บททั้งหมดของ เจ็ดพี่สาวจอมทะลึ่งของผมทั้งสวยทั้งฮอต: บทที่ 401 - บทที่ 410

รับรู้ได้ถึงสายตาของเยว่ฟู่หลง ก็ทำให้หานฉินหู่คิดว่าเขาไม่พอใจกับการพาคนนอกเข้ามาในค่ายทหารหานฉินหู่พูดทันที "ท่านฑูตอาจยังไม่รู้ เด็กคนนี้เคยทุบตีลูกชายของผมครับ และผมก็เรียกเขามาที่นี่เพื่อคิดบัญชี"“ไม่คาดคิดว่าไอ้หนุ่มหน้าด้านคนนี้ช่างบ้าระห่ำ แถมยังปลอมกระบองทองของราชาผู้พิชิตเพื่อหลอกผม”ทันทีที่เขาพูดจบ เยว่ฟู่หลงก็โกรธและพูดว่า "ไอ้สารเลว!"เมื่อเห็นภาพตรงหน้าแบบนี้ ทั้งหานฉินหู่และหานเล่ยก็มีความสุขในใจมาทำให้ทูตของซวนหวู่ขุ่นเคือง!อย่าว่าแต่ฉู่เมิ่งเหยาเลย แม้แต่เง็กเซียนฮ่องเต้จะเสด็จลงมาเองก็ไม่สามารถช่วยไอ้เด็กคนนี้ได้หานฉินหู่ออกคำสั่งกับลูกน้องด้วยสีหน้าโกรธเคือง "ไอ้พวกโง่ รออะไรกัยอยู่ล่ะ? ทำไมพวกแกยังไม่จับมันไปขังอีก พวกแกต้องการให้ท่านทูตเห็นเรื่องตลกแบบนี้อยู่อีกเหรอ!"“ห่านฉินหู่ แกนั่นแหละไอ้สารเลว!” เยว่ฟู่หลงโกรธจัดและคำรามเสียงดัง“ท่านทูต คุณ…” หานฉินหู่สับสนเยว่ฟู่หลงขมวดคิ้วและพูดว่า "แกรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร?"“เขาเป็นหัวหน้าผู้ฝึกสอนคนใหม่ของซวนหวู่!”เมื่อสิ้นคำพูดของเขาหานฉินหู่สมองว่างเปล่าหานเล่ยก็สมองว่างเปล่าเช่นกันไอ้เด็กคนนี้เ

หลังจากที่ฉู่เฉินและเยว่ฟู่หลงแยกจากกัน เขาก็ออกมาพบฉุ่เมิ่งเหยาและพูดว่า "พี่หก"“เสี่ยวเฉิน นะ... นายไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม? หานฉินหู่ไม่ได้ทำอะไรนายใช่ไหม?” ฉู่เมิ่งเหยาพูดด้วยสีหน้าประหลาดใจ"ผมสบายดี"ฉู่เฉินยิ้มเล็กน้อย: "หานฉินหู่ เขาเป็นคนดี เขาไม่ได้ทำอะไรผมเลย"ฉู่เมิ่งเหยาตรวจดูเขาอย่างละเอียดอีกสองสามครั้ง ได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งอกหลังจากยืนยันว่าแขนหรือขาเขาไม่ได้หายไปไหนเป็นฝีมือของเว่ยไห่หลงจริงๆ ดังนั้นหานฉินหู่ถึงปล่อยเสี่ยวเฉินออกมา?ความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัวของฉู่เมิ่งเหยาในขณะนี้เว่ยถงซานและเว่ยไห่หลงเดินมาคอตกกลับมา และมีสีหน้าหดหู่โดยเฉพาะอย่างยิ่งเว่ยไห่หลง ใบหน้าของเขาดูน่าเกลียดเหมือนว่าคุณพ่อของเขาเสียชีวิตก่อนเข้าไป เขารู้สึกมั่นใจอย่างไม่น่าเชื่อว่าหานฉินหู่ซึ่งรู้ตัวตนของเขาในฐานะผู้สมัครเข้าชิงตำแหน่งของซวนหวู่ จะต้องอ้าแขนต้อนรับเขาด้วยความเคารพอย่างสูงอย่างแน่นอนใครจะรู้ว่าเขาจะไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าชายคนนั้นก่อนจะถูกโยนออกมาด้วยซ้ำ“ไอ้เวรหานฉินหู่ แกรอก่อนเถอะ รอฉันได้เป็นเจ้าหน้าที่อย่างเป็นทางการของซวนหวู่เมื่อไหร่ แกจะต้องไ

