บททั้งหมดของ หลังหย่ากัน ประธานสาวสวยขอคืนดี: บทที่ 701 - บทที่ 710

“ถังหว่าน ทำไมคุณ...คุณถึงทำแบบนี้!”หลี่ฮุ่ยหรานโมโหจนเกือบจะร้องไห้ออกมาถังหว่านกลับเข้ามาโอบหลี่ฮุ่ยหรานเอาไว้ แล้วพูดจายั่วยวน: “อุ๊ย ๆ น้องหลี่ฮุ่ยหราน ทำไมเธอถึงร้องไห้แล้วล่ะ น่าสงสารจริง ๆ”“แต่ความจริงก็มักจะโหดร้ายแบบนี้แหละ ไม่ว่าจะเป็นการงานหรือความรัก นี่เป็นสนามรบที่ฆ่าฟันคนโดยไม่มีความลังเลนะ!”“ความตื่นตัวของคุณยังไม่เพียงพอ”ถังหว่านยิ้มตาหยีแล้วส่ายนิ้วชี้ไปมา“คิดดูแล้ว ฉันจะช่วยคุณให้กลายเป็นผู้นำตระกูลหลี่อย่างง่ายดายขนาดนั้นได้อย่างไร?”“หรือจะช่วยให้คุณกลายเป็นผู้นำตระกูลหลี่แล้วมากดหัวฉันงั้นเหรอ?”“นี่เป็นการยกก้อนหินทุ่มใส่เท้าตัวเองชัด ๆ ฉันยังไม่ได้โง่เหมือนกับคุณขนาดนั้น”เห็นหลี่ฮุ่ยหรานจะถูกถังหว่านพูดจนใจสลาย หลินเฟิงจึงรีบพูดขึ้นอย่างจนปัญญา: “เอาล่ะถังหว่าน คุณเลิกขู่ฮุ่ยหรานได้แล้ว ตกลงว่าคุณมีวิธีอะไรกันแน่?”“เอ๊ะ?”ถังหว่านมองไปทางหลินเฟิงด้วยใบหน้าตกตะลึง“ที่รัก คุณทำไมถึงคิดว่าฉันกำลังขู่เธอล่ะ? นี่เป็นโอกาสที่หาได้ยากมาก ๆ เลยนะ ฉันสามารถถือโอกาสนี้เอาชนะหลี่ฮุ่ยหรานได้อย่างสิ้นเชิง”“ฉันพูดออกมาอย่างแจ่มแจ้งแล้ว ฉันไม่มีวิธีอะไร

“คุณชายหลิน คุณงานยุ่งหลายวันแล้ว ไม่สู้ให้ผมขับรถเถอะครับ”จ้าวเทียนหวามองไปทางหลินเฟิงที่หน้าซีดเซียว ในดวงตาเต็มไปด้วยความสงสาร ตั้งแต่ครั้งที่แล้วที่จ้าวเทียนหวาโทรศัพท์ไปรายงานสถานการณ์ของตระกูลเย่เมืองหนิงโจวกับหลินเฟิง ก็ผ่านไปห้าวันแล้วห้าวันนี้ หลินเฟิงไม่ได้หยุดพักเลยแม้แต่วินาทีเดียวเขาวางแผนด้านต่าง ๆ ของฟาร์มก่อน รวมทั้งน้ำพุร้อน และฟาร์มเพาะพันธุ์ ฟาร์มม้าและสวนผลไม้แผนการทั้งหมดก็เพื่อโฮมสเตย์ที่เพียบพร้อมจากนั้นก็ให้จ้าวเทียนหวาทุ่มเงินจำนวนมาก จ้างดีไซเนอร์อันดับหนึ่งของประเทศมังกรมาเพื่อออกแบบบโฮมสเตย์ที่หรูหราสวยงามให้พวกเขาหลินเฟิงเร่งรัดให้สร้างสิ่งก่อสร้างในโฮมสเตย์ให้เสร็จภายในเวลาหนึ่งเดือน ด้วยเหตุนี้ จ้าวเทียนหวาจึงจ้างทีมงานก่อสร้างมากกว่าพันคนเต็ม ๆ ทำงานตลอดทั้งวันทั้งคืนภายหลัง หลินเฟิงให้ใบรายการกับจ้าวเทียนหวาให้เขาไปซื้อยาตามวัตถุดิบยาที่อยู่บนรายการ ในตอนที่จ้าวเทียนหวาถามขึ้นด้วยความสงสัยว่าใครกิน หลินเฟิงเพียงแค่ยิ้มอย่างลึกลับ และไม่ได้ตอบกลับในตอนที่ทั้งสองคนออกเดินทาง เป็นวันที่ห้าพอดีจ้าวเทียนหวามองดูหลินเฟิงนำวัตถุดิบยาหาย

