ได้ยินวัยรุ่นของสำนักร้อยพิษพูดสนับสนุนอยู่ข้าง ๆ หลงเซียวดวงตาสว่างไสวทันทีจริงด้วย!ตัวเองขาดทุน แต่ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาได้กำไรสักหน่อยเธอเงยหน้าขึ้น จากนั้นชี้ไปทางหินหยกจวี้คังสีเขียวที่อยู่ในอ้อมแขนของหลินเฟิงด้วยความหยิ่งยโสแล้วพูดว่า: “สมบัติล้ำค่าของฉันถึงแม้จะอายุไม่ถึง แต่ก็เป็นสมบัติล้ำค่า อย่างน้อยก็ดีกว่าหินหยกจวี้คังของพวกคุณ!”“หึ ใช้เงินจำนวนหนึ่งพันล้านบาทซื้อหินหยกที่ราคาไม่ถึงห้าร้อยล้านบาทด้วยซ้ำ พวกคุณมีอะไรน่าลำพองใจกัน?”“ใช่ พวกคุณมีอะไรให้ลำพองใจกัน?”วัยรุ่นของสำนักร้อยพิษก็พูดเหน็บแนมได้ยินแบบนี้ จ้าวเทียนหวาพูดเหยียดหยาม: “ผมยินดี เพียงแค่คุณชายหลินของผมอยากได้อะไร ต่อให้เป็นหินกระจอกชิ้นหนึ่ง ผมก็ยินดีควักเงินหนึ่งพันล้านบาทออกมา”คำพูดของจ้าวเทียนหวาแอบพูดเป็นนัยว่าหลงเซียวใช้เงินหนึ่งพันล้านบาทซื้อหินกระจอกไปจากในมือของเขาทันใดนั้นก็ทำให้หลงเซียวโมโหจนพูดไม่ออก“หึ ลำพองใจอะไร?!”หลงเซียวกัดฟันพูด: “อ่อใช่ ฉันลืมบอกพวกคุณไป หินจวี้คังก้อนนั้นที่อยู่ในมือของพวกคุณ เป็นของที่ตระกูลหลงของฉันขายให้กับผู้นำตระกูลเย่ในตอนแรก ฉันคิดดูแล้ว...ตอน
สายตาของเธอที่มองไปทางหลินเฟิง เหมือนกับกำลังมองคนโง่คนหนึ่ง“ยอมรับว่าตัวเองโง่ยากมากเหรอ? แสร้งทำเป็นบ้า ๆ บอ ๆ อยู่ตรงนี้ แสร้งทำให้ใครดูน่ะ?”“หนึ่งล้านบาทขายหินหยกจวี้คังให้ตระกูลเย่?”“ไม่ใช่หรอก? เมื่อครู่จ้าวเทียนหวาใช้เงินหนึ่งพันล้านซื้อเอาไว้ไม่ใช่เหรอ?”“คุณจะไปเข้าใจอะไร? นี่เรียกว่าคนโง่เงินเยอะ”กลุ่มคนที่ในงานประมูลพากันแอบซุบซิบนินทาเห็นได้ชัดว่า พวกเขาถูกเสียงหัวเราะของหลินเฟิงถูกดึงดูดความสนใจ ถึงขั้นที่มีคนจำนวนมากคาดเดาเหมือนกับหลงเซียวดูท่าวัยรุ่นคนนั้นเป็นเพราะเสียหายอย่างมาก ดังนั้นสติจึงไม่ปกติดังนั้น เป็นอริกับตระกูลหลง จะต้องเตรียมตัวตายได้เลย!คนที่อยู่รอบ ๆมองสีหน้าของหลงเซียว ยิ่งเปลี่ยนไปหวาดกลัวยิ่งขึ้น“ได้ยินแล้วยัง ไม่เพียงแค่ฉัน หลังจากที่ทุกคนได้ยินข่าวนี้ ต่างก็กำลังหัวเราะเยาะคุณอยู่”“คุณกลับหัวเราะเสียงดังอยู่ตรงนี้ ไม่รู้จักอับอายขายหน้าจริง ๆ”หลงเซียวเผยแพร่ให้รู้กันทั่ว“อ่อ? เหรอ?”หลินเฟิงช่างน้ำหนักหินหยกที่อยู่ในมือ จากนั้นพูดเสียงบาง: “ก็ถูกแหละ ในเมื่อมีแค่ไม่กี่คนที่สามารถมองเห็นมูลค่าที่แท้จริงของหินหยกจวี้คังชิ้นนี้
