แชร์
บทที่ 25
บทที่เกี่ยวข้อง
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 26
จู่ ๆ เย่เสวียนถิงก็ขัดจังหวะเขา “เหตุใดพระชายาทำผิดแล้วต้องให้ท่านอัครเสนาบดีสั่งสอนด้วยเล่า?”อัครเสนาบดีซูตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งกับคำพูดของเย่เสวียนถิงเขาเงยหน้ามองทันทีและเห็นสายตาที่มองมาอย่างเย็นชาของเย่เสวียนถิงชายที่อยู่ตรงหน้าเขามีรัศมีอันเยือกเย็นตั้งแต่อายุยังน้อย เขายืนตระหง่านอยู่ตรงนั้นราวกับใบมีดคมที่ถูกดึงออกจากฝัก“เด็กสาวที่ไม่เคารพแม่ของตัวเองย่อมมีความผิดพ่ะย่ะค่ะ”เย่เสวียนถิงขมวดคิ้วอย่างเย็นชา “นางบำเรอคู่ควรที่จะเป็นมารดาของชายาข้าหรือ?”ทันทีที่เขาพูดจบ ใบหน้าของนางหลิงก็ซีดลงขณะนี้ นางยืนขึ้นทั้งน้ำตาและตามอัครเสนาบดีซูมาเพื่อทำความเคารพ แต่คำพูดของเย่เสวียนถิงทำให้นางหน้าแดงด้วยความอับอายแต่เย่เสวียนถิงเป็นถึงอ๋องผู้ยิ่งใหญ่ เขาจะยอมให้สตรีเช่นนางพูดด้วยหรือ แม้ว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรผิด แต่นางก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะโต้แย้ง“ท่านอัครเสนาบดี ข้ารู้ว่าข้ามีสถานะต่ำต้อย คงไม่คู่ควรให้พระชายาเรียกข้าว่าแม่จริง ๆ ท่านเขียนหนังสือหย่ากับข้าไปเลยดีกว่าเจ้าค่ะ!”ทันใดนั้นอัครเสนาบดีซูก็ทำสีหน้าโกรธเกรี้ยว เขามองไปที่ซูชิงอู่อย่างไม่พอใจ “ชิงอู่ วันนี้เป็นวันดีใ
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 27
ทั้งสามอย่างนั่นทำให้สีหน้าของนางหลิงดูแย่มากขึ้นเรื่อย ๆนางก้มหน้าบีบนิ้วมือไปมา แลดูกระวนกระวายแม้แต่หัวใจก็เต้นรัวสายตาของเย่เสวียนถิงมองข้ามเสนาบดีซูที่สีหน้าไม่เปลี่ยนไปมากนัก จนสายตาไปหยุดอยู่ที่นางหลิงเขาได้สอบปากคำนักโทษมานับไม่ถ้วนและมีความเข้าใจเกี่ยวกับการเคลื่อนไหวร่างกายอันละเอียดอ่อนของคนเหล่านั้นสำหรับพฤติกรรมของนางหลิง เห็นได้ชัดว่ามีนางมีบางอย่างผิดปกติช่วงนี้เขาได้ทำการสืบสวนเรื่องนี้มาตลอดแต่ดูเหมือนทั้งหมดจะเป็นเรื่องบังเอิญแม้ในวันนั้นซูชิงอู่และนางหลิงจะไปวัดนอกเมืองเพื่อไปจุดธูปกราบไหว้พระด้วยกัน แต่ซูชิงอู่ก็เป็นคนตัดสินใจออกจากวัดด้วยตัวเองในระหว่างทางที่นางไปซื้อแผ่นฮกมงคลก็ถูกกลุ่มโจรลักพาตัวไปเป็นเวลาสามวันอีกทั้งเขายังไปสอบถามมาว่าในช่วงเวลานี้ของปี นางหลิงจะไปจุดธูปกราบไหว้ ซึ่งก็ไม่มีอะไรผิดปกติซูอู่หรี่ตา “แม่ของเจ้าคงจะผิดหวังมากหากนางเห็นว่าเจ้ายังไม่รู้จักโตเช่นนี้”ซูชิงอู่ไม่หลบเลี่ยงสายตาของซูอู่ นางรู้มานานแล้วว่าการทำเช่นนี้จะทำให้เขาโกรธ ท้ายที่สุดแล้ว สำหรับเขา การพูดเรื่องท่านแม่ก็เหมือนกับการ “กระตุกหนวดเสือ” พ่อตัวเอง