ในขณะนี้ หน้าของเว่ยถงซานเต็มไปด้วยเหงื่อ และสายตาที่มองฉู่เฉินก็สั่นเทาอย่างหยุดไม่ได้หากจำไม่ผิด ฉู่เฉินเคยบอกว่าเขาเป็นหัวหน้าผู้ฝึกสอนของซวนหวู่ตอนนั้นพวกเขาคิดว่าอีกฝ่ายแค่คุยโว และไม่ได้คิดจริงจังกับเรื่องนี้แต่ตอนนี้ประกาศที่ออกอากาศทางสถานีวิทยุทหารบอกว่าหัวหน้าผู้ฝึกสอนคนใหม่ของซวนหวู่ก็มีแซ่ฉู่เหมือนกันสิ่งนี้จะไม่ทำให้เขาตื่นตระหนกได้ยังไงเมื่อเห็นท่าทีของเขา เว่ยไห่หลงและฉู่เมิ่งเหยาก็มีปฏิกิริยาและมองไปที่ฉู่เฉินด้วยสีหน้าตกตะลึงบนใบหน้าของพวกเขาเว่ยถงซานมองไปที่ฉู่เฉินและสูดลมหายใจลึกๆ แล้วพูดว่า "นะ... นายคือหัวหน้าผู้ฝึกสอนของซวนหวู่จริงๆ เหรอ?"ฉู่เฉินตอบอย่างใจเย็น “ในที่สุดก็เชื่อในตัวตนของฉันแล้วใช่ไหม?”เว่ยถงซานรู้สึกหวาดกลัวทันทีฉู่เมิ่งเหยาเองก็ตกตะลึงทันใดนั้น เว่ยไห่หลงก็หัวเราะเยาะและพูดว่า "คุณพ่อ พวกเราอย่าถูกไอ้เด็กคนนี้หลอกเอาสิ"“คงไม่ใช่เพียงเพราะเขามีแซ่ฉู่ เขาจึงเป็นหัวหน้าผู้ฝึกสอนของซวนหวู่ได้ใช่ไหม?”"นี่คงจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญเท่านั้นแหละ"จากนั้นเขาก็พูดอย่างมั่นใจ "สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ไอ้เด็กคนนี้ยังเด็กอยู่มาก อายุน้อยกว

หลังจากที่ฉู่เฉินพูดจบ แรงกดดันที่มองไม่เห็นก็ปะทุออกมาจากเขา ทำให้ทุกคนในตระกูลเว่ยตกใจจนลืมที่จะปฏิเสธไปฉู่เมิ่งเหยากัดริมฝีปากและหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูด: "เสี่ยวเฉิน ช่างมันเถอะ ยังไงก็ตามพวกเขาทั้งหมดก็คือครอบครัวของฉัน"“ถึงพวกเขาจะทำไม่ดีกับฉัน แต่ฉันก็ไม่ควรที่จะทำอะไรไม่ยุติธรรมกับพวกเขา”เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ทุกคนในตระกูลเว่ยก็ดีใจมากพวกเขากลัวจริงๆ ว่าถ้าฉู่เมิ่งเหยาจะจากไป เพราะตระกูลเว่ยสัญญาที่จะแต่งงานฉู่เมิ่งเหยากับตระกูลเจียงเอาไว้อิทธิพลของตระกูลเจียงในฉู่โจว นั้นยิ่งใหญ่กว่าตระกูลเว่ยมาก และไม่สามารถทำให้พวกเขาขุ่นเคืองได้มีเพียงฉู่เฉินที่ขมวดคิ้วเล็กน้อยเนื่องจากพี่หกยืนกรานอย่างนั้น เขาจึงทำได้เพียงปล่อยให้เธอไปท่าทีตอบรับของเว่ยเหล่าไท่ไท่ก็อ่อนลง และพูดปลอบโยน: "เมิ่งเหยา ไม่ต้องกังวลไปนะ สิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้าเป็นเรื่องเข้าใจผิดเอง คุณย่ารับประกันว่าตระกูลเว่ยจะปฏิบัติต่อเธออย่างดีในอนาคต"จากนั้น ฉู่เมิ่งเหยาก็พยักหน้า โดยเชื่อว่ามันจะเป็นจริงอย่างนั้นมีเพียงฉู่เฉินเท่านั้นที่ส่ายหัวอย่างเงียบๆพี่หกของเขาไร้เดียงสาจริงๆอย่างที่คิดได้ เว่ยเหล่

ฉู่เฉินแทบจะกระอักเลือดและพูดด้วยความโกรธว่า “พี่หกพอแล้ว!”ในโลกนี้ มีเพียงพี่สาวของเขาเท่านั้นที่สามารถล้อเล่นกับเขาแบบนี้ได้"ชิๆ..."ฉู่เมิ่งเหยามองเขาด้วยความประหลาดใจ เหมือนกับว่าได้ค้นพบทวีปใหม่แล้วพูดว่า "ทุกวันนี้ มีหญิงพรหมจารีหายากกว่าสัตว์ใกล้สูญพันธ์ด้วยซ้ำ"“พี่หก พี่พูดอย่างนั้น พี่กำลังบอกเป็นนัยว่าพี่เป็นเซียนในเรื่องนี้เหรอ?” ฉู่เฉินตอบโต้ด้วยความโกรธ รู้สึกทั้งรำคาญและเขินอาย"ฉันไม่ได้เป็น"ฉู่เมิ่งเหยาพูดอย่างสบายๆ ว่า "ฉันไม่เคยมีความรัก และไม่มีผู้ชายคนไหนมาตามจีบฉันเลย""ทำไมล่ะ?" ฉู่เฉินรู้สึกประหลาดใจไม่ว่าจะเป็นหน้าตาหรือรูปร่างของพี่หก การอธิบายได้ว่าเป็นผู้หญิงที่สวยเหมือนหลุดออกมาจากภาพวาดน่าแปลกที่ไม่มีใครไล่ตามจีบเธอเลย?ฉู่เมิ่งเหยายิ้มอย่างซุกซนและพูดว่า "เพราะตอนที่ฉันอยู่กับพ่อบุญธรรมในค่ายทหาน ฉันเคยทุบตีคนหนัก 100 กก. หลังจากนั้นฉันก็มีชื่อเสียงโด่งดังและไม่มีใครกล้ายุ่งกับฉันอีก"ฉู่เฉิน: "..."ผู้หญิงคนนี้ค่อนข้างโหดร้ายผู้ชายธรรมดาจะไม่กล้าแต่งงานกับผู้หญิงที่แข็งแกร่งขนาดนี้หรอกไหม? ยังไงซะ หากเกิดความขัดแย้งในครอบครัว ผู้ชายก็