“คุณคิดว่าคุณทำแบบนี้จะแสดงให้เห็นว่าคุณไม่โง่งั้นเหรอ?”“ไม่ แบบนี้มีแต่จะแสดงให้เห็นว่าคุณโง่เง่ามากขึ้น อีกทั้งสมองกลวงอีกด้วย!”“ฮ่าฮ่าฮ่า...”“ฮ่า...”“ฮะ?”หัวเราะไปหัวเราะมา เสียงหัวเราะของหลงเซียวก็หยุดลงทันทีเพราะว่าหินหยกที่อยู่ในมือของหลินเฟิงแตกร้าว ข้างในกลับเกิดหน่ออ่อนที่เล็กมากปรากฏออกมาเป็นหน่ออ่อนจริง ๆ ด้วยภายในหินหยกจวี้คังชิ้นนี้ มีหน่ออ่อนสีเขียวมรกตที่เล็กและประณีต?หน่ออ่อนนี้ถึงแม้จะเล็ก แต่ทั่วทั้งชิ้นพร่างพราว เนียนและประณีตอย่างมาก เหมือนกับหยกเจไดต์ที่สมบูรณ์แบบ สวยงามเหมือนงานศิลปะแสงสีเขียวโดดเด่น สว่างจ้าจนแสบตาแต่เมื่อมองอย่างละเอียด และก็เห็นของเหลวสีเขียวไหลมาจากแกนกลางหน่ออ่อน แค่ได้กลิ่นก็สามารถสัมผัสได้ถึงพลังอันยิ่งใหญ่ของแก่นแท้แห่งชีวิตในตอนนี้ ต่อให้เปลี่ยนเป็นคนปัญญาอ่อนมา ต่างก็สามารถดูออกได้ถึงความไม่ธรรมดาของหน่ออ่อนที่เรียวเล็ก“นี่...นี่คือแก่นสารจวี้คัง? แก่นสารจวี้คังในตำนาน?!”หลังจากแสงวูบวาบในระยะสั้น ๆ หนุ่มวัยรุ่นของสำนักร้อยพิษก็ไม่สามารถรักษาหน้าตาของหลงเซียวได้อีก เขากรีดร้องออกมาเสียงสูงด้วยความเหลือเชื่อเ
หลงเซียวรู้สึกว่าท้องไส้ของตัวเองช้ำเขียวจากความโมโหไปหมดแล้วโดยเฉพาะตอนที่ด้านหลังมีคนถามหลินเฟิงเสียงดัง ว่ายอมขายแก่นสารจวี้คังก้อนนี้หรือไม่ เขาจะรับซื้อในราคาสองแสนห้าหมื่นล้านบาทหนึ่งพันล้านบาทเทียบกับสองแสนห้าหมื่นล้านบาทไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่น หลินเฟิงคงจะได้กำไรจนตัวชาไปหมดถ้าหากรู้แต่แรกว่าภายในหินหยกก้อนนี้มีความวิเศษ ไม่ว่าอย่างไรหลงเซียวก็ไม่มีทางยอมแพ้การแข่งขันคิดถึงตรงนี้ เธอรู้สึกเสียใจอย่างมากถึงขั้นที่อยากจะย้อนเวลากลับไป ตบหน้าตัวเองในอดีตแรง ๆ สักสองครั้ง“เป็นอย่างไรบ้าง คุณหนูหลงเซียว? ตระกูลหลงของพวกคุณนำแก่นสารจวี้คังนี้ขายให้กับตระกูลเย่ในราคาหนึ่งล้านบาท ผมพูดได้แค่ว่า...จุ๊จุ๊จุ๊...”จ้าวเทียนหวาทำเสียงจุ๊ปาก ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความสมน้ำหน้าหลินเฟิงก็รู้สึกดีอกดีใจน้อยมากที่จะมีสิ่งของที่สามารถทำให้เขาดีใจได้ถึงขนาดนี้เพราะว่าแก่นสารจวี้คังชิ้นนี้เป็นสมบัติล้ำค่าที่มีน้อยมากจริง ๆ ถึงขั้นที่ระดับสูงยิ่งกว่าสมบัติล้ำค่าห้าธาตุแต่กำเนิดที่เขาเคยได้รับมาก่อนหน้านี้อีกด้วยมีมันอยู่ อย่าว่าแต่บาดแผลของตัวเองสามารถรักษาหายได้การบริหารฟาร์ม
