บททั้งหมดของ สามีเก่าฉันไม่ใช่คนธรรมดา: บทที่ 231 - บทที่ 240

"หนิงเป่ยคนนี้อยากทําอะไรกันแน่! เขาอาจจะทําพวกเราให้ตายก็ได้""เขาคิดจริง ๆ ว่ารู้จักผมก็จะทําอะไรกําเริบเสิบสานได้เหรอ ไม่รู้ว่าฉันอยู่ต่อหน้าพวกเย่หงเป็นได้แค่หลานชายเท่านั้น"เฟิงเซียวหลู่ อยากร้องไห้แต่ไม่มีน้ําตาไหลออกมา "พ่อ ตอนนี้พวกเราควรทำยังไงกันดี"เฟิงหยวนเจิ้งถอนหายใจ: "จะทําอะไรได้อีก ได้แต่รอความตายเท่านั้น"“ผู้สนับสนุนฉันเป็นศัตรูตัวฉกาจของเย่หง เย่หงจะใช้โอกาสนี้ทรมานพวกเราจนตายอย่างแน่นอน”"หนิงเป่ย ไอ้หนิงเป่ย ฉันมองคุณสูงไปจริง ๆ"ในขณะนี้ โทรศัพท์ของเฟิงหยวนเจิ้งก็ดังขึ้น และเป็นเย่หงที่โทรมา“ยมบาลเรียกหาแล้ว”เขากดปุ่มรับสายด้วยมือที่สั่นเทา: "คุณเย่ ฉันได้ยินเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้ ฉันขอโทษจริงๆ..."คิดไม่ถึง เย่หงกลับเป็นฝ่ายที่จะขอโทษเฟิงหยวนเจิ้ง: "ผู้เฒ่าเฟิง คนที่ควรขอโทษคือฉันต่างหาก"“มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมดที่ฉันไม่ได้สั่งสอนเย่เฉินให้ดี ซึ่งทำให้เซียวหลู่รู้สึกผิดและก่อปัญหาให้กับคุณแล้วผู้เฒ่าเฟิง”"คุณวางใจได้ ฉันสั่งสอนบทเรียนให้เย่เฉินแล้ว โยนเขาเข้าคุกเพื่อให้ได้คิดไตร่ตรอง"“ผู้เฒ่าเฟิง คุณยกโทษเซียวหลู่แทนฉันด้วย เมื

อันเคอซินทำอะไรไม่ถูก เมื่อหนิงเป่ยเดินเข้ามา“เคอซิน เธอไม่เป็นไรนะ?”ทันทีที่อันเคอซินเห็นหนิงเป่ย เธอก็รู้สึกสบายใจมากขึ้นอย่างบอกไม่ถูกเธออยากเกือบจะกระโจนเข้าไปในอ้อมแขนของหนิงเป่ยโดยสัญชาตญาณ พูดความคับข้องใจเพื่อแสวงหาการปลอบโยนแต่สุดท้ายเธอก็อดทนไว้ได้หนิงเป่ยเลือกโจวไห่ถงแล้ว ทําไมตัวเองต้องไปยุ่งขนาดนั้นด้วยล่ะอีกอย่างตัวเองเป็นมะเร็ง มีชีวิตได้อีกไม่นาน รักษาระยะห่างจากเขาดีกว่าเกรงว่าในอนาคตเมื่อเธอจะตาย เธอจะโศกเศร้าและเสียใจอันเคอซินแสร้งทำเป็นไม่แยแสและพูดว่า: "ฉันไม่เป็นไร"“หนิงเป่ย นายไม่ต้องมาสนใจหรอก รีบไปเถอะ ฉันจัดการเรื่องของตัวเองได้”หนิงเป่ยขมวดคิ้วช่วงนี้เกิดอะไรขึ้น ทําไมทัศนคติของอันเคอซินที่มีต่อตัวเขาถึงได้เย็นชามากเขาปลอบใจ: " เคอซิน ฉันไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ เธอถึงเย็นชากับฉันขนาดนี้ แต่สิ่งสำคัญอันดับแรกคือต้องแก้ไขปัญหที่อยู่ตรงหน้าก่อน"อันเคอซินยังคงปากแข็ง: "ฉันบอกนายแล้วว่าฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือจากนาย... "แต่หนิงเป่ยได้เริ่มเจรจากับหญิงชราแล้ว“ฉันแนะนำให้คุณมีสติมากกว่านี้แล้วออกไปซะ มิฉะนั้น อย่าตำหนิฉันที่ใช้มาตรการที่รุน

