บททั้งหมดของ บอสเหวินรีบตามเร็ว! คุณภรรยาค่าตัวสามหมื่นล้าน: บทที่ 131 - บทที่ 140

โหลวฉางเยว่นึกขมวดคิ้วอยู่ในใจ ก็ไม่รู้ว่าเป็นความตั้งใจของเธอ หรือว่าความตั้งใจของพ่อเหวินกันแน่หัวข้อการสนทนานี้อันตรายเกินไป ดวงตาของโหลวฉางเยว่เปลี่ยนไป “คุณป้าคะ หนูไม่ค่อยเข้าใจความหมายของคุณป้า แต่หนูรู้สึกว่าคนเราสามารถเปลี่ยนกันได้ค่ะ หนูก็อยากออกไปเผชิญโลกภายนอก คุณป้ากับคุณลุงปฏิบัติกับหนูเป็นลูกสาว เมื่อลูกนกได้โตขึ้น ก็ต้องจากพ่อแม่ไปสร้างรังของตัวเองข้างนอก คุณป้าว่าจริงไหมคะ”เธอแสดงอารมณ์เพื่อให้บรรลุเป้าหมาย และเธอก็ยังทำมันต่อไป เธอต้องเอาชนะในการผ่านหัวข้อการสนทนานี้ไปให้ได้ แม้จะด้วยความสามารถอันน้อยนิดก็ตามเมื่อเธอพูดมาขนาดนี้ คุณผู้หญิงเหวินที่เข้มงวดกวดขันจึงพูดออกมาแค่ประโยคเดียว “ดื่มชาเถอะ” และไม่เอ่ยอะไรอีกต่อไปโหลวฉางเยว่รู้สึกว่าไม่ควรที่จะอยู่นานกว่านี้ เธอดื่มชาที่อยู่ในมือจนหมด แล้ววางแก้วลง “นี่ก็สายแล้ว คุณป้าต้องนอนพักกลางวัน หนูขอตัวก่อนนะคะ”คุณผู้หญิงเหวินเอ่ยขึ้น “คุณเหวินอยู่ห้องหนังสือชั้นสอง หนูขึ้นไปบอกลาเขาสิ ลูกนกน้อยตัวนี้ ไม่รู้ว่าครั้งหน้าจะบินกลับมาเยี่ยมเขาเมื่อไหร่”มันก็ควรจะเป็นเช่นนั้นโหลวฉางเยว่ถามขึ้น “ห้องหนังสือคือห้อ

ตั้งแต่ที่ออกมาจากบ้านตระกูลเหวิน โหลวฉางเยว่ก็ได้เรียกรถไปที่มหาวิทยาลัยเซินเฉิง ในขณะเดียวกันเธอก็ค้นหาการทำหัวใจเทียมในอินเทอร์เน็ตบนโทรศัพท์เมื่อถึงปลายทาง เธอก็เข้าใจก้าวแรกของการทำหัวใจเทียมเธอเก็บโทรศัพท์มือถือของเธอลงไป หยิบบัตรประจำตัวพนักงานออกมาเปิดประตูควบคุมโรงเรียน และก้าวเร็วๆ เข้าไปในตึกอาจารย์สองเดือนที่ผ่านมาโหลวฉางเยว่ไม่ได้ทำงานเลย แต่ว่าเธอทำงานพาร์ทไทม์กับเสิ่นซู่ชินที่นี่ เป็นผู้ช่วยของเขาตอนแรกเสิ่นซู่ชินขอให้เธอมาช่วยเขา และให้เงินเดือนกับเธอ โหลวฉางเยว่รู้สึกจริงๆ ว่า เขาเห็นว่าเธอไม่ได้ทำงานแถมเครียดเพราะเงินขาดมือ เพื่อที่จะช่วยเธอ เลยหาเหตุผลที่จะให้เงินเธอแต่ว่าเสิ่นซู่ชินบอกว่าเขาไม่ได้ทำแบบนั้น เป็นเพราะปลายเทอมแล้ว นอกจากเขาจะทำงานเป็นศาสตราจารย์แล้ว ยังมีงานวิจัยทางวิทยาศาสตร์ที่ต้องทำ เจียดเวลาไม่ได้ ถ้าไม่เชื่อล่ะก็ เธอสามารถลองทำก่อนได้สองวันหลังจากที่โหลวฉางเยว่ได้มาลองทำดูสองวัน เธอก็เชื่อแล้ว ว่าเขาต้องการผู้ช่วยทำงานหนึ่งคนจริงๆเมื่อก่อนเธอไม่เคยรู้เลยว่า งานของศาสตราจารย์จะเยอะขนาดนี้ด้วยเหตุนี้จึงได้ผ่านมาถึงสองเดือนแน่นอนว่า

