บททั้งหมดของ บอสเหวินรีบตามเร็ว! คุณภรรยาค่าตัวสามหมื่นล้าน: บทที่ 81 - บทที่ 90

โหลวฉางเยว่อยู่ใกล้กับหน้าอกของอีกฝ่ายมากและเธอก็ได้กลิ่นหอมจาง ๆ ที่ไม่คุ้นเคยแต่น่าพึงพอใจในจมูกของเธอเช่นเดียวกับแนวต้นสนในป่าภูเขาในตอนเช้า มันชุ่มชื้นเย็นสดชื่น ลึกลับและน่าสำรวจโหลวฉางเยว่ตกตะลึงอยู่สามวินาที และเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของอีกฝ่ายโดยสัญชาตญาณแต่ทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเธอก็ถูกผ้าสีดำปิดไว้อีกครั้ง ชายคนนั้นหยิบผ้าสีดำที่เธอหลุดออกมามัดอีกครั้งที่ด้านหลังศีรษะของเธอวิสัยทัศน์ของโหลวฉางเยว่หายวับไป และเธอมองเห็นได้เพียงคางของชายคนนั้นเท่านั้นเธอรับรู้ได้เพียงว่าเขาไม่ใช่เหวินเหยียนโจวที่เธอคุ้นเคยมากที่สุด"...ขอโทษค่ะ คุณชื่ออะไรคะ?" โหลวฉางเยว่ถามด้วยเสียงต่ำชายคนนั้นดูเหมือนจะหยุดครู่หนึ่ง ไม่ตอบ ผูกผ้าสีดำแล้วจับมือเธอไว้พิธีกรหญิงประกาศบนเวที "สามนาที หมดเวลา! ทุกคนพบคู่เต้นแล้ว ดังนั้นปาร์ตี้เต้นรำของเราคืนนี้จึงจะเริ่มอย่างเป็นทางการ!"จากนั้นเสียงดนตรีออเคสตราอันไพเราะก็ดังขึ้น และโหลวฉางเยว่ก็ถูกชายคนนั้นกอดเอวไว้ผู้หญิงเป็นคนเซนซิทีฟ รู้สึกได้ถึงความลวนลามหรือไม่ เธอรู้สึกได้ว่าผู้ชายไม่มีความคิดที่จะเอาเปรียบเธอ จึงไม่มีการหลีกเลี่ยง และฝ่ายชาย

พวกเขากำลังเต้นรำกันอยู่ โดยโหลวฉางเยว่และเสิ่นซูชินจับมือกันหลวมๆ พอโดนเขาดึงก็โดนสะบัดออก เหวินเหยียนโจวใช้โอกาสนี้ในการผลักซูซูให้เสิ่นซู่ชิน จากนั้นก็โอบเอวโหลวฉางเยว่ไว้แน่นโหลวฉางเยว่กลับมาหาเหวินเหยียนโจวโดยไม่ทันตั้งตัว มองดูเขาด้วยความประหลาดใจแล้วสีหน้าของเขาก็หม่นลงเธอรู้สึกว่าในสายตของเขา เธอเป็นแค่สิ่งของ เวลาไม่ต้องการก็วางทิ้งเลี่ยราด พอต้องการก็ดึงกลับมาไม่ให้เกียรติกันเลยโหลวฉางเยว่พูดเสียงโทนต่ำ “ประธานเหวิน คุณคิดจะทำอะไรคะ”　“อะไร? มาโทษผมที่ทำให้คุณห่างกับศาสตราจารย์งั้นเหรอ?” เหวินเหยียนโจวพูดอย่างเย็นชา “คุณลืมไปแล้วเหรอว่าคุณเป็นของใคร?”　　ของใคร?　ใช่ ในสายตาของเขาเธอเป็นแค่เครื่องจักรไม่ก็สิ่งของเท่านั้นแหละ ไม่เคยเป็นคนที่มีอิสระมาก่อนเลย ต้องวนเวียนอยู่แต่กับเขา ปล่อยให้เขาเข้ามาและจากไปได้อย่างตามใจและถูกบงการชีวิตและขีดเส้นตายชีวิตอย่างตามใจเขาเอง!โหลวฉางเยว่ไม่อยากที่จะเต้นรำกับเขาแล้ว　　ไม่อยากเห็นหน้าเขาแล้วจากที่เก็บซ่อนอารมณ์ตัวเองได้หนึ่งวันแต่แล้วก็ต้องมาอดทนเก็บอารมณ์ต่อไปอีกวัน　โหลวฉางเยว่ต้องการที่จะหนีไปจากเขาแต่มือและเอวของเธอถูกจ