ทันทีที่อันเคอซินลงจากรถ หลีชุนเหยียน เพื่อนร่วมชั้นของเธอก็รีบวิ่งเข้ามา: " เคอซิน มาแล้วเหรอ พวกเรารอเธอมานานแล้ว"อันเคอซินมีสีหน้าขอโทษ: "ขอโทษที มีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างทาง เข้าไปข้างในกันเถอะ"เดี๋ยวก่อนจากนั้นหลีชุนเหยียนก็สังเกตเห็นหนิงเป่ย: " หนิงเป่ย แกมาที่นี่ทำไม?"หนิงเป่ย: "ฉันก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นของเธอด้วย มาไม่ได้เหรอ?"หลีชุนเหยียนดูถูกเล็กน้อย: "นี่ไม่ใช่การกลับมาพบกันของเพื่อนร่วมรุ่นธรรมดา แต่เป็นการรวมตัวของเพื่อนร่วมชั้นที่มีมูลค่าสุทธิมากกว่าร้อยล้าน"“หลังจากที่แกหย่ากับเคอซิน ตอนนี้แกก็คงไม่มีเงินแล้ว แน่นอนว่าแกไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเข้าร่วม”หนิงเป่ยไม่พูดอะไรหลีชุนเหยียนคนนี้ยังคงหัวสูงเหมือนเมื่อก่อนอันเคอซินก้าวเข้ามาช่วยเหลือแล้วพูด "ชุนเหยียน เราสองคนอยู่ด้วยกัน ถ้าเขาไม่ไป ฉันก็จะไม่ไปเช่นกัน"หลีชุนเหยียนกลอกตาใส่หนิงเป่ย: "ช่างมันเถอะอ ปล่อยให้เขาเข้าไป ถือโอกาสให้เขาได้เข้าใจอะไรซะบ้าง"“ชั้นเรียนของเรามีคนมากกว่าห้าสิบคน และหนิงเป่ย คนที่น่าสมเพชที่สุด แกกล้าดียังไงมากับฉันถ้าคุณถูกบังคับให้กินอาหารอ่อนๆ”“ฉันขอเตือนแก ยู่ให้ห่างจากเร

เสิ่นกว่างหลินหัวเราะอย่างเหน็บแนมหนิงเป่ยทำให้ตัวเองขายขี้หน้าเขาพูดว่า: "พูดตามตรง ครั้งนี้ที่งานประมูลของจาซิส ฉันได้เห็นปรมาจารย์คูเซินด้วยตาของฉันเอง""ปรมาจารย์คูเฉินเป็นคนแก่จริง ๆ ผมหงอกและไว้เครา สง่างามเหมือนไม่มีวันแก่ ไม่ใช่บางคนที่แต่งตัวโทรม ๆ แย่งชิงชื่อเสียงและผลประโยชน์"หลีชุนเหยียนพูดอย่างภาคภูมิใจ: " หนิงเป่ย ตอนนี้มีอะไรจะพูดอีกไหม?"หนิงเป่ย: "ฉันไม่เคยไปงานประมูลของคริสตี้ สิ่งที่นายเห็นคือมีคนปลอมตัวฉัน"พอได้แล้ว!อันเคอซินทนไม่ไหวแล้ว "หนิงเป่ย ปรมาจารย์คูเซินเป็นไอดอลของฉัน ฉันจะไม่ยอมให้นายดูถูกเขาเด็ดขาด"หนิงเป่ยพูด: " เคอซิน ฉันเป็นปรมาจารย์คูเซินจริงๆ ถ้าไม่เชื่อ ฉันสามารถพิสูจน์ตัวเองด้วยการวาดภาพเดี้ยวนี้"อันเคอซินพูดอย่างเหลืออด: " หนิงเป่ย นายยังไม่จบอีกเหรอ?"เสิ่นกว่างหลินหัวเราะแเยาะละพูดว่า "เอาล่ะ ในเมื่อหนิงเป่ย กระตือรือร้นที่จะพิสูจน์ตัวเอง งั้นเราก็ให้โอกาสเขากันเถอะ"“ฉันอยากเห็นว่าเขาจะวาดอะไรได้บ้าง”ในเมื่อคุณกำลังทำให้ตัวเองขายหน้า ฉันก็ได้แต่หัวเราะเยาะแกเท่านั้น ฮ่าฮ่าในไม่ช้า ปากกา หมึก กระดาษ และแท่นหมึกก็ถูกหยิบขึ้

ยกย่องและเชิดชูคนอื่น แต่มาถึงหนิงเป่ยกลับกลายเป็นการให้กำลังใจแบบขอไปที อันเคอซินตูรู้สึกกระอักกระอ่วนแทนหนิงเป่ยบางคนก็อดหัวเราะไม่ได้และรัเบิดเสียงหัสเราะออกมาหนิงเป่ยขี้เกียจที่จะสนใจหวังเค่อเหว่ย เขาก็เหมือนกับหลี่ชุนเหยียนเป็นคนหัวสูงที่มีชื่อเสียงศาสตราจารย์หวังเค่อเหว่ยสังเกตเห็น "ภาพจักจั่นฤดูร้อนร้องประสานเสียง" ที่ถูกโยนลงบนพื้นเขาตกใจมากจึงหยิบ "ภาพจักจั่นฤดูร้อนร้องประสานเสียง" ขึ้นมา: "โอ้พระเจ้า นี่ไม่ใช่ผลงานชิ้นเอกของปรมาจารย์คูเซินหรอกเหรอ? ทำไมเธอถึงโยนมันลงพื้น น่าเสียของจริงๆ"ศาสตราจารย์หวังเค่อเหว่ยเป็นแฟนตัวยงของปรมาจารย์คูเซิน และสมาคมวิจัยศึกษาปรมาจารย์คูเซินก็ก่อตั้งโดยเขา เขาดํารงตําแหน่งประธานด้วยตัวเองเมื่อเห็นผลงานของปรมาจารย์คูเซินถูกโยนลงมากองกับพื้น ก็เกิดความปวดใจ และระมัดระวังในการเช็ดฝุ่นที่อยู่ด้านบนเสิ่นกว่างหลินอธิบายอย่างรีบร้อน "ศาสตราจารย์หวัง ภาพวาดนี้เป็นของปลอม คุณไม่จําเป็นต้องสนใจหรอก"ของปลอม?เป็นไปได้ยังไงกัน!ศาสตราจารย์หวังเค่อเหว่ยพูด "พลังแบบนี้ ลายเส้นแบบนี้ มองยังไงเก็หมือนของจริง"เขารีบหยิบแว่นขยายออกมาและสังเก