All Chapters of หลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็กลายเป็นภรรยาคนโปรดของมหาเศรษฐี: Chapter 1241 - Chapter 1250

ทำไมรองประธานจ้านถึงให้คนตาบอดมาส่งดอกไม้?พนักงานต้อนรับรำพึงในใจ แต่เธอยังคงยิ้มอย่างสุภาพขณะที่เธอพูดกับหนิงอวิ๋นชู: “คุณหนูหนิง มีอะไรให้ฉันช่วยไหมคะ?”"ขอบคุณ แต่ไม่จำเป็นหรอก"หนิงอวิ๋นชูจำได้แล้วว่าต้องเดินกี่เมตรถึงจะถึงทางเข้าลิฟต์ ดังนั้นไม่จำเป็นต้องไปรบกวนพนักงานแผนกต้อนรับ"ถ้าคุณหนูหนิงต้องการอะไรเพิ่มเติม สามารมาแจ้งพวกเราได้" พนักงานต้อนรับยิ้มและพูด เธอมองดูหนิงอวิ๋นชูเดินไปข้างหน้าช้าๆ พร้อมกับถือช่อดอกไม้และเคาะไม้เท้า เมื่อหนิงอวิ๋นชูเดินออกไปไกลแล้ว เธอจึงกลับไปที่ตำแหน่งประจำของเธอและเธอพูดกับเพื่อนร่วมงานของเธอว่า "รองประธานจ้านจะให้คนตาบอดส่งดอกไม้ให้เขาได้ยังไงกัน?""รองประธานจ้านสนใจคุณหนูหนิงหรือเปล่า? พวกเราทำงานในบริษัทมาสองปีแล้ว และเราไม่เคยเห็นรองประธานจ้านสนใจผู้หญิงคนไหนเลย นอกจากนี้ยังไม่มีหญิงสาวมาที่บริษัทเพื่อตามหารองประธานจ้านด้วย"พนักงานต้อนรับยิ้มและพูดว่า "ฉันไม่คิดอย่างนั้น อาจเป็นไปได้ที่รองประธานจ้านไม่รู้ว่าคุณหนูหนิงตาบอด"ในฐานะนายน้อยคนที่สองของตระกูลจ้าน รองประธานจ้านมีสถานะอันทรงเกียรติ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจคนที่มีความบกพร่

"ไม่นะ พวกเราก็ไม่ได้เจอกันบ่อยครั้ง คุณจะทำให้ผมขุ่นเคืองได้ยังไง?"แม้ว่าเธอจะทำให้เขาขุ่นเคือง เขาก็จะทนได้ เพราะยังไงเขาก็จะทนเธอไปตลอดชีวิตเขาจะไม่โต้เถียงกับเธอ"ฉันไม่ได้ทำให้นายน้อยสองจ้านขุ่นเคือง แล้วทำไมคุณชายรองถึงโทรหาฉันแล้วขอให้ฉันนำช่อดอกไม้มาให้คุณ แถมคุณยังขอให้ฉันมาคนเดียวและไม่ยอมให้ใครพาไปด้วย"จ้านอี้เฉินพูด: "คุณน่าจะมาที่นี่บ่อยๆ ในอนาคต ผมหวังว่าคุณจะจำเส้นทางที่จะมาหาผมได้ เมื่อคุณคุ้นเคยกับผมแล้ว คุณจะไปไหนมาไหนได้อย่างอิสระ"หนิงอวิ๋นชู: “…”ทำไมเธอถึงต้องมาหาเขา?แล้วทำไมต้องมาบ่อยๆ?"กระถางต้นไม้บางต้นในบริษัทตาย อาจเป็นเพราะคอมพิวเตอร์มากเกินไปและรังสีที่มากเกินไป ต้นไม้สีเขียวพวกนั้นตายเร็วมาก ผมต้องการช่วยทุกคนเปลี่ยนกระถางต้นไม้"ในตอนนี้ จ้านอี้เฉินหยุดพูดและมองไปที่หนิงอวิ๋นชูหนิงอวิ๋นชู: .....นี่มันดีลใหญ่มาก!"ก็ได้ คราวหน้าฉันจะขึ้นรถบัสเอง เมื่อไปถึงทางเข้าบริษัทของคุณ ฉันจะรู้ทาง การเดินทางครั้งเดียวคือทั้งหมดที่ฉันต้องจำเส้นทาง ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณจ้านอี้เฉินต้องรอ"“นายน้อยสอง หากบริษัทของคุณต้องการต้นไม้กระถางใหม่ เชิญแวะที่ร้านด

