บททั้งหมดของ สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์: บทที่ 1111 - บทที่ 1120

ห้องหนังสือเฮ่อยวนเอามือไพล่หลัง สายตามองจับไปยังท้องฟ้าเบื้องบนแสงจันทร์สลัว ดวงดาวระยิบระยับบนท้องฟ้า ทำให้คนรู้สึกเคลิบเคลิ้มอย่างประหลาดเฮ่อยวนคล้ายจะเห็นสตรีผู้หนึ่งอยู่ในความว่างเปล่า แต่ก็คล้ายหลุมศพที่โดดเดี่ยวด้วยนั่นเป็นสุสานที่เขาสร้างขึ้นด้วยมือตัวเอง ภายในนั้นมีปิ่นหยกอันโปรดของนางทุกปีในช่วงเวลานี้ เขาจะนั่งเฝ้าอยู่หน้าหลุมศพของนางเป็นเวลาสามวันเมื่อนึกถึงหญิงสาวผู้กล้าหาญที่แสนงดงามผู้นั้น เฮ่อยวนก็รู้สึกขมขื่นในใจถ้าเขาไม่ออกจากเมืองวันนั้น เขาคงไม่ได้พบนาง และถ้าพวกเขาไม่ได้รักกัน คงไม่ทำให้นางตายความผิดพลาดทั้งหมดนั้น ล้วนเป็นความผิดของเขา ตอนนี้เมื่อหญิงงามกลายเป็นเพียงควันธูปหอม พูดอะไรก็ไร้ประโยชน์แค่เสียใจที่สวรรค์ไม่ให้โอกาสเขาได้ชดใช้ด้วยซ้ำ หากต้องการแก้แค้น ก็ทำได้เพียงรอช่วงเวลาการประลองยุทธ์ในห้าสิบปีให้หลังเท่านั้นเมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เฮ่อยวนก็อดไม่ได้ที่จะกำนิ้วแน่น และทุบโต๊ะอย่างแรง“ท่านเจ้าเมือง ดื่มชาเจ้าค่ะ ดึกแล้ว ถึงเวลาพักผ่อนแล้ว”หญิงชราตาเดียวถือกาน้ำชาเข้ามาจากข้างนอกเฮ่อยวนระงับความเกลียดชังในดวงตา“เจ้าก็กลับมาเหมือนกั

ดวงตาของฉีอวิ๋นจื่อเป็นประกายไหววูบอีกครั้ง“ข้าออกมาจากตำหนักเทพนานแล้ว รู้ไม่มากนัก รู้แค่ว่าเขาเก่งในการบงการจิตใจคน ไม่ใช่คนมีเมตตา”อินชิงเสวียนส่ายศีรษะ“เรื่องเหล่านี้ยังไม่พอ ต้องมีหลักฐานเพียงพอที่จะโค่นล้มเขาลงได้”“ข้าอยากช่วยแต่ก็จนปัญญา ที่ข้ามาที่นี่ก็แค่เพื่อบอกเจ้าว่า ถ้าต้องการฆ่าเฮ่อยวน ช่วงนี้จะเป็นโอกาสที่ดีที่สุด ประเดี๋ยวคนอื่นจะมาพบเข้า ข้าอยู่นานไม่ได้ ต้องกลับไปก่อนแล้ว”หลังจากพูดจบฉีอวิ๋นจื่อก็เปิดประตูเดินออกไปอินชิงเสวียนไตร่ตรองถึงสีหน้าท่าทางที่หลากหลายของนางอย่างระมัดระวัง ฉีอวิ๋นจื่อน่าจะมีเรื่องปิดบังซ่อนเร้นมากมายคนผู้นี้ไม่น่าเชื่อถือเท่ากับฉุยอวี้กับเฟิงเอ้อร์เหนียง และนอกจากนี้ ตัวเองก็ไม่ใช่เจ้าของร่างเดิม อินชิงเสวียนแค่นึกดูหมิ่นถิ่นแคลนพฤติกรรมของเฮ่อยวนเท่านั้น ยังไม่ถึงขั้นเกลียดชัง จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะลงมือฆ่าเขาแม้ว่าเจ้าของร่างเดิมจะยืนอยู่ที่นี่ ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะฆ่าพ่อของตัวเอง ตอนนี้กำลังรอข่าวจากฉุยอวี้และเฟิงเอ้อร์เหนียงเท่านั้นในขณะที่อินชิงเสวียนกำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ฉีอวิ๋นจื่อก็ออกจากเรือนหลังเล็กโดยไม่มีใครสังเ

