บททั้งหมดของ สามีเก่าฉันไม่ใช่คนธรรมดา: บทที่ 241 - บทที่ 250

และดูเหมือนว่าเธอจะได้รับบาดอย่างมากหนิงเป่ยรีบก้าวเข้าไปตรวจสอบสถานการณ์ทันทีในเวลานี้มีเงาสีดําอีกสองเงาข้ามกําแพง และลอดเข้าไปในลานของบ้านพวกเขาทั้งสองเห็นหนิงเป่ย ต่างฝ่ายก็ประหลาดใจเล็กน้อย มองหน้ากันแล้วพยักหน้าเล็กน้อยวินาทีต่อมา ทั้งคู่เข้าโจมตีหนิงเป่ยพร้อมกันไม่ต้องสงสัยเลยว่าพวกเขาตามล่าเติ้งชิงชิวรนหาที่ตาย!หนิงเป่ยระเบิดพลังความมืดออกมา ต่อยทั้งคู่ไปคนละหมัดปังๆ!เมื่อเผชิญกับความแข็งแกร่งของหนิงเป่ย ทั้งสองไร้แรงที่จะต้านทานและถูกหนิงเป่ยซัดจนปลิวไปหลังจากตกลงพื้นแล้ว ทั้งสองก็อดไม่ได้ที่จะกระอักเลือดหนิงเป่ยพูดอย่างเย็นชา: "บอกชื่อของแกมา แล้วฉันจะช่วยฆ่าพวกแกแบบไม่ทรมาน"ทั้งสองมองหน้ากันด้วยสายตาตกตะลึง“ปรมาจารย์ อย่างน้อยก็ปรมาจารย์ชั้นนำ ”"พวกเราคงหนีไม่รอดแล้ว"“ภารกิจล้มเหลว ฆ่าตัวตาย!”หลังจากพูดแล้ว พวกเขาทั้งสองไม่ลังเลที่จะแทงตัวเองเข้าที่ท้องด้วยมีด แล้วคว้านท้องตัวเองลำไส้ทะลักออกมามีเลือดไหลกระจาย และทั้งคู่ก็สิ้นลมหายใจในทันทีพวกเขาลงมือกันเร็วเกินไป และหนิงเป่ยก็ไม่สามารถหยุดพวกเขาได้ทันเวลา“การฆ่าตัวตายโดยวิธีคว้านท้องวิธ

เติ้งชิงชิวพูด: "ฉันไม่รู้ แต่ฉันเดาว่าน่าจะต้องการสกัดสารหายากอะไรสักอย่างจากเลือดนี้""ฉันเพิ่งถ่ายรูปนี้ ยังไม่ทันได้สืบสวนต่อ ก็ถูกซามูไรญี่ปุ่นพบแล้ว"หนิงเป่ย: "ขยะ!"เติ้งชิงชิว: "..."นายต่างหากที่เป็นขยะ ทั้งครอบครัวของนายก็เป็นขยะหนิงเป่ย: "ฉันจะสืบหาความจริงของเรื่องนี้เอง"เติ้งชิงชิว: "โอเค ร่วมมือกันที่น่ายินดี"หนิงเป่ย: "ความร่วมมืออะไร? เธอยังไม่มีคุณสมบัติเลย"เติ้งชิงชิว: "ไสหัวออกไปจากที่นี่!"......เสิ่นกว่างหลินได้ส่งคนไปติดตามอันเคอซินอย่างลับๆหลังจากที่อันเคอซินเป็นลมในลิฟต์ และถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล เสิ่นกว่างหลินก็ได้รับข่าวและรีบไปที่โรงพยาบาลทันทีแต่เขาไม่ได้ไปเยี่ยมอันเคอซินเลยทันที เพราะเขากลับวิ่งไปที่ห้องพยาบาลในแผนกผู้ป่วยใน และแอบเก็บตัวอย่างเลือดของของอันเคอซินมาเขาเข้าไปในห้องน้ํา และหยิบน้ํายาออกมาหยดลงในตัวอย่างเลือดของอันเคอซินเลือดของอันเคอซินเปลี่ยนจากสีน้ำตาลแดงเป็นสีฟ้าอ่อนอย่างรวดเร็วเสิ่นกว่างหลินโทรออกสายหนึ่งว่า "เจ้านายครับ เลือดของอันเคอซินสามารถยืนยันได้ว่าเป็นเลือดกิเลนชนิดอ่อน"อีกฝ่ายพูดตอบกลับอย่างเย็นชา: "เลือด

