บททั้งหมดของ บอสเหวินรีบตามเร็ว! คุณภรรยาค่าตัวสามหมื่นล้าน: บทที่ 91 - บทที่ 100

ย้อนเวลากลับไปเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนโหลวฉางเยว่นั่งอยู่คนเดียวในโถงงานเลี้ยงด้วยสมองที่เริ่มเบลอขึ้นเรื่อย ๆ เธอจับหน้าผากของตัวเองเล็กน้อยก่อนจะพบว่าไข้ยังไม่ลดเธอรั้งตัวให้ลุกขึ้นโดยพยุงขอบโต๊ะเอาไว้พร้อมความคิดกลับไปนอนที่ห้องเดิมทีเธออยากจะเดินไปใช้ลิฟต์และขึ้นไปยังชั้นสี่ที่เธอพัก แต่เมื่อเธอเดินมาถึงลิฟต์ กลับเจอชายหนุ่มสองสามคนที่ไม่รู้เพราะดื่มเยอะหรือเพราะเรื่องอื่นกำลังเกิดเรื่องบาดหมางทะเลาะกันอยู่หน้าลิฟต์เธอขมวดคิ้ว แล้วเดินขึ้นบันไดไปโดยปริยายถึงยังไงนี่ก็ชั้นสามแล้ว เดินอีกชั้นเดียวก็ถึงแล้ว——แต่แล้ว เธอจำผิดงานเลี้ยงถูกจัดที่ชั้นสอง แต่เธอจำเป็นชั้นสาม ดังนั้น เธอจึง “เดินอีกหนึ่งชั้นถึงชั้นสี่” อย่างที่เธอเข้าใจ แต่ความจริงแล้วคือชั้นสามความแตกต่างเพียงชั้นเดียวหมายความว่าเธอจะไปผิดห้องอย่างแน่นอนเดิมทีเธอไม่ได้เวียนหัวขนาดนั้น เธอจึงขึ้นบันไดไปสูดลมทะเลบนดาดฟ้าสักพัก แต่ตอนนี้จะบอกว่าโลกเหวี่ยงไปแล้วยังเบาไปเธอเดินไปหน้าประตูห้องด้วยท่าทางโซเซ จากนั้นเธอก็หยิบบัตรห้องพักออกมาจากกระเป๋าก่อนจะรูดไปด้านหน้าเซ็นเซอร์เซ็นเซอร์ส่งเสียง “ติ๊ด” ดังแสบหูพร

โหลวฉางเยว่รู้ ว่าเขานึกว่าเธอกับเสิ่นซู่ซินมีอะไรกัน และจะตรวจสอบร่างกายของเธอ!โหลวฉางเยว่อัดอั้นจนแทบระเบิด!เธอเป็นของส่วนตัวของเขาเหรอ? คนอื่นจะจับไม่ได้ หรือสงสัยว่าใครได้สัมผัสก็จะมาตรวจสอบแบบนั้นเหรอ!เขาไม่ได้เห็นเธอเป็นคนด้วยซ้ำ!เธอทนเขามาพอแล้ว!โหลวฉางเยว่ไม่รู้เอาแรงมาจากไหน เธอผลักเขาออกไป และดึงชุดนอนของตัวเองขึ้นมา และลุกจากเตียงเพื่อออกไปเหวินเหยียนโจวตามเธอไปจากด้านหลังแล้วใช้มือจับเธอเอาไว้คิดไม่ถึงว่าโหลวฉางเยว่จะหันมาตบใส่เขาไปหนึ่งทีแต่ตบไม่โดนมืออีกข้างของเธอก็ถูกชายหนุ่มจับเอาไว้ เขาเดินไปข้างหน้าสองก้าวและกดโหลวฉางเยว่เข้ากับกำแพงจากนั้นทั้งสองมือก็สอดไปด้านหลังเธอโหลวฉางเยว่ไม่ยอมแพ้ เธออยากจะเตะเขาเขาอีก แต่เหวินเหยียนโจวก็สอดมือเข้าระหว่างขาของเธอทันทีเพื่อให้เธอหมดแรงต้านทานเขา!“ปีกกล้าขาแข็งแล้วสินะ? กล้าลงมือกับผมเหรอ?” เหวินเหยียนโจวมองเธอด้วยสีหน้ามืดมนโหลวฉางเยว่เหวินโกรธจนอกแทบระเบิด ดวงตาของเธอก็เริ่มแดงก “…….เหยียนโจว! คุณมันไม่ใช่คน! คุณมันไอ้ชั่ว!เหวินเหยียนโจวหัวเราะ “ดูเหมือนจะมีคนให้ท้ายแล้วสินะ ถึงมาท้าทายผม”โหลวฉางเยว่

