บทที่ 99

โหลวฉางเยว่หยุดไปครู่หนึ่งแล้วตอบว่าไม่เป็นไร ไว้เรานัดกันครั้งต่อไปเมื่อเราว่าง

งานชั่วคราวจะต้องทำงานล่วงเวลาถือว่าเป็นเรื่องปกติ โหลวฉางเยว่ไม่ได้คิดอะไรมากในตอนแรก เธอไปตักน้ำจากห้องน้ำมารดน้ำต้นไม้สีเขียวริมหน้าต่าง

เป็นกลิ่นมิ้นต์ซึ่งมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ เย็นสบายตามธรรมชาติ

จู่ ๆ เธอก็หัวใจเต้นแรง เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง และส่งข้อความไปที่ฝ่ายทรัพยากรบุคคลอีกครั้ง “จริงสิพี่เว่ยเว่ย ฉันขอไปหาคุณที่เฉิงซื่อกรุ๊ปเพื่อสมัครงานวันจันทร์ได้ไหมคะ?”

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง แผนกบุคคลไม่มีการตอบกลับ

โหลวฉางเยว่ดมกลิ่นหอมเย็นของใบมิ้นต์พร้อมความรู้สึกหนักใจ

ตอนเที่ยง เฉียวซีซีเห็นว่าโหลวฉางเยว่ยังไม่ออกไปข้างนอก จึงถามด้วยความสงสัยว่า “เธอนัดกับแผนกบุคคลของเฉิงซื่อกรุ๊ปไปทานอาหารเย็นไม่ใช่เหรอ? ทำไมเธอยังไม่ออกไปอีก”

โหลวฉางเยว่หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แต่แผนกบุคคลยังไม่ตอบ เธอกดไปที่ฟีดข่าวและเห็นว่าเธอโพสต์รูปอาหารไว้ ไม่มีที่ตั้ง แต่ตรงมุมภาพถ่ายติดเชื่อร้านอาการ

เธอซูมเข้าและเห็นว่าเป็นร้านอาหารตะวันตกในเมืองเซินเฉิง

เธอบอกว่าจะกลับเมืองฮูเฉิงทันทีไม่ใช่เหรอ?

โหลวฉางเยว่กดไลก์ด้ว