“ขอโทษด้วยครับคุณหนูหลงเซียว แก่นสารจวี้คังชิ้นนี้มีประโยชน์ต่อผมอย่างมาก ไม่ว่าตระกูลหลงของพวกคุณเสนอราคาเท่าไหร่ผมก็ไม่ขาย”หลินเฟิงไม่มีท่าทีจะเจรจาใด ๆ เมื่อเอ่ยปากก็ปฏิเสธโดยตรง“ไม่ขาย?”หลงเซียวนิ่งอึ้งเล็กน้อย หลายปีมานี้ นี่คือครั้งแรกที่มีคนกล้าไม่เชื่อฟังเธอในฐานะคุณหนูตระกูลหลง จึงทำให้เธอเกิดเปลวไฟความโมโหขึ้นในหัวใจ“หึ คุณอย่าไว้หน้าไม่ไว้หน้า ของที่ฉันอยากได้ที่ผ่านมามีแต่คนประเคนมาให้อย่างว่าง่าย ยังไม่เคยกล้าปฏิเสธฉันสักคำเดียว”“ถ้าหากคุณรู้ตัวก็รีบมอบแก่นสารจวี้คังชิ้นนั้นออกมาให้ฉันอย่างว่าง่าย!”“อ่อ? การปล้นจี้กลางวันแสก ๆ พูดได้เต็มปากเต็มคำแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? หรือว่าการประมูลใต้ดินของเมืองหนิงโจวเป็นถิ่นของตระกูลหลงของพวกคุณ?”หลินเฟิงเลิกคิ้วแล้วพูดเยาะหยัน: “คุณหนูหลงเซียว คนเราจำเป็นต้องรู้จักกฎเกณฑ์การมาก่อนมาหลัง คุณยินยอมฉันยินยอมนะครับ?”“อย่าพูดมาก คำพูดของฉันก็คือกฎเกณฑ์!”หลงเซียวกำเริบเสิบสานอย่างมาก เธอถลึงตาใส่หลินเฟิงแล้วตะโกนพูด: “ตระกูลหลงของฉันไม่มีทางให้คุณขาดทุนอยู่แล้ว เมื่อครู่คุณใช้เงินหนึ่งพันล้านบาทซื้อแก่นสารจวี้คังชิ้นน
งั้นตระกูลเย่จัดงานประมูลนี้ยังจะมีประโยชน์อะไร?นำของประมูลไปส่งให้ตระกูลหลงโดยตรงเลยก็จบเรื่องไม่ใช่เหรอ?“หึ ลาก่อน”ในที่สุด ในงานปรากฏคนที่ออกจากงานประมูลเป็นคนแรก“ตระกูลหลงธุรกิจใหญ่โต พวกเรามีปัญหาด้วยไม่ได้หรอก กลับกัน”คนอีกกลุ่มหนึ่งก็ส่ายหน้าจากไป“เอ๊ะเอ๊ะเอ๊ะ ทุกท่านอย่าเพิ่งกลับสินะ...”ลูกสาวตระกูลเย่ที่อยู่บนเวทีร้อนรนอยากจะรั้งให้อยู่ต่อ แต่คนที่เข้าร่วมงานประมูลต่างก็เห็นชัดแล้วว่างานประมูลครั้งนี้ไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขาด้วยซ้ำดังนั้นต่างเริ่มเก็บข้าวของของตัวเองแล้วออกจากงานไป“นี่...”หลงเซียวมองดูคนที่อยู่รอบ ๆพากันจากไป สีหน้าก็ตกตะลึงไม่ว่าเธอจะคิดอย่างไร ก็คิดไม่ถึงว่าคนเหล่านี้จะถอนตัวออกจากงานประมูลโดยตรงเหตุผลหนึ่งในนี้ง่ายมากในเมื่อหลินเฟิงเป็นบทเรียนที่อยู่ตรงหน้าพวกเขางั้นพวกเขาถ้าหากต่อไปได้สมบัติล้ำค่ามา งั้นจะไม่ต้องขอให้คุณหนูตระกูลหลงอนุญาตก่อนแล้วถึงจะนำไปได้หรอกเหรอ?คนเขาไม่ยินยอม คุณยังต้องมอบให้คนเขาอย่างว่าง่ายอีกด้วยไม่อย่างนั้นก็รอตระกูลหลงแก้แค้นได้เลยทุกคนที่อยู่ในงานมีกี่คนที่สามารถบาดหมางกับตระกูลหลงได้?ดังนั้นทุก
