ตอนนี้ฉีหว่านเอ๋อร์อาศัยอยู่ในตำหนักบูรพา แม้ว่าจะอยู่ห่างจากตำหนักจิ้งอี๋ไปบ้าง แต่ก็ถือว่าไม่ไกลมากนักตราบใดที่ทั้งคู่ยังอยู่ในวังก็ไม่ใช่เรื่องยากที่จะพบกันหลังจากที่นางกลับไป นางก็ส่งคนไปแจ้งเสด็จพี่ที่อาศัยอยู่ในเมืองหลวงให้เข้าวังทันทีเมื่อนางเอ่ยปาก ฉีเทียนหยวนย่อมไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธก่อนที่ประตูพระราชวังจะปิด ฉีเทียนหยวนรีบไปหาน้องสาวของเขาโดยนำคนรับใช้ติดตามมาเพียงคนเดียวเมื่อก้าวเข้าไปในตำหนักบูรพา เขาเห็นว่าองค์รัชทายาทเย่ชิวหมิงยังไม่กลับมา และพบกับฉีหว่านเอ๋อร์ที่ศาลาในตำหนักภายใต้สายตาของเหล่าข้าราชบริพารหลายคนแม้ว่าทั้งสองจะเป็นพี่น้องร่วมสายเลือดกัน แต่ตอนนี้ฉีหว่านเอ๋อร์ได้กลายเป็นชายาองค์รัชทายาทไปแล้ว เช่นนั้นนางจึงต้องหลีกเลี่ยงคำครหาไปโดยปริยายเห็นได้ชัดว่าฉีเทียนหยวนอยากรู้มาก เขาเอ่ยถามขึ้นว่า"หว่านเอ๋อร์ เจ้าเรียกพี่มาที่นี่ มีเรื่องสำคัญอะไรหรือ?"ฉีหว่านเอ๋อร์เงยหน้าขึ้นและมองไปยังพี่ชายของนางที่กำลังยิ้มให้ด้วยความลังเลอยู่ในใจนางลดสายตาลง มีท่าทีเหมือนอยากจะพูดแต่ก็ไม่พูดดวงตาของฉีเทียนหยวนกะพริบเล็กน้อย เขายกยิ้มมุมปากขึ้นแล้วถามว่า "มี
เขากล่าวว่า "ที่ไหนกันเล่า ข้ามีความสุขมากที่ได้อยู่ในแคว้นหนานเย่ อีกทั้งยังได้เรียนรู้วัฒนธรรมและประเพณีท้องถิ่นไม่น้อยด้วย"เย่เสวียนถิงดึงเก้าอี้ให้ซูชิงอู่และนั่งกับนางที่โต๊ะหินในศาลา ตรงข้ามกับฉีหว่านเอ๋อร์และฉีเทียนหยวนส่วนบรรดานางกำนัลคนอื่น ๆ ทั้งหมดต่างถอยห่างออกไปค่อนข้างไกลเย่เสวียนถิงเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ร่างกายเต็มไปด้วยแรงกดดันอันน่าเกรงขาม เขาไม่คิดจะเสวนาพาทีกับฉีเทียนหยวน แต่กลับวางหลักฐานไว้ตรงหน้าเขาแทนมีจดหมายฉบับหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะจดหมายนี้ดูธรรมดาตั้งแต่ต้นจนจบ ดูไม่มีอะไรพิเศษเลยเพียงแต่ว่าประโยคหนึ่งที่เขียนไว้ในจดหมายนั้น ทำให้คนที่ได้อ่านตัวสั่นสะท้านวางยาพิษปลงพระชนม์ฮ่องเต้ฉีเทียนหยวนมีท่าทางงุนงง และเอนหลังลงบนเก้าอี้อย่างสบาย ๆ “ท่านอ๋องเสวียนหมายความว่าอย่างไร? จดหมายฉบับนี้มีอะไรที่แปลกหรือ?”เย่เสวียนถิงลดสายตาลงแล้วพูดว่า "ไม่มีอะไรแปลกหรอก"ฉีเทียนหยวนยิ่งสับสนมากขึ้น "เช่นนั้นท่านอ๋องหมายความว่าอย่างไรถึงได้นำมันมา?"เย่เสวียนถิงจ้องเข้าไปในดวงตาของเขาแล้วพูดว่า "แค่เอามาให้เจ้าดูก็เท่านั้น""พรืด!"ฉีเทียนหยวนอดไม่ได้ที่จะอดหัว