"พี่ใหญ่"จ้านอี้เฉินเรียกจ้านหยินอีกครั้งหลังจากเหลือบมองหนิงอวิ๋นชูและช่อดอกไม้ที่เธอถืออยู่ในอ้อมแขน สายตาของจ้านหยินก็หันกลับมาที่น้องชายของเขา หลังจากพึมพำเบาๆ เขาก็โอบเอวของไห่ถงและพูด:"พี่สะใภ้ของนายกับฉันไปก่อนนะ"โดยไม่รอให้น้องชายตอบ เขาโอบไห่ถงแล้วจากไปไห่ถงหันศีรษะและมองขณะที่เธอเดินจ้านหยินจับตัวเธอให้ตรงด้วยมือของเขาและพูดด้วยเสียงต่ำว่า "ฉันดูดีกว่าอี้เฉิน""ฉันไม่ได้มองอี้เฉิน ฉันกำลังมองอวิ๋นชู ไม่ สิ่งที่คุณพูดทำมันดูหึงหวงจัง""มองดูผู้ชายคนอื่น ถึงแม้ว่าผู้ชายคนนั้นจะเป็นน้องชายของฉัน ฉันก็จะหึง"ไห่ถง: "... ถ้าในอนาคตเรามีลูกชาย ฉันจะปฏิบัติกับเขาอย่างดี คุณก็จะหึงเหมือนกันไหม?""ถ้าเรามีลูกสาว ฉันจะไม่รู้สึกหึงอีกต่อไป"ไห่ถงยิ้มและพูดว่า "ฉันก็อยากมีลูกสาวเหมือนกันและทำลายตำนานวัดชายในตระกูลของคุณ ฉันไม่รู้ว่าฉันจะมีชะตากรรมแบบเดียวกันนั้นหรือเปล่า ฉันยังเตรียมตัวที่จะมีลูกชายอยู่ ถ้าคุณอยากหึงของลูกชาย ก็เตรียมตัวหึงไปตลอดชีวิตได้เลย"จ้านหยินมีสีหน้าเคร่งขรึมและดูไม่มีความสุขมากคิดว่าถ้าทั้งสองสามีภรรยามีลูกในอนาคตและลูกยังเป็นลูกชายอยู่ มันจะเบ

จ้านอี้เฉินจองห้องอาหารที่หรูหราไว้หลังจากที่ทั้งสองนั่งลงที่โต๊ะ จ้านอี้เฉินหันไปมองพนักงานเสิร์ฟ พนักงานเสิร์ฟมีปฏิกิริยาและยื่นเมนูอาหารให้เขาทันทีพนักงานเสิร์ฟมีความสงสัยในใจ นายน้อยสองมาทานอาหารทุกวัน ยังต้องดูเมนูอีกเหรอ?ไม่ว่าพนักงานเสิร์ฟจะคิดอะไรอยู่ จ้านอี้เฉินก็เปิดเมนู อ่านชื่อและราคาของอาหารให้หนิงอวิ๋นชูฟัง แล้วขอให้หนิงอวิ๋นชูสั่ง"นายน้อยสองสามารถสั่งอาหารอะไรก็ได้ที่คุณต้องการ"หนิงอวิ๋นชูทำท่าเชิญชวนแขกและขอให้จ้านอี้เฉินสั่งอาหาร"คุณนำเงินมาแค่ไม่กี่พันบาท ผมกลัวว่าอาหารที่ผมสั่งจะแพงเกินไป"หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง หนิงอวิ๋นชูก็พูด: "นายน้อยสองไม่ได้บอกว่าเขาจะให้ฉันยืมเงินได้หรอกเหรอ?"จ้านอี้เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม: "ผมพูดไปแล้ว แต่ผมไม่คิดว่าคุณต้องการติดหนี้ผม สั่งอาหารที่ถูกกว่า เช่น ผักกวางตุ้งนึ่ง ขาไก่หั่นบาง ปลากะพงนึ่ง กุ้งนึ่ง และซุปซี่โครงมันเทศ"เมื่อได้ยินอาหารสี่จานที่เรียบง่ายและซุปที่จ้านอี้เฉินเลือก ซึ่งล้วนมีราคาไม่แพงนัก หนิงอวิ๋นชูก็ไม่คัดค้านหลังจากจดเมนูอาหารสี่จานและซุปหนึ่งจานที่สั่งโดยคนสองคนแล้ว พนักงานเสิร์ฟก็กล่าวอย่างนอบน้อม: "

หลังจากออกจากโรงแรมพร้อมกับหนิงอวิ๋นชูแล้ว จ้านอี้เฉินก็เสนอที่จะพาเธอกลับไปที่ร้านดอกไม้"ขอบคุณนายน้อยสอง แต่ไมจำเป็นหรอก แค่ช่วยฉันขึ้นรถเมล์ที่ผ่านร้านดอกไม้ของฉันก็พอ""โอเค ฉันจะพาคุณไปที่ป้ายรถเมล์ข้างนอกแล้วรอรถเมล์" จ้านอี้เฉินพูด เธอคิดว่าเธอคงต้องออกไปข้างนอกบ่อยๆ ในอนาคตและต้องขึ้นรถเมล์ตลอด"ขอบคุณนายน้อยสอง"หนิงอวิ๋นชูแสดงความขอบคุณอีกครั้งคำที่เธอพูดบ่อยที่สุด เมื่อพูดกับเขาคงเป็นคำว่าขอบคุณโชคดีที่เมื่อทั้งสองถึงป้ายรถเมล์ รถเมล์สาย 6 ก็มาถึง จ้านอี้เฉินช่วยหนิงอวิ๋นชูโบกรถเมล์และดูเธอขึ้นรถไป ก่อนจะหันหลังกลับและกลับไปที่โรงแรมในลานจอดรถเล็กๆ หน้าโรงแรม เขาได้พบกับพี่ชายและพี่สะใภ้สุดที่รักของเขาอีกครั้ง"อี้เฉิน คุณหนูหนิงอยู่ไหนแล้ว?"ไห่ถงถามโดยสัญชาตญาณเมื่อเธอเห็นว่ามีเพียงน้องเขยของเธออยู่ที่นั่น โดยไม่มีหนิงอวิ๋นชูเธอรู้ว่าจ้านอี้เฉินทานอาหารเย็นกับหนิงอวิ๋นชู"เธอกลับไปแล้ว"จ้านอี้เฉินหยุดคุยกับพี่ใหญ่และพี่สะใภ้ของเขาและถามว่า "พี่ใหญ่ พี่จะขับรถพาพี่สะใภ้กลับบ้านหรือเปล่า?""ใช่"จ้านหยินตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยไห่ถงพูดกับจ้านอี้เฉิน: "คุ