บทที่ 102

โหลวฉางเยว่ทำซีพีอาร์ให้แม่เธอต่อเป็นเวลาห้าถึงหกนาที และในที่สุดก็เห็นเธอขมวดคิ้วแล้ว

โหลวจางเยว่ล้มตัวลงนอนทันทีและฟังเสียงหัวใจเต้นของเธอ เธอฟื้นตัวและหายใจได้ปกติ เธอร้องไห้ด้วยความดีใจและตะโกนอย่างกระตือรือร้น: "แม่! แม่!"

แม่ของโหลวฉางเยว่ยังไม่ตื่น โหลวฉางเยว่จึงช่วยเธอทำซีพีอาร์ต่อไป ไม่นานหลังจากนั้น รถพยาบาลก็มาถึงหน้าซอยแล้ว

เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ได้อุ้มแม่ของโหลวฉางเยว่ขึ้นรถโดยใช้เปลหาม เมื่อมาถึงโรงพยาบาล ก็ตรงเข้าห้องฉุกเฉินทันที โหลวจางเยว่และพ่อของโหลวฉางเยว่ต่างก็ถูกขวางไว้ที่ประตู

เมื่อสิ่งนี้เกิดขึ้นกะทันหัน ขาของพ่อโหลวฉางเยว่เริ่มอ่อนแรงและล้มลงกับพื้น ใบหน้าของเขาดูไม่ได้เป็นอย่างมาก

เมื่อเปรียบเทียบกับเขาแล้ว โหลวฉางเยว่ก็สงบกว่ามาก เธอเดินไปหาคุณพ่อเธอ หยุดอยู่ตรงนั้นแล้วช่วยเขาให้นั่งเก้าอี้ลง

เธอไปที่ตู้จำหน่ายสินค้าอัตโนมัติ ซื้อน้ำสองขวด แล้วยื่นให้เขาหนึ่งขวด

พ่อโหลวฉางเยว่ไม่ได้ดื่ม เขาแค่กำมันไว้ในมือแน่น แต่ดูเหมือนเขาจะสงบลงแล้ว

โหลวจางเยว่ถามไปตรงๆว่า "แม่ของฉันเป็นอย่างไรบ้าง หัวใจมีปัญหาอะไรหรือเปล่า"

พ่อโหลวฉางเยว่หลับตาแล้วถอนหายใจห