บททั้งหมดของ หลังหย่ากัน ประธานสาวสวยขอคืนดี: บทที่ 1241 - บทที่ 1250

จิ่วเทาพาลูกน้องจับคนทุ่มล้มทีละคนแต่น่าแปลกตรงที่ คนเหล่านี้ไม่แสดงท่าทีเป็นศัตรูต่อพวกเขา กลับเพียงแค่ต้องการหลบหนีเท่านั้นเหมือนมีวิญญาณชั่วร้ายไล่ตามพวกเขามาจากด้านหลัง“หยุดลงมือ! นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”จิ่วเทาสั่งให้ลูกน้องหยุดลงมือเขามองดูฝูงชนที่กรูกันออกมาอยู่รอบตัวเขาด้วยความงุนงง หลายคนมาจากแก๊งทลายโลหิตและเจี้ยนหงกรุ๊ปตามหลักแล้ว พวกเขาเห็นคนของตนเองปรากฏตัว ไม่ควรจะรวมกำลังคนมาจัดการกับเขางั้นเหรอ?แต่กลับเหมือนเห็นผี คิดแต่จะวิ่งหนีไป“พี่ใหญ่ เป็นเพราะออร่าความแข็งแกร่งบนตัวพี่มีมากเกินไปหรือเปล่า ทำให้พวกเขาตกใจจนวิ่งหนีไป?”ลูกน้องคนหนึ่งออกมาพูดประจบประแจง“พูดจาเหลวไหล!”จิ่วเทาพูดด้วยความโมโห:“พวกเขาวิ่งออกจากอาคาร ถ้าหากกลัว ก็น่าจะแยกย้ายกันหนีไป แต่การหลบหนีของพวกเขาดูเหมือนมีการเตรียมการไว้ล่วงหน้า ต่างวิ่งไปที่ทางนั้น!”จิ่วเทาเหลือบมองไปยังลานกว้างที่ไกลออกไป“งั้นพี่ใหญ่ เราควรทำอย่างไร? บุกเข้าไป?”ลูกน้องที่อยู่รอบๆ ต่างก็มองไปที่จิ่วเทา“ไม่สนแล้ว!”หลังจากครุ่นคิดครู่หนึ่ง จิ่งเทาก็ตะโกนเสียงทุ้มต่ำ “ตอนนี้หัวหลินอยู่ในตึกนี้ ยังไงก็ต

ได้ยินโจวเจี้ยนโหลวยังคงแสดงอำนาจบาตรใหญ่ใส่เขาสีหน้าของหลี่เหวินเชาก็ดุดันยิ่งกว่าเดิม เขายกก้อนอิฐขึ้น ฟาดไปตรงศีรษะของโจวเจี้ยนโหลวอย่างแรง“ฉันไม่ใช่หมา! และก็ไม่ใช่ขยะ! แม่งเอ๊ย!”หลี่เหวินเชาคำรามออกมา: “ฉันกลายสภาพไปเป็นแบบนี้ เป็นเพราะพวกแก ฉันฆ่าโจวเสวียโหลวแล้ว แกก็ต้องตาย!”“เชี่ย หลี่เหวินเชา แกอยากตายเหรอวะ…”โจวเจี้ยนโหลวหน้าตาบึ้งตึง รู้สึกถึงของเหลวอุ่น ๆ ไหลลงมาจากหน้าผาก เขายกมือขึ้นจับ สีหน้าก็โมโหทันทีในเวลาปกติทาสหมาที่ไม่อยู่ในสายตาของเขากลับกล้าทำร้ายเขา?อีกทั้งฟังจากคำพูดของหลี่เหวินเชาพี่ชายของเขาไม่ได้ถูกหลินเฟิงฆ่า แต่ถูกเขาฆ่า?!“หลี่เหวินเชา วันนี้แกกล้าแตะต้องฉันดูอีก ฉันจะให้แกเหมือนตายทั้งเป็น…”“ผลัวะ!”หลี่เหวินเชาไม่ได้พูดอะไรมากนัก ฟาดอิฐลงไปอีกครั้ง นี่เห็นได้ชัดว่าใช้แรงทั้งหมดก้อนอิฐนี้ถูกฟาดลงไปโจวเจี้ยนโหลวอยู่ในสภาพที่งุนงงถูกฟาดจนงงไปหมด“อ้าก…อ้ากกกกกก!”โจวเจี้ยนโหลวใช้เวลาสิบวินาทีเต็มถึงกลับมามีสติอีกครั้ง เขาจับหน้าผากของตัวเองที่มีเลือดไหลออกมา และส่งเสียงกรีดร้องที่แทบจะขาดใจออกมา“ฉันไม่พอใจพวกแกมานานแล้ว!”“

