บทที่ 114

โหลวฉางเยว่กำมือแน่น แน่นจนเล็บของเธอจิกเข้าไปในเนื้อ เธอพูดตะโกนอย่างใจเย็นว่า “พ่อคะ วางมีดปอกผลไม้ลงก่อน วางมีดก่อนนะ”

คุณพ่อตระกูลโหลวเห็นตำรวจมากมายขนาดนี้ สีซีดขาวและหวาดกลัว “พ่อ พ่อ พ่อก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรไป ฉางเยว่ พ่อไม่ได้ตั้งใจนะ พ่อก็ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงหลายเป็นแบบนี้......”

“เอามีดมาจากไหนคะ?” โหลวฉางเยว่กลืนน้ำลาย

“เรา...เรารอกันอยู่ตรงทางเดินนานมาก หมอก็ไม่มาเลย พ่ออยากปอกผลไม้ให้แม่กินจากนั้นพยาบาลก็เดินมา บอกว่าทำการผ่าตัดไม่ได้แล้วและให้เรากลับไป เพราะว่าไม่มีหัวใจแล้ว พวกเขาเองก็ไม่อธิบายให้ชัดเจน พอพ่อหุนหันพลัยแล่นมันก็...”

โหลวฉางเยว่ใช้น้ำเสียงที่อ่อนโยนขึ้น “วางมีดลงเถอะนะคะ ปล่อยเธอไป เรื่องที่เหลือปล่อยเป็นหน้าที่หนูเอง”

คุณพ่อโหลวพยักหน้า

เขาหมดหนทาง เขาไม่รู้ว่าควระจะทำยังไงดี มือที่สั่นเทาของเขาปล่อยออกจากคอของพยาบาล

จากนั้นพยาบาลก็วิ่งหนีไปทันที ก่อนที่ตำรวจจะเข้าชาร์จตัวโดยกดตัวพ่อตระกูลโหลวลงบนพื้น โหลวฉางเยว่หลับตาลงและเบือนหน้าหนีเพราะทนดูฉากตรงหน้าไม่ได้

ตำรวจดึงตัวพ่อโหลวขึ้นมาและพาตัวออกไปอย่างรวดเร็ว โหลวฉางเยว่จะตามไปแต่ก็ถูกตำรวจอีกน