“ขออภัยด้วยค่ะ”ลูกสาวตระกูลเย่พยักหน้า จากนั้นก็เดินหนีไปโดยไม่หันหน้ากลับมา“......”หลงเซียวยืนอยู่ที่เดิม โมโหจนตัวสั่นไปหมดวันนี้สำหรับเธอแล้วเป็นความซวยอย่างมากไม่เพียงขาดทุนอย่างหนัก สูญเสียเงินจำนวนสองหมื่นเจ็ดพันห้าร้อยล้านบาท ซื้อของที่ไม่มีประโยชน์อะไรจำนวนสองชิ้นสิ่งที่สำคัญมากที่สุด ตระกูลร่ำรวยและพวกเถ้าแก่ที่เข้าร่วมการประมูลในครั้งนี้ได้เห็นถึงความเผด็จการของตระกูลหลงภาพพจน์ที่เผด็จการของตระกูลหลง เกรงว่าในอนาคตหลังจากผ่านเรื่องในวันนี้ก็จะถูกส่งความคิดต่อไปยังทุกคนหลังจากการพูดปากต่อปากของผู้คนอย่าว่าแต่เมืองหนิงโจว เกรงว่าตระกูลหลงของเมืองจิงก็จะได้รับผลกระทบที่รุนแรงด้วยเช่นกัน“สารเลว...”หลงเซียวกำหมัดแน่น ความโมโหเหมือนกับจะกลืนกินเธอเข้าไปจนหมด เธอรู้ว่าตัวเองสร้างเรื่องครั้งใหญ่แล้วแต่จากนั้น เธอก็เผยรอยยิ้มที่โหดร้ายออกมาในเมื่อสร้างเรื่องแล้ว ก็สร้างจนถึงที่สุด!ต่อให้วันนี้เธอตกเป็นขี้ปากของคนเมืองหนิงโจว เธอก็จะให้หลินเฟิงรับผิดชอบ ที่สำคัญกว่านั้นคือ ต้องนำสมบัติล้ำค่าที่อยู่ในกระเป๋าของหลินเฟิงมาให้ได้ทรัพย์สินนำมาซึ่งความซวยในเมื
“คุณหนูหลงเซียวคนนั้นเผด็จการจริง ๆ...และก็ไร้ยางอาย”ได้ยินหลินเฟิงพูดถึงชื่อของหลงเซียว นักบู๊ระดับเซียนเทียนหยุดชะงักไปเล็กน้อยอย่างเห็นได้ชัด จากนั้นก็พูดอย่างหงุดหงิด: “พวกเรากับคุณหนูหลงเซียวไม่เกี่ยวข้องใด ๆ กันทั้งนั้น”“ส่งแก่นสารจวี้คังออกมา ไม่อย่างนั้น ตาย!”“ งั้นฉันมอบให้นายก็สามารถรอดไปได้งั้นเหรอ? ยังจะบอกว่าไม่รู้จักคุณหนูหลงเซียว”หลินเฟิงหลุดขำออกมา ใบหน้าก็เผยความเหน็บแนม: “นายหลุดปากพูดออกมาแล้ว พี่ชาย”“......”เมื่อเห็นตัวเองถูกล่อให้พูดออกมา คนที่นำหน้ามาก็ไม่เสแสร้งแล้วเขาตะโกนขึ้นเสียงดัง และเรียกลูกน้องที่ล้อมรอบหลินเฟิงให้เข้าโจมตี“ลุย!”“อ่อใช่ พวกนายอยากจะได้ของสิ่งนี้สินะ?”หลินเฟิงล้วงสารแก่นจวี้คังสีเขียวมรกตที่เพิ่งได้มาเมื่อครู่นี้ออกมา“หยุดนะ! อย่าทำแก่นสารจวี้คังพังนะ!”เห็นหลินเฟิงหยิบแก่นสารจวี้คังออกมา ลูกน้องที่อยู่รอบ ๆ ที่มุ่งหน้าเข้ามาแล้วนั้นพากันถอยออกไป กลัวจะทำให้สมบัติล้ำค่าเสียหาย“ใช่แล้ว รีบเอามาให้ฉัน!”นักบู๊ระดับเซียนเทียนที่นำหน้าลุกขึ้นยืนและขู่ให้หลินเฟิงยื่นออกมา“ก็ได้ งั้นก็ให้พวกคุณแล้วกัน”ขณะพูด หลินเฟิง