดเบา ๆ "ข้าและชายาเสวียนไม่ได้มีเจตนาร้าย เพียงแต่เป็นห่วงเจ้าเล็กน้อย เหตุผลที่ข้าถามสิ่งเหล่านี้ก็เพราะข้ามีข้อสงสัยบางอย่างเกี่ยวกับบางสิ่ง เช่นนั้นจึงต้องการยืนยันให้แน่ใจก็เท่านั้น”“พวกท่านสงสัยว่าเป็

เขากล่าวว่า "ที่ไหนกันเล่า ข้ามีความสุขมากที่ได้อยู่ในแคว้นหนานเย่ อีกทั้งยังได้เรียนรู้วัฒนธรรมและประเพณีท้องถิ่นไม่น้อยด้วย"เย่เสวียนถิงดึงเก้าอี้ให้ซูชิงอู่และนั่งกับนางที่โต๊ะหินในศาลา ตรงข้ามกับฉีหว่านเอ๋อร์และฉีเทียนหยวนส่วนบรรดานางกำนัลคนอื่น ๆ ทั้งหมดต่างถอยห่างออกไปค่อนข้างไกลเย่เสวียนถิงเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ร่างกายเต็มไปด้วยแรงกดดันอันน่าเกรงขาม เขาไม่คิดจะเสวนาพาทีกับฉีเทียนหยวน แต่กลับวางหลักฐานไว้ตรงหน้าเขาแทนมีจดหมายฉบับหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะจดหมายนี้ดูธรรมดาตั้งแต่ต้นจนจบ ดูไม่มีอะไรพิเศษเลยเพียงแต่ว่าประโยคหนึ่งที่เขียนไว้ในจดหมายนั้น ทำให้คนที่ได้อ่านตัวสั่นสะท้านวางยาพิษปลงพระชนม์ฮ่องเต้ฉีเทียนหยวนมีท่าทางงุนงง และเอนหลังลงบนเก้าอี้อย่างสบาย ๆ “ท่านอ๋องเสวียนหมายความว่าอย่างไร? จดหมายฉบับนี้มีอะไรที่แปลกหรือ?”เย่เสวียนถิงลดสายตาลงแล้วพูดว่า "ไม่มีอะไรแปลกหรอก"ฉีเทียนหยวนยิ่งสับสนมากขึ้น "เช่นนั้นท่านอ๋องหมายความว่าอย่างไรถึงได้นำมันมา?"เย่เสวียนถิงจ้องเข้าไปในดวงตาของเขาแล้วพูดว่า "แค่เอามาให้เจ้าดูก็เท่านั้น""พรืด!"ฉีเทียนหยวนอดไม่ได้ที่จะอดหัว