บทที่ 234

อันเคอซินทำอะไรไม่ถูก เมื่อหนิงเป่ยเดินเข้ามา

“เคอซิน เธอไม่เป็นไรนะ?”

ทันทีที่อันเคอซินเห็นหนิงเป่ย เธอก็รู้สึกสบายใจมากขึ้นอย่างบอกไม่ถูก

เธออยากเกือบจะกระโจนเข้าไปในอ้อมแขนของหนิงเป่ยโดยสัญชาตญาณ พูดความคับข้องใจเพื่อแสวงหาการปลอบโยน

แต่สุดท้ายเธอก็อดทนไว้ได้

หนิงเป่ยเลือกโจวไห่ถงแล้ว ทําไมตัวเองต้องไปยุ่งขนาดนั้นด้วยล่ะ

อีกอย่างตัวเองเป็นมะเร็ง มีชีวิตได้อีกไม่นาน รักษาระยะห่างจากเขาดีกว่า

เกรงว่าในอนาคตเมื่อเธอจะตาย เธอจะโศกเศร้าและเสียใจ

อันเคอซินแสร้งทำเป็นไม่แยแสและพูดว่า: "ฉันไม่เป็นไร"

“หนิงเป่ย นายไม่ต้องมาสนใจหรอก รีบไปเถอะ ฉันจัดการเรื่องของตัวเองได้”

หนิงเป่ยขมวดคิ้ว

ช่วงนี้เกิดอะไรขึ้น ทําไมทัศนคติของอันเคอซินที่มีต่อตัวเขาถึงได้เย็นชามาก

เขาปลอบใจ: " เคอซิน ฉันไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ เธอถึงเย็นชากับฉันขนาดนี้ แต่สิ่งสำคัญอันดับแรกคือต้องแก้ไขปัญหที่อยู่ตรงหน้าก่อน"

อันเคอซินยังคงปากแข็ง: "ฉันบอกนายแล้วว่าฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือจากนาย... "

แต่หนิงเป่ยได้เริ่มเจรจากับหญิงชราแล้ว

“ฉันแนะนำให้คุณมีสติมากกว่านี้แล้วออกไปซะ มิฉะนั้น อย่าตำหนิฉันที่ใช้มาตรการที่รุน