All Chapters of หลังหย่ากัน ประธานสาวสวยขอคืนดี: Chapter 711 - Chapter 720

“เสนอราคาต่อไป”หลินเฟิงสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และสั่งจ้าวเทียนหวาที่อยู่ข้าง ๆ“ได้ครับ”จ้าวเทียนหวาก็ไม่ได้พูดมาก ชูป้ายขึ้นทันที“สองพันล้าน!”“สองพันห้าร้อยล้านบาท”รอยยิ้มของหลงเซียวเผยความลำพองใจออกมา เธอนั่งไขว่ห้าง สองมือกอดอก เหมือนกำลังมองดูเรื่องตลกของหลินเฟิงกับจ้าวเทียนหวา“สามพันล้านบาท!”จ้าวเทียนหวาเพิ่มราคาต่อด้วยสีหน้านิ่งเฉย“ห้าพันล้านบาท!”หลงเซียวหาวออกมา“หึ”หลินเฟิงลุกขึ้นยืนในตอนนี้ เขาเหลือบมองหลงเซียวที่อยู่ข้าง ๆ และพูดอย่างเรียบเฉย: “ดูท่าคุณหนูหลงเซียวจงใจแย่งหินก้อนนี้กับผมอยู่?”“เปล่านะคะ”หลงเซียวยิ้มเยาะแล้วพูดว่า: “การประมูลในงานประมูล มีการประมูลก็มีการขาย ไม่ทราบว่าในงานประมูล...กฎข้อไหนที่บอกว่าสิ่งของที่พวกเขาประมูล ฉันไม่สามารถเพิ่มราคาได้?”หลงเซียวคืนคำพูดที่หลินเฟิงพูดกับเธอก่อนหน้านี้กลับไป“......”สีหน้าของหลินเฟิงเย็นชา และส่งเสียงไม่พอใจออกมาเบา ๆ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นตะโกนไปทางพิธีกร: “หนึ่งหมื่นล้านบาท!”จากนั้น เขาก็มองไปทางหลงเซียวแล้วพูดเรียบ ๆ ว่า: “วันนี้หินก้อนนี้ผมต้องเอามาให้ได้ แน่จริงคุณก็เพิ่มราคาต่อสิครับ”

“คุณหลงเซียว ผมว่า...คุณเชื่อมั่นในตัวเองเกินไปหน่อยไหม? ผมแนะนำให้คุณดูของที่อยู่ในมือของคุณให้ละเอียดเถอะครับ มันมีฤทธิ์ยาอายุร้อยปีจริง ๆ หรือเปล่า?”“คุณว่าอะไรนะ?”หลงเซียวนิ่งอึ้งครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดเยาะหยันตอบโต้กลับโดยที่ไม่ได้เปิดดูด้วยซ้ำ: “คุณพูดจาซี้ซั้วอะไร รากต้นโพธิ์ที่อยู่ในมือของฉันไม่ใช่ของปลอม รากแต่ละเส้นพันกัน สีเหลืองผ่อง กลิ่นหอมอ่อน ๆ และมีรอยด่าง จะไม่ใช่หนึ่งร้อยปีได้อย่างไร?”“คำพูดนี้ผิดไปเล็กน้อย”หลินเฟิงส่ายหน้ายิ้มถาม: “คุณหลงเซียว รากต้นโพธิ์ร้อยปีคือรากฝอยหนึ่งเส้นอายุสิบปี คุณไม่สู้มองดูรากต้นโพธิ์ที่อยู่ในมือของคุณว่ามีรากฝอยกี่เส้น? จำนวนเพียงพอหรือไม่?”ได้ยินคำพูดนี้ของหลินเฟิง หลงเซียวก็พึมพำขึ้นมาในใจถ้าหากไม่ผิด รากต้นโพธิ์ต้นนี้น่าจะมีรากฝอยสิบเส้น“หนึ่ง สอง สาม...”หลงเซียวก้มหน้านับเลข แต่ในตอนที่นับถึงเลข “เก้า” สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปนับเลขอยู่หลายครั้ง หลงเซียวก็หยุดนับลงที่เลขเก้านับไปนับมา รากฝอยของรากต้นโพธิ์มีเพียงแค่เก้าราก เธอมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้ดูผิด ไม่มีรากฝอยรากที่สิบ“คุณแน่ใจว่าใช้รากฝอยมานับอายุจริง ๆ เหรอ?

ได้ยินวัยรุ่นของสำนักร้อยพิษพูดสนับสนุนอยู่ข้าง ๆ หลงเซียวดวงตาสว่างไสวทันทีจริงด้วย!ตัวเองขาดทุน แต่ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาได้กำไรสักหน่อยเธอเงยหน้าขึ้น จากนั้นชี้ไปทางหินหยกจวี้คังสีเขียวที่อยู่ในอ้อมแขนของหลินเฟิงด้วยความหยิ่งยโสแล้วพูดว่า: “สมบัติล้ำค่าของฉันถึงแม้จะอายุไม่ถึง แต่ก็เป็นสมบัติล้ำค่า อย่างน้อยก็ดีกว่าหินหยกจวี้คังของพวกคุณ!”“หึ ใช้เงินจำนวนหนึ่งพันล้านบาทซื้อหินหยกที่ราคาไม่ถึงห้าร้อยล้านบาทด้วยซ้ำ พวกคุณมีอะไรน่าลำพองใจกัน?”“ใช่ พวกคุณมีอะไรให้ลำพองใจกัน?”วัยรุ่นของสำนักร้อยพิษก็พูดเหน็บแนมได้ยินแบบนี้ จ้าวเทียนหวาพูดเหยียดหยาม: “ผมยินดี เพียงแค่คุณชายหลินของผมอยากได้อะไร ต่อให้เป็นหินกระจอกชิ้นหนึ่ง ผมก็ยินดีควักเงินหนึ่งพันล้านบาทออกมา”คำพูดของจ้าวเทียนหวาแอบพูดเป็นนัยว่าหลงเซียวใช้เงินหนึ่งพันล้านบาทซื้อหินกระจอกไปจากในมือของเขาทันใดนั้นก็ทำให้หลงเซียวโมโหจนพูดไม่ออก“หึ ลำพองใจอะไร?!”หลงเซียวกัดฟันพูด: “อ่อใช่ ฉันลืมบอกพวกคุณไป หินจวี้คังก้อนนั้นที่อยู่ในมือของพวกคุณ เป็นของที่ตระกูลหลงของฉันขายให้กับผู้นำตระกูลเย่ในตอนแรก ฉันคิดดูแล้ว...ตอน

