บทที่ 718

หลงเซียวรู้สึกว่าท้องไส้ของตัวเองช้ำเขียวจากความโมโหไปหมดแล้ว

โดยเฉพาะตอนที่ด้านหลังมีคนถามหลินเฟิงเสียงดัง ว่ายอมขายแก่นสารจวี้คังก้อนนี้หรือไม่ เขาจะรับซื้อในราคาสองแสนห้าหมื่นล้านบาท

หนึ่งพันล้านบาทเทียบกับสองแสนห้าหมื่นล้านบาท

ไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่น หลินเฟิงคงจะได้กำไรจนตัวชาไปหมด

ถ้าหากรู้แต่แรกว่าภายในหินหยกก้อนนี้มีความวิเศษ ไม่ว่าอย่างไรหลงเซียวก็ไม่มีทางยอมแพ้การแข่งขัน

คิดถึงตรงนี้ เธอรู้สึกเสียใจอย่างมาก

ถึงขั้นที่อยากจะย้อนเวลากลับไป ตบหน้าตัวเองในอดีตแรง ๆ สักสองครั้ง

“เป็นอย่างไรบ้าง คุณหนูหลงเซียว? ตระกูลหลงของพวกคุณนำแก่นสารจวี้คังนี้ขายให้กับตระกูลเย่ในราคาหนึ่งล้านบาท ผมพูดได้แค่ว่า...จุ๊จุ๊จุ๊...”

จ้าวเทียนหวาทำเสียงจุ๊ปาก ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความสมน้ำหน้า

หลินเฟิงก็รู้สึกดีอกดีใจ

น้อยมากที่จะมีสิ่งของที่สามารถทำให้เขาดีใจได้ถึงขนาดนี้

เพราะว่าแก่นสารจวี้คังชิ้นนี้เป็นสมบัติล้ำค่าที่มีน้อยมากจริง ๆ ถึงขั้นที่ระดับสูงยิ่งกว่าสมบัติล้ำค่าห้าธาตุแต่กำเนิดที่เขาเคยได้รับมาก่อนหน้านี้อีกด้วย

มีมันอยู่ อย่าว่าแต่บาดแผลของตัวเองสามารถรักษาหายได้

การบริหารฟาร์ม