บททั้งหมดของ หลังหย่ากัน ประธานสาวสวยขอคืนดี: บทที่ 1231 - บทที่ 1240

“จางซิน เธอทำเป็นเสแสร้งอะไร? ความคิดนี้เธอเป็นคนแรกที่เสนอออกมาไม่ใช่เหรอ?”“ถ้าไม่ใช่เพราะเธออยากกอบโกยผลประโยชน์ และแก้แค้นหลี่ฮุ่ยหรานด้วย เธอจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? ตอนนี้เธออยากเอากลับไป? สายไปแล้ว!”หลี่เหวินเชาเห็นว่าจางซินกำลังจะหนีไป จึงคว้าเธอไว้ด้วยความโมโห และพูดว่า:“ทุกคน ดูเธอไว้ ความคิดนี้เธอเป็นคนเสนอออกมา เธอเป็นคนต้นคิด พวกเราถูกบีบบังคับ!”เมื่อเห็นว่าความโมโหของทุกคนเคลื่อนย้ายมาที่ตัวเธอ จางซินก็โมโห และพลิกมือตบหน้าหลี่เหวินเชา“แกมันสัตว์เดียรัจฉาน หลอกเงินของคุณป้าไปจนหมดก็หลบหนีไป ถ้าไม่ใช่เพราะนายเห็นว่าที่ดินผืนนี้มูลค่าเพิ่มขึ้น ถูกรองประธานเจี้ยนหงกรุ๊ปบีบคั้น นายจะกลับมาทำไม?”“ฉันบอกนายให้นะ ที่ดินผืนนี้พวกเราไม่เอา ก็ไม่เสียหายอะไรทั้งนั้น”“ส่วนนายถ้าเอาที่ดินผืนนี้ไปไม่ได้ ผ่านไปไม่กี่วันนายก็จะถูกพวกเขาฆ่าตาย!”“แกกล้าตบฉันเหรอ?!”หลี่เหวินเชากระโจนเข้าไปทันที เขาไม่สนใจเรื่องการถ่อมตัวกับผู้หญิงอะไรหรอก จึงตบตีกับจางซินต่อหน้าทุกคนทันทีส่วนจางซินก็ยื่นเล็บของตัวเองออกไป ข่วนหน้าของหลี่เหวินเชาจนเต็มไปด้วยรอยเลือด“พอแล้ว!”เมื่อเห็นคนใ

หลี่เหวินเชาตกใจจนล้มลงบนพื้น ถึงแม้เขารู้ว่าหลินเฟิงเป็นนักบู๊ที่น่าหวาดกลัวอย่างถึงที่สุด แต่อาคารของเจี้ยนหงกรุ๊ปนั่นเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยคนเก่งกาจ เป็นสำนักงานใหญ่ของแก๊งหมาป่าสีเลือดก่อนที่จะแบ่งแยกออกไปต่อให้พวกเขาจะไม่สามารถหาคนที่แข็งแกร่งกว่าพี่น้องตระกูลหานมาได้ แต่ในนั้นก็มีนักบู๊จำนวนไม่น้อยบวกกับอันธพาลและลูกสมุนรับจ้าง มีจำนวนเป็นร้อยเป็นพันคนนับจำนวนคน ก็สามารถทับถมเขากับหลินเฟิงจนตายได้หลี่เหวินเชากลืนน้ำลาย ไม่กล้าปฏิเสธหลินเฟิง ทำได้เพียงนั่งทรุดอยู่บนพื้นและส่ายหน้าอย่างรุนแรง แสดงออกว่าเขาไม่กล้า“หึ ในเมื่อเป็นแบบนี้ นายก็ไสหัวไปเถอะ”“เอาที่ดินไปไม่ได้ คิดว่าไม่ต้องให้ฉันลงมือ ชีวิตกระจอกๆ แบบนี้ก็คงมีคนจัดการอยู่แล้ว”หลินเฟิงหัวเราะเยาะ หันหน้าจะเดินจากไปเมื่อได้ยินคำพูดของหลินเฟิง หลี่เหวินเชานิ่งอึ้งทันทีจู่ๆ เขาก็คิดถึงใบหน้าที่เหี้ยมโหดของโจวเจี้ยนโหลว จึงตัวสั่นเทาทันทีหลินเฟิงพูดถูกถ้าหากเอาที่ดินกลับไปไม่ได้ เช่นนั้นจุดจบของเขาแค่เดาก็รู้ได้ ต้องตายเพียงทางเดียวเท่านั้นไม่ได้คิดอะไรมาก หลี่เหวินเชารีบคลานไปตรงหน้าหลินเฟิง ขวางทาง