ฉีเทียนหยวนหัวเราะด้วยความโกรธ "แต่ท่านใส่ร้ายข้า จดหมายนี้ข้าไม่ได้เขียนเสียหน่อย!"เย่เสวียนถิงเลิกคิ้ว "ใครเห็นบ้างเล่า?"“นี่...น้องสาวข้า ชายาองค์รัชทายาทเห็นกับตานาง!”เย่เสวียนถิงหรี่ตาลงและมองไปที่ฉีหว่านเอ๋อร์ฉีหว่านเอ๋อร์ไม่คาดคิดว่าเหตุการณ์จะพลิกผันเช่นนี้ นางกลืนน้ำลายและบังคับตัวเองให้พยักหน้าใช่ นางเห็นแล้ว พี่ชายของนางถูกใส่ความ นางไม่อาจโกหกเพื่อทำร้ายเขาได้น่าเสียดาย...“เจ้าบอกเองนี่ว่านางเป็นน้องสาวของเจ้า นางไม่อาจเป็นพยานให้เจ้าได้หรอก”ฉีเทียนหยวนอึ้งไป "..."เขาประมาทเกินไป จึงไม่ทันได้ระวังตัว!หากเขารู้ก่อน วันนี้เขาคงไม่เข้ามา!ราวกับว่าร่างกายของเขาไร้เรี่ยวแรง ฉีเทียนหยวนทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยสีหน้าน่าเกลียด เขาเงยหน้าขึ้นและจ้องมองที่เย่เสวียนถิง ก่อนถามต่อ "ท่านต้องการอะไร?"เย่เสวียนถิงมองไปที่ซูชิงอู่ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ซูชิงอู่กะพริบตาให้เขา ทั้งสองสื่อสารกันอย่างเงียบ ๆ เข้าใจตรงกัน ซูชิงอู่ยิ้ม เสียงของนางใจดีและอ่อนโยนมากรวมเข้ากับใบหน้าชวนสะดุดตาของนาง และความโกรธในใจของฉีเทียนหยวนก็ลดลงเล็กน้อยท้ายที่สุด เขาก็ชอบของสวย ๆ งาม ๆ
เย่เสวียนถิงยืนขึ้นและกล่าวว่า "นั่นไม่จำเป็นหรอก สิ้นเปลืองกำลังคนเปล่า ๆ"มุมปากของฉีเทียนหยวนกระตุกเล็กน้อย รู้สึกว่าเขาถูกประเมินต่ำเกินไปเขานั่งบนเก้าอี้โดยไม่ขยับ เฝ้าดูซูชิงอู่และเย่เสวียนถิงลุกขึ้นและจากไปไม่มีใครมาจับเขาหรือทำอะไรกับเขาแต่ยิ่งอีกฝ่ายประพฤติเช่นนี้ ฉีเทียนหยวนก็ยิ่งไม่กล้าแสดงอาการหุนหันพลันแล่นออกมาการเคลื่อนไหวลับ ๆ ของเขาในช่วงนี้ ไม่คิดว่าจะถูกจับได้เสียแล้วเขาจิบชาระงับความหงุดหงิด จากนั้นเงยหน้าขึ้นมองฉีหว่านเอ๋อร์ที่อยู่ตรงข้ามการแสดงออกของนางค่อนข้างซับซ้อน“ข้าขอโทษเสด็จพี่ หว่านเอ๋อร์ผิดเอง...”ฉีเทียนหยวนยกยิ้มมุมปาก ดวงตาอ่อนโยนลง เขายกมือขึ้นเพื่อลูบศีรษะของนาง "พอแล้ว ข้าจะกลับก่อน ไม่อยู่เป็นเพื่อนเจ้าแล้ว ฟ้ากำลังจะมืด อยู่ในวังย่อมไม่สะดวก”เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้ตำหนินาง ฉีหว่านเอ๋อร์ก็โล่งใจขึ้นเล็กน้อย แต่เมื่อนางคิดถึงสิ่งที่ซูชิงอู่พูดต่อหน้านาง หัวใจของนางก็หนักอึ้งพี่ชายของนาง อาจจะแตกต่างจากที่นางเคยคิดไว้จริง ๆ...นั่นคือผู้ที่ชักใยที่แท้จริงทันทีที่ฉีเทียนหยวนออกจากวังเขาก็กลับไปที่ตำหนักของตนทันทีหลังจากแน่ใจว่าไม่
