บทที่ 232

"หนิงเป่ยคนนี้อยากทําอะไรกันแน่! เขาอาจจะทําพวกเราให้ตายก็ได้"

"เขาคิดจริง ๆ ว่ารู้จักผมก็จะทําอะไรกําเริบเสิบสานได้เหรอ ไม่รู้ว่าฉันอยู่ต่อหน้าพวกเย่หงเป็นได้แค่หลานชายเท่านั้น"

เฟิงเซียวหลู่ อยากร้องไห้แต่ไม่มีน้ําตาไหลออกมา "พ่อ ตอนนี้พวกเราควรทำยังไงกันดี"

เฟิงหยวนเจิ้งถอนหายใจ: "จะทําอะไรได้อีก ได้แต่รอความตายเท่านั้น"

“ผู้สนับสนุนฉันเป็นศัตรูตัวฉกาจของเย่หง เย่หงจะใช้โอกาสนี้ทรมานพวกเราจนตายอย่างแน่นอน”

"หนิงเป่ย ไอ้หนิงเป่ย ฉันมองคุณสูงไปจริง ๆ"

ในขณะนี้ โทรศัพท์ของเฟิงหยวนเจิ้งก็ดังขึ้น และเป็นเย่หงที่โทรมา

“ยมบาลเรียกหาแล้ว”

เขากดปุ่มรับสายด้วยมือที่สั่นเทา: "คุณเย่ ฉันได้ยินเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้ ฉันขอโทษจริงๆ..."

คิดไม่ถึง เย่หงกลับเป็นฝ่ายที่จะขอโทษเฟิงหยวนเจิ้ง: "ผู้เฒ่าเฟิง คนที่ควรขอโทษคือฉันต่างหาก"

“มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมดที่ฉันไม่ได้สั่งสอนเย่เฉินให้ดี ซึ่งทำให้เซียวหลู่รู้สึกผิดและก่อปัญหาให้กับคุณแล้วผู้เฒ่าเฟิง”

"คุณวางใจได้ ฉันสั่งสอนบทเรียนให้เย่เฉินแล้ว โยนเขาเข้าคุกเพื่อให้ได้คิดไตร่ตรอง"

“ผู้เฒ่าเฟิง คุณยกโทษเซียวหลู่แทนฉันด้วย เมื