“Anak, may naghahanap sa ‘yo sa labas.” Nakarinig ako ng sunod-sunod na katok sa pinto ng kwarto ko. Alam kong si mama iyon pero anong ginagawa niya rito? Hindi ba dapat ay nasa Shop pa rin siya hanggang ngayon? Agad akong bumangon mula sa kama’t tinungo ang pinto. “Ma, bakit ang aga niyo naman po umuwi?” “Ang mga staff ko na ang bahala sa Shop. Hindi ko naman hahayaan na mag-isa na rito sa bahay gayong masama pa ang pakiramdam mo. Kamusta ka na pala?” “I’m fine po.” Hindi ako pumasok ngayong araw at nagdahilan lang ako sa parents ko na masama ang pakiramdam ko. Ang sabi ni papa ay baka pagod lang daw ako pero ang hindi nila alam ay may tinataguan lang talaga ako. Hindi ko kasi alam kung paano haharapin si Gemar pagkatapos ng mga sinabi niya kahapon. Alam kong malaki ang Campus pero hindi malabong magkita kami lalo na kung pupuntahan niya ako. Gulong-gulo pa rin ako kaya kailangan ko pa talaga ng panahon para makapag-isip. Maraming gumugulong tanong
“Gemar?” Nadatnan ko siyang sa side ng parking kung saan madalas ko i-park ang motor ko. Yes, nagpasya na akong pumasok ngayon dahil pinilit na rin ako ni mama. Hindi ko sinabi sa kanya kung sino ang tinutukoy ni Kenneth kahapon, mabuti na lang nga ay hindi na ako pinilit ni mama pero sinabi niyang mas mabuting harapin ko ang suliranin ko sa bagay na ito. She even suggested na bigyan ko ng chance para naman may distraction ako at lalong makaiwas kay Gemar. Paano ako makakaiwas kay Gemar kung siya mismo ang lalaking sangkot sa suliranin kong ito. Siya mismo ang lalaking iniyakan ko na sinasabi ni Kenneth na nagugustuhan ko raw. Hindi pa ako convince sa sinabi niya pero nakapagdesisyon na ako. Hindi ko masasagot ang mga tanong sa isip ko kung iiwasan at tataguan ko lang ito. “Can we talk? ” aniya. Nakakamiss din palang marinig ang boses niya pero may pagkakaiba ngayon araw. Naging malumanay ang tono niya
Not all unsure decision can bring you to more worst problem.Ilang linggo na ang lumipas simula noong tinanggap ko ang feelings ni Gemar. Ang akala ko ay pagsisihan ko ang desisyon pagkatapos ng ilang araw pero mali pala ako. Naging masaya ang mga araw na kasama ko siya kahit madalas at patago pa ang aming pagkikita. Fan siya ng mga PDA things pero nakakatuwa naman kahit minsan ay ako na ang nahihiya.Araw-araw din akong nakakatanggap ng bulaklak mula sa kanya na para bang hindi siya nagsasawa sa kanyang ginagawa. Palagi siyang nag-a-update at pinapaalalahanan ako lalo na kapag may mga bagay na nakakalimutan ko tapos alam niya. Tinutulungan niya rin ako sa mga subjects at assignment ko para raw mas mahaba ang time ko sa kanya. Hindi ko akalain na ganito kasayang kasama siya, halos hindi na nga napapawi ang ngiti sa aking mga labi. Sa sobrang excited ko rin sa araw-araw ay nauuna pa akong magising kaysa sa pagtunog ng alarm ko.“Palagi na atang good mood ang anak ko,” puna ni papa nan
Noong una ay kuntento na akong gusto niya ako at napatunayan ko na ring gusto ko siya. Nakalampas na ako sa pagiging in denial stage ko na tunay ngang nagdulot sa akin ng saya, hindi ko akalain na may isasaya pa pala ako. Para akong lumulutang sa ulap nang sabihin niyang mahal niya ako, wala na nga akong nasagot sa kanya kundi yakap. Hindi tuloy nawala ang ngiti ko hanggang makauwi ako kahapon.Pakiramdam ko talaga ay binibigyan ako ng dahilan ni tadhana para panindigan ang aking naging desisyon. Parang bumubulong ito sa akin na ipaglaban ko sa parents ko ang relasyon namin ni Gemar. Isang dahilan kaya lalong lumalakas ang loob ko na labanan ang konsensiya ko. Maiintindihan kaya ako ni mama at papa kapag sabihin kong mahal ko na rin si Gemar?Ano ba kasi ang dahilan nila para makapili ako habang maaga pa? Ang tanong ay kung kaya ko nga bang intindihin ang tinatago nila? Ayaw kong pumili sa kanila dahil pareho silang mahalaga sa akin. Ito nga ako’t patuloy na humihiling na sana ay mat
