บททั้งหมดของ บอสเหวินรีบตามเร็ว! คุณภรรยาค่าตัวสามหมื่นล้าน: บทที่ 111 - บทที่ 120

“……”ทำไมถึงเป็นแบบนี้ตลอดเลยนะ?ทุกครั้งที่เธอน่าสมเพชและน่าขายน่าที่สุดจะต้องถูกเขาเห็นเข้าอยู่เสมอ ราวกับว่ายามที่เธอไม่ได้อยู่ภายใต้ปีกของเขา เธอก็ไม่สามารถใช้ชีวิตเหมือนมนุษย์คนหนึ่งได้เหวินเหยียนโจวถอดชุดสูทของเขาออกด้วยท่าทางสบาย ๆ แล้วโยนลงบนตัวเธอกลิ่นหอมไม้วูดบนร่างกายของชายหนุ่มทั้งหอมประณีต สูงส่ง แต่กลับทำให้โหลวฉางเยว่ไม่อาจเอาชนะได้ยังดีที่เหวินเหยียนโจวยังคงเย่อหยิ่งเหมือนอย่างเคย เขาไม่ได้มองเธอ แต่เดินไปทางประธานหวังประธานหวังลุกขึ้นจากพื้นพร้อมก่นด่าพึมพำ “ใครกันวะ?! กล้ามาทำลายเรื่องดีของกู! รนหาที่ตายหรือไงวะ…อ้าก!”ลู่ไจ่เย่ยกเท้าขึ้นเหยียบลงบนตัวเขาที่ยังไม่ทันได้ลุกขึ้นอย่าวแรง ก่อนจะส่งรอยยิ้มเป็นกันเอง “คุณกำลังเรียกแทนตัวเองว่า ‘กู’ กับใครงั้นเหรอครับ? คุณหวังเต๋อจื้อ”ประธานหวังดิ้นรนเงยหน้าขึ้น และสีหน้าอันแข็งกระด้างของเขาก็เปลี่ยนไปเป็นซีดเผือดเมื่อเห็นลู่ไจ่เย่ “คุณ…คุณชายลู่”เหวินเหยียนโจวเดินมาข้างลู่ไจ่เย่ก่อนจะจุดบุหรี่มวนหนึ่งเขาสวมใส่เพียงแค่เสื้อเชิ้ตสีขาวโดยที่มีชายเสื้อเสียบเอาไว้ในกางเกงอย่างลวก ๆ หัวไหล่กว้างและเอวคอด พร้อมกับข

โหลวฉางเยว่ทำได้เพียงโทรหาหลินอิง และบอกที่อยู่ของพวกเธอให้เขา หลินอิงบอกว่าเขาอยู่ใกล้ ๆ นี้พอดีและจะมาในอีก 5 นาทีไม่นานนัก รถของหลินอิงก็มาจอดอยู่ตรงหน้าพวกเธอ เฉียวซีซีโถมตัวเข้าในอ้อมกอดของเขาก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด จากนั้นเธอก็ถูกเขาพาตัวไปสภาพของโหลวฉางเยว่เองก็ไม่สู้ดีนัก เธอรู้สึกเบลอจนไม่สามารถกลับไปถึงบ้านได้ จึงเดินไปโรงแรมตรงฝั่งตรงข้ามเวสเทิร์นพาเลซ เธอทำเรื่องเช็คอินที่หน้าโอเปอเรเตอร์ และในอีกมุมหนึ่งมีกล้องกำลังจับโฟกัสเธออยู่ เสียงแชะดังขึ้นพร้อมกับรูปภาพที่บันทึกได้เพิ่มอีกหนึ่งรูปโหลวฉางเยว่ล้มตัวลงบนที่นอนทันทีทั้งที่ยังไม่ได้ล้างเครื่องสำอางและอาบน้ำหางานไม่สำเร็จ คุณแม่ป่วยหนัก ละหกละเหินไปทั่วทุกสารทิศ แล้วยังมีคำกล่าวโทษของเหวินเหยียนโจวอีก เธอเหนื่อยมาก ร่างกายก็เหนื่อย หัวใจก็เหนื่อยมากเช่นกันเธออยากนอน แต่เธอนอนไม่หลับ หัวใจของเธอรู้สึกหนักอึ้ง ราวกับคาดการณ์ได้ว่าจะมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น มันเต้นไม่เป็นจังหวะอย่างไม่สงบเลยเธอพยายามปรับสภาพ พรุ่งนี้เป็นวันผ่าตัดของแม่และเธอเองก็จะต้องพักผ่อนในที่สุดโหลวฉางเยว่ก็นอนหลับลงสักที เธอรู้สึ

หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมงการประชุมก็สิ้นสุดลง เหวินเหยียนโจวกลับไปยังห้องทำงานของตัวเองเลขาจ้าวเตี้ยนเข้าไปรายงานทันที "ประธานเหวิน การผ่าตัดของพ่อคุณไป๋อยู่ในระหว่างดำเนินการและตอนนี้ยังไม่เสร็จสิ้น หากมีอะไรเกิดขึ้น โรงพยาบาลจะติดต่อฉันทุกเมื่อค่ะ"เหวินเหยียนโจวขมวดคิ้ว แต่คำตอบของเขากลับเป็น “ไปตรวจสอบว่าโหลวฉางเยว่เกิดอะไรขึ้น”จ้าวเตี้ยนอึ้งไปเล็กน้อย “ได้ค่ะ”……โหลวฉางเยว่ออกจากสถานีตำรวจ และกลับไปยังตำบลเฟิงเสียนตอนที่เกิดเรื่อง พี่เขยคนโตตัดสินใจทันที โดยพาคุณแม่โหลวออกไปก่อน เพื่อไม่ให้เธอเห็นเหตุการณ์นั้น ถ้าหากเธอมีอารมณ์อะไรขึ้นมาแล้วอาการของเธอแย่ลงคงไม่ดีโหลวฉางเยว่กลับบ้าน จากนั้นพี่สาวคนโตก็รีบถามทันที “ฉางเยว่ พ่อเป็นยังไง?”“ถูกกักตัวไว้”พี่สาวคนโตทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาทันที “งั้น งั้นก็ต้อง….ติดคุกใช่ไหม?”โหลวฉางเยว่พยักหน้า “อาจจะใช่”พี่สาวคนโตกัดปากก่อนจะทุบหัวเข่าของตัวเองอย่างแรง และกล่าวโทษตัวเอง “โทษพี่เอง! โทษพี่! ทั้งที่รู้ว่าพ่อเป็นคนที่หุนหันพลันแล่นขนาดนั้นพี่ยังไม่ดูพ่อให้ดี!”“จะยังไงก็โทษพี่ไม่ได้หรอก อย่าคิดมากเลยค่ะ เรื่องพ่อฉันจะหาทนาย

