บททั้งหมดของ เจ็ดพี่สาวจอมทะลึ่งของผมทั้งสวยทั้งฮอต: บทที่ 411 - บทที่ 420

เดิมทีเธอคิดว่าฉู่เฉินเป็นเพียงคนธรรมดา และอดไม่ได้ที่จะคิดว่าตัวเองไม่มีความสามารถที่จะต่อกรเขาได้เลยด้วยซ้ำเซี่ยเจิ้งเทียนสูดหายใจเข้าลึก ๆ และพูดว่า "คนคนนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่ ถ้าฉันเดาถูกต้อง เขามีแนวโน้มสูงที่จะเป็นปรมาจารย์วรยุทธ!"“อะไรนะ? ปรมาจารย์วรยุทธเหรอ?” ใบหน้าของเซี่ยชิงเยว่เปลี่ยนไปอย่างมาก“ผู้เฒ่า ดูไก่ป่าตัวนี้สิ” จู่ๆ บอดี้การ์ดที่อยู่ข้างๆ ก็อุทานด้วยความประหลาดใจทั้งสองมองดูอย่างรวดเร็วและพบว่าไม่มีบาดแผลบนตัวไก่ป่า มีแต่หัวใจยุบลงไป“สาวน้อย หลานเห็นไหม ไก่ป่าตัวนี้ไม่ใช่ตัวที่จัดการจริงๆ หลานจับมันผิดตัว!” เซี่ยเจิ้งเทียนถอนหายใจเบา ๆเซี่ยชิงเยว่อดไม่ได้ที่จะหน้าแดงก่ำด้วยความอับอายหลังจากดูความผิดปกติในหัวใจของไก่ป่าแล้ว เซี่ยเจิ้งเทียนก็ส่ายหัวแล้วพูดว่า "ไก่ป่าตัวนี้น่าจะถูกพลังปราณทำให้สลบกลางอากาศ คนที่สามารถบรรลุขั้นตอนการปล่อยปราณออกมาแบบนี้ได้ ดูเหมือนว่าฉันจะเดาถูก คนๆ นั้นคือปรมาจารย์วรยุทธจริงๆ!”“ฉันนี่มันโง่เง่าจริงๆ !”เซี่ยชิงเยว่กระทืบเท้าด้วยความเสียใจเธอทำให้ปรมาจารย์วรยุทธขุ่นเคืองจริงๆ!ถ้าเมื่อกี้สามารถผูกมิตรกับอีกฝ่ายได้ มันจ

“อาจมีทักษะอยู่บ้าง แต่ก็ยากที่จะบอกว่าทักษะเก่งกาจแค่ไหน”ราชาอัคคีสวรรค์หัวเราะเบา ๆ และพูดว่า "ฉันได้ยินมาว่าผู้ชายคนนี้อายุน้อยกว่าพวกเราด้วยซ้ำ เฮ้อ ยังเป็นเด็กปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมด้วยซ้ำ เขายังกล้ามาชี้นิ้วสั่งพวกเราได้เหรอ?"“อยากจะสั่งพวกเรางั้นเหรอ? แน่นอน ถ้าเขาสามารถเอาชนะหมัดของฉันได้ก่อน” ราชาอัสนีสวรรค์กล่าวพร้อมโบกหมัดขนาดเท่ากระสอบทราย"คุณ..." เยว่ฟู่หลงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกปวดหัวเมื่อเห็นพวกเขาทั้งสี่คน แต่เขาก็ทำอะไรไม่ถูกเช่นกันเฮลิคอปเตอร์ก็บินอยู่เหนือหัวของทุกคนแล้ว"มากันแล้ว!"ทุกคนหยุดการเคลื่อนไหวและมองขึ้นไปในอากาศรวมราชาสวรรค์ทั้งสี่ที่ก่อนหน้านี้ยังเบื่อหน่ายสูงขึ้นไปบนท้องฟ้า เว่ยอิงลั่วสั่งการ “ลงไป!”"เดี๋ยวก่อน!" ฉู่เฉินขัดจังหวะทันที“มีอะไรหรือเปล่า?” เว่ยอิงลั่วมองดูเขาด้วยความงุนงง“เราสูงจากพื้นดินแค่ไหน?” ฉู่เฉินถาม“ประมาณสี่ร้อยเมตร” เว่ยอิงลั่วประเมิน“สูงขึ้นไปอีก!” ฉู่เฉินสั่งอย่างไม่แยแส"ห้ะ?"เว่ยอิงลั่วตกตะลึง: “ถ้าสูงขึ้นไปแล้วพวกเราจะลงจอดได้ยังไง?”“ทำตามที่ฉันบอกก็พอ”แม้ว่าเว่ยอิงลั่วไม่เข้าใจความตั้งใจของเขา