เย่ชิวหมิงยังไม่รู้ว่าตัวเองถูกจับตามองแล้วองค์รัชทายาทซึ่งมีงานยุ่งมาทั้งวัน ในที่สุดก็กลับมายังตำหนักบูรพาในยามกลางคืน รู้สึกราวกับว่ากระดูกทั่วร่างแตกสลายไปหมดแต่ทันทีที่เขาก้าวเข้าประตู ก็เห็นฉีหว่านเอ๋อร์ยืนรอเขาอยู่เย่ชิวหมิงหยุดเดิน รู้สึกว่าอากาศยามค่ำคืนหนาวเหน็บ ฉีหว่านเอ๋อร์สวมเสื้อผ้าบางมากเช่นนั้นเขาจึงถอดเสื้อคลุมของเขาออกแล้วสวมคลุมบนร่างกายของนาง“ดึกขนาดนี้แล้ว ต่อไปไม่ต้องรอข้าอีก”ฉีหว่านเอ๋อร์หัวเราะเบา ๆ แล้วดึงคอเสื้อเข้าหากันแล้วพูดว่า "ข้าเป็นชายารัชทายาท การรอท่านกลับมาไม่ใช่เรื่องที่ควรทำหรือ?"เมื่อฟังคำพูดอันอ่อนโยนของฉีหว่านเอ๋อร์ เย่ชิวหมิงก็รู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นเล็กน้อย ทั้งสองเดินเข้าไปในห้อง ซึ่งภายในห้องเงียบสงบอย่างหาได้ยากฉีหว่านเอ๋อร์เอ่ยขึ้นเบา ๆ "องค์รัชทายาท ท่านพี่ของข้าบอกว่ามีเรื่องจะหารือกับท่าน จึงให้ข้ามาถามว่าพรุ่งนี้ท่านมีเวลาหรือไม่?"เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เย่ชิวหมิงก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยฉีเทียนหยวนช่วงนี้เรียบร้อยมาตลอด และไม่ได้เห็นเขาทำอะไรเลย เช่นนั้นเย่ชิวหมิงจึงสงสัยว่าเขาคิดจะจากไปหรือไม่“พี่ชายของเจ้าจะไปแล้วหรือ?”
เพียงแต่สำหรับเขาแล้ว นางเป็นคู่แต่งงานที่ดีและช่วยชีวิตเขาไว้ เช่นนั้นนี่จึงเป็นความรับผิดชอบของเขา และเขาจึงทำเช่นนี้ฉีหว่านเอ๋อร์หลับตาถอนหายใจเบา ๆ แล้วพูดว่า "นอนเถอะ"…… หอวั่งเซียงเป็นเพียงโรงน้ำชาที่ค่อนข้างเงียบสงบและไม่ค่อยจอแจ เพราะเป็นสถานที่ระดับค่อนข้างสูง คนที่มาที่นี่จึงเป็นผู้ที่มีฐานะค่อนข้างไม่ธรรมดาตอนนี้เย่ชิวหมิงเป็นองค์รัชทายาทแล้ว และเขาค่อนข้างจะระมัดระวังบุคคลภายนอก เช่นนั้นเขาจึงเป็นฝ่ายเลือกสถานที่แม้ว่าเขาจะนำคนรับใช้ส่วนตัวขึ้นมาเพียงสองคน แต่จริง ๆ แล้วเขามีองครักษ์ลับมากมายคอยดูแลเขาอยู่นี่เป็นนิสัยของเย่ชิวหมิงในช่วงนี้ ท้ายที่สุดแล้วเขาฝังใจกับการลอบสังหาร จึงระวังตัวเป็นพิเศษไม่นานหลังจากนั้น รถม้าก็มาจอดที่ประตูหอวั่งเซียงเขามองผ่านหน้าต่างและเห็นฉีเทียนหยวนเดินเข้ามาพร้อมกับคนรับใช้ตัวเตี้ยคนหนึ่งเนื่องจากมีเพียงสองคน องครักษ์ที่เฝ้าประตูจึงตรวจค้นพวกเขาอย่างง่ายดาย เมื่อแน่ใจว่าไม่มีอาวุธใด ๆ จึงอนุญาตให้พวกเขาเข้าไปฉีเทียนหยวนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะทันทีที่เขาเข้าประตูไป“ไม่คิดเลยว่าตอนนี้หากอยากจะพบองค์รัชทายาท ต้องฝ่าด่านมาอย่