อีกด้านหนึ่งบอสซางกล่าวว่าอาการปวดหลังของเขาเป็นเพียงข้อแก้ตัว หลังจากทราบข่าวเขาก็กลับไปที่ห้องและถามเลขาของเขาทันที “ถึงเวลาที่จะต้องขึ้นเรือแล้วเหรอ?”“อาเจี๋ยเห็นคนที่คุ้นตาแต่ไม่ค่อยมั่นใจ”บอสซางหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “งานเลี้ยงที่บ้านยังจะต้องจัดแบบแอบซ่อน ที่นี่มีอะไรที่ทำให้เขาไม่กล้าเปิดตัวเหรอ? จริงๆ เลย คือไร้ซึ่งการอบรมสั่งสอนการบุพการี!”เขาตะโกนสั่งไปเพียงว่า “ส่งคนไปตามล่า!”เลขา “ครับ”　　บอสซางครุ่นคิด “ช้าก่อน ค่อยๆ หา อย่าตื่นตระหนกจนเกินไป”　　จะเป็นอย่างไรถ้า...เขามีแผนของตัวเองและเขาไม่อยากรั้งเขาไวเลขา “ครับ”บอสซางยังรู้สึกไม่สบายใจและเดินไปที่ห้องเล่นไพ่อีกครั้งห้องนั้นกำลังถูกความเงียบครอบงำประธานหลิวต้องการตัวโหลวฉางเยว่สายตาของเหวินเหยียนโจวเคลื่อนไปที่โหลวฉางเยว่ ด้านหลังเขามีโคมไฟตั้งพื้น ใต้โคมไฟไม่สามารถมองเห็นคนได้และมองได้ไม่ชัด ใครก็ไม่มีทางรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรกันแน่? การหายใจของโหลวฉางเยว่หยุดชะงักลงทุกอย่างอยู่ในใจของเขาหากว่าเขาพยักหน้า คืนนี้เธอก็ถึงวาระที่จะ…ไม่นะไม่สามารถฝากความหวังไว้กับผู้ชายคนนี้ได้ การฝากความหวังไว้กั

เมื่อเส้นปราสาทของเธอตึงเครียดก็ไม่รู้สึกถึงอะไรเลยทันทีที่รู้สึกดีขึ้นโหลวฉางเยว่ก็รู้สึกว่าศีรษะของตัวเองหนักอึ้งอีกครั้งเอามือแตะที่หน้าผากคราวนี้มันร้อนจริงๆเธอขอยาแก้หวัดจากพนักงานเสิร์ฟและต้องการหาที่พักที่เงียบสงบเธอบังเอิญไปพบกับเย่เหอหรานซึ่งเย่เหอหรานถามเธอว่า“คุณไม่ได้อยู่กับโจวเอ๋อร์หรอกเหรอ?”โหลวฉางเยว่เฉื่อยชาครู่หนึ่งก่อนที่จะรู้ว่าดึงสติกลับมาเขากำลังถามเหวินเหยียนโจวแล้วชี้นิ้วไปตรงชั้นบนแล้วเขาก็เดินผ่านไปนั่งบนโซฟาริมหน้าต่างเย่เหอหรานเหลือบมองเธอสองสามครั้งแล้วขึ้นไปชั้นบนคนเดียวโหลวฉางเยว่นั่งอยู่คนเดียวบนโซฟายิ่งนั่งก็ยิ่งเวียนหัวและทนไม่ไหวอีกต่อไปเธอต้องการกลับไปที่ห้องของเธอแต่ทางกลับนั้นไม่ใช่ใกล้ๆเลยเธอเดินโซซัดโซเซโลกหมุนไปต่อหน้าต่อตาเมื่อเธอล้มลงรองเท้าหนังคู่หนึ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอดูเหมือนเธอจะได้กลิ่นของต้นสนและไซเปรสอีกครั้ง……พวกที่อยู่ชั้นบนคุยกันเรื่องโปรเจ็กต์ไปพอประมาณแล้วจึงลงไปชั้นล่างเพื่อสนุกสนานกันเย่เหอหรานและเหวินเหยียนโจวเดินไปด้วยกันเย่เหอหรานมาพบเหวินเหยียนโจวเพราะเขาเห็นบางสิ่งแปลกๆ“เมื่อครู่มีเรือสปีดโบ๊ตเปิดตัว

เย่เหอหรานไม่เจออะไรเลยจึงปิดแล็ปท็อป ผู้หญิงที่เฝ้าดูอยู่ข้างหลังเขาพูดขึ้นทันทีว่า “ตอนนี้ก็สองทุ่มแล้ว ว้าย ดูเหมือนได้ยินเสียงของที่ตกลงน้ำในตอนนั้นกลุ่มผู้หญิงคุยกับอย่างซุบซิบอย่างเบาๆ และไม่รู้ว่าเหวินเหยียนโจวที่ห่างไปไม่กี่เมตรได้ยินได้อย่างไร จู่ ๆ ก็หันหน้ากลับมา“ได้ยินเสียงอะไร?” เสียงของเขาลึกขึ้นเล็กน้อยผู้หญิงคนนั้นอึ้งไปเลยแล้วพูดอย่างลังเลว่า “ตอนสองทุ่มครึ่ง ฉันกลับไปที่ห้องตรงชั้นสาม จากนั้นก็ไปที่ห้องจัดเลี้ยง พออยู่ในห้องสักพักก็บังเอิญได้ยินเสียงทะเลาะกันมาจากข้างในและมี ‘ตุ้ม’ ดังขึ้น ตอนนั้นฉันเองก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างตกน้ำ...”ดวงตาของเหวินเหยียนโจวหรี่ลง “รบกวนพาผมไปที่ห้องนั้นด้วยครับ”ผู้หญิงคนนั้นเล่าเสร็จก็พาเหวินเหยียนโจวไปที่ชั้นสามเหวินเหยียนโจวเพียงแค่เคาะประตูคนที่เปิดประตูเป็นชายที่มีรอยช้ำบริเวณจมูกและใบหน้า พอเห็นเหวินเหยียนโจวก็ตกใจมาก “เหวิน ประธานเหวิน คุณ…”เหวินเหยียนโจวมองไปบริเวณรอบๆ ห้องที่อยู่ด้านหลังเขาในห้องอลหม่านมาก เหมือนทุกอย่างถูกพลิกไปหมด เขาไม่ได้เดินดูรอบๆ ถามไปตรงๆ เลยว่า เสียงที่ตกน้ำคือเกิดอะไรขึ้น?ชายคนนั้นไ