Anak ko ba siya?Anak ko ba siya?Anak ko ba siya?Parang sirang plaka na paulit-ulit sa pandinig ko ang tanong na iyon. Panibagong araw na pero hindi man lang nasasagot ang tanong na iyon. Gulong-gulo na ako na parang nadagdagan pa ang iisipin ko.Nang itanong iyon ng ng Daddy ni Gemar kay mama ay hindi man lang sumagot ang Nanay ko bagkus ay hinila niya ako palabas ng restaurant. Hindi na rin naman ako nakatanong dahil simula nang makapasok ako sa kotse niy hanggang makarating sa bahay ay pinapagalitan niya ako, kulang na nga lang ay ipamukha niya sa akin na suwail akong anak.Hindi ko rin naman matanong si papa dahil hindi siya umuwi na siguradong hectic ang schedule niya sa hospital. Ayaw ko naman siyang tawagan dahil siguradong maiistorbo ko lang siya sa ginagawa niya. Ayaw ko na ring dagdagan ang stress niya lalo na ngayong marami silang inaasikasong pasyente.Mukhang kay mama at kay Tito Gem ko lang makukuha ang sagot na nais ko. Ngunit, paano naman ako makakatanong kay mama ku
Sakit at hinanakit ang bumabalot sa akin sa bawat oras na lumilipas. Hindi ko akalain na namuhay akong may kulang sa pagkatao ko, hanggang ngayon ay parang hindi pa rin kaya ng isipan kong tanggapin ang mga nalaman ko. Pumapasok ako sa paaralan pero nasa malayo naman ang isip ko. Hindi ko nga alam kung baliw na ba ang tingin sa akin ng mga kaklase ko. Hindi pa rin binibigyan ng sagot ni mama ang mga katanungan ko kaya pakiramdam ko ay may hindi pa ako alam. Bakit hindi na lang niya sabihin sa akin ang lahat para isang bagsakan lang ang sakit? Punong-puno na nga ako ng pagtitimpi kay mama, nawawalan na rin ako ng pag-asa na magsasabi pa siya ng totoo dahil sa iba ko pa nga nalaman ang relasyon niya sa pamilyang Dela Merced. Hanggang ngayon naman ay hindi ko pa rin makausap si papa. Bakit ba ang mga taong dapat damayan ako ay sila pang walang magawa para mawala ang bigat ng nararamdaman ko. “You look so worn out, girl.” Kasalukuyan akong nasa p
“…Uuwi na lang kami sa Nueva Ecija.” Para akong binuhusan ng malamig na tubig nang marinig kong sabihin iyon ni mama. Hindi pa dapat ako magkikilos pero pinilit kong tumayo upang puntahan sina mama at papa, pagbukas ko ng pinto ay narinig ko ang turan na iyon ni mama. Aalis? For what reason? Tatakbuhan na naman ba niya ang problema? Itatago na naman niya ba ang sa katotohanan? Bakit kailangang maging selfish siya? Confirmation lang naman galing sa kanya ang kailangan ko pero bakit pilit niya pa akong pinapahirapan. “Walang aalis! Anak ko si Janine kaya wala siyang karapatan sa kanya. May dahilan pa ba para iwasan sila? Bakit hindi mo harapin ang nararamdaman mo para sa kanila?” pagkontra naman ni papa. Bakit nga ba ganito si mama? Bakit parang hirap sa kanyang harapin sina Tito Gem? Ano bang nangyari sa pagitan nila noon? H’wag niyang sabihin na hindi pa rin siya nakaka-move on. “Akala mo ba ay madali para sa ‘kin ‘to? Saksi ka sa mga pinagdaanan ko—” Nanlalaki ang matang natigi
Tulad nga ng napagdesisyonan ko ay inuna kong inayos ang gusot sa pamilya ko. Hindi na rin naman ako ginulo ni Mr. Dela Cruz simula nang makalabas ako sa Hospital, marahil ay alam na rin niya ang totoo dahil ang pagkakaalam ko ay nagkausap sila ni papa. Alam din kaya ni Gemar?Dalawang araw na rin ang lumipas pero hindi ko siya nakakasalubong sa campus. Wala na rin ako nababalitaan sa kanya. Siguro ay sadyang hindi lang binabalita sa akin ng mga kaibigan ko ang alam nila tungkol sa kanya. Kahit pa naman sabihin ko na gusto ko munang bigyan ng oras ang sarili ko ay hindi ko naman maitanggi na na-mi-miss ko siya.Inaasahan ko nga na pupuntahan niya ako kapag malaman niyang hindi ako ang kapatid niya. Ngunit, kahit anino niya ay hindi ko nasilayan. Alam na nga ba niya o hindi?“Napag-isipan mo na ba ang pag-transfer mo? Babalik tayo sa Nueva Ecija.”Naiwaksi ko agad sa aking isipan ang mga what if ko about kay Gemar nang marinig ang boses na iyon ni Mama. Nasa living room kami ngayon at