All Chapters of มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน: Chapter 201 - Chapter 210

หนุ่มรูปงามอย่างใต้เท้าเย่ก็รู้สึกอบอุ่นในหัวใจ เขากล่าวพร้อมกับยิ้มจางๆ : "ไม่ได้บาดเจ็บขอรับ ประเด็นคือท่านพ่อของเจ้าเก่งกาจมาก ข้าน้อยไม่มีโอกาสแม้จะลงมือ""คำพูดของเจ้า อันที่จริงหากเจ้าไม่ได้ดักที่ปากทางเอาไว้ ข้าเองก็คงจับเขาเอาไว้ไม่ได้ ฮาๆๆ" มู่เทียนซิงยิ่งดีใจมากขึ้นไปอีกมุมปากของมู่จิ่วซีก็กระตุกขึ้นมาเบาๆ พอนางดูบาดแผลของเขาแล้วเห็นว่าไม่ได้สาหัสอะไรก็เบาใจลงมาได้"เซียวเจี้ยนล่ะ? อย่าปล่อยให้เขาฆ่าตัวตายไปได้""ใฟันของเขาไม่ได้มียาพิษ" เย่อู่เหิงรีบกล่าวออกมา "เขาอยู่ในห้องทรมาน รอเจ้ามาสอบปากคำอยู่""ไม่มียาพิษ?" มู่จิ่วซีขมวดคิ้ว "นั่นบ่งบอกว่าเขาไม่ใช่ไส้ศึก ถ้าเป็นไส้ศึกจะต้องมีพิษซ่อนอยู่ นี่จะต้องเป็นกฎขององค์กร""เซียวเจี้ยนอย่างน้อยก็เป็นคนตระกูลเซียว ขนาดกบฎก็ยังกล้า เขาไม่จำเป็นต้องเป็นไส้ศึกอยู่แล้วปะ" ความเข้าใจของมู่เทียนซิงหยาบกระด้างผิวเผินอย่างมาก"ประเด็นคือไม่ใช่ว่าวันนี้ได้เห็นเขาไปที่ร้านเฟิงเหอไม่ใช่หรือไง? อันที่จริงเถ้าแก่หลิวคือไส้ศึกของแคว้นเป่ยจิ้นอย่างไม่ต้องสงสัย เซียวเจี้ยนหากไม่ใช่ไส้ศึก ทำไมถึงต้องไปที่ร้านนั้นด้วย? หรือว่าจะบังเอิญขนา

เซียวเจี้ยนตอนที่ถูกมู่เทียนซิงจับตัวมาได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย แต่ว่าไม่ได้สาหัสมากพอเขาหลังจากถูกมู่จิ่วซีปล่อยตัวออกมา เขาก็นั่งยองอยู่ที่พื้นพักหนึ่งถึงจะค่อยๆ ลุกยืนขึ้นมาได้"เจ้าไปได้แล้ว" มู่จิ่วซีพอพูดจบก็กำลังหลังหันเตรียมที่จะออกไปก่อนเซียวเจี้ยนมองเย่อู่เหิงแวบหนึ่ง ราวกับว่ากลัวเขาจะเสียดายพลาดโอกาส ก็เลยหยิบดาบที่ไว้ใช้ทรมานและเดินออกไปที่ประตูภายในห้องทรมานมีเจ้าหน้าที่หันมามองเขาจำนวนมาก ราวกับว่าไม่อยากจะเชื่อในสายตา ว่าทำไมผู้กระทำผิดตัวฉกาจถึงได้ถูกปล่อยตัวออกมา?เซียวเจี้ยนราวกับเบาใจลงมาได้บ้าง ฝีเท้าของเขาก็รีบสาวเร็วขึ้นทันทีพออกมาจากห้องทรมาน ก็เป็นเรือนใหญ่ของศาลต้าหลี่ เซียวเจี้ยนตรงไปที่ประตูใหญ่อย่างรวดเร็วทันใดนั้นเย่อู่เหิงก็ยกมือขึ้นมา รอบด้านก็มีคนโผล่ปรากฎออกมาล้อมรอบเซียวเจี้ยนเอาไว้"เย่อู่เหิง! เจ้าหมายความว่ายังไง?" เซียวเจี้ยนกล่าวอย่างโมโห จากนั้นก็หันไปหามู่จิ่วซี พบว่ามู่จิ่วซีไม่อยู่แล้วเย่อู่เหิงยิ้มออกมาอย่างเย็นชาและกล่าว : "คุณหนูใหญ่มู่สัญญาว่าจะปล่อยเจ้า นั่นก็เป็นแค่คำอนุญาตจากนาง ข้าไม่ได้พูดว่าจะปล่อยเจ้าออกไป""เจ้า!" เซี

