บททั้งหมดของ เจ็ดพี่สาวจอมทะลึ่งของผมทั้งสวยทั้งฮอต: บทที่ 421 - บทที่ 430

ตกกลางคืนในขณะที่กำลังนั่งรถกลับบ้านอยู่ แววตาของฉู่เฉินก็กะพริบไม่หยุด“ซวนหวู่เป็นองค์กรที่ได้รับการสนับสนุนจากต้าเซี่ย และหากว่าพวกเขาออกไปสู่โลกภายนอกได้ก็ถือว่าเป็นหนึ่งในผู้เชี่ยวชาญในหมู่ของสุดยอดผู้เชี่ยวชาญเลยทีเดียว”"ตัวอย่างเช่น อัจฉริยะนักแม่นปืนซึ่งมีนามว่า หยางต้าหลี่ ถ้าเกิดสงครามขึ้น เขาจะเป็นดั่งยมทูต ที่สามารถจัดการกับปรมาจารย์วรยุทธได้หากพบจุดอ่อน!"“นอกจากนี้ อย่างพวกสี่ราชาแห่งสวรรค์ บุคคลทั้งสี่นี้มีทั้งความสามารถและทักษะที่ยอดเยี่ยม หากได้รับการฝึกฝนให้มากขึ้นกว่านี้หน่อย การไปถึงระดับปรมาจารย์วรยุทธก็ไม่ไกลเกินเอื้อมอย่างแน่นอน"ฉู่เฉินพยักหน้าเล็กน้อยและให้คำสัญญาอย่างลับๆ “ซวนหวู่ ในเมื่อคุณเลือกฉันแล้ว ฉันฉู่เฉินคนนี้ก็จะไม่ทำให้คุณผิดหวังอย่างแน่นอน”"วันหนึ่ง ฉันต้องการให้ชื่อของซวนหวู่ดังก้องกังวาลไปทั่วทุกสารทิศ ทำให้ประเทศอื่น ๆ สั่นสะท้านด้วยความกลัวและประกาศศักดาของต้าเซี่ย!"ในไม่ช้า ฉู่เฉินก็ถึงคฤหาสน์ที่ตระกูลเว่ยจัดไว้ให้ฉู่เมิ่งเหยาทันทีที่เขาเปิดประตูเข้าไป เขาเห็นฉู่เมิ่งเหยายืนเอามือเท้าเอว พร้อมกับมองเขาด้วยความโกรธ “ไอ้เด็กบ้า นายไ

สังเกตเห็นสายตาที่จับจ้องของทุกคน ฉู่เมิ่งเหยาก็ดูค่อนข้างฝืนๆ เพราะเธอรู้ว่าคนหนุ่มหญิงสาวในงานเลี้ยงเป็นคนที่มีอำนาจที่มาจากตระกูลชนชั้นสูงของฉู่โจว และภูมิหลังไม่ได้เหมือนกับเธอฉู่เฉินจับมือของเธอแน่นและกระซิบข้างหูของเธอ “พี่หก ไม่ต้องกังวลไปแค่เป็นตัวของตัวเองก็พอ คืนนี้ที่นี่คือโลกของพี่”หัวใจของฉู่เมิ่งเหยาอบอุ่นขึ้นมาทันที และเธอก็พยักหน้าเบา ๆ ก่อนที่จะตามเว่ยไห่หลงและคนอื่น ๆ ที่อยู่ข้างหน้าไป หาที่นั่งของตัวเองและนั่งลง“ฉันจะไปเข้าห้องน้ำก่อน” เว่ยซือยวี่ไม่ได้มองที่ฉู่เฉินและพวกเขาทั้งสองคนด้วยซ้ำ และเดินออกไปหลังจากทิ้งคำพูดนี้เอาไว้เว่ยไห่หลงก็เดินหนีไปเช่นกัน และไปคุยกับคนรู้จักพวกทายาทรุ่นที่สองที่คุ้นเคยกันทุกคนกำลังรออยู่!รอให้นายน้อยเจียงปรากฏตัว!เพราะเขาเป็นเจ้าภาพงานเลี้ยงในคืนนี้ เขาจึงเป็นราชาแห่งค่ำคืนนี้!จากฐานะตระกูลที่ใหญ่ที่สุดในฉู่โจว ตระกูลเจียงมีอิทธิพลที่จะทำให้ทุกคนต้องรอคอยเสียงเพลงเต้นรำอันไพเราะดังขึ้น และชายหนุ่มและหญิงสาวหลายคนก็เริ่มจับคู้เต้นรำบนฟลอร์แต่สายตาของผู้ชายส่วนใหญ่ในงานนั้นยังคงจับจ้องมองไปที่ฉู่เมิ่งเหยาหากนี่เ