“คุณคิดว่าคุณทำแบบนี้จะแสดงให้เห็นว่าคุณไม่โง่งั้นเหรอ?”“ไม่ แบบนี้มีแต่จะแสดงให้เห็นว่าคุณโง่เง่ามากขึ้น อีกทั้งสมองกลวงอีกด้วย!”“ฮ่าฮ่าฮ่า...”“ฮ่า...”“ฮะ?”หัวเราะไปหัวเราะมา เสียงหัวเราะของหลงเซียวก็หยุดลงทันทีเพราะว่าหินหยกที่อยู่ในมือของหลินเฟิงแตกร้าว ข้างในกลับเกิดหน่ออ่อนที่เล็กมากปรากฏออกมาเป็นหน่ออ่อนจริง ๆ ด้วยภายในหินหยกจวี้คังชิ้นนี้ มีหน่ออ่อนสีเขียวมรกตที่เล็กและประณีต?หน่ออ่อนนี้ถึงแม้จะเล็ก แต่ทั่วทั้งชิ้นพร่างพราว เนียนและประณีตอย่างมาก เหมือนกับหยกเจไดต์ที่สมบูรณ์แบบ สวยงามเหมือนงานศิลปะแสงสีเขียวโดดเด่น สว่างจ้าจนแสบตาแต่เมื่อมองอย่างละเอียด และก็เห็นของเหลวสีเขียวไหลมาจากแกนกลางหน่ออ่อน แค่ได้กลิ่นก็สามารถสัมผัสได้ถึงพลังอันยิ่งใหญ่ของแก่นแท้แห่งชีวิตในตอนนี้ ต่อให้เปลี่ยนเป็นคนปัญญาอ่อนมา ต่างก็สามารถดูออกได้ถึงความไม่ธรรมดาของหน่ออ่อนที่เรียวเล็ก“นี่...นี่คือแก่นสารจวี้คัง? แก่นสารจวี้คังในตำนาน?!”หลังจากแสงวูบวาบในระยะสั้น ๆ หนุ่มวัยรุ่นของสำนักร้อยพิษก็ไม่สามารถรักษาหน้าตาของหลงเซียวได้อีก เขากรีดร้องออกมาเสียงสูงด้วยความเหลือเชื่อเ

“ขอโทษด้วยครับคุณหนูหลงเซียว แก่นสารจวี้คังชิ้นนี้มีประโยชน์ต่อผมอย่างมาก ไม่ว่าตระกูลหลงของพวกคุณเสนอราคาเท่าไหร่ผมก็ไม่ขาย”หลินเฟิงไม่มีท่าทีจะเจรจาใด ๆ เมื่อเอ่ยปากก็ปฏิเสธโดยตรง“ไม่ขาย?”หลงเซียวนิ่งอึ้งเล็กน้อย หลายปีมานี้ นี่คือครั้งแรกที่มีคนกล้าไม่เชื่อฟังเธอในฐานะคุณหนูตระกูลหลง จึงทำให้เธอเกิดเปลวไฟความโมโหขึ้นในหัวใจ“หึ คุณอย่าไว้หน้าไม่ไว้หน้า ของที่ฉันอยากได้ที่ผ่านมามีแต่คนประเคนมาให้อย่างว่าง่าย ยังไม่เคยกล้าปฏิเสธฉันสักคำเดียว”“ถ้าหากคุณรู้ตัวก็รีบมอบแก่นสารจวี้คังชิ้นนั้นออกมาให้ฉันอย่างว่าง่าย!”“อ่อ? การปล้นจี้กลางวันแสก ๆ พูดได้เต็มปากเต็มคำแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? หรือว่าการประมูลใต้ดินของเมืองหนิงโจวเป็นถิ่นของตระกูลหลงของพวกคุณ?”หลินเฟิงเลิกคิ้วแล้วพูดเยาะหยัน: “คุณหนูหลงเซียว คนเราจำเป็นต้องรู้จักกฎเกณฑ์การมาก่อนมาหลัง คุณยินยอมฉันยินยอมนะครับ?”“อย่าพูดมาก คำพูดของฉันก็คือกฎเกณฑ์!”หลงเซียวกำเริบเสิบสานอย่างมาก เธอถลึงตาใส่หลินเฟิงแล้วตะโกนพูด: “ตระกูลหลงของฉันไม่มีทางให้คุณขาดทุนอยู่แล้ว เมื่อครู่คุณใช้เงินหนึ่งพันล้านบาทซื้อแก่นสารจวี้คังชิ้นน