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 28
ซูชิงอู่ไม่เคยรู้จักความอดทนและการยอมจำนนของผู้ใหญ่มาก่อน ฟางอี๋ซินทำตัวให้เข้มแข็งเพราะเห็นแก่ลูก ๆนางไม่เคยคิดว่าการมีน้าคนหนึ่งเพิ่มเข้ามาอยู่ในจวนจะเป็นเรื่องใหญ่อะไร เพราะถึงอย่างไรตระกูลชั้นสูงเกือบทั้งหมดในเมืองหลวง บุรุษล้วนมีภรรยาและอนุหลายคน…จนกระทั่งนางได้พบกับเย่เสวียนถิง ซูชิงอู่จึงรู้ว่าบุรุษดี ๆ ที่หายากในโลกนี้เป็นอย่างไรซูอู่โกรธมาก แต่เขาไม่ได้โกรธต่อหน้าเย่เสวียนถิง เขาเพียงพูดด้วยสีหน้าเศร้าหมอง “เจ้าเอาป้ายวิญญาณของแม่เจ้ามาตั้งขนาดนี้ อยากจะทำอะไรก็รีบทำ อย่ามาพูดจาเหน็บแนมต่อหน้าข้า...แล้วก็ขอโทษท่านแม่ของเจ้าด้วย!”นางหลิงก้มหน้า เช็ดหางตาด้วยผ้าเช็ดหน้าพลางสะอื้นอย่างเงียบ ๆซูชิงอู่หรี่ตามองนางหลิงจอมอวดดี น้ำเสียงของนางมีความเยาะเย้ย “ขอโทษเรื่องอะไรเจ้าคะ? หรือว่าท่านพ่อยังไม่รู้อีกว่าใครเป็นคนปล่อยข่าวเรื่องที่ข้าถูกลักพาตัวให้ฮองเฮารู้?”อัครเสนาบดีซูขมวดคิ้ว “เจ้าสงสัยแม่ของเจ้ารึ…”“ไม่ได้สงสัย แต่แน่ใจแล้วต่างหาก ข้ามีหลักฐาน”ซูชิงอู่ปรบมือของนางเบา ๆเย่เสวียนถิงพยักหน้าไปทางประตู และพาแม่นมคนหนึ่งเข้ามาแม่นมหลินถูกทุบตีจนเลือดตกยางออก แ
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 29
จู่ ๆ สีหน้าของเสนาบดีซูก็ขรึมขึ้น “ใครหน้าไหนมาพูดเรื่องไร้สาระที่นี่? แล้วเหตุใดถึงยังไม่โยนมันออกไป?!”คนรับใช้กล่าวว่า “ไม่ได้ขอรับท่านเสนาบดี ผู้ชายคนนั้นกำลังตะโกนอยู่บนถนนด้านนอก ดึงดูดผู้คนมากมายให้มาดู หากจัดการกับมันอย่างเร่งรีบ ชื่อเสียงของคุณหนูรองก็จะ…”นางหลิงลุกขึ้นจากพื้นและเช็ดหางตาของนางนางพูดด้วยเสียงแผ่วเบา “ท่านเสนาบดี พวกเราไปดูกันดีกว่าเจ้าค่ะ เพราะถึงอย่างไรนี่ก็เกี่ยวกับชื่อเสียงของชิงอู่ …”ซูชิงอู่ค่อย ๆ ระงับประกายในดวงตาของนาง พลางยิ้มเยาะ “เอาสิ”นางหยิบป้ายวิญญาณบนโต๊ะแล้วหันหลังเดินออกไปจวนหลังนี้ไม่คู่ควรแก่การที่จะนำป้ายวิญญาณของท่านแม่มาตั้งไว้นางยื่นป้ายวิญญาณให้กับอวิ๋นจื่อที่ติดตามมา อวิ๋นจื่อหยิบมันอย่างระมัดระวัง เมื่อเดินผ่านเย่เสวียนถิง ซูชิงอู่ก็หยุดและเงยหน้ามองนางมองชายคนนั้นด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า “ทางนี้ไกลนิดหน่อย ขาของท่านคงจะไม่สบายเอามาก ๆ หลังจากยืนเป็นเวลานาน ข้าจะช่วยท่านเดินเอง”ก่อนที่เย่เสวียนถิงจะได้ปฏิเสธ ซูชิงอู่ก็คว้าแขนของเขาไว้แล้วดวงตาของเย่เสวียนถิงขรึมลงครู่หนึ่ง ด้วยการช่วยเหลือของซูชิงอู่ ทำให้เขาเดินเร็วม