“อ่อ?”เมื่อได้ยินแบบนี้ บอดี้การ์ดก็ตกตะลึงไปชั่วครู่ ก่อนจะสลับหันไปมองเพื่อนที่อยู่ข้าง ๆ แล้วทั้งคู่ต่างก็ประหลาดใจกันเล็กน้อย“คิดไม่ถึงเลยว่าหมาอย่างนายจะเก่งขนาดนี้!”พนักงานรักษาความปลอดภัยกล่าวชื่นชมว่า :“ดีมาก ดีมาก รองประธานโจวยังบอกพวกเราเป็นพิเศษว่า ถ้าถึงเวลาแล้ว ก็ไปเอาหัวหมาของนายได้เลย”“หาก คิดแบบนี้พวกเราก็ประหยัดแรงไปได้มากเลยทีเดียว”“หึหึ ยินดีครับ ยินดี”หลี่เหวินเชาพยักหน้าอย่างประจบสอพลอ“ได้ นายเข้าไปเถอะ” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเปิดทางให้ พร้อมกับชี้ไปที่ลิฟต์ที่ตกแต่งด้วยสีทองอร่าม ซึ่งอยู่ตรงห้องโถง“ขอบคุณมากพี่ชาย หึหึ...ขอบใจนะ ขอบใจ”หลี่เหวินเชาอ่อนน้อมอย่างมาก พร้อมกับก้มหัวและพยักหน้าขอบคุณไม่หยุด แต่ทว่า เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกลับไม่ซาบซึ้ง ทั้งยังเยาะเย้ยว่า :“ใครเป็นพี่ชายกับแกว่ะ? แกก็เป็นแค่หมาพนันที่ถูกประธานโจวเลี้ยงเท่านั้น ยังจะเรียกพวกเราว่าพี่น้องอีก แกคู่ควรงั้นเหรอ?”“หึหึ....ไม่ ไม่คู่ควร ต้องขอโทษด้วย ขอโทษด้วยนะ...”หลี่เหวินเชายังคงพยักหน้าพร้อมกับยิ้มอย่างไร้ศักดิ์ศรีอย่างไรก็ตาม เมื่อหลินเฟิงต้องการที

“ไม่ ไม่ได้เกี่ยวกับตระกูลถัง”หลินเฟิงส่ายหน้าพร้อมกับพูดว่า :“รับของขวัญจากผู้อื่นแล้วไม่ตอบแทนกลับมันไม่แมนเลย... พี่ใหญ่ของคุณโจวเซวียโหลวได้ร่วมมือกับหลี่เหวินเชามาทำร้ายผม แถมยังเกือบทำให้ผู้หญิงของผมต้องเสื่อมเสียอีก วันนี้ผมก็จะมาชำระบัญชีกับแก๊งทลายโลหิตของพวกคุณ!”“ได้เลย หนุ่มน้อย”โจวเจี้ยนโหลวถูกหลินเฟิงทำให้โกรธจนหัวเราะออกมา“หลินเฟิง ผมรู้ว่าคุณเป็นยอดฝีมือที่แข็งแกร่งอย่างมาก ถึงแม้จะแข็งแกร่งกว่าพี่น้องตระกูลหานแห่งแก๊งหมาป่าสีเลือด”“แต่ว่า ในวันนี้ไม่ใช่แค่เพียงพวกเราแก๊งทลายโลหิตเท่านั้น แต่ยังมีเพื่อนของแก๊งหมาป่าอีกด้วย!”ขณะที่กำลังพูดอยู่ โจวเจี้ยนโหลวก็ชี้ไปทางประตูลับที่อยู่ไกลออกไปประตูลับค่อย ๆเปิดออกคิดไม่ถึงว่าทางด้านนั้นจะมีสำนักงานอีกแห่งอยู่ด้วย อีกทั้งยังมีชายร่างใหญ่ที่สวมแว่นกันแดดที่กำลังค่อย ๆเดินออกมาที่ด้านหลังของเขายังมียอดฝีมือที่มีรอยสักต่าง ๆบนร่างกาย แต่ละคนก็มีออร่าที่ไม่ธรรมดา ถึงขนาดสองคนในนั้นก็ยังเป็นแดนแปรภาพ ส่วนที่เหลือก็ล้วนเป็นยอดฝีมือระดับเซียนเทียน“หึ ไอ้แมงดาก็กล้ามายั่วโมโหงั้นเหรอ?”ชายร่างใหญ่ที่สวมแว่นกันแด

“หือ?”หลินเฟิงได้ยินเสียงสัญญาณเตือน สีหน้าไม่ได้เปลี่ยนไปสักเท่าไหร่ เพียงแค่ขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะโจวเจี้ยนโหลวหยิบเสื้อกั๊กที่โป่งพองออกมาจากใต้โต๊ะทำงานแล้วสวมมันอย่างรวดเร็วหัวหน้าแก๊งหมาป่าเห็นแบบนี้ ก็ร้อนใจทันที“โจวเจี้ยนโหลว คุณจะทำอะไร?!”“ทำอะไร?”โจวเจี้ยนโหลวถอยไปทีละก้าว พิงหน้าต่าง ฉีกยิ้มพูดว่า:“เสี่ยวเตา นายคงไม่คิดจริงๆ ใช่ไหมว่าฉันจะร่วมมือกับนาย?”“อะไรนะ?!”เมื่อได้ยินคำพูดของโจวเจี้ยนโหลว เสี่ยวเตา หัวหน้าแก๊งหมาป่าตกตะลึงแต่ไม่นานนัก เขาก็เข้าใจแล้วว่ามันหมายถึงอะไรที่แท้โจวเจี้ยนโหลวก็เอาเขาเข้าไปอยู่ในแผนการด้วย!ถ้าหากเป็นไปตามเรื่องราว หลังจากสองคนร่วมมือกัน จัดการปัญหาของแก๊งเขี้ยวเขียวก่อน จากนั้นก็คือหลี่ซื่อกรุ๊ปสุดท้าย ก็เป็นเขาเสี่ยวเตา!“แก๊งหมาป่าสีเลือดที่รวมตัวกัน ไม่จำเป็นต้องมีหัวหน้าแก๊งสองคน นายเข้าใจความหมายของฉันไหม?”พูดประโยคที่เย็นชาแบบนี้จบโจวเจี้ยนโหลวมองไปที่หลินเฟิง หัวเราะเสียงดังพูดว่า: “นี่เป็นกับดักที่ฉันวางเอาไว้ล่วงหน้าให้เขา ในเมื่อพวกนายอยู่ตรงนี้กันหมด งั้นก็ทำลายล้างให้หมดไปเลย!”พูดจบ โจวเจี้ยนโหลวพุ่