All Chapters of ย้อนรักทวงแค้น: Chapter 21 - Chapter 30

เป็นเรื่องยากที่จะได้เห็นเย่เสวียนถิงประหม่าดวงตาของซูชิงอู่เต็มไปด้วยความอบอุ่นที่พร้อมจะแผดเผาคนให้มอดไหม้ เมื่อใบหน้าที่มีเสน่ห์และงดงามของนางมีรอยยิ้มก็ทำให้ไม่สามารถละสายตาออกไปได้เย่เสวียนถิงเพียงมองนางอย่างตั้งใจ ราวกับว่าเขาถูกกวนใจด้วยรอยยิ้มที่มุมปากของนาง…ซูชิงอู่จับมือของเขา พลางกดเสียงต่ำลงเล็กน้อย ชวนให้รู้สึกถึงความลึกลับ“เสวียนถิง มากับข้าสิ”ร่างสูงของเย่เสวียนถิงถูกดึงกลับไปที่ห้องนอนใหญ่โดยซู ชิงอู่ผู้แสนบอบบางเมื่อเขาเห็นซูชิงอู่ปิดประตูและหน้าต่าง เขาก็หน้าแดงอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามว่า “อาอู่ นี่เจ้า…”“นั่งก่อนสิ!”ซูชิงอู่ผลักเย่เสวียนถิงให้นั่งบนขอบเตียง จากนั้นก็ถอดรองเท้าและถุงเท้าของเขาออกด้วยตัวเองดวงตาของเย่เสวียนถิงเบิกกว้างเล็กน้อย เมื่อมองการกระทำของซูชิงอู่ด้วยความเหลือเชื่อ พลางถดเท้าถอยหลังโดยไม่รู้ตัวเขาประหม่ามากจนสูญเสียการควบคุม เสียงของเขาสั่นเล็กน้อย “อาอู่ มันสกปรก…”แต่ซูชิงอู่ไม่มีท่าทีรังเกียจเขาแม้แต่น้อยนิ้วเรียวขาวขยับและกดบนน่องซ้ายของเขาทีละนิ้วการสัมผัสจากปลายนิ้วของนางบนผิวหนังของเขาทำให้เย่เสวียนถิงรู้สึกประหม่าเป็

หากเป็นเวลาเพียงไม่นานหลังจากที่ได้รับบาดเจ็บ เย่เสวียนถิงคงยังเต็มไปด้วยความหวัง คิดว่าขาของเขาจะดีขึ้นในไม่ช้าแต่นั่นก็ผ่านมาหนึ่งปีแล้วเขาเชิญหมอจากทั่วทั้งแผ่นดินมารักษา แต่ก็ไม่มีใครสามารถรักษาเขาได้การที่ฟื้นตัวมาได้ถึงทุกวันนี้และสามารถบังคับตัวเองไม่ให้เดินกะโผลกกระเผลกได้ก็ถือว่าโชคดีมากแล้วเขาจึงไม่มีทางจินตนาการได้เลยว่าตนจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม หรือแม้กระทั่งกลับไปขี่ม้าและฝึกศิลปะการต่อสู้อีกครั้งซูชิงอู่รู้ได้จากสีหน้าของเขาว่าเขาไม่เชื่อแต่นั่นไม่สำคัญ เพราะเพียงเวลาไม่นานผลลัพธ์ก็จะบอกเขาเองว่าสิ่งที่นางพูดเป็นความจริงนางลดสายตามองไปที่ขาของเย่เสวียนถิง สิ่งที่นางเกลียดที่สุด คือตอนนั้นนางไม่ได้รักษาเขาจนหายขาดให้เร็วกว่านี้หากเย่เสวียนถิงไม่ได้รับบาดเจ็บ ชาติที่แล้วหลังจากกลับมาจากสงครามเขาก็คงจะไม่ตายใช่หรือไม่?แม้ว่าขาของเขาจะรักษาได้ยาก แต่ในเวลานี้ สำหรับซูชิงอู่แล้วย่อมไม่ใช่เรื่องยากฟางอี๋ซิน แม่ของนางเป็นทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลเก่าแก่ที่ได้รับสูตรยารักษาโรค แม้ว่าตระกูลฟางจะยากจน แต่บรรพบุรุษของนางล้วนเป็นหมอหลวงความรู้ด้านการแพทย์มากมายท

ซูชิงอู่วางป้ายวิญญาณไว้บนโต๊ะกลางห้องเมื่อเห็นสีหน้าของนางหลิงที่ขรึมขึ้นในทันที นางจึงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ถอดเสื้อผ้าของท่านออก สีแดงที่แท้จริงคือเสื้อผ้าที่เหมาะสำหรับฮูหยินตัวจริง ท่านเป็นเพียงภรรยาที่ตบแต่งเข้ามาเป็นลำดับที่สอง แม้ว่าท่านจะได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้สูงขึ้นแล้วก็เถอะ อย่างไรท่านก็ยังคงเป็นเพียงนางบำเรอ ชุดสีแดงนี้จะแปดเปื้อนเอาได้”รอยยิ้มบนใบหน้าของนางหลิงแข็งทื่อนางกำมือแน่นจนผ้าที่เข่าของนางมีรอยย่นนางคิดไม่ถึงเลยว่าคำพูดแรกของซูชิงอู่เมื่อกลับมาเยี่ยมคือการให้นางถอดเสื้อผ้า!เป็นเวลาครู่หนึ่งที่นางหลิงไม่รู้ว่าควรแสดงสีหน้าแบบไหน และสิ่งที่นางได้คิดไว้ก่อนหน้านี้คงไม่มีประโยชน์…ตั้งแต่ที่นางกลายมาเป็นภรรยาคนที่สอง นางได้จัดการเรื่องต่าง ๆ ในจวนเสนาบดีอย่างเป็นระเบียบ และทั้งท่านอัครเสนาบดีหรือฮูหยินใหญ่ก็พอใจนางเป็นอย่างมากไม่มีใครในจวนนี้พูดอะไรไม่ดีเกี่ยวกับนางแม้ว่านางจะปฏิบัติต่อซูชิงอู่เหมือนเป็นลูกสาวของตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นสิ่งของอะไรดี ๆ ก็ตาม นางก็จะส่งไปยังเรือนของซูชิงอู่เพื่อให้นางเลือกก่อนเสมอในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ก็แสดงเป็นแม่ลูกที

