บทที่ 1249

จ้านอี้เฉินไม่ได้พูดอะไร

เมื่อไม่ได้รับคำตอบ หนิงอวิ๋นชูก็เงียบไปเช่นกัน

เธอสัมผัสได้ว่าจ้านอี้เฉินกำลังเฝ้าดูเธออยู่

สักพัก พนักงานเสิร์ฟก็มาพร้อมกับอาหาร

"ถึงเวลากินแล้ว"

ในที่สุดจ้านอี้เฉินก็พูด แต่ไม่ได้ตอบคำถามของหนิงอวิ๋นชู

เนื่องจาก หนิงอวิ๋นชูมองไม่เห็น จ้านอี้เฉินจึงเสิร์ฟชามซุปให้เธอและวางไว้ตรงหน้าเธอแล้วพูดว่า “เริ่มด้วยซุป หลังจากคุณทานเสร็จแล้ว ฉันจะเสิร์ฟข้าวให้คุณ”

“ขอบคุณนายน้อยสอง”

"ด้วยความยินดี"

จ้านอี้เฉินเสิร์ฟชามซุปให้ตัวเองด้วย และในขณะที่เขากิน เขาก็ใช้ช้อนเสิร์ฟเป็นครั้งคราวเพื่อวางอาหารลงบนจานของหนิงอวิ๋นชู

โดยปกติแล้ว หนิงอวิ๋นชูจะสั่งอาหารกลับบ้าน โดยที่อาหารและข้าวของเธอมารวมกัน และเธอก็สามารถกินมันช้าๆ ได้ด้วยตัวเอง

ตอนนี้กินข้าวกับจ้านอี้เฉิน เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจานวางอยู่ที่ไหน และถ้าเธอเอื้อมมือไปหยิบจาน เธอก็ไม่รู้ว่าเธอหยิบจานอะไร

เธอทำได้แค่ยอมรับการดูแลของจ้านอี้เฉินอย่างอดทนเท่านั้น

ถ้าหลีกเลี่ยงได้ เธอคงไม่อยากกินข้าวกับจ้านอี้เฉินตลอดชีวิตของเธอ

"คุณชอบกินกุ้งไหม?"

หลังจากกินชามซุปเสร็จ จ้านอี้เฉินก็วางชามลงและถามคำถามหนิงอวิ๋นชู โ