Noong una ay kuntento na akong gusto niya ako at napatunayan ko na ring gusto ko siya. Nakalampas na ako sa pagiging in denial stage ko na tunay ngang nagdulot sa akin ng saya, hindi ko akalain na may isasaya pa pala ako. Para akong lumulutang sa ulap nang sabihin niyang mahal niya ako, wala na nga akong nasagot sa kanya kundi yakap. Hindi tuloy nawala ang ngiti ko hanggang makauwi ako kahapon.Pakiramdam ko talaga ay binibigyan ako ng dahilan ni tadhana para panindigan ang aking naging desisyon. Parang bumubulong ito sa akin na ipaglaban ko sa parents ko ang relasyon namin ni Gemar. Isang dahilan kaya lalong lumalakas ang loob ko na labanan ang konsensiya ko. Maiintindihan kaya ako ni mama at papa kapag sabihin kong mahal ko na rin si Gemar?Ano ba kasi ang dahilan nila para makapili ako habang maaga pa? Ang tanong ay kung kaya ko nga bang intindihin ang tinatago nila? Ayaw kong pumili sa kanila dahil pareho silang mahalaga sa akin. Ito nga ako’t patuloy na humihiling na sana ay mat
Anak ko ba siya?Anak ko ba siya?Anak ko ba siya?Parang sirang plaka na paulit-ulit sa pandinig ko ang tanong na iyon. Panibagong araw na pero hindi man lang nasasagot ang tanong na iyon. Gulong-gulo na ako na parang nadagdagan pa ang iisipin ko.Nang itanong iyon ng ng Daddy ni Gemar kay mama ay hindi man lang sumagot ang Nanay ko bagkus ay hinila niya ako palabas ng restaurant. Hindi na rin naman ako nakatanong dahil simula nang makapasok ako sa kotse niy hanggang makarating sa bahay ay pinapagalitan niya ako, kulang na nga lang ay ipamukha niya sa akin na suwail akong anak.Hindi ko rin naman matanong si papa dahil hindi siya umuwi na siguradong hectic ang schedule niya sa hospital. Ayaw ko naman siyang tawagan dahil siguradong maiistorbo ko lang siya sa ginagawa niya. Ayaw ko na ring dagdagan ang stress niya lalo na ngayong marami silang inaasikasong pasyente.Mukhang kay mama at kay Tito Gem ko lang makukuha ang sagot na nais ko. Ngunit, paano naman ako makakatanong kay mama ku
Sakit at hinanakit ang bumabalot sa akin sa bawat oras na lumilipas. Hindi ko akalain na namuhay akong may kulang sa pagkatao ko, hanggang ngayon ay parang hindi pa rin kaya ng isipan kong tanggapin ang mga nalaman ko. Pumapasok ako sa paaralan pero nasa malayo naman ang isip ko. Hindi ko nga alam kung baliw na ba ang tingin sa akin ng mga kaklase ko. Hindi pa rin binibigyan ng sagot ni mama ang mga katanungan ko kaya pakiramdam ko ay may hindi pa ako alam. Bakit hindi na lang niya sabihin sa akin ang lahat para isang bagsakan lang ang sakit? Punong-puno na nga ako ng pagtitimpi kay mama, nawawalan na rin ako ng pag-asa na magsasabi pa siya ng totoo dahil sa iba ko pa nga nalaman ang relasyon niya sa pamilyang Dela Merced. Hanggang ngayon naman ay hindi ko pa rin makausap si papa. Bakit ba ang mga taong dapat damayan ako ay sila pang walang magawa para mawala ang bigat ng nararamdaman ko. “You look so worn out, girl.” Kasalukuyan akong nasa p
“…Uuwi na lang kami sa Nueva Ecija.” Para akong binuhusan ng malamig na tubig nang marinig kong sabihin iyon ni mama. Hindi pa dapat ako magkikilos pero pinilit kong tumayo upang puntahan sina mama at papa, pagbukas ko ng pinto ay narinig ko ang turan na iyon ni mama. Aalis? For what reason? Tatakbuhan na naman ba niya ang problema? Itatago na naman niya ba ang sa katotohanan? Bakit kailangang maging selfish siya? Confirmation lang naman galing sa kanya ang kailangan ko pero bakit pilit niya pa akong pinapahirapan. “Walang aalis! Anak ko si Janine kaya wala siyang karapatan sa kanya. May dahilan pa ba para iwasan sila? Bakit hindi mo harapin ang nararamdaman mo para sa kanila?” pagkontra naman ni papa. Bakit nga ba ganito si mama? Bakit parang hirap sa kanyang harapin sina Tito Gem? Ano bang nangyari sa pagitan nila noon? H’wag niyang sabihin na hindi pa rin siya nakaka-move on. “Akala mo ba ay madali para sa ‘kin ‘to? Saksi ka sa mga pinagdaanan ko—” Nanlalaki ang matang natigi