หลังเดินออกจากร้านอาหาร เสิ่นซู่ชินหันกลับไปมองที่โหลวฉางเยว่ สีหน้าของเธอยังคงอ่อนโยน “ถ้าอย่างนั้นเราไปหาอะไรกินที่อื่นกันดีมั้ย? หม้อไฟล่ะเป็นไง?”เขาทำเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นโหลวฉางเยว่ อดไม่ได้ที่จะพูดออกไปว่า “พวกเราออกมากันดื้อๆแบบนี้ จะไม่เป็นไรจริงๆเหรอคะ?”เสิ่นซู่ชินขยับแว่นตาของเขาขึ้น “ได้สิ ทำไมจะทำแบบนั้นไม่ได้ล่ะ?”“ฉันช่วยคุณเตรียมตัวสำหรับการวิจัยทางวิทยาศาสตร์นี้มาตั้งสองเดือน เรื่องสำคัญขนาดนั้น แค่คุณพูดว่าไม่ก็ไม่อย่างงั้นเลยเหรอคะ คุณนี่มัน……”“ผมน่ารักเกินไปใช่มั้ยล่ะ?” เสิ่นซู่ชินพูดต่อประโยคของเธอพร้อมรอยยิ้มโหลวฉางเยว่เม้มริมฝีปากล่างของเธอและพูดออกไปตรงๆ “นับตั้งแต่ฉันรู้ว่าการวิจัยทางวิทยาศาสตร์ของคุณจะร่วมมือกับปี๋หยุน ฉันก็นึกเอาไว้แล้วล่ะค่ะ ว่าวันนี้จะต้องมาถึง เหวินเหยียนโจวเดิมทีก็ไม่คิดที่จะปล่อยฉันไปอยู่แล้ว อย่างไงก็ตาม ทุกอย่างก็เตรียมการไว้เรียบร้อยหมดแล้ว คุณไม่จำเป็นต้องให้ฉันช่วยเรื่องเล็กๆ น้อยๆ พวกนั้นอีก ฉันจากออกมาตอนนี้ก็ถือว่าสมเหตุสมผลแล้วล่ะค่ะ”“คุณอย่าทิ้งสิ่งที่คุณและทีมของคุณเตรียมไว้มานานเพียงเพื่อฉันเลยค่ะ มันไม่คุ้มค

ในที่สุด โหลวฉางเยว่ก็ถูกเสิ่นซู่ชินพาตัวกลับมาได้ คนสี่คนและม้าสี่ตัวมองหน้ากัน　　โหลวฉางเยว่ยังคงทักทายเสิ่นไหชิน “สวัสดีค่ะประธานเสิ่น”เสิ่นไหชินพยักหน้า“คุณโหลว ไม่เจอกันนานเลยนะครับ ผมได้ยินมาว่าคุณทำงานเคียงข้างอาซู่ได้ดี เป็นคนที่มีความสามารถตามที่คาดไว้จริงๆ สามารถเปล่งประกายไปได้ทุกที่”　　โหลวฉางเยว่พูดอย่างนอบน้อม “ศาสตราจารย์เสิ่นสอนฉันมาดีน่ะค่ะ”　　เหวินเหยียนโจวหรี่ตาลงเล็กน้อย ให้ความรู้สึกเย็นชา　　เสิ่นไหชินเหลือบมองโหลวฉางเยว่อีกครั้ง แล้วพูดกับเสิ่นซู่ชิน “เมื่อกี้เราเพิ่งผ่านคอกม้ามา เห็นลูกม้าที่นายรับมาก่อนหน้านี้ ดูเหมือนว่าจะมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น ผู้ดูแลม้าต่างก็ล้อมรอบมันไว้อยู่ นายอยากจะไปดูสักหน่อยมั้ย?”เสิ่นซู่ชินไม่ค่อยเต็มใจที่จะปล่อยให้โหลวฉางเยว่และเหวินเหยียนโจวอยู่กันตามลำพัง แม้จะอยู่ในที่สาธารณะก็ตาม　　“ถ้าอย่างนั้นฉางเยว่ก็มากับผมด้วยสิครับ ผมเองก็ไม่อยากรบกวนการสนทนาระหว่างพี่ใหญ่กับประธานเหวิน”　“พวกฉันเองก็มาถึงก่อนนานแล้ว เรื่องธุระเองก็คุยกันเสร็จเรียบร้อยแล้วด้วย งั้นฉันจะไปดูด้วยกันกับนายเอง”　　เห็นได้ชัดว่า เสิ่นไหชินดูเฉยเมยต่อ

เหวินเหยียนโจวขมวดคิ้ว “ผมไม่เชื่อ ดังนั้นผมจึงอยากจะสอบถามรายละเอียดจากคุณ ดูว่าคุณจะโกหกอะไรผมอีกหรือเปล่า”　　“หากประธานเหวินอยากฟังนิทานก็ไปที่โรงละครเถอะค่ะ” โหลวฉางเยว่ เหลือทนที่จะไม่เป็นคนเริ่ม และผละตัวออกจากมือของเขาที่จับคางของเธออยู่ แม้แต่ประโยคเดียวก็ไม่อยากจะเอ่ยออกมาเหวินเหยียนโจวมองดูเธอสองวินาที คิ้วของเขาขมวด และไม่ได้ถามคำถามใดๆต่อ เขาจับมือเธอทั้งสองข้างเพื่อกุมสายบังเหียน พร้อมกับเสียงใสไร้ความอบอุ่น　　“จับบังเหียนด้วยมือทั้งสองข้าง ซ้ายและขวากำหนดทิศทาง ให้ความแน่นกำหนดความเร็ว อย่าเตะท้องม้าบ่อยๆ จะทำให้ม้าไม่รู้สึกต่อการเคลื่อนไหวของขาเพราะความเคยชินจนเกินไป”“……”　　หมายถึงอะไร? นี่เขากำลังสอนเธอขี่ม้าอย่างงั้นเหรอ?　　เหวินเหยียนโจวเตะน่องของเธอ “ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ อย่าเหยียบโกลนมันไม่สามารถปกป้องคุณได้ หากคุณบังเอิญตกจากม้าและเท้าของคุณติดอยู่ในโกลน คุณจะถูกม้าลากและได้รับ บาดเจ็บเข้าใจไหม?”　โหลวฉางเยว่ บอกว่าเข้าใจไม่ว่าเธอจะเข้าใจจริงๆหรือไม่ก็ตาม　　เขาเริ่มแยกไม่ออกระหว่างอารมณ์ดีและความโกรธมากขึ้น บางครั้งเย็นและบางครั้งก็อบอุ่น เธอไม่ต้องการที่จะค