ทั้งสามอย่างนั่นทำให้สีหน้าของนางหลิงดูแย่มากขึ้นเรื่อย ๆนางก้มหน้าบีบนิ้วมือไปมา แลดูกระวนกระวายแม้แต่หัวใจก็เต้นรัวสายตาของเย่เสวียนถิงมองข้ามเสนาบดีซูที่สีหน้าไม่เปลี่ยนไปมากนัก จนสายตาไปหยุดอยู่ที่นางหลิงเขาได้สอบปากคำนักโทษมานับไม่ถ้วนและมีความเข้าใจเกี่ยวกับการเคลื่อนไหวร่างกายอันละเอียดอ่อนของคนเหล่านั้นสำหรับพฤติกรรมของนางหลิง เห็นได้ชัดว่ามีนางมีบางอย่างผิดปกติช่วงนี้เขาได้ทำการสืบสวนเรื่องนี้มาตลอดแต่ดูเหมือนทั้งหมดจะเป็นเรื่องบังเอิญแม้ในวันนั้นซูชิงอู่และนางหลิงจะไปวัดนอกเมืองเพื่อไปจุดธูปกราบไหว้พระด้วยกัน แต่ซูชิงอู่ก็เป็นคนตัดสินใจออกจากวัดด้วยตัวเองในระหว่างทางที่นางไปซื้อแผ่นฮกมงคลก็ถูกกลุ่มโจรลักพาตัวไปเป็นเวลาสามวันอีกทั้งเขายังไปสอบถามมาว่าในช่วงเวลานี้ของปี นางหลิงจะไปจุดธูปกราบไหว้ ซึ่งก็ไม่มีอะไรผิดปกติซูอู่หรี่ตา “แม่ของเจ้าคงจะผิดหวังมากหากนางเห็นว่าเจ้ายังไม่รู้จักโตเช่นนี้”ซูชิงอู่ไม่หลบเลี่ยงสายตาของซูอู่ นางรู้มานานแล้วว่าการทำเช่นนี้จะทำให้เขาโกรธ ท้ายที่สุดแล้ว สำหรับเขา การพูดเรื่องท่านแม่ก็เหมือนกับการ “กระตุกหนวดเสือ” พ่อตัวเอง

จู่ ๆ สีหน้าของเสนาบดีซูก็ขรึมขึ้น “ใครหน้าไหนมาพูดเรื่องไร้สาระที่นี่? แล้วเหตุใดถึงยังไม่โยนมันออกไป?!”คนรับใช้กล่าวว่า “ไม่ได้ขอรับท่านเสนาบดี ผู้ชายคนนั้นกำลังตะโกนอยู่บนถนนด้านนอก ดึงดูดผู้คนมากมายให้มาดู หากจัดการกับมันอย่างเร่งรีบ ชื่อเสียงของคุณหนูรองก็จะ…”นางหลิงลุกขึ้นจากพื้นและเช็ดหางตาของนางนางพูดด้วยเสียงแผ่วเบา “ท่านเสนาบดี พวกเราไปดูกันดีกว่าเจ้าค่ะ เพราะถึงอย่างไรนี่ก็เกี่ยวกับชื่อเสียงของชิงอู่ …”ซูชิงอู่ค่อย ๆ ระงับประกายในดวงตาของนาง พลางยิ้มเยาะ “เอาสิ”นางหยิบป้ายวิญญาณบนโต๊ะแล้วหันหลังเดินออกไปจวนหลังนี้ไม่คู่ควรแก่การที่จะนำป้ายวิญญาณของท่านแม่มาตั้งไว้นางยื่นป้ายวิญญาณให้กับอวิ๋นจื่อที่ติดตามมา อวิ๋นจื่อหยิบมันอย่างระมัดระวัง เมื่อเดินผ่านเย่เสวียนถิง ซูชิงอู่ก็หยุดและเงยหน้ามองนางมองชายคนนั้นด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า “ทางนี้ไกลนิดหน่อย ขาของท่านคงจะไม่สบายเอามาก ๆ หลังจากยืนเป็นเวลานาน ข้าจะช่วยท่านเดินเอง”ก่อนที่เย่เสวียนถิงจะได้ปฏิเสธ ซูชิงอู่ก็คว้าแขนของเขาไว้แล้วดวงตาของเย่เสวียนถิงขรึมลงครู่หนึ่ง ด้วยการช่วยเหลือของซูชิงอู่ ทำให้เขาเดินเร็วม