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 30
เพราะทั้งสองนั้นรู้จักกันอย่างถี่ถ้วนแล้วถึงแม้จะเป็นเพียงทางร่างกายก็ตามในชาติที่แล้ว ซูชิงอู่ตื่นตระหนกต่อคำว่าร้ายของชายที่อยู่นอกประตูนางหลิงแกล้งทำเป็นเป็นคนดีเพื่อปลอบใจนางและสั่งให้คนมาจับกุมชายคนนั้นแต่เย่เสวียนถิงหยิบดาบของเขาขึ้นมาและตัดหัวชายคนนั้นต่อหน้าทุกคนการฆ่าผู้คนบนท้องถนน แม้เย่เสวียนถิงจะเป็นผู้สืบเชื้อสายราชวงศ์ แต่เขาก็ไม่สามารถจัดการเรื่องนี้ได้เหตุการณ์นี้ทำให้เกิดความยุ่งยากครั้งใหญ่ เย่เสวียนถิงถูกฮ่องเต้เรียกตัวไปและไม่ได้กลับมาหลายวัน นางที่พักอยู่ในจวนของเสนาบดีสักพักหนึ่งเพื่อฟังข่าวลือทุกอย่างเกี่ยวกับนางทั้งภายนอกและภายในจวนในตอนนั้นชื่อเสียงของนางแย่มากจนขุนนางและภรรยาของชนชั้นสูงหลายคนที่นางเคยเป็นเพื่อนในอดีตไม่สนใจนางเท่าไหร่แล้วนางเหมือนกับกำลังวิ่งหนีจากโรคระบาดขณะนี้ ฉากที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตานาง แต่ซูชิงอู่กลับไม่กลัวเลยแม้แต่น้อยนางบีบมือของเย่เสวียนถิง ทันใดนั้นก็ยืนเขย่งเท้าและกระซิบที่ข้างหูเขา “เสวียนถิง ท่านเชื่อใจข้าหรือไม่?”กล้ามเนื้อของเย่เสวียนถิงแข็งทื่อลมหายใจอันอบอุ่นพัดผ่านหูของเขา ทำให้ใบหน้างามดั่งห
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 31
ให้เขาเข้ามาแล้วปิดประตูอย่างนั้นหรือ?ข้าเกรงว่าแม้นจะปิดประตูบานนี้ลงแล้ว ท่านก็ยังสามารถอาศัยปากของคนรับใช้ในจวนอัครเสนาบดีซูพูดไปตามที่ท่านต้องการได้อยู่วันยันค่ำ?ซูชิงอู่คนนี้จะไม่โง่เหมือนชีวิตครั้งก่อน และจะไม่หลงเชื่อคำพูดของหลิงซื่อที่พร่ำพูดว่า 'เห็นแก่ประโยชน์ของนางเอง' อย่างแน่นอนหลิงซื่อคิดไม่ถึงว่าซูชิงอู่จะกล้าพูดกับนางเช่นนี้ต่อหน้าผู้คนมากมาย ความโกรธที่พุ่งพล่านขึ้นครู่หนึ่ง ทำให้นางกระสับกระส่ายไปทั้งร่าง และเวียนศรีษะเพราะโทสะเสียงของนางสั่น “สำหรับข้าแล้ว... นี่ก็เพื่อประโยชน์ของเจ้าเอง แต่เจ้ากลับปฏิบัติต่อความหวังดีของข้าราวกับข้าทำคุณบูชาโทษ...” อัครเสนาบดีซูที่อยู่ข้าง ๆ เมื่อได้ยินซูชิงอู่พูดเช่นนี้ ใบหน้าของเขาก็มืดมนยิ่งขึ้นเขาพูดว่า “ซูชิงอู่ เห็นแก่หน้าของข้าเถอะ เจ้าอย่าทำให้ข้าต้องอับอายขายหน้าเช่นนี้เลย!”ซูชิงอู่กลอกตามองเขา "นี้ไม่สำคัญแล้ว ในเมื่อท่านนำนางเข้ามาและยกฐานะให้นางเป็นแม่เลี้ยงของข้า ท่านย่อมไม่มีความละอายใดหลงเหลือให้จะต้องอายอีก...”“เจ้า……”ดวงตาของอัครเสนาบดีซูเบิกกว้าง และโกรธซูชิงอู่มากเช่นกันเขายืนอยู่ตรงนั้นเอามือ