ขณะที่ลงมือ อินชิงเสวียนยังใช้ทักษะช่วงชิงโชคลาภกับคนผู้นั้นในหัวพลันปรากฏหลายสิ่งหลายอย่าง เมื่อเห็นท่าวรยุทธ์เหล่านั้น อินชิงเสวียนก็อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจวรยุทธ์ของคนตงหลิว หรือว่าเขาเป็นคนตงหลิว?คิดไม่ถึงว่าในเทือกเขาเชื่อมเมฆา จะยังหลงเหลือชาวตงหลิว ในเมื่อถูกนางพบเข้าแล้ว งั้นก็ถือว่าเป็นโชคร้ายของเขาแล้ว“สามารถพูดภาษาต้าโจวได้อย่างคล่องแคล่วเช่นนี้ เจ้าต้องใช้ความพยายามอย่างมากสินะ น่าเสียดายที่มาเจอกับข้า วันนี้ในปีหน้า จะเป็นวันเซ่นไหว้เจ้า”ดวงตาของอินชิงเสวียนคมกริบราวกับมีด การขับเคลื่อนของชี่รอบตัวเปลี่ยนไป เจตนาฆ่าอันรุนแรงพุ่งออกมาจากร่างผอมเพรียวนั้น ชุดกระโปรงสั่นพลิ้วเองโดยไม่ได้เกิดจากลม ส่งเป็นเสียงพึ่บพั่บรุนแรง คนผู้นั้นอดไม่ได้ที่จะถอยกลับไป“อย่า เราอย่าจริงจังกันนักเลย”“เลิกพล่ามซะ”อินชิงเสวียนตวาด มือทั้งสองข้างซัดใส่โจมตีไปยังคนผู้นั้น“โธ่เอ๊ย เป็นข้าเอง!”คนผู้นั้นเหาะถอยหลังอย่างรวดเร็ว พลางโบกมือซ้ำแล้วซ้ำเล่า“ข้าไม่สนใจว่าเจ้าเป็นใคร”การเคลื่อนไหวของอินชิงเสวียนรวดเร็วราวกับสายฟ้า นางก็มาถึงหน้าคนผู้นั้นแล้วคนผู้นั้นทำท่าฝ่ามือแบบ

อินชิงเสวียนออกจากโรงน้ำชาอย่างอารมณ์ดีตงหลิวถูกทำลายอย่างสิ้นเชิง ราษฎรชาวเป่ยไห่ก็ไม่ต้องกังวลกับปัญหาจากการถูกศัตรูรุกรานอีกต่อไปเย่จิ่งหลานก็กลับมาแล้ว กลายเป็นแบบที่ตัวเขาต้องการ ในที่สุดก็สามารถเริ่มต้นชีวิตที่แสนวิเศษของเขาได้อาศัยแค่รูปลักษณ์ที่หล่อเหลานี้เพียงอย่างเดียว ก็เพียงพอที่จะทำให้แม่นางน้อยใหญ่วัยออกเรือนและยังไม่ออกเรือนหลงเสน่ห์ได้เพียงแต่ว่าเรื่องนี้ไม่ว่าจะคิดอย่างไรก็ไม่น่าเชื่อ ถ้าไม่ได้เป็นฝ่ายเปิดเผยตัวตนก่อน ให้ตายอินชิงเสวียนก็คงไม่เคยคิดว่าชายหนุ่มรูปงามในตอนนี้ คือเด็กน้อยที่เล่นขลุ่ยดินเผาในวังหลวงวันนั้นอย่างไรก็ตาม อินชิงเสวียนชอบเย่จิ่งหลานรูปลักษณ์ที่เป็นเด็กมากกว่า นึกอยากจะบีบแก้มก็ทำได้ ตอนนี้โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว จึงเป็นเรื่องยากที่จะทำเช่นนั้นนางหัวเราะเบาๆ เจ้าสุนัขก็หยุดที่ประตูโรงเตี๊ยมชื่อฝูไหล กระดิกหางปุกปุยใหญ่โตไปมา และเห่าบอกอินชิงเสวียน“อยู่ที่นี่งั้นหรือ”อินชิงเสวียนหยุดเดิน ลูบหัวมันเบาๆไป๋เสวี่ยเห่าอีกครั้ง ราวกับเป็นการยืนยัน“รอข้าข้างนอกนะ”อินชิงเสวียนกำชับ แล้วเดินเข้าไปในโรงเตี๊ยมทันทีที่เข้าไปในประตูก็เห็นฉุย

สีหน้าของผู้อาวุโสหันสงบลงในทันที“ให้เขาเข้ามา”หลังจากนั้นไม่นาน ฮั่วเทียนเฉิงก็เดินเข้ามาจากประตูพร้อมกับศิษย์น้องสองคนของเขา มีคุณชายรูปหล่อเดินตามหลังมาด้วย ซึ่งก็คือเย่จิ่งหลานที่โตแล้วดวงตาของอินชิงเสวียนสบกับเย่จิ่งหลานในอากาศ แต่เพียงครู่เดียวก็แยกจากกันอีกครั้งฮั่วเทียนเฉิงก็เหลือบมองอินชิงเสวียนเช่นกัน แล้วพูดด้วยความเคารพ “ศิษย์น้อมคำนับท่านอาจารย์ นี่คือคุณชายน้อยเย่ที่เชี่ยวชาญด้านศาสตร์แห่งกลไก”ผู้อาวุโสหันหันกลับมา ดวงตาเป็นประกายสว่างวาบคิ้วดาบดวงตาเป็นประกายดั่งดวงดาว จมูกโด่งเป็นสันริมฝีปากบาง ช่างเป็นชายหนุ่มที่หล่อเหลายิ่ง“วีรบุรุษถือกำเนิดตั้งแต่เยาว์วัยจริงๆ คุณชายน้อยหล่อเหลา ท่วงท่าลักษณะพิเศษ ถือเป็นโชคของข้าจริงๆ ที่ได้เข้ามาอยู่ในตำหนักเทพ”เย่จิ่งหลานประกบมือขึ้นคำนับ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ผู้อาวุโสหันยกย่องเกินไปแล้ว”ผู้อาวุโสหันหัวเราะเบาๆ และกล่าวว่า “คนที่เทียนเฉิงแนะนำจะผิดได้อย่างไร ในเมื่อคุณชายน้อยเชี่ยวชาญด้านศาสตร์แห่งกลไก เชื่อว่าอีกไม่นาน ก็จะมีที่ให้ได้แสดงความสามารถ”เขาเปลี่ยนหัวข้อและกล่าวว่า “ข้าเชื่อว่าคุณชายน้อยเย่ก็รู้จักแม