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นก็รอดูได้เลย”หญิงสาวก็หัวเราะเยาะ และปะทะกับหลินเฟิงและจ้าวเทียนหวาอย่างดุเดือดด้วยเหตุนี้ จ้าวเทียนหวายังอยากจะพูดอะไร แต่ถูกหลินเฟิงขวางเอาไว้ก่อน“ไม่จำเป็นต้องหาเรื่องใส่ตัว เป้าหมายของพวกเราก็คืองานประมูล”“ปล่อยให้นังหนูนี่ได้เปรียบซะแล้ว”จ้าวเทียนหวาหัวเราะเยาะถึงแม้ธุรกิจหลักของเขาจะอยู่ที่ต่างประเทศ แต่ไม่ได้หมายความว่าอำนาจภายในประเทศมังกรจะแย่ ไม่อย่างนั้นเขาจะตรวจสอบธาตุแท้ของตระกูลเย่ได้รวดเร็วขนาดนี้ได้อย่างไร?หลังจากที่ของประมูลแต่ละชิ้นในงานประมูลถูกประมูลออกไป สมบัติล้ำค่าที่สำคัญจริง ๆ ก็เริ่มถูกยกขึ้นมาไม่นานนัก รากต้นไม้สีเหลือง ขนาดเท่ากำปั้นถูกวางไว้บนผ้าสีแดง และปรากฏในดวงตาของหลินเฟิง“ดูสิครับ! คุณชายหลิน นั่นก็คือรากต้นโพธิ์สินะครับ?!”จ้าวเทียนหวามีน้ำเสียงตื่นเต้นแต่ทว่าเขากลับไม่เห็นว่าหลินเฟิงขมวดคิ้วเล็กน้อย“แขกเหรื่อที่อยู่ในงานทุกท่าน นี่ก็คือสินค้าประมูลในลำดับต่อไป สมบัติล้ำค่าหนึ่งในของสะสมที่สำคัญที่สุดของพ่อฉัน และมักจะนำออกมาชื่นชมคิดไม่ถึงว่าพิธีกรก็คือลูกสาวของผู้นำตระกูลเย่เธอพูดแนะนำต่อทุกคนอย่างเ

หลงเซียวใบหน้าเต็มไปด้วยความลำพองใจแข่งผู้อยู่เบื้องหลัง?ตั้งแต่เล็กจนโต เธอหลงเซียวไม่เคยกลัวมาก่อน!หนุ่มเอื่อยเฉื่อยก้มหน้าลง ไม่กล้าพูดจา เขารู้ดีว่าหลงเซียวเป็นคนที่รับมือได้ยากมาก มีเรื่องกับเธอ ก็เท่ากับว่ามีเรื่องกับน้องชายของเธอนั่นก็คือจอมมารของสำนักหลงผาน“เอ๊ะ ใจเสาะจริง ๆ น่าเบื่อหลงเซียวถอนหายใจด้วยความเสียดาย และนั่งกลับไปบนที่นั่งของตัวเองสายตาของเธอกวาดตามองหลินเฟิงที่อยู่ด้านข้างเหมือนไม่ได้ใส่ใจเดิมคิดว่าหลังจากหลินเฟิงได้ยินชื่อของเธอแล้วจะตกใจ หรือถึงขั้นที่คุกเข่าลงทันทีแต่คิดไม่ถึงว่าผู้ชายคนนี้ยังคงมีสีหน้านิ่งเฉย ไม่ได้มีท่าทีตกใจด้วยซ้ำถึงขั้นที่ไม่ได้มองเธอสักนิดด้วยซ้ำนั่งอยู่ตรงที่นั่งของตัวเองอย่างนิ่งเฉยแบบนั้น มองข้ามการแสดงเมื่อครู่ของเธอไปโดยสิ้นเชิง“ไม่ เขาไม่ใช่ว่าไม่ได้ถูกทำให้ตกใจ เพียงแค่แสร้งทำเป็นนิ่งเฉยเท่านั้น เพียงเพื่อรักษาหน้าตาของตัวเองเอาไว้เท่านั้น”หลงเซียวเริ่มคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ในใจเต็มไปด้วยความเหยียดหยามที่มีต่อหลินเฟิง“คุณหลงเซียวเสนอราคาสองพันล้านห้าร้อยล้านบาท?”ลูกสาวตระกูลเย่ที่อยู่บนเวทีสีหน้าแย่มา

“คุณหลงเซียวเสนอราคาหนึ่งหมื่นห้าพันล้านบาท ยังมีคนที่เสนอราคาสูงกว่านี้ไหม?”พิธีกรหญิงตระกูลเย่กวาดสายตามองไปรอบ ๆส่วนจ้าวเทียนหวากลับขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่ได้ชิงราคากับหลงเซียวอีก และนั่งอยู่ที่เดิมโดยไม่เอ่ยใด ๆสีหน้าแบบนี้ทำให้หลงเซียวเข้าใจผิดเธอยังคิดว่าจ้าวเทียนหวามีปัญหาด้านการเงิน ไม่มีแรงจะไล่ตามเธออีกแล้ว ทันใดนั้นบนใบหน้าก็เผยความเย้ยหยันออกมา“ทำไมถึงไม่พูดแล้วล่ะ? เสนอราคาต่อสิ? ฉันก็อยากจะดูว่าพวกคุณมีเงินเท่าไหร่ ถึงได้กล้าเทียบกับตระกูลหลงแห่งเมืองจิง”หลงเซียวยิ้มด้วยความลำพองใจถึงที่สุด“ในเมื่อคุณหลงเซียวชอบ งั้นสมบัติชิ้นนี้ผมก็ยกให้คุณแล้วกัน”หลินเฟิงพูดขึ้นอยู่ข้าง ๆ นิ่งเฉยราคาหนึ่งหมื่นห้าพันล้านบาทซื้อเพียงแค่รากต้นโพธิ์ที่อายุไม่เพียงพอ พูดได้แค่ว่าหลงเซียวไม่มีประสบการณ์กับแผนการอะไร“ยกให้ฉัน?”หลงเซียวกลับไม่ยอมปล่อยผ่านไป และกอดอกพูดว่า: “คนบางคนไม่มีปัญญาซื้อก็พูดมาตรง ๆ ว่าไม่มีปัญญาซื้อ ยังจะพูดให้น่าฟังว่าจะยกให้ฉัน ฉันต้องให้พวกคุณยกให้ด้วยงั้นเหรอ?”“พวกคุณหน้าหนามากจริง ๆ เลยนะ”“หึ...”หลินเฟิงหัวเราะเบา ๆ และก็ไม่ได้เลือกที่จะถก