All Chapters of Our Unexpected Love Story : Chapter 11 - Chapter 20

“Ano bang kabilin-bilinan namin sa ‘yo, Janine! Hindi ba ay ang sabi namin ng papa mo ay lumayo ka sa pamilyang ‘yon!” Palakad-lakad si mama sa harap ko. Halatang nagtitimpi siyang saktan ako dahil napapasabunot na lang siya sa sarili niya. Hindi ko naman sinasadyang suwayin sila. Hindi ko lang talaga mapigilan ang sarili ko kapag nasa harap ko na. “Mama, ‘wag ka na po magalit. Sinamahan ko lang naman siya dahil nakiusap siya sa ‘kin,” depensa ko. Aminado akong may kasalanan ako sa nangyari. Hindi ko naman itatanggi na nanaig ang karupokan ko kaya nagpatianod lang ako sa sitwasyon. “Hindi ka nagsisinguling sa ‘kin pero nagawa mo kagabi. Kung hindi ko pa pala tinawagan si Rhian para tanungin kong nasa kanila ka ay ‘di ko pa malalaman na kasama mo ang lalaking ‘yon! Hindi kayo magkaibigan ng Gemar na ‘yon pero nagawa mo siyang samahan at magsinungaling sa ‘kin para sa kanya. Pasalamat ka na lang dahil nasa duty ang papa mo dahil kung sakaling nandito siya kagabi ay siguradong mapapa

“Red tulips again?” Lumipas na ang ilang araw pero hindi ko pa rin alam kung sino ang sa likod ng mga red tulips na ito. Araw-araw akong nakakatanggap ng isang tangkay ng bulaklak. At, ngayon nga ay may isang tulip na naman sa nakasipit sa locker ko. Pinaglalaruan ba niya ako? “Sana all laging nakakatanggap ng bulaklak,” pang-aasar ni Kristel. “Pahiram naman ng ganda mo. Anyway, kanino ba galing ‘yan? Kay Gemar ba?” Gemar? Imposible naman na sa kanya ito galing. Speaking of him, ilang araw ko na rin siyang hindi nakikita pagkatapos ng encounter namin sa parking lot. Nasaktan kaya siya sa mga sinabi ko? “Hindi ko alam. Sige, mauna na ako sa ‘yo sa classroom.” Tumango lang naman si Kristel bilang tugon habang nangangalkal pa sa locker niya. Maraming tumatakbo sa isip ko habang tinatahak ang hallway papunta sa classroom​. Masaya ako na pagkatapos ng hindi magandang salubong sa akin ng paaralan na ito ay may nagawa pa ring humanga sa akin. Ngunit, literal s

“Gemar?” Nadatnan ko siyang sa side ng parking kung saan madalas ko i-park ang motor ko. Yes, nagpasya na akong pumasok ngayon dahil pinilit na rin ako ni mama. Hindi ko sinabi sa kanya kung sino ang tinutukoy ni Kenneth kahapon, mabuti na lang nga ay hindi na ako pinilit ni mama pero sinabi niyang mas mabuting harapin ko ang suliranin ko sa bagay na ito. She even suggested na bigyan ko ng chance para naman may distraction ako at lalong makaiwas kay Gemar. Paano ako makakaiwas kay Gemar kung siya mismo ang lalaking sangkot sa suliranin kong ito. Siya mismo ang lalaking iniyakan ko na sinasabi ni Kenneth na nagugustuhan ko raw. Hindi pa ako convince sa sinabi niya pero nakapagdesisyon na ako. Hindi ko masasagot ang mga tanong sa isip ko kung iiwasan at tataguan ko lang ito. “Can we talk? ” aniya. Nakakamiss din palang marinig ang boses niya pero may pagkakaiba ngayon araw. Naging malumanay ang tono niya

Noong una ay kuntento na akong gusto niya ako at napatunayan ko na ring gusto ko siya. Nakalampas na ako sa pagiging in denial stage ko na tunay ngang nagdulot sa akin ng saya, hindi ko akalain na may isasaya pa pala ako. Para akong lumulutang sa ulap nang sabihin niyang mahal niya ako, wala na nga akong nasagot sa kanya kundi yakap. Hindi tuloy nawala ang ngiti ko hanggang makauwi ako kahapon.Pakiramdam ko talaga ay binibigyan ako ng dahilan ni tadhana para panindigan ang aking naging desisyon. Parang bumubulong ito sa akin na ipaglaban ko sa parents ko ang relasyon namin ni Gemar. Isang dahilan kaya lalong lumalakas ang loob ko na labanan ang konsensiya ko. Maiintindihan kaya ako ni mama at papa kapag sabihin kong mahal ko na rin si Gemar?Ano ba kasi ang dahilan nila para makapili ako habang maaga pa? Ang tanong ay kung kaya ko nga bang intindihin ang tinatago nila? Ayaw kong pumili sa kanila dahil pareho silang mahalaga sa akin. Ito nga ako’t patuloy na humihiling na sana ay mat

Sakit at hinanakit ang bumabalot sa akin sa bawat oras na lumilipas. Hindi ko akalain na namuhay akong may kulang sa pagkatao ko, hanggang ngayon ay parang hindi pa rin kaya ng isipan kong tanggapin ang mga nalaman ko. Pumapasok ako sa paaralan pero nasa malayo naman ang isip ko. Hindi ko nga alam kung baliw na ba ang tingin sa akin ng mga kaklase ko. Hindi pa rin binibigyan ng sagot ni mama ang mga katanungan ko kaya pakiramdam ko ay may hindi pa ako alam. Bakit hindi na lang niya sabihin sa akin ang lahat para isang bagsakan lang ang sakit? Punong-puno na nga ako ng pagtitimpi kay mama, nawawalan na rin ako ng pag-asa na magsasabi pa siya ng totoo dahil sa iba ko pa nga nalaman ang relasyon niya sa pamilyang Dela Merced. Hanggang ngayon naman ay hindi ko pa rin makausap si papa. Bakit ba ang mga taong dapat damayan ako ay sila pang walang magawa para mawala ang bigat ng nararamdaman ko. “You look so worn out, girl.” Kasalukuyan akong nasa p