คนขับและเจ้าหน้าที่รีบลงจากรถ มาทันทีเพื่อเจรจา"พวกเราขับรถมาอย่างปกติ เป็นคุณต่างหากที่โดดมาชนรถเรา คุณต่างหากที่ต้องรับผิดชอบทั้งหมด""ออกไปเดี๋ยวนี้ เราจะไปช่วยผู้บาดเจ็บ ไม่มีเวลามายืดเยื้อ"ป้าหวางพูดว่า: "แม่มึงสิ มันสมควรไหมที่จะขับมาชนใช่ไหม?"“ถ้าวันนี้แกไม่จ่ายค่าชดเชยก็อย่าคิดที่จะไปไหน”คนขับพบว่านี่เป็นการกระโดดมาให้รถชนแล้วเรียกไถ่เงินเขาพูดด้วยความโกรธ: "คุณป้า ยอมให้เราช่วยเหลือคนก่อนนะ ในส่วนค่าชดเชยนั่น แผนกกฎหมายของโรงพยาบาลเราจะติดต่อคุณไปเอง"ฝันไปเถอะ!ป้าหวางยิ่งคงโวยวายมากขึ้น: "แกพาฉันไปโรงพยาบาลก่อน แล้วค่อยมาช่วยคน ไม่งั้นฉันจะไม่ให้พวกแกไปที่ไหนทั้งนั้น"ในที่สุดคนขับก็ทนไม่ไหวอีกต่อไ ปและบอกกับเจ้าหน้าที่ฉุกเฉินว่า "เอาเธอออกไปให้พ้นทาง การช่วยเหลือผู้คนสำคัญกว่า"โอเคเจ้าหน้าที่ฉุกเฉินจัดการให้ป้าหวางออกไป และปล่อยให้รถพยาบาลไปช่วยชีวิตคนในที่สุด รถพยาบาลก็ช่วยเหลืออันเคอซินออกมาได้ป้าหวางยังคงไม่ยอมที่จะยอมแพ้: "เฒ่าจาง คิดหาทางเร็วๆ เข้า อย่าปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นมีชีวิตรอดเด็ดขาด"เฒ่าจางพูด"สิ่งเดียวที่เราทำได้ตอนนี้คือถ่วงการรักษา เธ

จางต้าหมินเข้าใจทันทีและตะโกน: "ผู้อำนวยการอยู่ที่ไหน ไปเรียกผู้อำนวยการออกมา"ไม่นานนัก ผู้อำนวยการอู่ของโรงพยาบาลก็เข้ามา หลังจากทราบข่าว“คุณจาง คุณอยู่ที่นี่เอง เชิญครับ เชิญครับ…”ให้กูเขาไปทำไมก่อน!จางต้าหมินตวาด: "โรงพยาบาลของแกทำงานกันยังไง ลุงสองและป้าสองของฉันถูกทุบตีในโรงพยาบาลของพวกแก พวกแกยังเมินเฉยไม่มีใครมารักษาให้ ยังมีความเป็นมืออาชีพกันอยู่ไหม!""ถ้าไม่อยากทํากันแล้ว ฉันจะเพิกถอนใบประกอบวิชาชีพของพวกแกทุกคนตอนนี้"จู่ๆ ผู้อำนวยการอู่ก็กังวล: "อ่า พวกเขาเป็นลุงสองและป้าสองคุณเหรอครับ""เร็วเข้า รีบส่งตัวไปที่แผนกกระดูกและข้อต่อ ขอให้แพทย์กระดูกและข้อต่อที่ดีที่สุดรักษาพวกเขาก่อน"จางต้าหมินคำราม: "คนเป็นแบบนี้แล้ว ยังส่งตัวไปแผนกกระดูกและข้อต่อห่วยๆ อีก ส่งไปที่ห้องฉุกเฉินเพื่อรักษาเดี้ยวนี้"ผู้อำนวยการอู่ปาดเหงื่อของเขาแล้วพูด "คุณจาง นี่มันก็แค่กระดูกหักธรรมดาๆ และแผนกศัลยกรรมกระดูกสามารถรักษามันให้หายขาดได้"“นอกจากนี้ ขณะนี้แพทย์ฉุกเฉินกำลังช่วยเหลือผู้ป่วยที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส…”จางต้าหมิน: "ฉันไม่สนใจ ถ้าวันนี้แกไม่ให้ความสำคัญกับการช่วยเหลือลุงสองแล

หลายคนสิ้นหวังจนอยากตายหนิงเป่ยมองเย่หงอย่างเย็นชาแล้วกล่าว "เย่หง พวกคุณรับใช้ประชาชนแบบนี้เหรอ""ถ้าทําไม่ได้ก็พูดออกมา ผมก็ไม่รังเกียจที่จะหาคนอื่นมาแทนพวกคุณ"ประโยคนี้กระตุ้นให้ทุกคนจินตนาการอีกครั้งฟังเขาสิ เขาสามารถปลดเย่หงกับพวกได้ตามใจต้องการ?ให้ตายเถอะ ลูกพี่ใหญ่ เขาไม่สามารถยั่วยุได้เย่หงและคนอื่น ๆ ตกใจมากจนเหงื่อท่วมและตัวสั่นไปทั้งตัว: "คุณหนิง มันเป็นความประมาทเลินเล่อของเรา พวกเราจะแก้ไขให้ถูกต้องแน่นอน"“บ้าจริง ใครใส่กุญแจมือคุณหนิง รีบปลดออกให้คุณหนิงเร็ว”หลี่หงเหลียงวิ่งอย่างสุดแรง: "ขอโทษ ขอโทษ ผมจะปลดมันตอนนี้ ... "หนิงเป่ยพูดอย่างเฉยเมย: "ฉันเพิ่งพูดไป คิดจะปลดมันน่ะไม่ง่ายขนาดนั้น"อ๊าาา!หลี่หงเหลียงทําอะไรไม่ถูกอยู่พักหนึ่งเย่หงเตะหลี่หงเหลียงลงกับพื้นด้วยความโกรธ: "ทำไมแกไม่รีบทำตามที่คุณหนิงพูดอีกล่ะ?"ได้ๆ!หลี่หงเหลียงคุกเข่าลงให้หนิงเป่ย และปลดกุญแจมือออกเขาไม่ได้รู้สึกอับอาย กลับรู้สึกว่ามันสมเหตุสมผลแล้วหลังปลดกุญแจมือให้หนิงเป่ย เย่หงพูดอย่างระมัดระวังว่า "คุณหนิง ช่วยบอกฉันหน่อยได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ครับ"หนิงเป่ยมองจางต