Tulad nga ng napagdesisyonan ko ay inuna kong inayos ang gusot sa pamilya ko. Hindi na rin naman ako ginulo ni Mr. Dela Cruz simula nang makalabas ako sa Hospital, marahil ay alam na rin niya ang totoo dahil ang pagkakaalam ko ay nagkausap sila ni papa. Alam din kaya ni Gemar?Dalawang araw na rin ang lumipas pero hindi ko siya nakakasalubong sa campus. Wala na rin ako nababalitaan sa kanya. Siguro ay sadyang hindi lang binabalita sa akin ng mga kaibigan ko ang alam nila tungkol sa kanya. Kahit pa naman sabihin ko na gusto ko munang bigyan ng oras ang sarili ko ay hindi ko naman maitanggi na na-mi-miss ko siya.Inaasahan ko nga na pupuntahan niya ako kapag malaman niyang hindi ako ang kapatid niya. Ngunit, kahit anino niya ay hindi ko nasilayan. Alam na nga ba niya o hindi?“Napag-isipan mo na ba ang pag-transfer mo? Babalik tayo sa Nueva Ecija.”Naiwaksi ko agad sa aking isipan ang mga what if ko about kay Gemar nang marinig ang boses na iyon ni Mama. Nasa living room kami ngayon at
Kailangan bang sumunod siya sa yapak ng tatay niya? His father cheated on my mother and now he cheated on me. Panlolokong matatawag nga ba iyon gayong wala na rin naman kami? Alam ko na iba ang sitwasyon namin sa sitwasyon nina mama dati pero hindi ko mapigilang i-compare. Pakiramdam ko kasi ay déjà vu ang nangyari. Pakiramdam ko ay nag-cheat sa akin ang lalaking mahal na mahal ko. Ganun ba siya kabilis mag-move on na halos ilang araw lang ang lumipas ay may kapalit na agad ako, parang ahas na nagpapalit lang ng balat. Hindi ko inaasahan na iyon ang makikita ko kahapon. Ang sakit sa dibdib dahil ang excitement ko parang bigla na lang bumagsak sa lupa. Siguro nga ay huli na ako. Bakit ba kasi ang tagal kong bumalik? Siguro kung pinuntahan ko siya agad noong araw na nalaman ko ang totoo ay baka nabawi ko pa siya. Ewan ko pero masyadong maraming what if na gumugulo sa isip ko. “Sinabi ko naman sa ‘yo na walang pinagkaiba ang Gemar na ‘yan sa tatay niya! Bakit ba ang tigas ng ulo mo?
Let's talk. Iyan ang mensaheng bumungad sa umaga ko, mukhang binulong sa kanya ng langit na gusto ko siyang makausap kaya ngayon ay siya na ang nag-aaya. Kagabi ko lang napadesisyonan ang lahat pagkatapos ng advice ni Kenneth at mukhang right timing siya. Hindi ko naman napigilang mapangiti sa katutuhanang magkikita at magkakausap kami ng kaming dalawa lang. Sana lang talaga ay wala siyang asungot na kasama. I just replied okay to him at kung saan kami magkikita. Walang pasok ngayon kaya naisipan kong sa Cerrie Food Paradise na kami magkita. Hindi ko alam kung anong magiging daloy ng usapan namin pero nakakaramdam ako ng tuwa at kirot sa puso. Kung totoong nagkabalikan na sila ni Herisha ay siguradong ito na ang goodbye sa aming dalawa. Dahil sa nangyari ay nabawasan ang tiwala ko sa kanya pero buo pa rin ang pagmamahal ko kaya masakit sa isipin ang ending ng aming kwento. “Aalis po muna ako, mama?” paalam ko kay mama nang madatnan ko siyang nag-aayos ng gamit sa sala. “Kumain k
“Your breakfast is ready, baby.” Napabangon ako nang marinig ko boses na iyon sa labas ng kwarto. Kakaiba ang umaga ko ngayon dahil sobrang gaan ng pakiramdam ko at agad na gumuhit sa aking labi ang ngiti. Sana tuloy-tuloy na ang ganitong pakiramdam. Sinuklay ko muna ang buhok ko gamit ang mga daliri bago tunguhin ang pinto. “Good morning.” “Good morning, baby.” Agad niya akong hinalikan sa noo nang makalabas ako sa kwarto. I feel so special with him. Pakiramdam ko ay safe ako sa mga bisig niya. Hindi na rin pala masamang maging marupok pagdating sa kanya. Nakaakbay siya sa akin patungo sa kusina nang biglang tumunog ang doorbell. Agad tuloy kaming nagkatinginan. May inaasahan ba siyang bisita? “Tingnan ko lang kung sino.” Akma na siyang aalis nang hawakan ko siya. “What?” “Samahan na kita.” Ewan ko pero naging uneasy bigla ang pakiramdam ko. Hindi ko alam kung sino ang bisita pero biglang kumabog ang dibdib ko. Parang may mali? “Mommy?” “Mama?” Sabay naming turan pagkabuk