สติของมู่จิ่วซีสั่นคลอนและเอ่ยกล่าวออกมา : "ลุงมู่ นี่คืออะไร?""คุณหนูใหญ่ นี่คือของๆ ฮูหยินรอง" ลุงมู่รีบยื่นไปให้มู่จิ่วซี "เมื่อก่อนนานมากแล้ว ข้าเคยเห็นฮูหยินรองวางเอาไว้ใต้ก้นกล่องของที่เก็บยาสมุนไพร และก็ยังล็อคเอาไว้ด้วย ข้าเองก็นึกว่าเป็นวัตถุดิบยามุนไพรมูลค่าแพง พอข้านึกขึ้นมาได้ ข้าก็ทุบเปิดออกมา แต่ว่าด้านในกลับไม่ใช่วัตถุดิบยาสมุนไพร"มู่จิ่วซีเปิดกล่องนั้นออก ภายในมีกระดาษสีเหลืองอยู่แผ่นหนึ่ง อีกทั้งบนกระดาษทั้งหมดล้วนเป็นตัวเลข"นางเอาของแบบนี้มาใส่ไว้ในที่เก็บยาสมุนไพรเนี่ยนะ?" มู่จิ่วซีรู้สึกตกตะลึง"ฮูหยินรองเป็นคนจัดการที่เก็บยาสมุไนพร อีกอย่างวัตถุดิบยาสมุไนพรที่มีมูลค่าก็ล็อคเอาไว้ทั้งหมด กุญแจก็อยู่ในมือของฮูหยินรอง กล่องนี้ถูกเอาไว้มุมลึกล่างสุด แทบจะมองไม่เห็น และก็ไม่ได้เขียนวัตถุดิบยาสมุนไพรด้วย" ลุงมู่กล่าว "คุณหนูใหญ่ ไม่ทราบว่าของสิ่งนี้มีประโยชน์รึเปล่า?""มี มีประโยชนืแน่นอน นางคงไม่มีเวลาได้นำเอาติดตัวไปด้วย" มุมปากของมู่จิ่วซีก็ยิ้มขึ้นมาอย่างเยือกเย็น จากนั้นนางก็หยิบภาพพระไตรปิฎกสีทองอันนั้นจากร้านเฟิงเหอออกมาและก็เอาออกมาใช่ตรงนั้นทันที นางเอ