หางตาของหลี่ฮุ่ยหรานกระตุกเห็นได้ชัดว่าเธอไม่เชื่อคำโกหกของหลินเฟิงเธอเปิดโน้ตบุ๊คของเธอโดยตรง เปิดรายงานข่าวที่นักข่าวสัมภาษณ์ภาคสนามไปตรงหน้าหลินเฟิง“คุณดูเอาเอง!”หลี่ฮุ่ยหรานพูดอย่างไม่พอใจ“ลำดับต่อไปเรามาสัมภาษณ์คุณจิ่วเทา ผู้ที่ผ่านบริเวณที่เกิดเหตุ แต่ก็เข้าช่วยเหลือผู้ได้รับบาดเจ็บอย่างเตมที่ คุณจิ่วเทา คุณคิดอย่างไรเกี่ยวกับอุบัติเหตุครั้งนี้?”“เฮ้อ คงพูดได้แค่ว่าภัยธรรมชาติและภัยจากฝีมือมนุษย์ พวกเราก็แค่ผ่านมาพอดี…”“คุณจิ่วเทาเป็นพลเมืองที่ดีของเมืองเจิ้งเต๋าจริงๆ“ดูจิ่วเทาร้องไห้ต่อหน้าผู้สื่อข่าว หลี่ฮุ่ยหรานโกรธมากจนหัวเราะ“หลินเฟิงเมื่อวานพวกคุณไปทำอะไรกันแน่?“เอ่อ…คือว่า ไปดื่มชากับโจวเจี้ยนโหลว กินบาร์บีคิว…”“ประธานหลี่ ที่ด้านนอกมีคนมาหาคุณ บอกว่าเป็นกรรมการบริษัทของเจี้ยนหงกรุ๊ป”ได้ยินเสียงเลขาเคาะประตู หลินเฟิงถึงได้โล่งใจเตรียมจะแอบหนีไปแต่ทว่าหลี่ฮุ่ยหรานจับหลินเฟิงเอาไว้“หึ อย่าคิดจะหนี ฉันบอกคุณให้นะ ถ้าหากคณไม่บอกเรื่องราวมาให้ชัดเจน เรื่องนี้ไม่จบแน่!”มองสายตาที่ไม่เป็นมิตรของหลี่ฮุ่ยหราน หลินเฟิงทำได้แค่ยกมือยอมแพ้“ประธานหลี่

“เถ้าแก่ ถ้าคุณสนใจ ฉันมีกาน้ำหยกมรกตอยู่ในมือ และกำลังมองหาคนที่สนใจจะซื้อ ต้องการเพียงแค่สองล้านห้าแสนบาทเท่านั้น ไม่ทราบว่าคุณมีความคิดเห็นยังไง?”“กาน้ำหยกมรกต?”หลินเฟิงเห็นกาน้ำหยกมรกตที่ชายชราห่อด้วยกระดาษน้ำมัน ถือเดินเข้ามาหลังจากที่มองเพียงแวบเดียว หลินเฟิงก็ส่ายหน้าพร้อมกับคืนให้เขา“กาน้ำหยกมรกตนี่เป็นงานฝีมือสมัยใหม่ชัด ๆสองล้านห้าแสนบาท? หึ ที่ดินห้าแห่งผมก็ยังคิดว่าแพงเกินไป”หลินเฟิงยิ้มมเยาะ ก่อนจะหันหลังแล้วเดินจากไปแต่จู่ ๆก็มีชายร่างใหญ่สองคนปรากฏตัวขึ้นด้านข้าง แล้วขวางทางหลินเฟิงเอาไว้“หึหึ เจ้าหนู นายสัมผัสมันไปแล้ว กาน้ำหยกมรกตนี้ก็ขายได้แค่เพียงนายเท่านั้น ถ้าหากนายไม่ซื้อมัน....”ชายชรายืนที่ด้านหลังของหลินเฟิงแล้วหัวเราะเยาะ ในคำพูดมีการข่มขู่แฝงอยู่เป็นที่ชัดเจนแล้วว่าหลินเฟิงกำลังถูกแบล็คเมล์คาดเดาได้ว่าพวกเขาเห็นว่าหลินเฟิงอยู่ตัวคนเดียวและง่ายต่อการลงมือ จึงได้วางหลุมพรางนี้ไว้“ฉันดูเหมือนโดนรังแกได้ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?”หลินเฟิงที่ถูกขวางทางไว้ ก็ไม่ได้ตื่นตระหนดต่อหน้าคนจำนวนมากมายขนาดนี้ ก่อนจะยิ้มอย่างเย็นชาให้กับชายชราพร้อมกับพูดว่า

คำพูดของคนผู้นี้ทำให้หลินเฟิงนึกถึงชายชราฟันเหลืองที่พบกันในตอนต้น ก็พยักหน้าทันที ก่อนจะคิดว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นถูกต้องที่นี่มีทั้งคนดีและคนเลวปะปนกันและไม่เป็นระเบียบ เขาเห็นคนที่พยายามจะขโมยและปล้นมาแล้วอย่างน้อยสามครั้งหากมีคนอวดของล้ำค่าจริง ๆก็คงจะตกเป็นเป้าหมายที่ให้คนโจมตีได้เมื่อเห็นว่าหลินเฟิงเข้าใจ ชายคนนั้นก็ยิ้มและพูดขึ้นว่า :“ดูเหมือนว่าคุณชายท่านนี้จะเข้าใจแล้ว ว่าของล้ำค่าที่ซ่อนอยู่มากมายในถนนฝูลู่แห่งนี้ ของล้ำค่าที่แท้จริงจะถูกเก็บรักษาไว้ตามร้านค้าเก่าแก่หลายศตวรรษและไม่สามารถแสดงให้คนอื่นดูได้ง่าย ๆ”“อ่อ? งั้นคุณคิดยังไงถึงมาบอกเรื่องพวกนี้กับผมล่ะ?”หลินเฟิงชำเลืองมองด้วยความสงสัยเล้กน้อยชายคนนั้นก็ไม่ได้ปกปิดอะไร ทั้งยังพูดอย่างเปิดเผยว่า :“หึหึ งั้นขอพูดตรง ๆกับคุณชาย ผมเป็นพนักงานขายของหออวี้หลง ที่อยู่ด้านหน้า ““งานประจำวันของผมคือเดินเล่นรอบ ๆถนนฝูลู่และแนะนำ หออวี้หลงของผมให้กับลูกค้าที่มีศักยภาพ”“และเมื่อผมเจอคุณที่มีกิริยามารยาทที่ไม่ธรรมดา แล้วยังมีสายตาที่เฉียบแหลม ก็เลยอยากจะหาทางออกให้กับคุณ และให้ค่าคอมมิชชั่นกับผมด้วย”“พวกเราชนะทั