บทที่ 425

แขกในงานจากทุกทิศทางต่างพากันมองดูคนสองคนจับมือทักทายกัน ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

รู้ไหมว่านายน้อยเจียงเป็นนักรบนะ!

เด็กแซ่ฉู่คนนี้โชคร้ายแล้ว

มีเพียงฉู่เมิ่งเหยาเท่านั้นที่มีใบหน้าสงบนิ่ง เมื่อดูดีๆ เธอมองไปที่เจียงอี้ฟานด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสาร

ฉู่เฉินเป็นถึงปรมาจารย์วรยุทธ จะไปกลัวอะไรแบบนี้ได้ยังไง?

ต่อหน้าทุกคน ใบหน้าของเจียงอี้ฟานค่อนข้างซับซ้อน ไม่รู้ว่าเจ็บปวดหรือตกใจ แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือต้องอดทนอดกลั้นเอาไว้ให้ได้

เดิมทีเขาตั้งใจจะบีบมือฉู่เฉินอย่างแรง และทำให้เขาดูอับอายต่อหน้าสาธารณชน

ที่คาดไม่ถึงไปกว่านั้น ก็คือฉู่เฉินกลับทำตรงข้ามและจับมือของเขาไว้แน่น ทำให้เขาเจ็บปวดมากขึ้นเรื่อยๆ

“เด็กคนนี้มีความแข็งแกร่งแบบนี้ได้ยังไง?”

“มันเป็นไปไม่ได้ เธอก็รู้ว่าฉันมีวรยุทธในระดับชกด้วยฐานข้อศอก!”

เจียงอี้ฟานคำรามอยู่ในใจ ใช้กำลังทั้งหมดของเขาจับมือของฉู่เฉินไว้แน่น

แต่ก็เต็มไปด้วยความผิดหวัง ไม่ว่าเขาจะพยายามสักแค่ไหน ก็ไม่สามารถทำให้ใบหน้าของฉู่เฉินเปลี่ยนไปได้เลยแม้แต่น้อย

ในทางตรงกันข้าม ฉู่เฉินจับมือของเขา และมันก็เริ่มระเบิดเหมือนกับประทัด

เจียงอี้ฟานพยายา