“โหลวฉางเยว่?” เย่เหอหรานเลิกคิ้วขึ้น ปฏิกิริยาแรกของเขาคือ โหลวฉางเยว่ถูกเหวินเหยียนโจวกีดกันงาน ก็เลยมาหาทนายฟ้องเขา ตอนนั้นเขาก็เลยเย่เหอหรานก็เลยหัวเราะออกมา“เรื่องแค่นี้เอง เป็นสามีภรรยาก็มีกระทบกันบ้างตอนท้ายก็คืนดีกัน คุณกลับไปยอมรับผิดกับเหยียนเอ๋อร์หน่อยก็พอแล้ว ยอมอ่อนข้อสักหน่อย จะมีอะไรผ่านไปไม่ได้ล่ะครับ มันต้องทำกันขนาดนั้นเลยเหรอครับ?”โหลวฉางเยว่ไม่อยากได้ยินเรื่องอะไรก็ตามเกี่ยวกับเหวินเหยียนโจว หลังจากบอกลาหลี่ซิงรั่วเสร็จเธอก็ออกไปทันทีหลี่ซิงรั่วเองก็หันหลังกลับออกไปโดยไม่มองแม้แต่น้อยเย่เหอหรานจับตัวหลี่ซิงรั่วไว้ทันที ก่อนจะแสยะยิ้มอย่างเย็นชา “สามีคุณมาทั้งที คุณจะไม่ทักทายหน่อยเลยเหรอ?”เพราะคำเรียกนั่นทำเอาหลี่ซิงรั่วถึงกับตะลึงไปเล็กน้อย “ฉันยังมีงานอีก ยังมีโจทก์อีกคนรอพบฉันอยู่” เธอพูดเย่เหอหรานปล่อยมือออกจากเธอ ก่อนจะลากเสียงยาวด้วยท่าทางไม่แยแส “ได้สิครับ～ รอคุณทำงานเสร็จแล้วเราค่อยคุยกัน”แต่เมื่อหลี่ซิงรั่วพบโจทก์เสร็จแล้วและส่งเขากลับออกไป เธอก็เห็นเย่เหอหรานพิงตัวอยู่กับโต๊ะพร้อมกับเสวนากับสาว ๆ หน้าแผนกต้อนรับอย่างเร่าร้อน ไม่รู้ว่าเขาพูดอะ

เสิ่นซู่ชินถอดแว่นตาออก ก่อนจะก้มตัวลงเก็บผลไม้บนพื้นหลับเข้าในตระกร้าโหลวฉางเยว่เองก็ไปเก็บและจัดเรียงตะกร้าผลไม้ใหม่ด้วยกันกับเขา เธอทิ้งไว้ที่ประตูวอร์ดและบอกพยาบาลว่าของพวกเหล่านี้มีไว้สำหรับพยาบาลเสี่ยวเจียงจะรับหรือไม่เป็นเรื่องของพวกเขา ได้แสดงความจริงใจหรือไม่ก็เป็นเรื่องเธอเช่นกันโหลวฉางเยว่ออกจากโรงพยาบาลไปพร้อมกับเสิ่นซู่ชิน ภายในลิฟต์ เสิ่นซู่ชินก้มมองดูเธอ “อย่าโกรธไปเลยครับ”โหลวฉางเยว่ยิ้ม “ฉันไม่โกรธหรอกค่ะ เธอลงไม้ลงมือกับฉันก็เพราะพ่อของฉันทำร้ายลูกสาวเธอ เธอก็แค่สงสารลูก ฉันเข้าใจได้ค่ะ ถ้าฉันเป็นคนโดนทำร้าย พ่อกับแม่ของฉันก็จะออกหน้าแทนฉันเหมือนกันค่ะ”เพราะงั้นเอาใจเขามาใส่ใจเรา เธอจึงจำเป็นต้องสนใจเรื่องของพ่อเสิ่นซู่ชินรู้แน่อยู่แล้ว “ผมแนะนำให้คุณอย่าไปเจอพวกเธออีกเลยดีกว่านะครับตอนนี้”“ต้องเจอสิ ฉันจะพยายามให้พวกเขายอมความ พ่อฉันถึงจะพ้นคดีเพ่ง” ลิฟต์มาถึงชั้นหนึ่งและทั้งสองคนก็เดินออกมาจากลิฟต์โหลวฉางเยว่พูดเสียงเรียบ “ฉันรู้ว่ามันคงไม่ง่ายขนาดนั้น มนุษย์เรามีหัวใจนะคะ ฉันมาบ่อย ๆ จะดูซื่อสัตย์กว่า น่าจะทำให้พวกเขาหายโกรธได้ ขอแค่พวกเขาหายโกรธแล้