ทุกคนมองมาที่ฉันและฉันมองคุณ แต่ฉันไม่กล้าโดดเด่นรอยยิ้มของฉู่เฉินค่อยๆเปลี่ยนเป็นเย็นชาแล้วเขาก็พูดว่า “เกิดอะไรขึ้น? ไม่มีใครอยู่เหรอ?”“คนของซวนหวู่ล้วนแต่เป็นกลุ่มคนขี้ขลาด ที่ไม่มีความกล้าที่จะลุกขึ้นยืนด้วยซ้ำ!”“ฉันประเมินพวกคุณสูงเกินไป!”เมื่อได้ยินดังนั้น ฝูงชนก็ระเบิดด้วยออกมาทันที เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองการเรียกพวกเขาว่าไร้ประโยชน์ก็เรื่องหนึ่ง แต่การดูถูกซวนหวู่นั้นเป็นเรื่องที่ให้อภัยไม่ได้เพราะซวนหวู่คือความเกียรติยศตลอดชีวิตของพวกเขา มีค่ายิ่งกว่าชีวิตในฝูงชน ชายสูงและแข็งแกร่งหมียืนขึ้นและเยาะเย้ย "ไอ้คนแซ่ฉู่ ฟังดีๆ ฉันชื่อหยางต้าหลี่ และฉันเป็นคนแรกที่ไม่เห็นด้วยกับแก แบบนี้เป็นไง?""โอเค!""ทำได้ดี!"ทุกคนต่างส่งเสียงเชียร์พร้อมกันใบหน้าของเว่ยอิงลั่วและเยว่ฟู่หลงก็เปลี่ยนไปและพวกเขาพูดว่า "หยางต้าหลี่ นาย ... "นายในฐานะสมาชิกในทีมมีความกล้ามากที่จะพูดกับหัวหน้าผู้สอนแบบนี้ฉู่เฉินยกมือขึ้นและขัดจังหวะทั้งสองคน โดยมองไปยังหยางต้าหลี่อย่างไม่แสดงอารมณ์และพูดว่า “ทำไมนายถึงไม่ยอมรับฉัน”“ไม่มีเหตุผลอะไร ฉันแค่ไม่ยอมรับแก” หยางต้าหลี่พูดด้วยน้ำห้าวห

การสร้างความน่าเชื่อถือในอนาคต จึงจะยิ่งยากกว่าเดิมเว่ยอิงลั่วสั่งให้ใครสักคนยกเป้าให้ห่างจากฉู่เฉิน 25 เมตรทันที และมันกำลังจะตะโกนฉู่เฉินแทรกขึ้นมา “เดี๋ยวก่อน ขยับเป้าออกไปสองร้อยเมตรให้ฉันที”เมื่อคำพูดของเขาจบทุกคนคิดว่าพวกเขาได้ยินผิดไปอะไรนะ?ห่างออกไปสองร้อยเมตร?ผู้ชายคนนี้บ้าไปแล้วใช่ไหมนี่คือปืนพก ไม่ใช่ปืนไรเฟิล ไม่มีสโคปให้คุณใช้เว่ยอิงลั่วเบิกตาที่สวยงามของเธอกว้างและมองไปที่ฉู่เฉินและพูด: “คุณแน่ใจนะว่าคุณไม่ได้บ้า?”ปืนสั้นยิงจากระยะ 200 เมตร ไม่เคยมีให้เห็นในกองทัพมาก่อนพูดตรงๆ มันเป็นไปไม่ได้เลย!“มาลุยกันเลย” ฉู่เฉินพูดเบา ๆเว่ยอิงลั่วสูดลมหายใจ และสั่งให้ใครสักคนขยับเป้ายิงให้ห่างจากเขา 200 เมตร“บ้าไปแล้ว ผู้ชายคนนี้มันบ้าจริงๆ”“ถ้าฉันต้องพูด เขาต้องรู้ว่าเขาไม่สามารถเอาชนะหยางต้าหลี่ได้อยู่แล้ว ดังนั้นเขาจึงทำอะไรแผลงๆ”“รอดูละครดีๆ กันดีกว่า”ทุกคนกำลังพูดคุยกัน และการมองดูฉู่เฉินอีกครั้งก็เหมือนกับการมองคนบ้าหลังจากที่ทุกอย่างพร้อมแล้ว ฉู่เฉินก็ถือปืนพกของเขา มองไปยังเป้ายิงที่ห่างออกไปสองร้อยเมตร แล้วค่อย ๆ เหนี่ยวไกปืนผู้รายงานที

พวกเขาทั้งสี่คนล้วนมีวรยุทธระดับทะลวงเส้นลมปราณห่างจากปรมาจารย์วรยุทธ์เพียงครึ่งก้าว ดังนั้นพวกเขาจึงถูกเรียกว่าปรมาจารย์ครึ่งก้าว!และฉู่เฉินยังผลึกวรยุทธ์ของเขาจนถึงระดับปรมาจารย์ครึ่งก้าว"ฆ่า!"ในดวงตาของราชาวายุสวรรค์เมไปด้วยจิตวิญญาณการต่อสู้ และด้วยการเหยียดแขนหมัดที่ทรงพลังของเขาพุ่งตรงไปยังจุดหลังคอของฉู่เฉินจุดหลังคอเป็นจุดสำคัญบนกระดูกสันหลังของมนุษย์ เมื่อถูกโจมตีจะกลายเป็นอัมพาตทันทีในเวลาเดียวกัน อีกสามคนก็ใช้วิชาของพวกเขาและโจมตีฉู่เฉินจากอีกสามทิศทางพวกเขามีกลยุทธ์ที่ดี เพียงแค่ทุกคนพยายามเข้าประชิดฉู่เฉินจากทั่วทุกมุมในเวลาเดียวกัน ฉู่เฉินจะสับสนทำให้เขาไม่สามารถรับมือได้ฉู่เฉินยังคงสงบนิ่ง และแตะเท้าไปข้างหน้าเบา ๆ โดยเป็นฝ่ายที่จะโจมตีด้วยหมัดก่อน แม้ว่ามันจะดูนุ่มนวล แต่ก็ทำให้การมองเห็นของราชาวายุสวรรค์เลือนลางดูเหมือนว่าทั้งโลก จะเหลือเพียงหมัดของฉู่เฉินเท่านั้น"ปัง!"หมัดของพวกเขาปะทะกันอย่างแรง และหมัดของพวกมันก็ทรงพลัง ทำให้อากาศกระเพื่อมเหมือนระลอกคลื่นบนพื้นผิวทะเลสาบ“ตุ้บๆ!”ราชาวายุสวรรค์รู้สึกราวกับว่าหมัดของต่อยเข้ากับภูเขา ทำให้ร่างของ