โหลวฉางเยว่เคยคิดว่า เธอก็เหวินเหยียนโจวจะได้จบกันด้วยดี แต่ไม่นึกว่าจะทะเลาะกันมาถึงจุดนี้เขาคิดแม้กระทั่งจะส่งเธอออกไป ไม่ว่าจะใช้วิธีการไหน ในสถานการณ์ไหน โดยสรุปแล้ว ให้แล้วก็คือให้ในที่สุดหนอมหยอกอกของโหลวฉางเยว่ก็แทงทะลุเธอแบบนี้ก็ดีเหมือนกันเธอเป็นคนที่เห็นแก่ความรู้สึกจริง ๆ แต่เหวินเหยียนโจวกลับทำลายมันลงด้วยตัวเองโหลวฉางเยว่วางกิ๊บไว้บนโต๊ะข้างเตียงของสิ่งนี้แพงเกินไป พรุ่งนี้เธอจะคืนมันให้เขา กันไม่ให้เขาใช้เป็นข้ออ้างมาทำให้เธอลำบากใจโหลวฉางเยว่ลุกขึ้นพร้อมร่างกายที่เจ็บปวดเพื่อเปิดไฟเหนือหัว จากนั้นกับวางคลี่เสื้อคลุมของเสิ่นซู่ซิน แล้วพับมันไปวางบนโซฟาจากนั้นเธอก็กลับขึ้นไปที่เตียง ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมตัวและขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มเธอเหนื่อยมากทั้งกายและใจจึงหลับไปอย่างรวดเร็วแต่เธอนอนหลับไม่สนิทไม่เพียงแต่อารมณ์ของเธอไม่ดีเท่านั้น ร่างกายของเธอก็ไม่ดีเช่นกัน——ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่อ้วกใส่เสิ่นซู่ซินหรอกเธอกินยาแก้หวัดที่บริกรนำมาให้ในห้องจัดเลี้ยง เธอรู้สึกวิงเวียนศีรษะและสายตาของเธอพร่ามัว เธอเข้าผิดห้องไปที่ห้องของเสิ่นซู่ซินเสิ่นซู่ซินพบว่าเธอเป็นไข้

โหลวฉางเยว่เข้าใจความหวังดีของเขา เธอเห็นเข้าเป็นเพื่อนเลยไม่ได้ปิดบังเขา และพูดออกไปอย่างตรงไปตรงมา “ศาสตราจารย์เสิ่นวางใจเถอะค่ะ ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดกฎหมายหรอกนะคะ”“ฉันรับปากศาสตราจารย์เสิ่น ถ้าเขาช่วยฉันได้ ฉันสามารถเซ็นต์สัญญาห้าปีกับเสิ่นซื่อกรุ๊ปได้ค่ะ ด้วยความสามารถในการทำงานของฉัน ผลประโยชน์ที่ฉันสามารถนำกลับมาให้เขาได้ จะต้องไม่ต่ำกว่าโครงการเขตเมืองเก่าแน่นอนค่ะ”และเสิ่นซื่อกรุ๊ปเองก็ยื่นผลประโยชน์ให้เธอบริษัทต่างชาติสองแห่งที่โหลวฉางเยว่เคยพิจารณามาก่อนนั้น แห่งหนึ่งคือเฉิงซื่อกรุ๊ป และอีกแห่งหนึ่งเป็นของเสิ่นซื่อกรุ๊ปหลังจากเปรียบเทียบแล้ว เธอรู้สึกว่าเฉิงซื่อกรุ๊ปเหมาะสมกับเธอมากกว่า ดังนั้นเธอจึงไม่ได้ติดต่อกับเสิ่นซื่อกรุ๊ปเมื่อวานเธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากใช้ตัวเองเป็นเบี้ยต่อรองเพื่อเจรจากับเสิ่นไหชินหลังจากที่เสิ่นไหชินพิจารณาโดยรวมแล้ว ก็ยอมรับการแลกเปลี่ยนของเธอเพียงแต่ มีเงื่อนไขเพิ่มขึ้นมา คือเธออยู่ในเสิ่นซื่อกรุ๊ปห้าปี จะได้รับแค่เงินเดือนพื้นฐาน จะไม่ได้ค่าคอมมิชชั่นหรือโบนัสใด ๆนักธุรกิจก็ยังเป็นนักธุรกิจ คงไม่ยอมให้ตัวเองขาดทุนแน่ในการแลกเปลี่

โหลวฉางเยว่หยุดไปครู่หนึ่งแล้วตอบว่าไม่เป็นไร ไว้เรานัดกันครั้งต่อไปเมื่อเราว่างงานชั่วคราวจะต้องทำงานล่วงเวลาถือว่าเป็นเรื่องปกติ โหลวฉางเยว่ไม่ได้คิดอะไรมากในตอนแรก เธอไปตักน้ำจากห้องน้ำมารดน้ำต้นไม้สีเขียวริมหน้าต่างเป็นกลิ่นมิ้นต์ซึ่งมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ เย็นสบายตามธรรมชาติจู่ ๆ เธอก็หัวใจเต้นแรง เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง และส่งข้อความไปที่ฝ่ายทรัพยากรบุคคลอีกครั้ง “จริงสิพี่เว่ยเว่ย ฉันขอไปหาคุณที่เฉิงซื่อกรุ๊ปเพื่อสมัครงานวันจันทร์ได้ไหมคะ?”ผ่านไปครึ่งชั่วโมง แผนกบุคคลไม่มีการตอบกลับโหลวฉางเยว่ดมกลิ่นหอมเย็นของใบมิ้นต์พร้อมความรู้สึกหนักใจตอนเที่ยง เฉียวซีซีเห็นว่าโหลวฉางเยว่ยังไม่ออกไปข้างนอก จึงถามด้วยความสงสัยว่า “เธอนัดกับแผนกบุคคลของเฉิงซื่อกรุ๊ปไปทานอาหารเย็นไม่ใช่เหรอ? ทำไมเธอยังไม่ออกไปอีก”โหลวฉางเยว่หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แต่แผนกบุคคลยังไม่ตอบ เธอกดไปที่ฟีดข่าวและเห็นว่าเธอโพสต์รูปอาหารไว้ ไม่มีที่ตั้ง แต่ตรงมุมภาพถ่ายติดเชื่อร้านอาการเธอซูมเข้าและเห็นว่าเป็นร้านอาหารตะวันตกในเมืองเซินเฉิงเธอบอกว่าจะกลับเมืองฮูเฉิงทันทีไม่ใช่เหรอ?โหลวฉางเยว่กดไลก์ด้ว