โม่จุนพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ : "แคว้นเกาอวิ๋นของเราทางทิศตะวันตกติดต่อกับแคว้นซีเย่ว์ สถานการณ์ชายแดนมักจะไม่ค่อยสงบราบลื่นตลอดทั้งปี มักจะมีความขัดแย้งเกิดขึ้นมาดดยตลอด นี่ก็ใกล้จะฤดูหนาวแล้ว แคว้นซีเย่ว์จะต้องอยากแลกเปลี่ยนอาหารธัญพืชกับแคว้นเกาอวิ๋นอย่างมาก แต่ว่าอาหารธัญพืชปีนี้ของแคว้นเกาอวิ๋นก็ไม่ได้มีปริมาณสูงมากนัก""ไม่เยอะก็ไม่ต้องให้ไง ยังคิดจะต่อสู้ทำสงครามอยู่อีกเหรอ?" มู่จิ่วซีเลิกคิ้ว "ข้าได้ช่วยเรื่องเงินเดือนทหารไปแล้วนะ""กระแอ่มๆๆ ถึงจะพูดแบบนี้ แต่หากเลี่ยงการสู้รบได้ สิ่งที่ดีที่สุดคือการไม่สู้ ไม่อย่างนั้นคนที่ต้องทนลำบากขมขื่นก็คือพสกนิกร" โม่จุนถอนหายใจมู่จิ่วซีเบ้ปากและก็กล่าว : "ที่เจ้าพูดก็ไม่เลว แต่ว่าคนพวกนี้ต้องการจะได้ประโยชน์ หรือว่าคนพวกนี้มาทุกปีเลยงั้นเหรอ? เจ้าเมื่อครู่ก็เป็นคนพูดเองว่าได้คืบจะเอาศอก"ดวงตาสีดำของโม่จุนก็ได้เหลือบมองนาง ผู้หญิงคนนี้ทำไมถึงได้เจ้าเล่ห์นัก?"ปีนี้ทางแคว้นเป่ยจิ้นเองก็สถานการณ์ไม่ค่อยสงบ หน้าหนาวปีนี้จะต้องหนาวมากเป็นพิเศษ แคว้นเป่ยจิ้นอันที่จริงต้องการอาหารธัญพืชมากยิ่งกว่าแคว้นซีเย่ว์ อย่างที่คาดไว้ เดือนหน้าแคว้นเ

โม่จุนถูกนางโมโหใส่จนหนาวสั่นไปครู่หนึ่ง"เจ้าเรียกข้าว่าอะไร?" โม่จุนคิดว่าหูของตัวเองมีปัญหาได้ยินผิด"ผู้ชายชาติหมา!" มู่จิ่วซีโมโหใส่เขาออกไปตรงๆ"มู่จิ่วซี! เจ้ากล้ายอกย้อนแล้ว!" โม่จุนก็โมโหดุร้ายออกมา เขาเป็นท่านผู้สำเร็จราชการแทนที่สูงส่ง แต่กลับมาถูกนางเรียกว่าผู้ชายชาติหมา?"เจ้าอยากจะหลอกเงินข้า งั้นเจ้าก็คือผู้ชายชาติหมา ผู้ชายสารเลว!" มู่จิ่วซีไม่ได้กลัวเขาเลยแม้แต่น้อย"มู่จิ่วซี เอาสิ ในสายตาของเจ้า ข้าไม่ได้ดีไปกว่าเศษเงินของเจ้างั้นสินะ" โม่จุนโมโหจนโกรธสั่นไปทั้งตัว"โม่จุน เจ้าเข้าใจะไรผิดไปรึเปล่า? เอาตัวเองมาเียบกับเงิน? เจ้าจะยกเยินยอตัวเองสูงไปแล้วไหม?" มู่จิ่วซีรู้สึกขำกับคำพูดของเขา"เจ้า?" โม่จุนอีกนิดก็เกือบจะสำลักความโกรธ "ข้าไม่อาจเทียบกับเงินได้แล้ว?"นี่เขาเองเอาตัวเองไปเทียบกับเงินไม่ได้ยังไม่เท่าไหร่ แต่นี่ถึงขนาดที่เขาไม่มีสิทธิเอาตัวเองไปเทียบแล้วงั้นเหรอ?"เอาไปเปรียบเทียบกันไม่ได้จริงๆ มันเทียบกันไม่ได้ ระหว่างเงิน 1 ตำลึงกับเจ้า ข้าเองก็เลือกเงิน 1 ตำลึง" มู่จิ่วซีจงใจแหย่เขา ไอผู้ชายชาติหมาคนนี้คงต้องโดนสั่งสอนเสียบ้างโม่จุนโกรธจนหน้ามื