เขาตั้งใจหยุดไว้ก่อน แล้วจึงพูดต่อไปว่า "นอกจากองค์ชายทั้งห้าคนนี้แล้ว ฮ่องเต้แห่งอู๋ตะวันตกยังซ่อนองค์ชายไว้อีกหนึ่งด้วย"ดวงตาของเย่ชิวหมิงเป็นประกายขึ้นมาทันทีเพราะเขาไม่รู้ข่าวนี้จริง ๆ เช่นเดียวกับแคว้นหนานเย่ ฮ่องเต้องค์ก่อน ๆ ของแคว้นเหล่านี้นับว่าแก่ชรากันไปแล้ว แต่ฮ่องเต้จากแคว้นอู๋ตะวันตกนั้นอายุน้อยกว่า แข็งแกร่งกว่า และดูเหมือนจะมีชีวิตอยู่ได้อีกอย่างน้อยยี่สิบปีเช่นนั้น จึงมีองค์ชายในรุ่นนี้มากมาย และการแย่งชิงราชบัลลังก์ก็ไม่ได้น้อยไปกว่าแคว้นหนานเย่ที่ใดมีคน นี่นั่นย่อมมีความขัดแย้งยิ่งไม่ต้องพูดถึงการแก่งแย่งชิงดีกันระหว่างราชวงศ์เช่นนี้เลยเนื่องจากฮ่องเต้แห่งแคว้นหนานเย่มีทายาทเพียงไม่กี่คน ตอนนี้การต่อสู้เพื่อแย่งชิงผลแพ้ชนะจึงจบลงอย่างรวดเร็ว ส่วนอีกสองแคว้นยังคงอยู่ในการต่อสู้อันดุเดือดองค์ชายทั้งห้าและองค์หญิงจากแคว้นฉีตะวันออกสิ้นพระชนม์ไปทีละคน ขณะที่แคว้นอู๋ตะวันตกก็ต่อสู้อย่างดุเดือดเช่นกัน มิฉะนั้นพวกเขาจะไม่ใช้วิธีการลับ ๆ เพื่อยึดอำนาจของแคว้นหนานเย่ คงบุกกันมาตรง ๆ ไปแล้วเพราะว่ากำลังทหารของสองแคว้นนั้น แข็งแกร่งกว่าแคว้นหนานเย่มากแม้ว่าแ
ซึ่งนี่เป็นตำแหน่งเดียวกับที่ฉีเทียนหยวนเพิ่งตบไหล่เขาไปเมื่อครู่นี้มันคลานไปตรงผิวหนังช่วงคอของเย่ชิวหมิงที่เปิดโล่งอยู่ จากนั้นก็แยกเขี้ยวกัดลงไปเย่ชิวหมิงรู้สึกเจ็บจี๊ดเล็กน้อยที่หลังคอ เขาจึงยกมือขึ้นมาตบตรงนั้นไปหนึ่งทีเมื่อดึงมือกลับมาดูก็พบรอยเลือดเล็ก ๆ บนฝ่ามือของตัวเองแมลงสีแดงท้องแตกเละ เลือดสีแดงสดของมันมองเห็นผ่านผิวหนังโปร่งใส มันดูเหมือนยุงตัวใหญ่อย่างมากหากแต่เพียงไม่มีปีกและบินไม่ได้เย่ชิวหมิงขมวดคิ้วจากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นด้วยความสับสนพลางมองฉีเทียนหยวนที่อยู่ตรงข้ามฉีเทียนหยวนเองก็มองเขาเช่นกันบรรยากาศเงียบไปชั่วขณะ จนกระทั่งเย่ชิวหมิงถามอีกฝ่ายว่า “สภาพอากาศเช่นนี้มียุงตัวใหญ่ขนาดนี้ด้วยหรือ?”ตอนนี้อยู่ในช่วงฤดูร้อนจึงมักมียุงเป็นธรรมดา แต่ปกติแล้วยุงพวกนี้มักจะออกมากัดคนยามค่ำนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นยุงที่ใจกล้าและดูดเลือดคนจนอวบอ้วนเช่นนี้ฉีเทียนหยวนจ้องเย่ชิวหมิง สายตาของเขาเต็มไปด้วยความตระหนกตกใจเขาลอบกลืนน้ำลาย พลางแอบเอามือไปด้านหลังแล้วดึงชายเสื้อของบ่าวรับใช้“เหตุใดมันถึงไม่ได้ผล?”เห็นกันอยู่ ๆ ชัดว่าเขาถูกกู่เลือดกัด และตอน