แขกในงานจากทุกทิศทางต่างพากันมองดูคนสองคนจับมือทักทายกัน ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมารู้ไหมว่านายน้อยเจียงเป็นนักรบนะ!เด็กแซ่ฉู่คนนี้โชคร้ายแล้วมีเพียงฉู่เมิ่งเหยาเท่านั้นที่มีใบหน้าสงบนิ่ง เมื่อดูดีๆ เธอมองไปที่เจียงอี้ฟานด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสารฉู่เฉินเป็นถึงปรมาจารย์วรยุทธ จะไปกลัวอะไรแบบนี้ได้ยังไง?ต่อหน้าทุกคน ใบหน้าของเจียงอี้ฟานค่อนข้างซับซ้อน ไม่รู้ว่าเจ็บปวดหรือตกใจ แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือต้องอดทนอดกลั้นเอาไว้ให้ได้เดิมทีเขาตั้งใจจะบีบมือฉู่เฉินอย่างแรง และทำให้เขาดูอับอายต่อหน้าสาธารณชนที่คาดไม่ถึงไปกว่านั้น ก็คือฉู่เฉินกลับทำตรงข้ามและจับมือของเขาไว้แน่น ทำให้เขาเจ็บปวดมากขึ้นเรื่อยๆ“เด็กคนนี้มีความแข็งแกร่งแบบนี้ได้ยังไง?”“มันเป็นไปไม่ได้ เธอก็รู้ว่าฉันมีวรยุทธในระดับชกด้วยฐานข้อศอก!”เจียงอี้ฟานคำรามอยู่ในใจ ใช้กำลังทั้งหมดของเขาจับมือของฉู่เฉินไว้แน่นแต่ก็เต็มไปด้วยความผิดหวัง ไม่ว่าเขาจะพยายามสักแค่ไหน ก็ไม่สามารถทำให้ใบหน้าของฉู่เฉินเปลี่ยนไปได้เลยแม้แต่น้อยในทางตรงกันข้าม ฉู่เฉินจับมือของเขา และมันก็เริ่มระเบิดเหมือนกับประทัดเจียงอี้ฟานพยายา

เมื่อได้สบสายตาที่โกรธเกรี้ยวของเว่ยไห่หลง ฉู่เฉินก็มองเขาด้วยสีหน้าเย็นชาและพูดว่า "ถ้าแกยังพูดไร้สาระอีก แกจะได้มีสภาพไม่ต่างจากมัน!"เสียงของเว่ยไห่หลงหยุดลง และเขาก็โกรธแทบตาย โกรธจนอยากจะระเบิดออกมา แต่สุดท้ายเขาก็ยังไม่กล้าพูดอะไรเขาเคยเห็นความโหดเหี้ยมของฉู่เฉินแล้ว เมื่อฉู่เฉินบอกว่าจะทุบตีก็คือทุบตีจริงๆทั้งห้องโถงเงียบลงอย่างน่าขนลุก แขกในงานยังคงตกตะลึงกับความจริงที่ว่าฉู่เฉินตบหน้าเจียงอี้ฟานอย่างบ้าคลั่งหลังจากที่เจียงอี้ฟานลุกขึ้น ใบหน้าที่บิดเบี้ยวของเขาจ้องฉู่เฉินด้วยจิตสังหารอย่างบ้าคลั่งในแววตา: "ไอ้เด็กนรก ฉันเจียงอี้ฟาน คนนี้มีอายุยี่สิบกว่าปีแล้ว และแกเป็นคนแรกที่กล้าทำกับฉันแบบนี้""โอเค ดีมาก เยี่ยมยอดมาก!"“ตายซะ!”ความเย็นชาแวบขึ้นมาในแววตาของเขา ในขณะที่เขาก้าวไปข้างหน้าและปล่อยหมัดๆหนึ่งใส่ฉู่เฉินโดยตรง เผยให้เห็นวรยุทธที่แท้จริงของเขาอยู่ในระดับการชกด้วยฐานข้อศอกเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะเปิดเผยวรยุทธของเขา แต่ตอนนี้เขาไม่สนใจอะไรอีกต่อไปแล้ว เขาแค่อยากจะฆ่าฉู่เฉินเพียงเท่านั้นในพริบตา หมัดของเจียงอี้ฟานก็อยู่ห่างจากใบหน้าของฉู่เฉินไม่ถึงสิบนิ้วเจ

เจียงอี้ฟานรู้แจ้งแล้วว่า แม้แต่ตัวของผู้เฒ่าจู้ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉู่เฉิน ถ้าไม่ยอมรับความขี้ขลาดของตัวเองอีก ตัวเขาอาจจะตายได้ในวันนี้ดังนั้น เขาจึงคุกเข่าลงทันที!ในขณะที่เขาคุกเข่าลง ทุกคนในห้องโถงก็ตกใจมากจนคางแทบหล่นลงไปกองกับพื้น และไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองตอนนี้นายน้อยผู้ยิ่งใหญ่ของตระกูลเจียงกำลังคุกเข่าต่อหน้าชายหนุ่มคนหนึ่งเจียงอี้ฟานไม่สนใจสายตาของทุกคน ริมฝีปากสั่นเทา และมองไปที่ฉู่เฉินด้วยความกลัว: "ฉันยอมรับความพ่ายแพ้ ปล่อยฉันไปเถอะ ความแค้นระหว่างพวกเราช่วยลืมไปเถอะนะ"นั่นคือสิ่งที่เขาพูด แต่จิตสังหารอันบ้าคลั่งในใจก็ไม่สามารถระงับได้เจียงอี้ฟานอายุขนาดนี้แล้ว เคยถูกดูถูกเช่นนี้ตอนไหน?เขาสาบานว่าจะตอบโต้ฉู่เฉินทุกวิถีทาง เมื่อกลับไปที่ตระกูลฉู่เฉินรู้ดีว่าเขาคิดอะไรอยู่ในใจ และกำลังจะลงมือสังหารเขาทันทีฉู่เมิ่งเหยาลุกขึ้นและพูดว่า "เสี่ยวเฉิน ช่างมันเถอะ เมื่อนายน้อยเจียงยอมถอยให้แล้ว พวกเราก็ไม่ควรก้าวร้าวไปมากกว่านี้"เธอไม่ได้เห็นอกเห็นใจเจียงอี้ฟาน แต่กลัวอำนาจของตระกูลเจียงมากกว่า เพราะตระกูลเจียงมีอิทธิพลมากมายในกองทัพ และดูเหมือนจะมีความเกี่ย