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 32
นางแนะนำตนเองต่อหน้าสาธารณชนดูเหมือนจะมีความภาคภูมิใจอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อนบนใบหน้าที่ยิ้มแย้มนั้นราวกับได้บอกทั้งโลกให้รู้ถึงผู้ที่สำคัญที่สุดในใจของนาง และแนะนำเขาให้กับทุกคนที่นางรู้จัก รวมทั้งที่ไม่รู้ด้วยเมื่อเย่เสวียนถิงเห็นซูชิงอู่ทำเช่นนี้ จิตใจของเขาก็เกิดความรู้สึกที่ชัดเจนมากขึ้นเรื่อย ๆ เมล็ดพันธุ์แห่งความสงสัยเริ่มเหี่ยวเฉาลงเช่นกันเหงื่อเย็นไหลลงมาบนหน้าผากของชายเนื้อตัวสกปรกผู้นั้นทันทีเขาอยากจะทิ้งสิ่งที่ถืออยู่ หันหลังกลับแล้ววิ่งหนีไปแต่เขารู้ว่าหากทำเช่นนั้นเขาจะไม่มีวันรอด เช่นนั้นเขาจึงทำได้เพียงกัดฟันพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือต่อไป "แม้... แม้ว่าท่านจะเป็นถึงพระชายาเสวียน แต่สิ่งที่ข้าพูดก็เป็นความจริง นี่... เสื้อชั้นในนี้เป็นของท่าน ท่านกล้าให้ใครมาตรวจปานบนร่างกายของท่านหรือไม่?”ซูชิงอู่พูดอย่างไม่แยแส "ถ้าเช่นนั้น ข้าเกรงว่าเจ้าจะเข้าใจผิดแล้ว ข้าไม่มีปานบนร่างกายเลย ท่านอ๋องรู้เรื่องนี้ดีที่สุด และเขาสามารถช่วยข้าเป็นพยานได้"เย่เสวียนถิงพยักหน้าเล็กน้อยเสียงของเขาเย็นชาและเต็มไปด้วยเจตนาสังหาร "ผู้ที่ใส่ร้ายพระชายาและทำลายชื่อเสียงของพระชายา
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 33
จู่ ๆ ซูชิงอู่ก็ยิ้มและพูดขึ้นว่า "ท่านน้าหลิง ลองเรียกเขาเข้าไปในจวน แล้วปิดประตูจัดการเรื่องนี้ดีไหม? การเปิดประตูให้ชาวบ้านมุงดูเช่นนี้จะส่งผลต่อชื่อเสียงของซูเชียนหลิงได้นะ ท่านว่าไหม?"เย่เสวียนถิงพยักหน้าเล็กน้อยให้คนของเขาจากนั้นมีคนไปยังประตูจวนอัครเสนาบดีซูทันทีทันใดนั้นใบหน้าของหลิงซื่อก็ซีดลง และนางก็รีบวิ่งไปขว้างหน้าประตูไว้อย่างเงียบ ๆ เพื่อหยุดไม่ให้ใครปิดประตูในทันที“อย่าปิดประตู เรื่องนี้ต้องทำให้กระจ่าง เชียนหลิงของข้ายังเป็นเด็กสาวที่ยังไม่ออกเรือน นางจะไปข้องเกี่ยวกับคนป่าเถื่อนเช่นนี้ได้อย่างไร?!”เมื่อซูชิงอู่เห็นปฏิกิริยาของนาง นางก็อดไม่ได้ที่จะเย้ยหยันมากขึ้นเรื่อย ๆ "ท่านพ่อ ท่านเห็นมันด้วยตาของท่านเองและได้ยินมันด้วยหูของท่านเองมิใช่หรือ? ในตอนที่ชายผู้นี้ใส่ร้ายข้าเมื่อครู่ ท่านน้าก็พูดเองนี่ว่า นางต้องการปิดประตูและจัดการกับเรื่องนี้ แต่สุดท้ายพอเป็นคราวของซูเชียนหลิง นางกลับเปลี่ยนความคิดไปอีกทาง ท่านคิดว่าความตั้งใจของนางคืออะไรกัน?"ดวงตาของหลิงซื่อเปลี่ยนเป็นสีแดงทันทีนางกังวล แต่นางก็ไม่สามารถพูดอะไรเพื่อปฏิเสธออกไปได้ใบหน้าของอัครเสนาบดีซ
บทล่าสุด
